The next best ring

Vandaag weer 2 dagen voor de prijs van 1. Gisteren lukte het me niet meer om een verslag te tikken, dus vandaag wat extra tik- en leeswerk ;-)

Gisteren werden we wakker in Durrus in The Longboat. We hebben best prima geslapen en zijn vandaag wat langzamer opgestart omdat we op zich niet heel veel van plan zijn en we toch maar tegen 12 uur uit hoeven te checken. De kamer bevalt hier ook prima en we kunnen gaan ontbijten wanneer we zin hebben want alles staat beneden klaar en niemand waar je rekening mee hoeft te houden. Ik ben alleen wakker geworden met een hele rottige hoofdpijn en een beetje duizelig. Paracetamol er maar in en gewoon doorgaan, komt vast wel goed..

Het ontbijt is een beetje, tja, hoe zal ik het noemen, vreemd? Er staan 2 broodzakken met brood waar je je sneetjes brood uit kunt pakken en een bak met voorverpakte zoete broodjes en mueslirepen van de Lidl. In de koelkast staan een paar enorme pakken sinaasappelsap en melk en van die plastic bakjes met blikfruit en nog wat smeerkaasjes en yoghurtjes. Meneer Martin houdt duidelijk niet van extra werk of het bereiden van eten. Alles is kant en klaar bij de Lidl ingekocht. Ik rooster 2 boterhammen en doe er boter op en Kurt gaat aan de zoete broodjes. We nemen er nog een yoghurtje bij en een sapje. Het is niet superlekker, maar het is eten. We nemen ook nog wat voorverpakte zoete broodjes mee voor de lunch. Koffie kan ik niet maken want er is geen water en de waterkoker is leeg. Dus ik mis mijn cafeïne-shotje in de morgen haha

Ondertussen is het weer vrolijk beginnen te regenen en als we naar de auto lopen, giet het gewoon. We stappen dus maar snel in en vertrekken om naar onze eerste stop te gaan. We rijden naar Bantry en willen daar Bantry house gaan bezoeken. Dit is een nog steeds bewoond landhuis met tuinen. Het is alleen steeds erger gaan regenen en als we op de parkeerplaats van Bantry house staan, zien we dat de toegang 14 euro per persoon is en alleen met een rondleiding. Het grootste gedeelte van dat alles is de tuin en dat is nou net niet wat je wilt met dit weer. Het straalt gewoon naar beneden. Kurt en ik zijn bezig met wat alternatieven dus die wat droger zijn en Kurt vindt een paar mooie plekken en zo rijden we dus weer door.

We rijden weer via de Wild Atlantic Way en moeten even gniffelen als we door Ballylickey rijden. Links en rechts stoppen we af en toe even om van het uitzicht te genieten en Kurt durft het af en toe nog even aan om de auto uit te springen om in de regen een foto te maken.

Bij Glengarriff slaan we linksaf en pikken hier the Ring of Beara op. Dit is een rondrit over het Beara schiereiland. We rijden langs een ruwe kust en het zou erg mooi zijn als het wat minder zou regenen, maar helaas. We gaan richting Beara Bowl. Dit is een rotsformatie tussen de kliffen die de vorm van een kom heeft (goh, verrassend) We zijn een van de enige mensen die hier stoppen want er staat geen bord bij of iets dergelijks en we hebben al gezien dat als er geen bord staat, het blijkbaar niet interessant is. Des te beter voor ons. Gelukkig is het een beetje gestopt met regenen en valt er maar hier en daar een spatje als we uitstappen, dus we kunnen nog redelijk droog van het uitzicht genieten.

Na de Beara Bowl rijden we door naar de Cuas Pier Caves en dan begint er bij mij wat te dagen. We hadden het er vanmorgen over gehad dat we een aantal OPW dingen gingen bezoeken en ik dacht dat we daar naar toe aan het rijden waren via wat andere dingen. Maar ondertussen ben ik er achter dat die route totaal niet klopt en ik moet eigenlijk best wel naar de wc. Kurt had me even niet ingelicht dat we geen OPW dingen meer gingen doen. Hij had het intern met zichzelf overlegt, maar niet extern met mij gedeeld. Beetje miscommunicatie dus. We rijden nu ook echt in the middle of nowhere met overal direct langs de weg hekken en nergens een plekje om even te stoppen. Gelukkig is daar uiteindelijk een smal karrenpad als redder in nood en de hoge nood is voorbij.

Voor Cuas Pier Caves moeten we de auto bij een boothelling parkeren en dan een klein stukje wandelen. We klauteren over speciale metalen trappen heen die over stenen muurtjes en heggen geplaatst zijn en staan dan op een keienstrand bij de ingang van een aantal grotten. Er is net een man bezig met zijn kano, maar we zien in eerste instantie niet waar hij vandaan komt of naar toe gaat. Dan loopt Kurt een stukje het keienstrand op en ziet dat een van de grotten aan het einde een open verbinding met de zee heeft. Je kunt dus onder de rotsen door de grotten heen naar zee en terug kanoën. Later lees ik dat je bij absoluut laagwater door de grot kunt lopen. Als wij er zijn, zit het net tussen eb en vloed in, dus de grot is bevaarbaar. We lopen aan de andere kant van het keienstrand nog het klif op om een kijkje te nemen aan de andere kant. Het begint dan net weer flink te regenen en we hebben geen zin om zo de hele loop trail van 5km te gaan doen dus we keren weer om. Het is ook veel te gevaarlijk om met dit weer op de kliffen te lopen. Het waait behoorlijk en door de eerdere regen is alles al behoorlijk glibberig. Als we omkeren komt er ook net een Iers gezin aanstuiteren omdat het begint te regenen. Zij waren bezig met de loop trail, maar zijn ook omgekeerd zo te zien.

Wij lopen weer terug naar de auto en gaan weer droog zitten en kijken wat er nog verder te doen is en zien dat er nog een kasteel te bezoeken is onderweg. Dus ik voer Ross Castle in op Maps en we zijn weer weg. Ik moet het nogmaals zeggen, maar de wegen zijn hier echt prachtig omzoomd met bloemen. We rijden echt door wolken van oranje, paars, geel en roze. Het zijn allemaal wilde bloemen en alleen al dat maakt een rondrit de moeite.

We komen aan bij Ross Castle en hebben dan al een stukje van de Ring of Kerry opgepikt. Het is hier ook meteen drukker en we komen veel bussen, campers en caravans tegen. Bij Ross Castle is het ook behoorlijk druk. Ik voel me ondertussen echt niet lekker meer, maar ik bijt nog wel even door. We gaan eerst even naar de wc voor we kaartjes gaan halen en sluiten dan aan in de rij voor de kassa. Kurt kan de OPW passen zo gauw niet vinden, dus we laten wat mensen voorgaan. Als we dan aan de beurt zijn, blijken die mensen net de laatste kaartjes voor die dag gekocht te hebben. Morgen gaan we zelf de Ring of Kerry rijden, dus geen idee of we het dan nog halen. Helaas pindakaas dan maar. En om eerlijk te zijn geeft het ook niet. Ik ben net in de wc bijna omgevallen omdat ik zo duizelig ben en de terugweg naar de auto hou ik Kurt maar vast anders blijf ik in rondjes lopen. Terug in de auto gaat het even helemaal niet goed meer en dus gaan we gewoon door naar onze overnachtingsplek. Ik heb ondertussen wat paracetamol genomen weer en dan gaat het weer een beetje beter.

Onze overnachtingsplek ligt in Killorglin. Dus we moeten nog een eindje Ring of Kerry rijden. We zijn er nog niet echt van onder de indruk, maar morgen gaan we het beter zien waarschijnlijk. In Killorglin zetten we de auto neer op de grote parkeerplaats iets voorbij ons hotel en lopen dan terug naar Kingston's Boutique Hotel [e-38] Pub om in te checken. Gelukkig gaat dat heel soepel want mijn hoofd wil niet al te best meer en ik heb al moeite om het Iers te vertalen, dus doe mij m'n kamer maar!

Onze kamer is erg mooi en rustig en we zijn dik tevreden. We moeten nog wel wat eten, dus we gaan beneden in de pub een pizza eten. Ze maken hier zelf pizza op Napolitaanse wijze met deeg dat dagen staat te rijzen. Ik moet zeggen dat de pizza erg lekker is. Kurt heeft een pizza met rauwe ham en ik heb een 4 cheeses met extra peperoni. De pizza's worden in punten gesneden op een plank geserveerd en moeten met de handen gegeten worden. We krijgen er nog een zelf gemaakte chili olie bij om erover te doen en die olie is best lekker, dus we gieten steeds een beetje over de korstjes en de pizza. Als toetje heb ik huisgemaakte tiramisu en Kurt banoffee. Beide worden in een schattig weckpotje geserveerd. Dan is het tijd om terug te gaan naar de kamer en ga ik slapen. Ik ben kapot en ik denk dat dat het beste is voor mijn hoofd, dus daarom geen verslag gisteren. Het probleem is wel dat door de hoofdpijn gisteren alles een beetje wazig is, dus ik weet niet zo heel goed meer wat en hoe gisteren en hoe alles eruit zag, maar Kurt heeft een beetje geholpen, dus er is toch nog een verslag van :-)

Ik heb echt lekker geslapen afgelopen nacht en mijn hoofdpijn is bijna weg als ik wakker wordt. Kurt is helemaal bijgekomen lijkt het, dus vandaag gaat vast beter :-)

We hebben afgesproken om om 9 uur te gaan ontbijten, maar het is ruim 10 over 9 als we beneden zijn.. sorry! Ik had wat problemen om uit te vogelen hoe ik de knop van de douche moest bedienen. Elke douche is hier weer anders ook. Maar goed, het ontbijt.

Het ontbijt is hier organisch en lokaal en veel is zelfgemaakt. Het lijkt maar weinig, maar er is heel erg veel. We krijgen heel erg lekkere koffie van een goede machine en versgemalen bonen. Ik hoorde de bonen gemalen worden en zag vervolgens de boel aangestampt worden om in de automaat te gaan. Ik ga voor een zwarte americano en Kurt voor een cappuccino. En dan is het kiezen uit verschillende soorten yoghurt, granola en muesli, fruit, compotes, jams, sausjes, kazen, vleeswaren, zalm, etc, etc, etc.. Alles staat in kleine bakjes en potjes op een tafel en wordt netjes aangevuld. Ik ga eerst voor een schaaltje mango yoghurt met granola en daarna voor een plakje brood wat wel wat weghad van roggebrood met Kerrygold gezouten boter en wat stukjes van alles kaasjes die er stonden (6 stuks, en ik nam hele kleine muizenhapjes) en een croissantje. Het croissantje was wel een van de beste croissants die we gegeten hebben. Goed knapperig en lekker boterig van smaak. Kurt heeft geloof ik van zo'n beetje alles een klein hapje gehad.

Na het ontbijt doen we nog rustig aan en rond 11 uur vertrekken we om de Ring of Kerry te gaan doen. Eigenlijk hebben we allebei niet heel veel zin in dat ding, maar als je in Ierland bent, hoor je dat ding te rijden. We hebben veel reviews gelezen met, voor ons, horrorverhalen over lange files met bussen en toeristen en daar zitten we echt niet op te wachten. Als het niet druk is, kun je de ring in een uur of 3 rijden, maar in het hoogseizoen zegt men dat je er rustig 2 dagen voor uit kunt trekken. Dus dat..

Wij zijn van plan om niet gewoon klakkeloos de ring te gaan rijden, maar vooral ook veel van de zijwegen te pakken en uitkijkpunten en bezienswaardigheden die ons leuk lijken te bezoeken. Zo komt het dat we al snel een zijweg inslaan naar een viewing point. We rijden door smalle weggetjes waar we voorzichtig om elke bocht loeren of er geen tegenliggers zijn en op rechte stukken vlug doorrijden zodat we daar niet hoeven te knutselen met tegenliggers. Zo komen we bij Devil's elbow terecht op het Caragh Lake viewing point. Prima uitzicht op Lough Caragh en Madam's Island, maar nog niet waar we op gehoopt hadden.

We rijden weer terug naar de Ring of Kerry en nemen een eindje verder de afslag naar Rossbeigh Beach waar we tussen de stenen en het zand kwallen zien liggen. Het waait en doet, maar het blijft voorlopig redelijk droog. Er zijn hier in Ierland heel veel mensen die weer of geen weer gewoon gaan zwemmen en hier zien we ook weer veel mensen die dat aan het doen zijn of net gedaan hebben. Ons niet gezien, wij vinden het zo al nat genoeg!

Vanaf Rossbeigh beach snijden we een stukje van de ring af omdat het toch traag gaat. Je mag 100km rijden op die weg en de meesten halen amper 50km per uur. Het is dramatisch! We rijden dus op een klein, smal met bloemen omzoomd weggetje en stoppen nog even op de hoger gelegen helling voor een beter uitzicht op het strand en de kliffen en door naar de ring. Hier sluiten we weer achteraan in de rijen met auto's en het gaat weer traaaaaag. Bij Coolnaharragill stoppen we even voor een foto momentje en weer door.

Kurt wordt langzaam gek van alle slakken zoals hij ze noemt. De ring is een redelijke weg. Je kunt hier echt makkelijk met 2 langs elkaar rijden zonder in de problemen te komen, dat zie ik zelfs zonder diepte te kunnen zien. Maar de meeste mensen rijden ongeveer midden op de weg omdat ze bang zijn om van de weg af te rijden. Dus bij elke bocht moet er geremd worden, want stel je voor dat er een tegenligger aankomt. Ja, ga dan potverdorie op je eigen weghelft rijden, dan heb je daar geen last van!!! Zoals ik al eerder zei.. We zitten vol met vragen over hoe mensen hier rijden, want het zijn voornamelijk de Ieren die zo bizar traag en lijp rijden. De toeristen uit andere landen lijken wel links te kunnen houden en door te kunnen rijden. Maar goed, we gaan weer verder.

We komen op een gegeven moment een mooi spoorviaduct tegen bij Gleensk. Het ligt in een bocht waar onmogelijk gestopt kan worden en hoewel het een stalen constructie is, doet het toch een beetje Harry Potter aan en staat het gaaf in het landschap. We rijden dan inmiddels echt op bochtige weggetjes en Kurt moppert er op los. Hij haalt in waar hij in kan halen en soms stopt hij gewoon even om afstand te scheppen zodat hij even normaal door kan rijden voordat hij weer aan moet sluiten bij een treintje.

Bij Castlequin staat er een fort op de planning en we slaan af en rijden de brug over. Of we proberen de brug toch over te gaan. We komen echter in een file terecht die niet vooruit gaat. Het is nog best een eind naar waar we zijn moeten en volgens Google staat het tot daar vast. We hebben nog even geduld, maar dan is de maat vol en keert Kurt de auto. Dan maar geen fort en weet ik wat daar te zien is. Bij Caherciveen gooien we even wat diesel in de tank. Die hier overigens een stuk duurder is dan in de rest van het land, want hier rijden de toeristen en kun je extra verdienen natuurlijk.

Niet heel veel later na het tanken komen we een bordje tegen dat aangeeft dat we af kunnen slaan om de veerboot naar Valentia Island te nemen. We hebben hier allebei over gelezen en het schijnt absoluut de moeite waard te zijn, dus we slaan af en rijden naar Reenard Point om hier de veerboot te pakken. We hoeven gelukkig niet lang te wachten want we zien de veerboot al aankomen. Het is een klein veertje wat zeker niet bij hoge golven moet varen. Je rijdt er op en aan de andere kant weer af en er passen een auto of 12 a 15 op. We betalen 9 euro voor de overtocht en zijn binnen niet al te lange tijd aan de overkant. Kurt stapt nog even uit om om zich heen te kijken. Mijn deur staat tegen de zijkant van de veerboot en ik kan er niet uit, dus helaas.

Aan de overkant pakken we de Skellig Ring op en gaan we naar het hoogste punt van het eiland Geokaun Mountain and Cliffs. Je kunt deze berg op wandelen of met de auto. Wij nemen de auto omhoog omdat ik na het eerste steile stuk omhoog waarschijnlijk al dood neer zou vallen (misschien wat overdreven, maar het was echt een heel erg steile helling en ik zag het echt niet zitten) Er zijn een paar dappere dodo's die het te voet aan durven, maar de rest neemt allemaal de auto.

We kopen voor 6 euro een kaartje en rijden dan in de eerste versnelling de berg op, Kurt denkt dat het makkelijk 20% was, en stuiteren over de afwatergoten heen naar de eerste stop. Hier stappen we uit en lopen de laatste 250 meter naar Cliffs viewing deck. Vanaf hier hebben we een waanzinnig uitzicht op de kliffen van Fogher. We staan op een soort uitsteeksel op een klif en met de railing lijkt het wel wat op de scene uit Titanic. Heel diep onder ons zien we de meeuwen zweven op de thermiek en de golven tegen de rotsen slaan. Het is echt mooi hier!

Vlak voor het uitkijkpunt staan er nog borden met verhalen uit de legendes van de Fianna. De Fianna waren een groep krijgers die onder het bewind van koning Fiachadh ontstaan zou zijn. We hebben het dan over ongeveer 300 jaar voor Christus. Ze waren verantwoordelijk voor de bescherming van de koning en het beschermen van de havens van Ierland tegen invasies. Er waren 25 bataljons van 27 mannen en ze vormden de elite binnen het leger. De legende wil dat je alleen lid kon worden van de Fianna als je 12 gedichtenbundels kon reciteren, je jezelf kon verdedigen tegen de speren van 9 krijgers, door een bos kon rennen zonder een tak te breken, over een stok kon springen die even hoog als jij lang bent was, onder een stok door kon zo laag als je knie en een doorn uit je voet kon verwijderen terwijl je rende. De Fianna hebben echt bestaan, maar door de eeuwen heen werden feiten en fictie een tikkeltje vermengd. Maar goed, leuk leeswerk zo op de rotsen terwijl je uitkijkt over hun wereld.

We lopen terug en gaan met de auto door naar punt 2. Weer zo steil omhoog en dus in de eerste versnelling. Op het tweede punt staan informatieborden met wetenswaardigheden van Valentia. Zo lees ik dat de eerste trans-Atlantische kabel vanaf Valentia gelegd werd. In 1858 werd een kabel gelegd van Knightstown naar Newfoundland in Canada. Helaas duurde het feestje maar 6 weken toen de kabel defect raakte. 6 jaar later werd een nieuwe poging ondernomen waarbij men de kabel 600km voor de kust van Canada kwijt raakte. Een jaar later voer het schip South Eastern opnieuw uit met een kabel en bereikte met die kabel het plaatsje Heart's Content in Newfoundland en kon zelfs de kabel die een jaar daarvoor verloren was gegaan weer opvissen. En vanaf toen was er dus een verbinding met de overkant van de oceaan.

Op Valentia zijn ook de pootafdrukken van een tetrapod gevonden. Welke tetrapod weten we niet, maar de pootafdrukken zijn zo'n 385 miljoen jaar oud en zijn afdrukken van een dier dat in de overgang van water naar land leefde en waarschijnlijk een van de eerste wezens was dat aan land kroop. Op het moment dat dat beestje dat deed, lag Ierland ten zuiden van de evenaar en vast aan Noord Amerika. En zo staan er nog meer weetjes op de borden over plaatsen, mensen en dingen. Er leerzaam en interessant en een mooi punt om uit te kijken over de zee en het omringende land en de eilanden.

We gaan door naar de top van de berg. Hier zijn 2 uitkijkpunten; Miners view en Shepherds view en een picknick plaats. We gaan eerst even uit de wind op de picknick plaats zitten. Het zijn leistenen banken langs de helling van de berg en je hebt een fijn uitzicht en door de opstaande stenen kun je uit de wind zitten. Ook heel erg fijn want je wordt hier bijna omver geblazen op de top. Daarna door naar Miners en Shepherds. Beide weer mooie plaatjes en nog meer informatie over de omgeving en het uitzicht. Daarna stappen we weer in de auto.

We volgen Skellig Ring naar de brug die het eiland met het vasteland verbindt. We zitten achter een paar hele trage auto's en Kurt haalt ze op een gegeven moment in. We kunnen daardoor bij de brug stoppen voor wat foto's, rustig rondkijken en dan nog ver voor deze auto's de brug nog oversteken en door Portmagee rijden. We blijven de Skellig Ring volgen en komen dan een bordje tegen dat wijst naar "The most beautiful Cliffs of Kerry" Dat valt natuurlijk niet te weerstaan, dus wij slaan af.

Het is weer een smal weggetje, maar we komen uit op een enorme parkeerplaats waar we de auto kwijt kunnen. Er zijn ook toiletten, dus daar maken we meteen dankbaar gebruik van en vervolgens kopen we kaartjes om de kliffen te gaan bekijken. Hier moeten we 10 euro afrekenen, maar het ziet er wel goed uit. Er staat ook een klein cafeetje waar je je koffie in een oude bus kun drinken. Ik mag van Kurt hier geen koffie gaan drinken, zo flauw! Maar feitelijk hebben we daar ook eigenlijk geen tijd voor, dus ok dan maar..

We lopen langzaam omhoog want het is een lekker klimmetje en staan dan bovenaan de klif met een echt WAUW! uitzicht op onder andere de Skellig eilanden. Er zijn 2 uitstekende kliffen waar je nog naar toe kan en we beginnen rechts (dat staat ook zo aangegeven) We klauteren naar boven terwijl we links naast en onder ons de rotsen bekijken en alle vogels zien zweven.

Op de kliffen sta je zo'n 300 meter boven de zee en het is echt adembenemend. Al was het alleen al door de wind. De zee kolkt beneden in diep zwart, azuurblauw en fel wit over de rotsen en tegen de kliffen. Vogels zweven op de thermiek van en naar hun nesten en de rotsen bestaan uit duizenden lagen die opgestuwd zijn door de tektonische werking van miljoenen jaren. Het is prachtig en de 5 euro meer dan waard!

We lopen door naar de andere klif en dat is wel een flinke steile klim weer, dus boven even bijkomen op een bankje. Wat je meteen de kans geeft om eens rustig rond te kijken. Daarna door naar de klif en vanaf daar heb je een prachtig zicht weer op de Skellig Islands en de Blasket Islands. We maken nog een selfie en vragen dan toch een Amerikaanse of ze een foto van ons kan maken met de Skellig Islands omdat we die er zelf niet bij kunnen krijgen. Uiteraard maken we dan ook een paar foto's van hun en zo raken we aan de praat. Ze blijken uit San Francisco te komen en tja, daar zijn wij net een maand geleden geweest. Dus babbel babbel, klets klets en zo staan we even te praten over reizen, de wereld, mensen en weet ik wat. Het was weer gezellig :-) Maar we moeten weer verder want we zijn nog niet halverwege de ring. Dus weer terug naar de auto na nog een laatste plasje en door.

We volgen weer de Skellig Ring tot we weer op de Ring of Kerry uitkomen en volgen deze dan door tot Blackwater Bridge. We kunnen een heel eind flink doorrijden tot we weer in een treintje terecht komen. We rijden op een gegeven moment achter een grijze Clio die echt niet durft en vast komt te zitten achter een fietser. De fietser gaat dan maar uiterst links rijden zodat de Clio er uiteindelijk voorbij kan. Wij willen nog een bergpas en uitkijkpunt bezoeken en moeten daarvoor ergens een afslag nemen, maar besluiten dus bij Blackwater Bridge in te slaan en dan een stuk binnenland te pakken en de Ring links (of in dit geval rechts) te laten liggen.

Ergens zijn we blij dat we de doorsteek genomen hebben. Het was een heel intensieve rit voor Kurt, maar wat was hij mooi! Niet te beschrijven gewoon, maar ik zal het proberen. De weg begon redelijk breed, maar wordt al snel een eenbaansweg met uitwijkplekken en rijdt dan tussen rotsen en bergen en watertjes door. Het stuk wat we dan rijden is genaamd Ballaghbeama gap en dat klopt ook wel. We rijden door een nauw slingerend dal tussen de heuvels en het is alsof je in een sprookje rijdt. We zijn blij dat niet elke toerist dit rijdt, want zo hebben we hier de weg bijna voor onszelf. Op een gegeven moment zijn er echter 2 auto's voor ons waarvan er eentje een rare manoeuvre uithaalt en zichzelf zo'n beetje helemaal in een kuil aan de zijkant van de weg parkeert om ons en de auto voor ons erlangs te laten. Vervolgens rijden we dus achter de auto voor ons aan en we zijn er niet helemaal gerust op dat dat goed gaat. Kurt houdt dus flinke afstand, maar verliest hem niet uit het oog. Zo kan Kurt wat rustiger rijden en meer genieten van de omgeving. Dat we afstand moeten houden blijkt wel uit dat de auto voor ons tot 2 keer toe bijna bovenop een tegenligger knalt. Hij rijdt namelijk midden op de weg en neemt steeds de binnenbocht, ook bij blinde bochten. We danken het bijna maar aan dat de Ieren niet zo rap rijden.

We rijden uit sprookjesland en door naar de Gap of Dunloe. Dit is een punt wat aangegeven staat op de Ring of Kerry, dus weer grote parkeerplaats en toiletten en restaurant en weet ik wat allemaal. Je kunt vanaf hier een stukje doorijden nog met de auto, maar je kunt het ook lopen of met een paard en wagen doen. Wij hebben onze eigen paardenkracht aangedreven wagen bij ons, dus wij nemen de auto en rijden door naar de Wishing Bridge. Waar we een mooi uitzicht hebben over een meer wat in een soort waterval over stenen en rotsen onder de brug doorstroomt naar een riviertje. Als je over de brug gaat, mag je een wens doen, of zo gaat de legende toch. Wij denken dat die legende niet zo legendarisch is en gewoon in het leven is geroepen om toeristen te lokken. Het is een zeer mooi plaatje, maar de brug is weinig bijzonder.

Na deze stop gaan we weer terug naar Killorglin, waar we eerst even een stop maken bij de Supervalu voor wat te eten. We kopen 2 salades en wat broodjes om te eten. En daarna terug naar ons hotel waar we best hebben zitten smullen van de salades. Ik heb er ook een fles Irn Bru bij. Toch leuk dat dat hier gewoon in de supermarkt staat!

Het is inmiddels 23:29 en ik heb een flink eind zitten tikken en vind het wel welletjes. Misschien ben ik wat vergeten, maar het grootste gedeelte heb ik wel denk ik. Mocht ik nog wat bedenken, dan vul ik het verslag wel aan, maar voor nu.. pfff.. Slapen! Anders morgen weer een dag migraine en daar heb ik geen zin meer in. Dus welterusten en tot morgen (ofzo)