Slea Head drive

Rond kwart voor 5 worden we wakker door een alarm dat ergens in de buurt afgaat. Het lijkt op een autoalarm of iets dergelijks en ik hoor ook diverse deuren open gaan op de gang en mensen die naar buiten gaan en weer terugkomen. Onze auto staat een stukje verder weg en heeft al zeker geen alarm, dus wij draaien ons nog eens om en proberen nog wat te slapen. Dat lukt Kurt wat beter dan mij. Gelukkig waren we behoorlijk goed uitgerust gisteren, dus ik heb weer een beetje reserve.

We zijn vandaag op tijd voor ons ontbijt en zijn rond 9 uur beneden. Helaas is het ontbijt vandaag kaalgevreten. Er is geen brood meer, de yoghurt is op en de man die vandaag aanwezig is, vult niets aan. Ik schraap het laatste beetje yoghurt uit de kom en Kurt uit de andere en we maken er maar wat van. We krijgen nog wel een kop koffie, maar hij is niet zo goed als gisteren. Vandaag mogen we ook geen sapje bij het ontbijt en lijkt het praten met de Amerikaanse toeriste die er ook zit belangrijker dan je bezighouden met je werk. We ergeren ons nogal. Ik vraag uiteindelijk dan maar of er niet nog meer brood is en krijg een antwoord dat hij nog wel een baguette af kan bakken, maar dat duurt dan wel 15 minuten ofzo. Dat vind ik wel wat lang. Dan heeft hij ook nog 2 plakken witbrood in de aanbieding uit de broodrooster. Nja, doe dat dan maar. Dus ik krijg 2 net te ver geroosterde boterhammen en ik heb mijn koffie al op natuurlijk en geen drinken erbij en er wordt ook niets meer aangeboden. Ik opper nog om dan het melkkannetje maar leeg te drinken, maar da's ook zo wat. We eten dan verder de laatste restjes kaas maar van het buffet omdat we denken dat we toch de laatste mensen zijn voor het ontbijt aangezien er niets meer aangevuld wordt, maar even later komt er nog een stel binnen voor ontbijt en zij hebben echt niets meer. Echt doodzonde dit!

Na het ontbijt pakken we onze spullen in en vertrekken. We rijden een stukje verkeerd en doen dan maar weer Google Maps aan en het blijkt dat we inderdaad de andere kant op moeten. We overnachten vandaag in Dingle en gaan eerste de Slea Head drive rijden. Dit is weer een rondrit en hij klinkt goed in de reviews en ziet er goed uit op de foto's.

Voor ik doorga naar Dingle moet ik nog wat kwijt over eergisteren. We kwamen County Kerry binnengereden en zagen echt overal vlaggen, spandoeken en andere uitingen van Kerry hangen. Toen we in Killorglin uitstapten hoorden we ineens gejuich ergens en toen we onze pub binnen gingen, zat iedereen aan de buis gekluisterd te kijken naar een football wedstrijd. Ik dacht dat dit gewoon een voetbalwedstrijd was en Kurt dacht dat het rugby was, maar het was de finale van The All-Ireland Senior Championship tussen Kerry en Galway. Onze verwarring kan kloppen want het is Gaelic Football en dit is een interessante cross-over tussen voetbal en rugby met een hele eigen set met regels en manieren van spelen. Het is in ieder geval de meest belangrijke sportwedstrijd van het jaar in Ierland en Kerry won. Dus het was feest overal en we hoorden veel getoeter en vrolijke mensen en ondertussen, 2 dagen later, wapperen nog altijd overal de geel/groene vlaggen van Kerry. Wij hebben de wedstrijd niet meegekeken omdat ik er met mijn hoofd op dat moment niet aan moest denken om in de drukte te zitten en we hadden niet door dat het zo belangrijk was haha

Weer terug naar onze rondrit van vandaag. We rijden weer over van die fantastische typisch Ierse wegen en met het typisch Ierse verkeer, dus het gaat traag. Waar we ons gisteren nog verbaasden over het ontbreken van de bussen onderweg, hebben we ze vandaag gevonden. We rijden in treintjesformatie over de weg en het gaat traaag. Ook rijden ze weer midden op de weg, over de middenstreep en moeten bizarre acties uithalen om bij iedere bocht maar niet tegen de tegenligger aan te rijden. Dat rijdt niet echt ontspannen. We moeten en op onszelf letten en ook nog eens rekening houden met de rare fratsen van hen die voor ons rijden.

We zijn redelijk vlot bij Dingle en hier is het filerijdend de stad door. Ik moet ondertussen weer eens nodig naar de wc en als we stoppen bij de Dingle Whiskeystokerij om rond te kijken en foto's te maken, ga ik even buurten bij de stokerij voor een tripje naar hun toilet. Ik mag en kan nog ff binnenkijken bij de stokerij terwijl ik naar het toilet loop. Er is 1 persoon aan het werk en de stokerij is in vol bedrijf. Het ruikt er zoetig en het is behoorlijk warm. Ik gok dat ze bezig zijn met mashing.

Verder gaat de rit over de Slea Head drive en we komen bordjes tegen die ons wijzen op Beehive huts. We hebben hier al over gelezen en besluiten ze eens te gaan bezoeken. We zetten de auto neer op een parkeerplaatsje aan de kant van de weg en steken vlug de straat over. De intree voor de hutten is 3 euro en we krijgen er een flyer in het Nederlands bij die redelijk goed vertaald is. Het pad naar de hutten gaat enorm steil omhoog de kliffen op. Boven gekomen kunnen we rondlopen tussen de hutten waarvan er nog eentje helemaal in tact is (of goed gerestaureerd) waar je ook in mag kruipen.

Bijenkorfhutten en ringforten zijn de meest voorkomende en wijdverspreide landschapsmonumenten in Ierland. Ze hebben verschillende namen die op de verschillende manieren van aanleggen wijst. Ráth en Lios waren ringforten met een aarden wal en Cathair en Caiseal waren ringforten met een stenen wal. Deze aanduidingen vind je ook veel terug in lokale plaatsnamen in Ierland. Bijenkorfhutten stonden in een ringfort en werden meestal bewoond door 1 familie. Greppels en wallen hielden het vee binnen en veedieven en wilde dieren buiten. Over het algemeen werden ringforten gebruikt en bewoond tussen de steentijd en 1200 na Christus.

Bijenkorfhutten worden gemaakt door stenen in een ring te stapelen en de opvolgende ringen steeds smaller te maken en de bovenkant af te sluiten met een deksteen. Er wordt geen cement of ander plakmiddel gebruikt om de stenen aan elkaar te plakken, alles werk door de druk van de zwaartekracht en het vermogen om de stenen op de juiste manier te stapelen. Het resultaat is een hut die wat wegheeft van een bijenkorf. Dat ze dat toentertijd goed konden getuigen de vele overgebleven hutten wel. Er staan er heel veel in Ierland en sommige staan er dus al duizenden jaren. Zij het dan veelal niet meer met deksteen.

Wij brengen nu een bezoekje aan Cathair n gConchuireach (Caher Connor) Cathair duidt op een stenen muur hebben we net geleerd en we zien inderdaad een stenen omwalling. Er staan 5 hutten binnen de wal en een ervan kruipen we dus even binnen. Het is wel bizar om zoveel losse stenen om je heen te zien die eigenlijk zo zouden kunnen vallen als je ergens verkeerd duwt. Als je ook aan de muren voelt, voel je dat de stenen echt los gestapeld zijn. Dus we zijn voorzichtig. Bovendien is het een monument waar we netjes met onze handen vanaf moeten blijven (of toch zoveel mogelijk) Het is leuk om hier rond te lopen en en je voor te stellen hoe klein die mensen wel niet geweest moeten zijn. De openingen en doorgangen zijn echt heel smal en laag namelijk. Deze nederzetting is overigens waarschijnlijk vroeg Christelijk. Op een van de stenen in de omwalling is namelijk een kruis gekerfd.

We zijn net uitgekeken en op weg naar beneden als er een jong Iers stelletje boven komt en het meisje het informatieblad voorleest over de beehive huts. De jongen zegt vervolgens als hij boven is dat hij geen bijen ziet en het meisje legt het dan nog eens uit. De jongen snapt het nog steeds niet helemaal en oppert dan maar dat de mensen vast bijen gehouden hebben en dat het daarom zo heet. Tja...

Weer naar beneden en naar de auto en voorzichtig ons weer tussen het verkeer wurmen met de auto. We rijden nu achter 2 grote bussen en we vrezen het ergste en dat komt inderdaad om de volgende bocht alweer uit. Er is daar een behoorlijk scherpe bocht en we staan zo'n honderd meter achter de bussen in de file en hebben een goed zicht op het geknutsel van de bussen en de tegenligger. De bussen dwingen een tegenligger achteruit de weg weer op omdat ze plaats willen hebben. Als de bussen voorbij zijn, rijdt onze file ook weer. We rijden richting de haarspeldbocht en zien nu ook waarom het hier zo traag gaat. De haarspeldbocht is in het water. We moeten een klein stukje door een beekje over keien.. tof! Even verderop komen we de tegenligger ook tegen en tuffen we met het file treintje mee achter de bussen aan.

We komen nog een stop met beehive huts tegen en besluiten weer te stoppen en we betalen weer 3 euro om naar boven te lopen en rond te kijken. Deze keer zijn de hutten niet in tact, maar is er wel een ondergrondse gang waar we van boven in kunnen spieken. Ook zijn hier alle muren in veel betere staat en echt meters dik. Ik wurm me door alle ingangen en loop van hut naar hut en bekijk alle hoekjes en gaatjes. We zijn toch de enige bezoekers omdat de meeste mensen niet zo gek zijn als wij en 2 van deze ringforten achter elkaar bezoeken. Dit ringfort heet Cashel Murphy of Cathair Uí Mhurchú, dus het heeft ook een stenen omwalling. Die omwalling is echt niet te missen. We moeten er een beetje overheen klauteren om de binnenplaats op te kunnen. Het hele complex is in de vorm van een ei gebouwd wat waarschijnlijk voor vruchtbaarheid stond. Tijdens de lente en herfst zonnewende scheen de zon precies de kelder binnen en viel het licht op een steen achterin de kelder. Echt waanzinnig hoe die mensen dat 5000 jaar geleden konden berekenen en uitvoeren. Zo zonde dat al die kennis verloren is gegaan. Cashel Murphy dateert uit 3200 voor Christus en dat maakt het wel belachelijk gaaf om tussen te lopen. Als we weer beneden komen, komen we nog een gids tegen van het monument. Ik vraag of hij toevallig Jerry is en hij is compleet verbaasd dat ik zijn naam weet. Tja, deel dan ook geen flyers uit waarop staat dat Jerry alles over het monument weet en eventueel rondleidingen kan verzorgen.. Hij legt ons nog kort het een en ander uit over het fort, maar dat wisten we stiekem ook al uit de informatie op de flyer haha

Verder gaat de rit langs kliffen en waanzinnig mooie uitzichten over de oceaan. De zon schijnt, de bloemen omzomen de weg weer en alles ziet er vrolijk uit vandaag. Dat die zon schijnt, komt voor mij wat ongelegen. Ik vergeet compleet me in te smeren en dat moet ik ondertussen met een rode kop, nek en armen bekopen. Ik heb me even verder wel ingesmeerd, maar dat was natuurlijk al veel te laat :-( Na alle regen en donkere dagen, kwam de zon een beetje onverwacht zal ik maar zeggen.

Onze volgende stop is Blasket centre. Dit is een heel mooi vormgegeven museum over de Blasket Islands. Dit is een groep eilanden die tot eind 1953 bewoond werd. We lezen en zien van alles en het blijkt een hard, maar ook mooi leven te zijn op de Blaskets. Er is geen elektriciteit en ook geen waterleiding. Geen radio of televisie en de enige echter verbinding met de buitenwereld is de post en de mensen die op bezoek komen. Ze leven van het land en vooral van de zee. De mensen waren zo onbekend met dingen van buiten dat toen er kisten met thee aanspoelden, ze niet wisten wat het was en het aan de dieren te eten gaven en er kleding mee kleurden omdat het zo bruin afgaf. Door emigratie naar vooral Amerika, raakten de eilanden steeds verder ontvolkt en kon de vooral oudere bevolking zichzelf niet langer in stand houden. Men had geen roeiers meer voor de vissersboten en het land kon niet meer bewerkt worden. Zo werd het leven steeds zwaarder en in december 1953 was er zo'n zware storm dat men besloot om de laatste overblijvers naar het vaste land te evacueren en daarmee was het leven op de Blaskets voorbij. Tegenwoordig staan de huizen van de families er nog steeds en veel families houden er nog schapen en gebruiken sommige huisjes als vakantiewoning, maar er woont niet echt iemand meer.

Achter het museum ligt een pad dat naar een waanzinnig uitzichtpunt leidt. Hier heb je een uitzicht dat echt niet te geloven is. Een bewust verroeste constructie steekt uit over de kliffen en de zee en biedt uitzicht op de Blasket eilanden. Het water beneden ons kolkt en bruist over de rotsen en is zo helder als glas. We zien van grote hoogte de rotsen en wieren onder het water. Het water zelf heeft niet echt een kleur hier. De zon schijnt echter ongenadig en ik heb mijn fleecejasje maar aan met de capuchon op om een beetje uit de zon te zijn. Ik hoef niet te zeggen hoe verschrikkelijk warm dat is.. pfff Als we even verderop bij Ceann Sraithe stoppen met de auto, hou ik een uitgebreide smeerpartij, maar ja, het is al te laat..

Bij dit uitzichtpunt, wat eigenlijk een lange parkeerplaats langs een landtong is, hebben we weer zo'n mooi uitzicht. Er liggen rijen met rotsen in de zee en kliffen en wilde golven en eilanden en alles wat mooi en ruig is en waar we van houden in zo'n landschap in elkaar gedraaid tot een droom van een panorama.. We zijn bofkontjes dat we zoveel van de wereld kunnen zien.. laat ik het zo zeggen :-)

We rijden weer verder en zijn even kwijt welke kant we op moeten. Ze vergeten dat hier soms wel eens, een bordje met richting neerzetten als je een kruispunt over moet. We kiezen de weg naar Wine Strand en dat blijkt absoluut de meest verkeerde keuze te zijn die we konden maken. Het is een heeeeel smal weggetje naar een klein strandje en aangezien het vakantie is en de zon schijnt, is half Ierland daar blijkbaar te vinden en heeft men de auto op de weg geparkeerd. We kunnen er net langs en we moeten wel, want we kunnen nergens keren. Ik kijk snel op Maps om te zien hoe de weg loopt en besluit dat we maar door moeten rijden tot het einde van de weg. Meestal is daar wat meer ruimte en gelukkig is dat hier ook het geval. Kurt kan de auto een beetje draaien en met wat steken, rijden we weer terug. Wel heeeeel voorzichtig want er zitten echt diepe kuilen aan de kant van de weg waar we langs moeten. Gelukkig zijn er een paar mensen flink aan het knutselen op de kruising en hebben we zodoende geen tegenligger. Ik weet niet hoe we dat hadden moeten oplossen. Het was nu al heftig genoeg met de wandelaars en mensen in zwempak waar we omheen moesten zien te komen.

We zijn weer uit de drukte en slaan de goede weg weer in. Even verderop volgen wij de rest van Slea Head drive terwijl onze voorligger de andere kant op rijdt. Nu hebben we de weg voor onszelf en dat rijdt wel een heel stuk aangenamer. We rijden weer langs mooi gekleurde huisjes en prachtig aangelegde tuinen en over wegen die voorzien zijn van wolken rood, paars, roze en blauw. We vinden de tuinen hier echt heel mooi over het algemeen. De meeste mensen hebben hier echt prachtige tuintjes vol met bloeiende planten en struiken. Samen met de bont gekleurde huisjes vinden we het erg schilderachtig en mooi.

Kurt ziet op een gegeven moment een weggetje wat hem wel aanspreekt en zo rijden we een kleine omweg vlak langs de kliffen en langs het Ierse radiostation waar vandaan ze in het Iers (Gaelich) uitzenden. Het weggetje is zo klein dat ik even kwijt ben waar we zijn, maar gewoon rechtdoor blijven rijden en we komen weer bij de "grote" weg uit en het was wel een leuke omweg. Daarna zijn we weer bijna in Dingle en onze overnachtingsplaats, dus we gaan op zoek naar een winkel. Ik vind weer een Supervalu en plot de route. Helaas ligt deze midden in Dingle waar je overal moet betalen om te parkeren (bepaald niet veel trouwens) dus de parkeerplaats staat vol met "klanten" We doen een rondje en vinden dan een plekje dat een beetje verstopt ligt en vrij is en Kurt wurmt de auto op de plek en we kunnen gaan shoppen. Vandaag hebben we baguettes mee met warme kip en 2 stukken verse quiche en Kurt uiteraard een nieuw Iers biertje om te proberen.

Dan is het nog een paar minuten naar onze B[e-38]B waar we warm ontvangen worden door Pat. Pat wijst ons onze kamer en nodigt ons uit voor koffie en cake in de serre. Ik vind het prima en even later krijgen we een cafetiere met koffie en ligt er een heerlijk plakje kruidige cake met rozijnen en walnoten op ons te wachten. We babbelen wat met Pat nog en hij laat ons dan aan onze koffie over. De serre is echt tropisch en de zon staat nog steeds te schijnen door het glas. Niet mijn beste keuze dit dus, maar goed. De koffie is erg lekker en goed sterk (high hopes voor het ontbijt morgen dus) en de cake is erg lekker. Kurt dacht eerst dat hij het niet zou lusten, maar hij vindt het erg lekker. Daarna terug naar de kamer, broodje eten en aan het verslag.

Het is nu bijna 10 voor 10, dus ik ga me vlug douchen en dan m'n nest in. Morgen gaan we weer verder met onze rondrit. Ik heb in ieder geval al tickets voor de veerboot die we ergens moeten nemen geboekt. Dus ergens morgen gaan we bootje varen, maar dat is voor morgen :-)