On the road again

Gisteren hebben we tijdens het tikken van het verslag en onze maaltijd genoten van 3 jongens die de bbq aan de praat wilden krijgen en vervolgens bbq'en. Het aan de praat krijgen lukt prima. Het rookt flink, maar vervolgens zijn ze echt uren bezig met de voorbereiding. Als wij rond kwart over 10 richting de kamer gaan, zijn zij net begonnen. Vanmorgen toen we aan ons ontbijt zaten, kwam er een van de gastjes naar beneden met een echte slaapkop. Het zal dus wel laat geworden zijn.

Voor ons staat de wekker een half uurtje later vandaag. Dus om half 8 ipv 7 uur. Ik heb blijkbaar als een blok geslapen en gesnurkt. Kurt is vannacht wakker geworden en opgestaan en ik heb het nooit gehoord. Dat is ook voor het eerst. Na het douchen is het naar de gemeenschappelijke ruimte voor ons ontbijt. Ik moet zeggen de geroosterde bruine boterhammen met een lik boter en een plakje oude cheddar smaken lekker 's ochtends. We hebben een relaxed ontbijtje en zijn tegen kwart over 9 foetsie.

Vandaag gaan we weer richting Pembrokeshire. Het is dus weer een lange rit, maar niet zo inspannend qua activiteiten. We hoeven vandaag eens niet de berg over en slaan linksaf aan de voet van de berg om een stuk te gaan rijden wat we nog niet eerder gedaan hebben. We rijden op deze manier dwars door de Brecon Beacons richting Cynghordy.

Ok, nu kan ik zeggen dat Wales echt mooi is. Groene valleien en beboste bergen. Groene tunnels gevormd door overhangende bomen en bochtige weggetjes. Mooie nostalgische plaatsjes met nog de bakker, slager en de kruidenier en de kerk in het midden. Het komt allemaal voorbij en we genieten best van dit stukje van de rit.

Het is wel even puzzelen waar we moeten zijn. Kurt heeft onze eerste stop gevonden via via en heeft het opgezocht op Google maps, maar ter plaatse hebben we uiteraard weer geen internet en is het lastig navigeren als je niet precies weet hoe iets heet. (IK MIS DE KAART!!!) We zijn op zoek naar het Cynghordy viaduct met een spoorlijn erover, dus we rijden eerst naar het station. Wie weet kun je het vanaf daar vinden. Het station blijkt echter in the middle of nowhere te liggen en een viaduct is in geen velden of wegen te bekennen. Terug dus maar weer. Ondertussen heeft mijn gsm weer een klein beetje internet en laadt (heel traag) de kaart in google. Eindelijk kunnen we de naam invoeren en zoeken en dan hebben we ook de routebeschrijving. Jeuj!

We waren ondertussen al een flink eind verder gereden langs nog meer groene dalen en het is bijna jammer om weer terug te keren, maar goed... Via een klein bochtig weggetje komen we op onze bestemming. Recht onder het viaduct met 18 bogen, 31 meter hoog en 259 meter lang en het is behoorlijk imposant. We hebben op het station net gezien dat er een trein moet komen, maar hoe we ook wachten, er komt niets. Dus uiteindelijk rijden we verder en gaan we naar onze volgende stop.

Deze rit is wel echt een mooie rit tot nu toe. Nog meer bergen en dalen en riviertjes. Smalle bruggen waar we over moeten, waarbij er zelfs eentje een speciaal metalen hek heeft waar je je auto tussendoor moet wurmen. Pas je daar tussendoor, dan pas je ook over de brug. Pas je niet.. nou ja, aan de verf sporen te zien, zal het dan wel wringen zijn ofzo..

We stoppen in Cenarth, of het is onze bedoeling om hier te stoppen, maar om nou 3 pond te gaan betalen om een kwartiertje rond te lopen bij de brug en de watervallen... Nope, niet de moeite. Kurt zet de auto even bij iemand op de stoep en hopt even snel naar de brug voor een paar foto's. Daarna zijn we weer foetsie en rijden we door naar Cilgerran.

Hier is het de bedoeling om het kasteel te bezoeken. We hebben het kasteel gevonden, maar waar kunnen we de auto kwijt? We rijden een eindje terug en vinden een parkeerplaats, maar deze ligt helemaal beneden aan de rivier. Mooi plekje hoor, maar niet te doen om weer naar boven te lopen en dan een heel eind nog naar het kasteel en weer terug. We gaan dus maar lunchen op een van de picknickbanken die er staan. Het begint alleen te druppelen, maar wij zijn niet van suiker! Het zijn maar een paar drupjes, dus onze broodjes kunnen prima buiten worden gegeten terwijl we genieten van het uitzicht.

Na de lunch zouden we in eerste instantie naar Cardigan Bay gaan om naar de dolfijnen te gaan kijken. Ik zag dat vanmorgen in de Lonely Planet staan, maar bij nader inzien is dit wel een heel eind van de route, dus we zien er toch vanaf. We gaan dus weer verder met de planning en gaan naar Pentre Ifan Burial Chamber.

De wegen hier in Pembrokeshire zijn weer een heel stuk minder interessant. Overal staan hoge hagen of muurtjes langs de weg. Je kunt dus nergens van het uitzicht genieten. Hoogst irritant. Je bent de hele tijd opgesloten op de weg en er is ook nergens een plekje om even te stoppen en uit de auto te stappen en om je heen te kijken. Schotland krijgt weer een vinkje meer bij deze hihi

We moeten een heel smal weggetje in en als we het inslaan, zien we ook 2 auto's op ons afkomen. Kurt doet een achteruitrijd race en ik moet zeggen, hij kan er wat van. Binnen no time staan we weer aan het begin van de weg en de geschrokken dame in de eerste auto bedankt ons een beetje bibberig en nummer 2 wat overtuigender. We rijden vervolgens de weg weer in en snappen al waarom zij niet aan de kant konden gaan. Het is een heel erg bochtig weggetje met totaal geen uitwijkmogelijkheden. Als we door weer een groene tunnel rijden, worden we ineens vergezeld door een havik die voor ons uit onder het groen door vliegt. Echt een heel bijzonder gezicht! Wauw! De vogel vliegt het vlak voor onze auto uit, zoooo mooi om te zien!

Als we op de bestemming aankomen, staan hier al een aantal auto's die niet heel veel moeite hebben gedaan om fatsoenlijk te parkeren. Kurt moffelt zijn auto ergens tussen en we zijn meteen al redelijk geïrriteerd. Hier komt nog eens een flinke schep bovenop als we bij de Burial Chamber aankomen.

Er staan wat gezinnetjes en die gezinnetjes hebben dus kinderen. Die kinderen lopen overal voor en worden niet bepaald in toom gehouden. We staan een informatiebord te lezen en ze gaan gewoon voor je neus over het bord heen staan te hangen en paps of mams vindt alles prima. Foto's van het monument kun je niet nemen omdat iedereen uitgebreid een familiereportage moet maken met alle kids en steeds een enkel kind en dan allemaal samen en van alle kanten etc etc etc.. Ik krijg echt moordneigingen! We staan daar netjes te wachten en iedereen banjert ervoor en begint gewoon grrrrr! Uiteindelijk hebben ze het door en worden de kinderen door de Franse ouders gemaand uit het monument te gaan zodat wij ook foto's kunnen maken zonder iemand er op. Niet dat de kiddo's dat doen en niet dat de ouders dat doen.. maar goed.. We hebben foto's en vermoedelijk steeds als het piep kind haar kop achter een steen verstopt.


Oh ja, voor ik het vergeet. Pentre Ifan is dus een neolithische grafkelder van het model dolmen (of hunebed) en de grootste van Wales. Het is zo'n 4500 jaar oud.


Als we teruglopen voelen we weer nattigheid. Het is niet bepaald een zonnige dag vandaag. Sterker nog, hij is grauw en druilerig, maar hey.. ik hoef me niet in te smeren! Elk nadeel heb z'n voordeel he ;) We hebben in principe nog een cathedraal op onze planning staan, maar we zijn niet heel erg geïnteresseerd. We kijken naar een paar plaatjes in onze reisgidsen en om eerlijk te zijn.. we've seen better! We gaan liever nog van wat natuurschoon genieten en we rijden door naar de kust.

We bezoeken eerst Porthgain waar vroeger leisteen, graniet en klei voor bakstenen en de bakstenen zelf werden verscheept. Het is een klein haventje met aan de linkerkant vervallen gebouwen van de vroegere industriële gebouwen die hier stonden. Het geeft het geheel wel een mooi karakter die instortende rode bakstenen gebouwen. Wij beklimmen de rechter klif en gaan naar boven waar een wit soort van schoorsteen staat. Geen idee waar het voor diende, maar het uitzicht is er schitterend! Ruwe rotsen en een heldere zee. Helaas is het weer niet zo ruig als toen we in Cornwall waren, dus de golfjes kabbelen braaf tegen de stenen aan.

Na Porthgain gaan we naar Abereiddi waar we op een soort van rotsachtig strand uitkomen. Hier kunnen we ook een stuk van de klif beklimmen en het lijkt bijna de andere kant van de klif van net te zijn, maar dat is toch een klif verder (een klif te ver ofzo) Terwijl we de klif omhoog wandelen, zien we diverse oude gebouwtjes liggen. Dit waren de arbeiderswoningen van de mensen die in de leisteengroeves werkten. Verder komen we erachter dat we hier de Blue Lagoon kunnen vinden. Kurt had die al geschrapt, maar zo lopen we er toevallig toch nog tegenaan. We wandelen dus verder en vinden hem al snel. Er is net een schoolklas aan het duiken en zwemmen.

We staan even te kijken naar het duikende grut en maken wat foto's van de Blue Lagoon. Dit is eigenlijk een put waar leisteen afgegraven is en vervolgens hebben ze hem vol laten lopen met zeewater. Hij is zo'n 26 meter diep en ijskoud, maar desondanks erg populair bij duikers en het soort mensen dat graag van een rots springt. Ik wil ook van een rotsblok afstappen en doe eerst een pas naar voren en hoor een krakend en scheurend geluid. Ik voel tegelijkertijd wat frisse lucht aan mijn rechterbeen en zie dat de binnennaad van mijn korte broek het begeven heeft. Nou was het al een oudje, maar dan hoeft hij het niet te begeven als ik te midden van een groep mensen sta op ruim 2 uur rijden van een vervangend exemplaar! The horror! Ik ga snel zitten en bedenk wat ik in vredesnaam nu moet doen. Gelukkig heb ik mijn fleecejack bij me en die gebruik ik nu maar als rokje. Ik rits hem aan de voorkant dicht en knoop de mouwen en hoop dat het er niet te achterlijk uitziet. Ik voel me een beetje als Cersei tijdens haar walk of shame :( Wat een ramp!

Onze plannen om nog dingen te gaan doen daarna is dus niet echt van de grond gekomen. We hadden nog eens langs the stacks willen rijden om te kijken of er nog rode vlaggen hingen, maar met een broek die van kruis tot knie open hangt, is dat niet bepaald te doen. Dus in de auto en weer terug.

De terugweg gaat weer door het saaie gedeelte met muren en niet echt mooi landschap, dus het lijkt een eeuwigheid te duren voor we thuis zijn. Snel naar de kamer en een nieuwe broek aantrekken en dan eten maken. We hebben vanaaf maar een pak tomatensoep opgewarmd met toast en kaas en Kurt had nog zin in een bak noodles dus die heeft er nog een pakje noodles bijgemaakt. Verder dus een rustig avondje en ondertussen is het alweer kwart voor 10, dus bijna weer bedtijd.

Tot morgen maar weer!