Nat, natter natst

Vanmorgen doen we niet echt ons best om op te schieten. Dat het buiten regent dat het giet helpt daar ook wel bij. We hebben totaal geen zin om naar buiten te gaan. Heel Wales is bedekt met zware regenwolken en daaruit giet het. We pakken rustig onze boel bij elkaar en gaan ontbijten op ons gemakje. Dan haalt Kurt de auto op en als de schoonmaaksters rond een uur of 10 binnen komen, gaan wij maar eens vertrekken. We moeten er toch een keertje aan geloven...

De weg om de berg af te komen is normaal al uitdagend, maar nu is het een soort beekje geworden waar langs de kanten het water bruisend naar beneden stroomt. De bergen zijn in wolken gepakt en het is maar een graad of 13 buiten. Perfect vakantieweer dus.. not!

We rijden via de stenen brug bij Crickhowell (die overigens aan de ene kant 12 bogen heeft en aan de andere kant 13.. ra ra hoe kan dat? We hebben niet gekeken, daar regende het veel te hard voor) weer een stuk door Brecon Beacons. We moeten nog een heel eind staan wachten voor we de brug over kunnen. Het lijkt wel of heel Wales collectief aan de weg bezig is en bij de brug staat een stoplicht waar telkens maar een auto of 3 door kunnen van onze kant. Het helpt niet dat er aan onze kant ook nog een weg in moet voegen en dat je dat stuk vrij moet laten. Er komen steeds auto's naar beneden en daardoor duurt het wel erg lang voor je een keer over de brug bent. Maar goed, het zal niet de eerste keer vandaag zijn dat we moeten wachten..

We rijden vandaag naar onze volgende jeugdherberg in Conwy en onderweg gaan we nog het een en ander bekijken en bezoeken. Gewoon van a naar b rijden is ook zo saai. Als eerste rijden we naar Elan Valley visitor centre.

Tijdens de industriele revolutie in de negentiende eeuw groeide de populatie van Birmingham enorm en daarmee ook de vraag naar schoon water. Men vond de oplossing hiervoor door het bouwen van dammen en het zo aanleggen van stuwmeren in de Elan valley. Het gebied heeft een jaarlijkse hoeveelheid neerslag van zo'n 1830 mm (ter vergelijking, in Nederland valt jaarlijks zo'n 800mm), er zijn lange smalle valleien met schone rivieren en het ligt een stuk hoger dan Birmingham, dus het water kan zichzelf door zwaartekracht transporteren.

Er zijn in totaal 6 dammen, 4 ervan zijn in de negentiende eeuw gebouwd. Dit zijn de Craig Goch, Garreg Ddu, Pen-Y-Garreg en de Caban Coch. Deze 4 zijn allemaal in de rivier de Elan gebouwd. Van de andere 2 dammen, de Claerwen en Dol-Y-Mynach, zijn in eerste instantie alleen de fundatie gelegd omdat deze anders onder water zouden staan als de andere dammen in werking zouden treden en er dan in de toekomst niet meer gebouwd kon worden.

Bij het bezoekerscentrum zien we de Caban Coch. Ze zijn hier druk bezig met onderhoud en er stroomt momenteel dus geen water over de dam heen. Normaal loopt hier water overheen en lijkt het net een enorme waterval. Zo is hij ook ontworpen. Door dit water zorgen ze ervoor dat het waterpeil in de Elan en Claerwen voldoende in stand blijft en de boel niet droog komt te staan.

We zetten de auto neer en sjezen naar het visitor centre waar we meer te weten komen over de dammen en de vallei. Helaas ben ik vergeten op te schrijven hoe hoog de dammen zijn en kan ik het zo snel niet terug vinden. We trotseren vervolgens de regen om wat dichter bij de dam te komen en er een paar foto's van te maken. Kurt maakt nog gebruik van de speeltuin waar een gave kabelbaan aanwezig is. Er staat geen leeftijd aangegeven voor de speeltuin, so who cares haha

We gaan vervolgens met de auto verder tussen de stuwmeren en langs de rivier de Claerwen. We passeren de Garreg Ddu dam, die niet te zien is omdat het een onderwater dam is. Deze dam zorgt ervoor dat er tijdens droogte altijd een stuwmeer beschikbaar blijft. De weg is als een viaduct over de dam heen gebouwd en we rijden dwars over de stuwmeren. Het moet echt een fantastisch gezicht zijn.. ware het niet dat het giet en dat ons zicht echt buitegewoon slecht is daardoor.

Vervolgens passeren we de Dol-Y-Mynach, maar er is niet heel veel van te zien behalve een paar blokken die aan weerskanten uitsteken. Deze dam is nooit verder gebouwd. We rijden verder langs de rivier de Claerwen en tussen de loslopende schapen. Het is echt een heel erg mooie vallei, zelfs als het regent en ergens genieten we prima.

We rijden eerst naar de voet van de Claerwen dam en maken hier een paar foto's. Er wonen hier ook mensen en een berg schapen. Normaal zou je erg fijn kunnen picknicken hier bij de bankjes met uitzicht op de dam en de vallei, maar vandaag lijkt de parkeerplaats meer op een meertje dan wat anders, dus we rijden een eindje terug en kijken waar de andere weg naar toe gaat. Hij gaat omhoog, dus we hopen bovenop de dam uit te komen en dit blijkt het geval te zijn. Hij gaat zelfs over de dam heen. Aan de andere kant van de dam loopt het dood en zetten we de auto neer en gaan ondanks de regen toch even van het uitzicht genieten.

Vervolgens loop ik terug tot halverwege de dam en Kurt rijdt de auto ook die kant op. Halverwege de dam is een platform vanwaar je mooi zicht hebt. Daarna is het wel welletjes geweest en zijn we nat genoeg geregend en stappen we de auto weer in. Doodzonde dat het zulk slecht weer is. Deze vallei is prachtig en we hadden hier graag wat meer rondgelopen en gekeken.

We vervolgen onze weg naar tussenstop nummertje 2 en dat is Powis Castle. Het zou maar een uurtje rijden zijn, maar het worden er uiteindelijk zo'n 2. In eerste instantie rijden we wat een eeuwigheid lijkt achter 2 scooters die op een 60 mijl (96km) met nauwelijks 70km voort snorren zonder een haarbreed te wijken om sneller verkeer er langs te laten. Inhalen is onmogelijk. De eerste 20 minuten vertraging hebben we binnen. Vervolgens staan we hopeloos vast in Newtown omdat ze de verkeerslichten niet goed afgestemd hebben. We doen er een half uur over om er door te komen, weer 20 minuten vertraging erbij. Er zijn nog wat wegenwerken links en rechts en al bij al hebben we er flink de balen van. We zijn dan ook blij als we bij Powis Castle zijn. Ik zeker, want ik moet bepaald nodig naar het toilet. Dus terwijl Kurt de herten gaat schieten (in zijn woorden) hobbel ik vlug de heuvel verder omhoog op zoek naar de toiletten.

Gezien de aanhoudende regen besluiten we de tuinen niet te doen en doen we alleen het kasteel. Het is een kruising tussen een landhuis en een kasteel vind ik persoonlijk. Aan het einde van de binnenplaats staat inderdaad een kasteel met 4 torens, maar er zijn gebouwen later bijgebouwd en daardoor krijgt het het uiterlijk van een landhuis. Wij zijn door het deerpark aan komen rijden en voor het kasteel ligt nog een heel park en terrastuinen. Al bij al leuk voor een mooie dag,maar nu niet.

Binnen is het kasteel rijkelijk aangekleed en gedecoreerd. De plafonds zijn adembenemend beschilderd en overal hangt en staat wat moois. Je komt ogen tekort hier. We nemen hier en daar een blad met uitleg om dingen wat beter te begrijpen, maar namen en afstammingen zeggen ons niet zoveel (of boeien ons momenteel niet) We vinden het ook erg jammer dat er nergens wat gezegd wordt over de wandtapijten. Er hangen in elke ruimte minstens 2 of 3 prachtige wandtapijten, maar nergens staat er iets over... zonde! Er staat ook een (vermoedelijk) italiaanse tafel die nergens anders toe diende dan om mooi te zijn. Het is een marmeren tafel die met allerlei half edelgesteente ingelegd is in prachtige mozaieken van bloemen en planten en daartussen vogels en slakjes. Het is eeuwig jammer dat we nergens foto's mochten maken van wat er allemaal te zien was binnen.

Als we het kasteel uitkomen, is het zowaar in de buurt van droog te noemen. We lopen de binnenplaats weer op en er komt net een pauw met haar 3 jongen voorbij schrijden. Yup, die beestjes lopen niet, die schrijden. Vanaf de balustrade kijken we nog even naar de tuinen, die we niet gaan doen en dankzij zijn roepen, zien we papa pauw ook nog. Daarna steken we de binnenplaats over om naar het museum te gaan.

De rijke bewoners vonden het wel geestig om een en ander te verzamelen uit verre gebieden als India en China en dat hier tentoon te stellen. Er is een eclectische verzameling van gebruiksvoorwerpen, kleding en wapens en we moeten toegeven dat het allemaal mooie dingen zijn die daar liggen en staan.

Als we weer naar buiten gaan, regent het natuurlijk weer, dus vlug naar de auto. Als we net buiten de poort zijn van het kasteel begint Kurt ineens heel enthousiast te worden. Hij wijst naar zijn schermpje en zegt verheugt dat er een Dragonite in het wild zit. Helemaal logisch zegt hij. Draken horen bij kastelen! Voor de niet Pokemon spelers. Een dragonite komt gewoon niet voor in het wild. Dus dit is echt een klein wondertje op pokemongebied. We staan met zijn tweetjes meteen drifit berries te voeren en ultraballen te smijten en we hebben hem zowaar te pakken. Hevig in onze nopjes zijn we ermee :D

We hebben nog 1 stop op de planning staan voor we naar de jeugdherberg in Conwy gaan en dat is een aquaduct voor bootjes. We komen uiteraard weer in een file terecht, maar deze keer vinden we het gezegend en slaan linksaf waar we rechtdoor moeten. Internet werkt goed mee in dit gedeelte van Wales, dus op Google maps hebben we al gezien dat we in een ellenlange file stonden. Het is zo'n typische Britse weg waar je flink door mag jakkeren en om de anderhalve kilometer op een rotonde stuit. Lees; je staat van de eerste rotonde tot de laatste rotonde vast. We zijn het dus al vlug zat en slaan ergens linskaf en denken zo ook wel aan te komen en dat blijkt prima te werken. Zonder file komen we op hetzelfde stuk uit en we zijn zeer tevreden met onszelf. Nog een paar leuke dorpjes en uitzichten meegepakt ook, beter kan niet toch?

Het Pontcycyllte aquaduct is een Unesco werelderfgoed site en is echt een bijzonder iets. Het is een gietijzeren bak van 307 meter lang, zo'n 3,5 meter breed en anderhalve meter diep die over een 38 meter diep dal gelegd is. Het geheel rust op 19 pijlers die samen 18 bogen vormen. Het geheel is door Thomas Telfort ontworpen en tussen 1795 en 1805 gebouwd. Goed zeg je, aquaduct, weinig bijzonders. Ok, heb je een punt, maar dit aquaduct is bedoelt voor bootjes! Hier varen de speciale smalle kanaalboten overheen en als wandelaar kun je over het jaagpad lopen en dat laatste hebben wij gedaan.

Het regent een beetje als we vertrekken, maar daar zijn we ondertussen al aan gewend geraakt. Dapper lopen we het aquaduct op. Kurt loopt helemaal te glimmen, hij vindt het helemaal geweldig. Hij was ook helemaal ondersteboven van het Falkirk Wheel en is dol op dit soort mechanische dingen. Zelf merk ik dat mijn lichaam en hoofd het niet helemaal met elkaar eens zijn. Ik vind het zelf geweldig ook en heel bijzonder, maar mijn lichaam vindt het doodeng ofzo. Ik moet mijn benen gewoon dwingen om verder te lopen en ik word draaierig van de hoogte. Tja, het is een heel eind naar beneden ook en niet echt heel veel om te voorkomen dat je daar terecht komt. Er is een balustrade aan de het jaagpad, maar goed, daar kukel je ook zo overheen en het jaagpad zelf is ook niet al te breed. Ik dwing mezelf de brug over en echt, ik vind het ook geweldig hoor.

Aan de andere kant wordt het kanaal weer breder en kunnen er 2 boten elkaar passeren. We lopen nog een klein stukje door, maar dan begint het serieus te regenen weer en we vluchten onder de brug voor wat bescherming. Als het een klein beetje minder wordt, wagen we de oversteek toch maar weer en nemen we het natte pak er op de koop toe. De terugweg gaat wat makkelijker dan de heenweg. Al moet je niet je voet op de metalen roosters zetten die nu spekglad zijn. Voor je het weet lig je met je snufferd in het water, of erger..

Aan de andere kant gekomen gaan we nog even naar de wc en Kurt haalt de auto op van de parkeerplaats. Ik stel ondertussen de route in naar de jeugdherberg en onder het genot van een flinke hoosbui (het is echt geen moment echt droog geweest vandaag) rijden we dus naar Conwy. Uiteraard staan we weer vast en we besluiten dan maar te gaan tanken en er blijkt ook een Mac te zitten. Die pakken we dan ook maar mee. Als we echter binnenkomen, staat er zo'n lange rij dat we besluiten rechtsomkeert te maken en niet te gaan eten.

We zijn allebei best moe en de files en vertragingen dragen niet echt bij tot de feestvreugde, maar uiteindelijk klaart het verkeer, en zowaar het weer ook, op en kunnen we doorrijden. We zijn nu in Noord Wales en rijden langs de Conwyn Bay richting Conwy. We kunnen dus even van het uitzicht op zee genieten wat ook wel lekker is en een beetje zon doet ook geen kwaad.

Conwy rijden we binnen over de brug bij het kasteel, dus die zien we ook meteen. De jeugdherberg ligt een eindje hoger, dus we moeten een paar smalle straatjes omhoog en onder een hele smalle poort in de oude stadsmuur door, maar dan hebben we hem toch gevonden. Deze YHA is een stuk groter, drukker en commercieler dan de vorige en het is flink druk. We checken in en krijgen de sleutel voor onze kamer, nummertje 2. Het is een aangenaam kamertje, maar we zitten in een Joodse enclave hier. Er lopen een berg van die jongentjes en mannen met pijpekrullen rond en meisjes met lange rokken en pruiken. Terwijl ik dit ook zit te tikken hebben ze een hels kabaal en zijn ze niet stil te krijgen. Gelukkig zijn ze naar het einde toe (het is nu 23:05) eindelijk een beetje stil.

We eten vanavond allebei een Cornisch Pasty en ik drink er Irn Bru bij hihi. Het is even puzzelen met de gas oven, maar ik krijg hem zonder mankeren aan de praat en de pasties zijn lekker warm, dus zal wel iets goed gedaan hebben. Vanuit het restaurant heb je een heel mooi uitzicht op de omgeving, dus daar krijgen ze bonuspunten voor hier. Voor de geluidsdichtheid zware minpunten. Vergeleken bij de vorige YHA is dit echt een kippenhok. Oordopjes maar weer in doen vannacht en we gaan het wel zien. Maar nu eerst snel slapen!

Oh ja, we reden vanmiddag een stukje door Engeland in een file. Wist je dat ze daar serieus koeienoversteekplaatsen hebben op een weg waar je 96km mag? Yup! Als de lichten flitsen, steken er koeien over. Dan moet je dus remmen... Ik dacht dat we alle idiote dingen wel gezien hadden hier, maar deze kon ik er niet bij verzinnen.

Maar goed, welterusten dus en tot morgen!