2 dagen tuinen en kastelen

Ik zit hier in het erkerraam van onze B[e-38]B in Innishannon van waar ik echt een heel erg mooi uitzicht heb op de rivier de Bandon. Het is erg verleidelijk om met de verrekijker, die hier naast me ligt, de rivier en de oevers af te speuren naar otters en alle vogels van dichterbij te bekijken, maar ik heb nog wat in te halen. Jullie hebben nog een dag tegoed en ook vandaag hebben we weer wat gedaan. Dus ik moet even een inhaalslag maken. Dus, laat me maar beginnen en dan kijk ik af en toe wel even naar buiten en stel dat er een otter opduikt, lees je dat ook meteen ;-)

Ok, here we go..

De wekker staat op 7 uur en ondertussen traditiegetrouw begin ik de dag weer met een kopje koffie voor het raam met uitzicht op het grasveld. Ik ben vandaag eerder dan de meditatiemevrouw en het grasveld en de straten zijn nog leeg. Langzaam komt de campus tot leven en raakt ook mijn koffie op. Dus douchen en spullen inpakken en dan is het ineens al half 9. We hebben geen idee waar de tijd gebleven is, maar we zijn volgens onze planning te laat om nog bij The Buttery te gaan eten. Dus met een lege buik en rommeldebommel dan maar in de auto en naar ons eerste plekje. Daar zal vast wel wat te eten zijn.

Het is niet eenvoudig of snel om Dublin weer uit te komen. Trinity zit echt dead centre Dublin en de straten staan vast. We hebben sowieso heel veel vragen over het verkeer hier. Waarom rijden ze links en lopen ze steevast rechts? Waarom rijden de Ieren zo super traag of juist veel te snel? Als je 100 of 120 mag, rijden ze zo rond de 80. Mag je wegens werkzaamheden 60 of 80, gaan ze ineens 100 rijden. Het is nogal irritant, maar goed, adem in en adem uit en geniet van het uitzicht... ook al is dat af en toe alleen maar een berg stenen..

Onze eerste stop van vandaag is Powerscourt Estate. Dit landgoed schijnt hele mooie tuinen te hebben en staat erg goed aangeschreven. We duiken als eerste de bijbehorende tearoom in om wat te eten. Kurt neemt een fishcake met een groot bord bijgerechten en ik ga voor 2 scones en een kopje cappuccino. Kurt kan 24 uur per dag een warme maaltijd eten, voor mij is het nog wat te vroeg. De scones blijken uit de kluiten gewassen te zijn, dus eentje verdwijnt in een zakje in mijn tas voor vanmiddag. De andere wordt opgepeuzeld met jam en room. Ik vond 4,25 aan de dure kant voor een cappuccino, maar toen ik de kop in mijn handen kreeg vond ik de prijs nog meevallen. Het is ongeveer een halve liter en ik heb er echt moeite mee gehad om het naar binnen te krijgen.

Na ons "ontbijt" gaan we de tuinen verkennen. Er staat 2 tot 3 uur voor, dus we verwachten er heel wat van. De tuinen zijn inderdaad echt prachtig, maar we hebben er niet zo lang over gedaan kan ik ja al wel vertellen. We hebben de grote ronde gedaan en alles wel gezien en er ongeveer anderhalf uur (ex ontbijt) over gedaan, dus het valt goed mee. We lopen eerst naar het bordes met een uitzicht over de Italiaanse tuin. Dit is een trap met in terrassen aangelegd grasveld wat eindigt op een terras boven het Triton meer. De terrassen hebben diverse mozaïeken en aan weerskanten van de trap en terrassen zijn bloembedden. Het is heel strak en symmetrisch en doet het huis er heel statig door ogen. De bloembedden hadden van ons wat meer gemogen, maar dat zal het ontwerp wel zijn.

We lopen door via de oranjerie naar de ommuurde tuin en dit is echt een sprookje! Je loopt door een prachtig hekwerk naar een pad wat omzoomd is door duizenden verschillende bloemen in alle kleuren van de regenboog en meer. Vlinders fladderen, bijen zoemen en je mist nog net de elfjes. Het is echt wauw! We genieten van alle bloemen en proberen ze te herkennen of zoeken de namen op op de kaartjes die overal bij staan. Het is gewoon jammer als we er door zijn.

Aan het einde van de ommuurde tuin lopen we onder een hek door en langs de dolfijnenfontein en gaan door richting het Tritonmeer.We slaan de rododendrons over aangezien die uitgebloeid zijn. Er is een heel dal vol ermee, maar van boven gezien, zijn dat nu alleen groene struiken (yup, zo besparen we tijd) Dus lopen we verder langs Pet Cemetery. Hier liggen de huisdieren van het landgoed begraven. Gelukkig staan ze op rijtjes en niet in een cirkel op een indianen begraafplaats. Maar evengoed best een beetje creepy.

Nog een eindje verder komen we aan de andere kant van het Tritonmeer uit waar je een gaaf uitzicht hebt op het landhuis waar we net ons ontbijt hebben zitten eten. Overigens zaten we daar te genieten van het uitzicht op de Italiaanse tuin. Nu dus een paar honderd meter de andere kant op. Het Tritonmeer heet zo omdat er in het midden een groot beeld van Triton staat... logisch natuurlijk.

Na het meer wandelen we door naar de Japanse tuin. Dat Japans moet je met een korreltje zout nemen. Het doet vaag Japans aan en is wel nice. Het is wederom een dal waar je via weggetjes en trappetjes naar beneden kronkelt en beneden in een varengrot uitkomt waar water naar beneden sijpelt. Dit water loopt door een kanaaltje en vormt de waterpartij in de tuin. Helemaal beneden staat nog een prieel wat voor Japans bouwwerkje door moet gaan. Het is de 19e eeuwse versie van een Japanse tuin moet je maar denken. Maar zeker niet verkeerd. We lopen door de weggetjes en over bruggetjes en doordat het in een dal is, valt het omgevingsgeluid ook weg. Daarna is het wel weer flink omhoog om er weer uit te komen. Gelukkig staat er bovenaan nog een mooie stenen bank om even van het uitzicht op de tuin te genieten.

De laatste highlight van de tuin is Pepperpot tower. Een toren die de favoriete peperpot van de landheer moet voorstellen. Tja, je bent rijk en je wil wat.. Het is in ieder geval een leuk torentje op een platform omringd door kanonnen. Het doet denken aan kinderspeelgoed of een kindertekening. Kurt klautert nog naar boven, maar het uitzicht is niet super omdat de bomen enorm gegroeid zijn in de eeuwen na de bouw van deze toren.

We slenteren op ons gemak langs de laatste bloembedden over het terras voor het landhuis terug en zien nog een struik die aangeplant is door Jacky O. De Amerikanen zien hem niet omdat ze niet zo super geïnteresseerd zijn blijkbaar. Ze nemen een foto van een boom en kijken niet naar dit stukje van hun geschiedenis.

Ondertussen heeft mijn laptop kuren en ben ik net een alinea kwijtgeraakt. Ik heb mijn externe toetsenbord en muis maar aangesloten en dat lijkt nu wel goed te gaan. Heel bizar. Wel vervelend want ik kan nu niet in de erker zitten en kan dus geen otter meer spotten :-( Anyhow, maar weer door met het verslag want er is nog veel om te vertellen.

Onze volgende stop is Glendalough. Vanaf Powerscourt rijden we door smalle wegen en typisch Iers (dat denken we dan toch) landschap. Het is een aangename rit met hier en daar een uitdagend bochtje omdat Kurt dan blind rijdt en ik voor hem moet kijken. We ergeren ons hier en daar aan de trage Ieren, maar we komen uiteindelijk wel op onze bestemming. We parkeren de auto op een grote parkeerplaats en lopen richting de informatieborden. Glendalough is een groot gebied waar verschillende dingen te zien zijn. Er is bijvoorbeeld een miners trail langs diverse oude mijnen en nederzettingen en een lakes walk die langs een aantal meren gaat. Wij gaan voor een korte hike naar de monastic site.

Het is echt maar een korte hike naar onze mening. Misschien ook omdat hij best mooi is. We lopen over een riviertje en slaan rechtsaf en lopen langs een heuvel met prachtige bomen met grillige vormen en alles is groen. Het riviertje brabbelt naast ons en we verwachten de kabouters elk moment achter een graspol vandaan te zien komen. Na een korte wandeling slaan we rechtsaf en komen op de site waar diverse ruïnes van kerken en kloostergebouwen staan. Ook is er een grote begraafplaats die bij nadere inspectie nog steeds in gebruik blijkt te zijn. Even verderop staat een smalle ronde toren kaarsrecht overeind met een puntdakje.

We verkennen de ruïnes en de begraafplaats. Best indrukwekkend. Er hebben diverse kerken gestaan en woningen van monniken en mensen die bij de kerkelijke zaken hielpen. Later in het bezoekerscentrum leren we meer over wat er allemaal precies gestaan heeft en waarom. Het blijkt dat in Ierland in eerste instantie een soort nomadische monniken of priesters woonden. Ze trokken rond en vonden uiteindelijk een plekje waar ze zich toe konden leggen op het hemelse en goddelijke. Dit waren veelal afgelegen plekken zoals op een eiland, op een heuvel of in een afgelegen gebied. Ierland is historisch gezien ook nooit van de grote vestigingsplaatsen geweest, maar weer hier en daar een kleine groep huisjes. Dus zo ging het ook met de geestelijken. Pas veel later kwamen de geestelijken uit Europa waar grote kloosters waren naar Ierland en veranderde dit dus. Glendalough is zo'n voorbeeld waar meerdere geestelijken bij elkaar gegroepeerd raakten in de overgang van een solitair bestaan naar een grotere vorm van kloosterleven.

Na het verkennen van de site lopen we via een andere weg weer terug. Dit is een minder interessante route, maar blijkbaar wel een stuk korter. Aangezien we OPW kaarten hebben, mogen we gratis het bezoekerscentrum in. We zijn de enige bezoekers op dat moment, dus ze starten speciaal voor ons de informatiefilm op en zo leren we de achtergrond van Glendalough. We hebben de filmzaal helemaal voor onszelf, ook eens relaxed. Verder is er een maquette van hoe het kloosterdorp eruitgezien moet hebben en er is veel informatie over hoe het leven er dan aan toe ging.

We liggen lekker op schema, dus besluiten we na Glendalough door te rijden naar Kilkenny (dat was lekker bier trouwens) en daar nog een rondje te doen en het kasteel te bezoeken. Het gaat weer over kleine weggetjes en af en toe een wat snellere weg. Ik heb ondertussen wat trek gekregen, dus pak ik mijn scone van vanmorgen erbij. Die dingen zijn echt ter grootte van een klein broodje, dus het is een beste kluif. Vanmorgen had ik een normale scone, nu heb ik er een met kaneel en blauwe bessen.. mjammie! We stoppen onderweg nog een paar keer waaronder aan het einde van de miners trail en bekijken de nederzetting daar vlug.

In Kilkenny is het even zoeken waar we de auto kwijt kunnen raken. Het is hier behoorlijk druk. Kilkenny is dan ook een van de populaire bestemmingen in Ierland. We lopen eerst naar het kasteel en pakken de OPW kaarten er weer bij en mogen door naar binnen. We doen een self guided tour met een stapeltje "Nederlandstalige" informatiebladen erbij. Het is weer eens een Google translate versie, dus hier en daar is het gokken wat ze bedoelen. Het kasteel zelf is wel mooi aan de buitenkant en we gaan de binnenkant dan ook eens bekijken.

We worden door een oudere man meegetroond naar de kluisjes om onze tassen in te zetten en daarna kunnen we de boel gaan verkennen. We lopen door de kamers die redelijk ingericht zijn. Het is een leuk kasteel, maar niet het mooiste wat we al gezien hebben. Vooral de Moorse trap en de picture gallery zijn de moeite van het bezoeken waard. De Moorse trap is echt heel mooi met allemaal zuilen en poortjes en overal details waar je kijkt. Daarbij diep blauw en rood als contrast kleuren en het is een erg mooi plekje om door te lopen. Maar als je dan vanaf die trap linksaf slaat en de picture gallery inloopt is het helemaal wauw!

Deze galerij heeft wat weg van een Vinkinghal. Hoog en met een houten dak dat ondersteund wordt door gedecoreerde balken. Het hele dak is met de hand beschilderd met allerlei dieren, bloemen, wolken en andere dingen. Je hebt hier echt wel even tijd nodig om alles goed in je op te nemen. Aan de muur hangen nog diverse schilderijen van de mensen die hier gewoond hebben en enkele wandkleden. Kurt was overigens helemaal happy want de wandkleden in het kasteel waren Vlaams. Na het kasteel lopen we nog een rondje door Kilkenny. Het is zeker een leuke stad met veel historische huizen en leuke straatjes.

Het begint al laat te worden en wij moeten nog naar onze overnachtingsplaats, dus we lopen weer naar de auto en rijden vervolgens naar Waterford. Dit schijnt de oudste stad van Ierland te zijn. We hebben hier een overnachting met avondeten en ontbijt, dus we hoeven niet nog op zoek naar eten vandaag. In Waterford is het ook weer ernstig druk. We rijden over de kade naar de parkeerplaats tegenover het hotel en zetten de auto daar neer en lopen naar ons hotel. Onderweg komen we nog langs de clock tower, een van de bezienswaardigheden van Waterford.

Bij het inchecken krijgen we te horen dat er alleen nog maar om kwart voor 8 plek is om te eten, dus het wordt een latertje vandaag. Daarna krijgen we de kaarten voor onze kamer en het meisje zegt dat we de balcony room hebben. Ik juich nog niet te vroeg, een Frans balkon is ook een balkon. Maar als we onze kamer binnen komen is het toch wel even een woehoe momentje. We hebben dus een van de 3 suites van het hotel. We hebben een ernstige upgrade gekregen van de standard room naar dit. Dan maar even koffie maken en buiten op het balkon genieten van de frisse lucht en het uitzicht.

Om kwart voor acht stipt gaan we eten. We hebben geen idee wat we moeten verwachten, maar we hebben blijkbaar een drie gangen keuze menu. Kurt gaat voor iets met eend vooraf, lamsbout als hoofdgerecht en Muldoon whiskey caramel chocolate tart met Baileys ijs. Ik neem een peer en walnoot taartje met blauwe kaas als voorgerecht, varkensfilet met mozzarella en parmaham als hoofdgerecht en ook de tart. Kurt's eend is twee keer vermoord, zo droog. De smaak was goed, maar foei.. dat kon beter. Mijn taartje was erg lekker. De lamsbout was supermals en lekker en mijn varken was deze keer zo droog als maar kon. Het toetje was echt super lekker, jammer dat het op was. Er zat ook nog een kannetje koffie bij. Al bij al prima eten.

Na het eten was het echt te laat om nog een verslag te tikken en ben ik na een douche lekker gaan slapen.

Vanmorgen was het best ontspannen opstaan omdat we niet zo heel gek veel op de planning hadden staan vandaag. We hebben rustig ontbeten. Kurt ging voor een full Irish minus the beans en ik ging voor eggs Benedict. Nog een bakje yoghurt erbij dacht ik en terwijl ik daar zo sta hoor ik ineens iets over whiskey. Blijkt dat je in dit hotel bij je havermout kan kiezen uit een scheut room en wat kaneel of een scheut Baileys, Muldoon of nog 2 andere soorten whiskey. Ik stond even perplex, maar het was blijkbaar erg populair.

Na het ontbijt pakken we onze spullen en gaan we uitchecken waar we nog een gezellige babbel maken met de eigenaresse over reizen. We laten onze parkeerkaart nog valideren en gaan dan richting auto. We sluiten aan in de file over de kade om Waterford weer uit te komen en gaan op weg naar Cobh. Kurt vond dit plaatsje vanmorgen toevallig en het ziet er leuk uit. Het ligt mooi op de route, dus we pikken het even mee.

Het gaat weer over wat rot weggetjes en daarna over een betere snelweg, waar de Ieren vooral weer niet snel rijden. Echt.. zoveel vragen hierover.. We stoppen op een paar uitkijkpunten en komen langs mooie baaien. Het is een aangename rit. Zeker het laatste stukje als we over een aantal eilanden moeten rijden en langs een soort donjon toren komen die aan een baai staat. Het is een prachtig plaatje waar we nergens voor kunnen stoppen om het op de foto te kunnen krijgen helaas.

In Cobh zetten we de auto op de centrale parkeerplaats en bezoeken eerst de kerk van Cobh. Dit is best een mooi exemplaar. Op de grond prachtige mozaïektegels en langs de muren zijn de altaren voor de verschillende heiligen in kleine nissen gemaakt en bont gekleurd. Boven elke heilige zitten kleine raampjes zodat het buitenlicht een soort spotlight op de betreffende heilige zet. Heel mooi gedaan! We moeten ondertussen alleen allebei best wel nodig naar de wc en er is nergens een publiek toilet te bekennen. We proberen dan maar een cafe en daar staat dat je er niet naar de wc mag. Het wordt dringend, maar aan de overkant zit een pub en daar huppelen we dan maar naar toe. Het blijkt de oudste pub van Cobh te zijn en binnen is het net een oud zeemanshol, maar wel knusjes. We bestellen maar wat te drinken en dan naar de wc. Ik heb mijn blikje 7up nog steeds in de tas zitten want ik hoefde eigenlijk absoluut niets te drinken. Ik liep rond met mijn dopper gevuld met water en een waterdropje haha. Kurt drinkt zijn cola nog op en eigenlijk zitten we best wel lekker te kletsen hier in de pub. Prima sanitaire stop dus haha

Na de pub lopen we naar de plek die Kurt gespot had en dat is een straat met huizen genaamd The Deck of Cards Houses. Alle huizen zijn bontgekleurd en van bovenaf gezien lijken de daken van de huizen net een uitgespreide stapel speelkaarten. De huizen staan alleen aan een eeuwig steile straat. Dus de knietjes kunnen weer even buigen of barsten, maar we lopen wel een eindje naar beneden. Daar is een parkje vanaf waar je een goed zicht hebt op de straat. Daarna gaan we weer voorzichtig naar boven en terug naar de auto.

Na Cobh gaat het door naar Blarney want je kunt niet in Ierland zijn geweest zonder naar dat kasteel te zijn geweest blijkbaar. Ook wij zijn toerist, dus we doen eens mee. We zijn allebei alleen totaal niet van plan om die stomme steen te gaan kussen. We willen het kasteel wel eens bekijken en de tuinen.

Als we Blarney binnenrijden zien we meteen dat dit dus echt supertoeristisch is. De parkeerplaats bij het kasteel is enorm en het is er erg druk. Ik heb al kaartjes gekocht online, dus we zijn zo binnen. We krijgen een plattegrondje mee en we gaan eerst de tuinen eens verkennen. Het plattegrondje is alleen dramatisch. Er staan dingen op aangegeven, maar die zijn dus ter plekke niet terug te vinden. Er staan nergens bordjes dat dit is wat je denkt dat het moet zijn en sommige dingen kloppen ook niet met de kaart. We raken het grondig zat en lopen dan maar gewoon een rondje door de tuin. Op zich ook prima en het grondgebied is enorm.

Daarna is het de beurt aan het kasteel, denken we. We willen die steen niet kussen, maar alleen als je de steen gaat kussen, kun je het kasteel in want er staat een wachtrij van ruim 20 minuten voor die steen. Wij dachten dat je ook gewoon het kasteel in kon, maar dat gaat niet door. Je kunt niet om de rij heen want dat gaan ze natuurlijk nooit geloven dat je die steen niet wilt kussen. We lopen dus maar weer naar buiten en bekijken de doorsnede van het kasteel maar op een bord en geloven het maar wat er in zit ofzo. We staan onderaan de toren nog even te kijken naar dat stelletje gekken wat wel op de rug achterover op de kop gaat hangen om die steen die door miljoenen mensen voor je afgelebberd is een kusje te geven. Nee, dankjewel, wij slaan over!

Er zijn nog een paar kleine tuintjes waar we niet geweest zijn en dat zijn de giftige tuin en de tuin met vleesetende planten. De giftige tuin begint met cannabis, want ja, dat is natuurlijk heel gevaarlijk.. Tja.. Er staan wel diverse heel erg dodelijke kruiden en planten en we gaan er maar vanuit dat mensen niet een boeketje voor de buurvrouw meenemen hier.. Bij de vleesetende planten is Kurt enigszins verontwaardigd. Hij heeft getracht vleesetende planten in leven te houden, maar dat was geen succes en hier staan diezelfde planten gewoon open en bloot in de buitenlucht en gaan ze super. Hij vindt het niet eerlijk.

Na Blarney gaan we op weg naar onze B[e-38]B voor vandaag. Het is alleen onwijs druk om Blarney uit te komen. We rijden weer door kleine weggetjes en komen enorme druktes tegen, maar gelukkig vooral de andere kant op. Helaas staat er op een gegeven moment wel een file net voor de afrit die we moeten hebben als we naar een supermarkt willen gaan om wat te eten voor vanavond te regelen. Dan maar improviseren met wat we nog bij ons hebben.

We slapen vandaag in Riverbank House in Innishannon. Voor Innishannon en in Innishannon staat een file, maar als we daar eenmaal door zijn (gelukkig maar een paar minuten) rijden we de brug over River Bandon over en slaan we linksaf een natuurgebied in en 500 meter verder staat onze B[e-38]B. We worden welkom geheten door Heather, een erg vriendelijke en enthousiaste vrouw. We leggen uit dat we geen boodschappen hebben kunnen doen voor het avondeten en dat we wat improviseren en ik vraag of ze een paar boterhammen voor ons heeft. Geen probleem! Ze raadt ons ook een mooi plekje boven de B[e-38]B aan in een klein hutje.

We hebben potjes instant pasta enzo mee voor nood en we maken dus 1 potje en verdelen dat over onze bekers en nemen ons kampeersetje bordjes en bestek mee. Beneden in de gasten woonkamer staat een snijplank met plakken brood voor ons klaar en die pakken we mee. We moesten onderweg zeker ook nog even stoppen in de moestuin en kijken of we daar nog wat konden vinden voor bij ons eten.

In de moestuin komen we Adam tegen, de echtgenoot van Heather. Hij is net bezig met het inzaaien van gras en hij komt een praatje maken. Ze zijn bezig met het experimenteren met groenten en planten en kijken wat er goed groeit en wat niet. Ook hebben ze samen met iemand bijenkasten neergezet. Het is een toffe moestuin, maar we kunnen zien dat ze nog niet zo heel erg ervaren zijn. Sommige dingen zijn niet heel handig geplant of staan verkeerd, maar wel tof. Kurt plukt nog een tomaatje, maar blijkbaar heeft een ander beestje hier ook al van gesnoept, dus geen extra groente.

Na de moestuin lopen we de heuvel op en door het bos op zoek naar de cabin. De heuvel is flink steil weer, maar de cabin is allerschattigst. Binnen staat een tafel met stoelen waar je kunt eten en er staat servies en bestek en weet ik wat. Je kunt hier een compleet avondmaal nuttigen of lunch of weet ik wat. Op de kleine veranda staan 2 schommelstoelen en Kurt ploft op 1 van de stoelen. Ik vind de andere stoel veel te veel spinnenwebben bevatten, dus ik durf er niet op te gaan zitten. Sorry, bang voor spinnen en dit was me toch echt een brug te ver. Dus ik pak een stoel van binnen en ga ook zitten. We eten onze boterhammen en de pasta en wat droge worstjes die we mee hebben en het is een prima hapje voor een keertje. Ik heb een redelijk zicht op de rivier, maar Kurt net niet. We zitten hier een uurtje en ik vind het heerlijk rustig. Als het begint te druppelen gaan we weer naar beneden, maar nu via een andere weg. Aan de andere kant van de heuvel kom je op een trap uit die langs het huis naar beneden gaat. Het huis is tegen en misschien wel in de heuvel gebouwd.

Binnen verkennen we de huiskamer nog en bekijken alle boeken en dingen die overal staan. Het is een bonte verzameling van sextant tot astrolabium en heel veel verschillende boeken en schilderijen. Kortom, je kunt je hier wel even vermaken. Ondertussen is het hier nu 10 voor 11 en donker en kan ik stellen dat er precies 0 otters gespot zijn. Ik neem dan maar genoegen met het feit dat we in de otter kamer overnachten en dat er ergens dichtbij nu otters liggen te knotteren en daar ga ik me zo bij aansluiten. Morgen weer vroeg op want er staat een behoorlijke rit op de planning.