Over reuzen en koninkrijken

En dan word je wakker, om kwart voor 5 omdat het klaar, helder licht is binnen. De gordijnen houden niets tegen. Ik kan me niet voorstellen dat dit zo de bedoeling is, maar Kurt zegt dat er niets anders is. Dus ik probeer me nog eens om te draaien en door te slapen. Het wil alleen voor geen meter. Uiteindelijk kijk ik nog eens goed (als m'n ogen scherp gesteld hebben en ik ze fatsoenlijk open heb gekregen) en ontdek dat er nog een rolgordijntje verstopt zit in het raam, achter een balk.. aha! Vlug het gordijn naar beneden en nog een keer omdraaien en doorslapen. Het kwaad is dan echter al geschiedt.. We zijn total loss en bijzonder moe. We houden dan maar een rustdagje en gaan vanmiddag wel wat doen besluiten we. Dus lekker lui in bed blijven liggen en op je dooie gemakje een ontbijtje eten en koffie maken.

Na het douchen verkennen we de ruimte rond onze cottage eens. Wij hebben de cottage met het rieten dak en deze is tot ver in de vorige eeuw in gebruik geweest bij de familie waar we nu van huren. Naast de cottage zitten de veestallen die omgebouwd zijn tot luxe 5 persoons bungalow en achter ligt de tuin waar nog een tuinhuis staat waar je met zijn vieren kunt verblijven. Door de dikke muren, meer dan een halve meter dik, hoor je totaal niets van je buren. Heerlijk rustig dus! Elk huis heeft zijn eigen buiten stukje, dus je loopt elkaar niet in de weg. Wij hebben een stukje gras met een grote houten draaibare stoel waar we even op gaan zitten.

Het is een reuzenstoel met 2 zitjes en een tafeltje in het midden. Je kunt hem 360 graden draaien zodat je altijd uit de wind zit, of dat je naar het uitzicht kijkt wat je wilt zien. Wij kijken uit op de Binevenagh. Dit bergplateau en de omliggende vlakte is gebruikt als de Dothraki Sea in Game of thrones. Binevenagh is ook de plek waar Daenerys gered wordt door haar draak Drogon. We zitten en slapen dus op een stukje filmset van GOT (uiteraard middels CGI niets van terug te vinden in de serie haha)

Er staan verschillende folders en gidsen in onze cottage met dingen die je kunt doen en zien in de omgeving en we bladeren er door om te kijken of we nog een leuk tussendoortje kunnen vinden voor vanmiddag. We zijn van plan om aan het einde van de middag naar de Giant's Causeway te gaan als de mensenmassa een beetje is vertrokken, maar daarvoor hebben we vast nog wel even tijd voor iets. Er zijn wat interessante ruïnes in de buurt die de moeite lijken, dus die gaan we dan tegen het einde van de middag doen. Ik ben ondertussen zo gaar dat ik nog ff een tukje ga doen.

Rond 4 uur werd ik wakker en hoor wat tikken. Bij het uit het raampje kijken zie ik spetters op de ruiten. Kurt opent de deur (zo'n staldeur waar de onderste helft blijft staan) en we krijgen een nare verrassing.. Het regent en niet zo'n beetje ook. Het stroomt echt naar beneden en over de weg. Ik kijk naar het weerbericht en zie dat er 5mm aan het vallen is en in de komende uren wordt het niet beter. Stijfkoppen die we zijn, besluiten we toch in de auto te stappen en we kijken wel hoe erg het is.

Onderweg zien we bijna geen hand voor ogen door de regen. Het is niet te doen. We besluiten dan ook dat het gekkenwerk gaat zijn om nu over kliffen te gaan lopen en blazen de plannen af. Daarvoor in de plaats rijden we naar Coleraine naar de Tesco Superstore voor avondeten en inkoopjes. Ons avondeten bestaat uit een creamy chicken pie die we in de oven afbakken. We zoeken ook nog een paar kruiden en specerijenpotjes bij elkaar die we thuis niet kunnen krijgen en ik neem nog spullen mee voor de christmaspuddings voor dit jaar. Ik heb nog gezocht naar pudding vormen, maar die verkocht Tesco niet op dit moment. Dus daar moet ik maar even verder voor kijken.

Dus we hebben gisteren een dagje rust gehad en dat konden we goed gebruiken. We beginnen moe te worden en onze overnachting in Belleek was slecht en gisteren door het rolgordijn ook te weinig slaap. Dus tja. Het was niet vervelend. Ons huisje is erg knus en gezellig. We hebben gisteravond gezellig op de bank gezeten met een hapje en een drankje en het was prima en daarna lekker vroeg naar bed.

Vanmorgen liep de wekker namelijk heel vroeg af. Ik had voor de zekerheid maar kaartjes geboekt bij National Trust voor de Giant's Causeway. Ja, ik weet dat je daar niet voor hoeft te betalen eigenlijk en ja ik weet dat er goedkopere parkeerplaatsen zijn. Wij wilden gewoon vroeg naar die dingen toe en een parkeerplaats hebben waar we niet naar hoefden te zoeken en dat ging nu perfect. Ons ontbijt bestond uit de pancakes die we van Gillian (de verhuurster) gekregen hebben bij aankomst. We zijn redelijk vlot ingepakt en rijden naar de rotsen.

Vandaag komt de zon door de wolken piepen. Ik vind dat niet ok, ik vrees alweer voor een dagje smeren, smeren en nog eens smeren. Maar goed, de wereld ziet er wel een stuk vriendelijker uit met een zonnetje. We komen onderweg nog langs Downhill Strand. Het strand waar Melisande de oude goden verbrand heeft in GOT. Gisteren zijn we hier ook 2 keer langs gereden, maar toen zagen we geen hand voor ogen door de regen, laat staan een goudgeel strand aan de linkerhand en de kliffen van Binevenagh aan de rechterhand. Het is een aangename omgeving hier.

Klokslag 9 uur rijden we de parkeerplaats op en we hebben de tweede parkeerplaats vanaf de ingang. Gaat goed dit! We krijgen een armbandje dat we om moeten doen om te bewijzen dat we betaald hebben om naar binnen te mogen en op de parkeerplaats te staan. Online betaal je 13 pond per persoon en offline betaal je 13,50 hiervoor. Voor dit geld kun je parkeren, het bezoekerscentrum binnen, met een gids de kliffen bezoeken of met een audioguide zelf aan de wandel. Wij nemen een audioguide.

Onderweg naar de kliffen worden we meegenomen in het verhaal van Finn. Finn McCool is een reus die een beetje klein was met maar 16 meter. Hij leefde hier samen met zijn vrouw, kind en grootmoeder in een grot ergens onder de kliffen van de Giant's Causeway. Diverse steenformaties waar we langskomen zouden ook door Finn gemaakt zijn. of dingen zijn die van Finn geweest zijn, maar ondertussen versteend zijn. Het is een leuke wandeling met prachtige uitzichten over de baai en om een hoek komen dan de basaltblokken, waar het toch uiteindelijk om te doen, is in zicht. Kurt is ondertussen trouwens al ver vooruit gespurt. Die wilde dit zo graag zien dat hij niet kon wachten tot we er waren op mijn tempo hahah

De basaltzuilen zijn wel gaaf. Er is een landtong vol met deze staven waar je overheen kunt stappen, net zoals Finn dat gedaan zou hebben. Ik zal de legende van de Causeway ook maar even vertellen, dan snap je meteen waarom het de Giant's Causeway genoemd wordt.

Onze Finn was een sympathieke Ierse reus die met zijn 16 meter lengte een tikkeltje aan de kleine kant was. Aan de overkant, in Schotland (je kunt Schotland zien liggen vanaf de Giant's Causeway. Omdat vandaag de zon schijnt en het redelijk helder is, zien wij ook Schotland liggen) woont de reus Benandonner. Finn en Benandonner ruzien de hele tijd over wie nou de sterkste reus is . Op een dag daagt Finn Benandonner uit voor een gevecht om eens en voor altijd uit te maken wie de sterkste is. Om bij elkaar te kunnen komen, rukt Finn rotsen uit de bergen om hem heen en gooit deze in zee. Dit is de Causeway. Als je op de kaart gaat kijken, kun je zien dat er tussen Ierland en het vaste land van Schotland inderdaad diverse eilanden liggen waar ook basalt te vinden is. Zo heb je Islay en Skye. Op Isle of Skye is bijvoorbeeld Kilt rock een grote klif die bestaat uit basaltzuilen.

Eenmaal aan de overkant komt Finn erachter dat Benandonner een heeeeel stuk groter is dan hij en van schrik rent hij vlug terug naar Ierland en verstopt zich in huis. Zijn vrouw stelt voor om zich voor te doen als hun baby en Finn verstopt zich in het "babybedje". Als Benandonner aan de deur komt en eist om Finn te zien, zegt zijn vrouw dat hij net even weg is. Benandonner ziet vervolgens het kind van de 2 reuzen en denkt door de grootte van het kind (eigenlijk Finn dus) dat Finn wel gigantisch moet zijn. Hij vlucht terug over de causeway waarbij hij hem achter zich vernielt en hier en daar alleen een eiland achterlaat.

Dat was Finn dus en zo is de causeway ontstaan.. heus waar! Er was echt niets met tektonische platen, gigantische vulkaanuitbarstingen zo'n 60 miljoen jaar geleden en nog een keer iets later waardoor onder hoge druk en latere afkoeling de typisch zuilen ontstaan. Hoe ze ook ontstaan zijn, ze zijn wel tof. Kurt is al een eind op de pilaren geklommen, maar daar kom ik niet helemaal zonder hulp. Dus ik wacht braaf tot hij me komt helpen en samen klauteren we over de pilaren tot bijna het hoogste puntje. Het waait als een malle, dus we zijn heel voorzichtig en gaan niet naar een randje, maar blijven midden op de stapel pilaren. Het is gaaf om te doen.

Daarna bekijken lopen we nog een eindje door naar een soort kromme steen die op het strand ligt. Dit wordt de laars van Finn genoemd en in Victoriaanse tijd werd het de wishing chair genoemd. Kurt gaat er eens lekker voor zitten. De steen heeft echt de vorm van een lekkere loungestoel en volgens Kurt zit hij heerlijk. We bekijken nog het orgel van Finn vanuit de verte. Dit zijn basaltpilaren in de klifwand die er, hoe verrassend, uitzien als een orgel.

Het begint ondertussen serieus druk te worden. Wij hadden de causeway bijna voor onszelf, maar nu worden de toeristen bij bosjes afgezet door de bussen en de rondleiders. We zijn serieus blij dat we zo vroeg zijn gegaan en lopen langzaam weer terug terwijl we nog flink genieten van het uitzicht. In het visitorcentre kijken we nog even rond, maar we vinden het niet echt de moeite. We hebben het er nog even over wat we nu gaan doen en besluiten dat we nog wel tijd hebben voor een ander plekje hier in de omgeving voor we naar het zuiden rijden.

We brengen dus nog een bezoekje aan Dunluce. Weer een Game of Thrones locatie. Dit is Pyke castle, het kasteel van huis Greyjoy in de serie. Ik had ergens gelezen dat we dit konden bezoeken met onze OPW kaarten en anders is het 6 pond wat ook prima is. Als we aan komen rijden, is het echt heel erg druk hier. De auto's staan al geparkeerd in het weggetje naar het kasteel toe (niet handig in een al smal weggetje) Wij hebben geluk, er is een mooi plekje vrij en we staan bijna naast de ingang weer. De ruïne ziet er al veelbelovend uit vanaf de parkeerplaats.

Bij het hek staat iemand die iedereen welkom heet en in de gaten houdt of je wel betaalt. We zien meerdere mensen proberen door het hek te lopen zonder te betalen. Wij kunnen inderdaad met onze OPW kaarten naar binnen. Echt een aanrader mocht je ooit eens naar Ierland gaan en van historische sites houden. Je hebt hem er toch redelijk vlot uit. We krijgen een informatiefolder mee met nummertjes en een uitleg wat alles is en dan zijn we vertrokken. Ik heb me ondertussen serieus ingesmeerd want de zon staat echt te branden en het is niet bepaald koud ook.

De site bestaat uit 2 gedeeltes die door een brug met elkaar verbonden zijn. Je kunt ook nog een hele steile weg naar beneden nemen en onderaan de klif kijken. Het moge ook duidelijk zijn dat ook hier de nodige CGI toegepast is om Pyke Castle op beeld te krijgen. Je herkent Dunluce er niet echt in. Wat wel te herkennen is, is de landingsplek onder bij de klif, de kliffen waar het kasteel op staat (niet de los staande pilaren, maar de klif die aan het land zelf verbonden is) Het maakt allemaal niet uit, het is een erg toffe ruïne om door te lopen en je kunt veel kamers verkennen. Wat ook heel erg gaaf is, is het uitzicht aan de linkerkant. Hier kijk je uit op de kustlijn met prachtige stranden en rijen met kliffen waarvan sommige in bogen in het water staan. Met de zon er op is het echt adembenemend mooi. Alleen voor dit uitzicht alleen al zou je hier moeten komen. Je kunt dit uitzicht alleen vanuit Dunluce zien, er is geen enkele andere plek waar je kunt staan om dit te zien. We hebben hier even flink van staan genieten kan ik je zeggen.

Kurt loopt nog een eindje naar beneden, maar vindt het verder niet de moeite en komt weer terug. Daarna stappen we in de auto en rijden nog naar een hoekje in de weg waar Kurt een paar foto's van Dunluce neemt en daarna stel ik Google Maps in om naar het zuiden te rijden.

Onderweg maken we nog een Game of Thrones tussenstop en hier voelen we ons helemaal achterlijke toerist. We gaan de Dark Hedges bezoeken. Dit is een laan die naar een landhuis liep. De landheer heeft langs de weg beuken laten planten die in de meest grillige vormen groeiden. Hij wilde zo de mensen die langs de laan aankwamen een speciale belevenis geven. Die belevenis is ook in Game of Thrones terecht gekomen als The King's Way. Toen de serie net uit was, werd het hier compleet plat gelopen. Als wij er zijn, lopen er ook wel wat mensen, maar gelukkig geen hordes. De weg zelf is afgesloten voor auto's tenzij je bestemmingsverkeer bent. Dus wij zetten de auto op de parkeerplaats en wandelen onder de bomen door. We moeten zeggen dat het een weg met erg mooie bomen is en de graanvelden daarachter bewegen mooi mee met de harde wind. Je ziet de wind door de velden bewegen en golven. De bomen zelf zijn echt grillig. De takken gaan alle kanten op en zijn misschien zelfs een beetje griezelig te noemen. Na onze wandeling onder de bomen lopen we terug en nemen het pad langs het landhuis en een soort somber uitziend hotel, waar we totaal geen zin in hebben om ooit te verblijven, en stappen even later weer in de auto.

Naar het zuiden gaat het lekker rap. We rijden over verschillende motorways en het schiet lekker op. Tot we bij Belfast komen. Hier maken we wat redelijk bizars mee, maar we moesten ons er ook eigenlijk niet over verbazen. We zijn natuurlijk in de UK en hier doen ze de dingen op hun eigen manier. Zo ook de aansluiting tussen verschillende snelwegen. Wij moeten naar een andere snelweg richting Dublin en daarvoor moeten we dus onze huidige snelweg verlaten. We komen vervolgens op een verkeersplein middenin Belfast terecht met een monsterrotonde met verkeerslichten. Het is dat ik de weg kan volgen op mijn scherm, maar dit is echt totaal van de pot gerukt. Wat is er mis met een fly over of een knooppunt op een snelweg? Hoe de hel bedenk je dat je een stad in moet rijden om verschillende snelwegen aan elkaar te knopen?? Vervolgens rijden we natuurlijk heel Belfast rond met rotondes, je bent natuurlijk in de UK, dus we hebben niet genoeg aan 1 rotonde. We zijn blij als we weer op de snelweg naar Dublin zitten en Belfast achter ons hebben liggen.

Net over de grens met Ierland stoppen we bij een Applegreen station om te tanken en zelf ook een hapje te eten. De benzine is aanzienlijk goedkoper in Ierland dan in de UK. Het scheelt zelfs op de snelweg al 20 cent per liter, dus tel uit je winst. Wij eten een hapje bij de Burger King. We hadden wat bij onze overnachtingsplaats willen eten, maar ik kreeg een bericht dat de keuken vandaag verbouwd wordt, dus er is geen service mogelijk. Morgen hebben we wel ontbijt gelukkig.

Na ons hapje rijden we verder naar onze laatste bezienswaardigheid van vandaag en dat is de hill of Tara. Op deze heuvel is al ruim 5000 jaar menselijke activiteit. Ik heb als klein meisje al in de sagen en legendes over de koningssteen gelezen die hier op de berg staat. Bij die steen zouden alle hoge koningen van Ierland gekroond zijn en in de sagen wordt gesproken van een parallel hof van feeën die hier op de heuvels huisden. Ik hoef verder weinig te zien van de heuvel (het scheelt dat er ook verder weinig te zien is) maar ik wil die steen wel aanraken. Gewoon omdat ik die steen altijd met Ierland geassocieerd heb.

Om bij de heuvel te komen, rijden we door Slane, het stadje waar we vannacht slapen. Daarna over een brug waar je maar met 1 richting overheen kunt, dus er zijn speciale verkeerslichten om de richtingen te regelen. In de rivier zijn een soort watervallen en we zien nog de ruïne van een kasteel staan en er lijkt ook een whiskeystokerij te zitten. Kortom, ook dit plaatsje doen we veel te weinig eer aan door er alleen te overnachten omdat het dichtbij ons doel voor morgen ligt. Het ziet er leuk genoeg uit om een dagje aan te besteden. Over de brug rijden we nog een eindje op fatsoenlijke wegen, maar het gaat al snel naar de smalle weggetjes toe en we moeten een aantal keer stoppen om het tegemoetkomende verkeer erdoor te laten. Niet iedereen is zo hoffelijk en anticiperend als Kurt. We worden bijvorbeeld flink in de kuilen en gaten gereden door een boer die niet aan de kant gaat met een grote machine. Maar goed, uiteindelijk komen we zonder kleerscheuren bij de Hill of Tara en daar is het zowaar weer enorm druk.

Ik had niet verwacht er veel mensen op deze bezienswaardigheid af zouden komen. Het is een grasheuvel met een aantal overgroeide ringforten en een steen. Wel is er natuurlijk een fantastisch 360 graden uitzicht over de omgeving. Het is natuurlijk ook een van de belangrijke historische sites in Ierland, dus misschien onderschat ik de rest van de mensheid, waarvoor mijn excuses. We rijden langs een parkeerterrein dat uitpuilt van de auto's en mensen en komen dan bij de ingang van de Hill of Tara waar gewoon nog precies een plekje vrij is. We doen het er om vandaag hoor. Veel geluk met parkeren! Kurt zet de auto neer en ik smeer me weer in en doe voor de zekerheid maar mijn fleecejack aan. Ik heb me in de auto ook al meerdere keren ingesmeerd, maar het helpt niet echt, ik voel het aan alle kanten branden helaas. Dus fleecejack aan en capuchon op en zo maar een beetje beschermen tegen de zon. Het waait veel te hard voor mijn hoed. Daar zit wel een koordje aan voor onder m'n kin, maar die moet ik dan zo strak aantrekken dat ik mezelf strot zeg maar.

Vlug nemen we een kijkje op de informatieborden en daarna banjeren we het grasveld op. De site is enorm groot en het is een eindje lopen naar de ringforten, maar het geeft niet. Het is een aangename wandeling en je hebt een mooi uitzicht om je heen. Aan de andere kant van het grasveld, zo'n 500 meter ver, staat dan de steen die ik met eigen ogen wil zien en even wil aanraken. Dat is prima gelukt. Daarna was het wat mij betreft prima. Je kunt de site niet goed zien vanaf de grond omdat het heuvels in het gras zijn. Op luchtfoto's (of Google Maps) is het veel beter te zien en kun je ook zien wat wat is met een beschrijving. Nu hebben we er zelf gelopen en ik vind het cool. Voor mij is dit een van die dingen zoals lopen in het huis van augustus of een badhuis van tig jaar voor Christus. Ik hou van eeuwenoude dingen :)

Daarna rijden we terug naar Slane en checken we in bij onze overnachtingplek. We hebben vandaag een kamer in het oude postkantoor. Dat is niet meer als zodanig te herkennen, maar we hebben wel een fijne kamer. Ik heb de douche al geprobeerd (ik moest tig lagen smeerzooi van de zonnebrand eraf wassen) en die was heerlijk. Morgenochtend hebben we om half 8 ons ontbijt omdat we om half 9 bij Newgrange verwacht worden. Het volgende en laatste stukje eeuwenoude (zeg maar duizenden jaren) oude geschiedenis van Ierland.

Morgen is onze laatste dag in Ierland. We pakken morgenmiddag in Dublin de veerboot en slapen morgennacht weer in Holyhead. Aan de ene kant jammer dat het voorbij is, maar aan de andere kant zijn we ook best moe en vinden we het vooruitzicht van slapen in ons eigen bed ook geen vervelend iets. Maar goed, ik ga kijken wanneer ik het laatste stuk ga tikken, misschien lukt dat al op de boot. Jullie gaan het meemaken ;)