Danger! Red Flag!

Het is rond kwart over 5 als ik vandaag voor het eerst mijn ogen open doe. Het is nogal licht in de kamer en nadat ik op mijn telefoon gezien heb dat het nog veel te vroeg is, draai ik me doelbewust nog eens om. Doordat ik me omdraai, wiebelt Kurt boven mij wakker. We liggen in een heus stapelbed. Eentje van IKEA welteverstaan. Op zich niets mis mee hoor, maar hij wiebelt een beetje. We hebben er ook hele handige spotjes bij als bedlampjes. Die doe je aan en uit door het randje aan te raken. Maar die zijn nu dus niet nodig, het is al licht genoeg. Goed, ogen dicht en nog ff tukken en tegen 7 uur staan we dan echt op.

De douche valt hier goed mee. Er is voldoende druk en het water wordt warm genoeg om mee te douchen. Onze natte ruimte is een rechthoekje voorzien van wc aan de ene kant en een wastafel aan de andere kant met een deur aan de ene lange zijde en de douche meteen daar tegenover. Met andere woorden je kunt de deur niet openen als je onder de douche staat en je moet oppassen dat het wc papier niet al te nat wordt tijdens het douchen haha Maar goed, alles is er en het is ruim genoeg voor wat we nodig hebben. Feitelijk slapen we hier alleen en verder zijn we toch de hort op.

Na de douche is het tijd voor ons ontbijt en we gaan dat lekker oppeuzelen in de gemeenschappelijke ruimte. Ik zet mijn verslag daar ook (met veel moeite) online. We hebben alleen in de gemeenschappelijke ruimtes internet, dus beetje lastig. Het werkt ook niet gemakkelijk tijdens het tikken van een verslag. Ik kan niets opzoeken, dus ik mis nogal wat feitjes over dingen. Ik ga ze later nog wel eens doorlezen en aanvullen als ik er tijd voor heb want nu zijn ze naar mijn smaak veel te onvolledig.

Na het ontbijt wast Kurt snel af en pakken we onze tassen en zijn weg. We gaan vandaag naar het meest zuidwestelijke stukje Wales; Pembrokeshire. Ons startpunt ligt op zo'n 2 uur rijden hier vandaan, dus we hebben nog wel even te gaan vandaag.

Om onze reis te beginnen, moeten we eerst aan de goede kant van "onze" berg komen. Dit betekent een heel eind smalle kronkelweggetjes waar je met 1 auto net door heen kunt. Ze stijgen en dalen en maken scherpe haarspeldbochten en het is op zijn zachtst gezegd uitdagend rijden. Aan het einde van de berg komen we nog eens midden in de wegwerkzaamheden terecht en is het flink puzzelen, maar we vinden de juiste route en even later zoeven we richting Pembrokeshire.

Onze YHA ligt in de de Brecon Beakons en dat schijnt een erg mooi gebied te zijn. Ik vind het persoonlijk momenteel nogal volgebouwd. Ik vergelijk alles met mijn geliefde Schotland (haha) en daar is het ruig en uitgestrekt, maar vooral LEEG. Geen mensen, weinig verkeer en rust..lekker!! Hier is het best nog wel druk en overal staan huizen en de plaatsen zijn ook groot en je kunt eigenlijk nergens kijken zonder dat er iets van menselijke origine te vinden is. Ok, denk nou niet dat ik Wales al aan het afbranden ben, het valt me gewoon een klein beetje tegen op het eerste gezicht.

Onze reis gaat redelijk voorspoedig en een uurtje of 2 later zijn we bij onze eerste bestemming; Church Doors Cove. We moeten nog wel even zoeken waar we de auto neer moeten zetten. In eerste instantie lijkt het alsof we de auto bij de YHA aldaar moeten parkeren, maar als we nog eens kijken, kunnen we nog een eindje doorrijden en de auto daar kwijt. Ik kom er op de parkeerplaats alleen wel achter dat we de zonnebrand vergeten zijn. Wel klaargelegd vanmorgen, maar niet ingepakt. Ok, daar ga ik voor boeten! Maar nu niets aan te doen. Een beetje proberen in de schaduw te blijven dan maar.

We zetten de auto neer en wandelen vervolgens langs een heel erg mooie klif. Er zitten hier overal mensen te genieten van het uitzicht en daar hebben ze helemaal gelijk in. De kliffen waarover we lopen gaan loodrecht naar beneden en voor de kust liggen een aantal kleinere eilandjes met een zandstrandje. We wandelen over een mooi pad met bloeiende struiken en een prachtig uitzicht om aan de andere kant van de klif te kunne zien waar we voor komen.. De kerkdeuren. Het blijken 2 grote rotsuitlopers te zijn die recht en smal zijn en de zee inlopen. Ze sluiten een klein baaitje af als waren ze de deuren van dat baaitje. Je kunt met een steile metalen trap helemaal naar beneden klauteren, maar wij vinden het uitzicht van boven meer dan de moeite en hebben geen zin om straks weer een kwartier naar boven te moeten klimmen over die trap.

Na de kerkdeuren gaan we door naar een nabij gelegen kasteel, nou ja, ruine. Wales is bezaaid met kastelen en ruines. We kunne ons hart ophalen hier dus. Nummer 1 is Manorbier Castle en het is maar 8 minuten rijden. We kunnen alleen niet precies vinden waar we de auto kwijt moeten. Er is een parkeerplaats, maar hoe kom je dan bij het kasteel? Dus we rijden een eindje door (en genieten nog van het uitzicht over zee), maar daar is ook geen toegang. Dus we rijden terug en zien dan bordjes staan en vinden de ingang van het kasteel. Maar goed, daar mag je dus niet parkeren. Dus Kurt zet de auto alsnog op de parkeerplaats waar we begonnen zijn en loopt vervolgens terug. Ik wacht ondertussen in de schaduw bij de ingang van het kasteel en zie een auto aankomen met kiddo's er in en die parkeert doodleuk waar er staat dat niet geparkeerd mag worden en ze lopen zo het kasteel binnen.. ach ja..

Als Kurt er ook is gaan we naar het kasteel. We lopen over de ophaalbrug het kasteel binnen en kopen onze kaartjes binnen in de tearoom. Het is schitterend weer (dat heeft mijn nek al gemerkt ondertussen) en het gazon waar ooit de binnenplaats van het kasteel was, zit vol met mensen die van hun potje thee, of andere versnapering, aan het genieten zijn.

Manorbier staat er al zeker duizend jaar. Constant aangepast aan de tijd, maar toch.. Meer dan DUIZEND jaar! Ik vind het indrukwekkend. Het is niet de eerste plek die ik tegenkom die zo oud is, maar ik blijf het geweldig vinden om dingen die zo oud zijn binnen te kunnen gaan en te kunnen lopen waar mensen van zoveel jaar geleden geleefd hebben.

Wij beginnen onze ontdekkingstocht in de torens en klauteren tig wenteltrapjes op en af en we hebben een schitterend uitzicht zo hoog. We moeten alleen steeds goed uitkijken dat we niet van de trap afvallen of ons hoofd stoten. De mensen waren toen een stukkie kleiner. Na de toren gaan we door naar de crypte en de chapel. Helaas is er gisteren blijkbaar een trouwerij geweest, want alles staat vol met stoelen en tafels en is aangekleed. Meer een feestzaal dan een kasteel. We vinden nog een paar trapjes links en rechts die naar verborgen plekjes in de ruine leiden en we hebben al bij al flink lol voor onze 5,50 Yup, zeker de moeite waard om hier geweest te zijn.

Na Manorbier castle gaan we door naar het volgende kasteel. Onderweg eten we nog een ovenkoek op met ham en kaas. We stoppen even om te genieten van het uitzicht op Manorbier beach en dan weer door.

Ons volgende kasteel is dat van Carew. Ook deze plaats is volgens de info die we krijgen als duizenden jaren van belang. De huidige ruine stamt echter voornamelijk uit de 13e en 14e eeuw. Het is een flinke ruiine en we gaan met behulp van de plattegrond en info aan onze rondgang beginnen. Het blijkt al snel dat we deze nog een tikje leuker vinden dan Manorbier. Je kunt echt overal in bijna! Er zijn maar een paar stukjes afgesloten en dat is omdat de trap overgaat in lucht of omdat er een stuk van het kasteel als vleermuizentehuis gebruikt wordt. Verder is alles fair game. Alles trapjes dus op en alle hoeken en gaten wordne geinspecteerd! Als ik heel voorzichtig een wenteltrap af schuif, merkt Kurt lekker droog op dat als ik val, het pijn doet. Duh.. fijne opmerking! Maar goed, stapje voor stapje komen we er wel. Er zijn enorm veel ruimtes te ontdekken en we vermaken ons prima.

Na het kasteel halen we nog een potje ijs op in het winkeltje en komen er al babbelend achter dat er nieuwe biljetten van 5 en 10 pond zijn blijkbaar en dat de oude biljetten binnenkort uit de roulatie zijn. Net zo met het 1 pond muntje. We wisselen voor de zekerheid dus ter plekke al onze oude ponden maar om en bedanken voor de tip. De pond muntjes zijn blijkbaar nog geldig tot het einde van de maand.. we never knew!

Na Manorbier gaan we naar Pembroke om daar snel even een nieuwe fles zonnebrand te kopen. Dit is de eerste fatsoenlijke plaats waar we toch door moeten als we verder gaan met onze rit. We rijden Pembroke binnen en zien daar een prachtig kasteel en we zijn totaal vergeten waarom we daar niet naar toe gingen. Na het aanschaffen van de zonnebrand, zetten we de auto dus op een parkeerplaats en willen naar het kasteel gaan. Dat blijkt gesloten te zijn voor concerten. Aha, daarom dus. Dus we rijden dan maar verder naar onze volgende stop op onze planning. We moeten weer door de mega drukke winkelstraat, main street. Het is een doorgaande weg, dwars door een druk plaatsje, dat is echt vragen om problemen.

Nou vragen ze hier sowieso al om problemen op het gebied van wegen. Ze hebben hier doorgaande wegen waar je 70 mijl per uur mag rijden. Op deze wegen mag je ook fietsen, met een tractor rijden etc. Ook zijn deze wegen voorzien van rotondes en diverse andere verkeersopstoppingen veroorzakende maatregelen. Niet te filmen af en toe wat je tegenkomt!

Maar goed, over kleine plattelandsweggetjes gaan we weer naar de kust en rijden we naar St Govan's Head. We komen midden in een militair oefenterrein terecht waar overal rode vlaggen wapperen. Op de bordjes is te lezen dat er een oefening met live ammo plaats vindt, dus vooral niet ergens in lopen! Uh.. ok..

St Govan's Head is echter nog bereikbaar en hier kunnen we de auto neerzetten en via een trap uitgehakt in de rotsen afdalen naar St Govan's Chapel. Dit kleine kapelletje is letterlijk in en tegen de rotswand gebouwd door Govan omdat hij hier "goddelijke bescherming" ontving tegen zeerovers. God zorgde ervoor dat de rots hem omsloot toen de zeerovers hem zochten en als dank hiervoor bouwde hij hier zijn kapel en dankte daarmee de rest van zijn leven God.

Als wij aankomen gaan de laatste mensen net weg en we hebben de cove helemaal voor onszelf. Oh, wat is dat fijn zeg! We klauteren over de rotsen en genieten van het uitzicht. Het is er heerlijk en een gevoel van rust bekroop me gewoon, echt een vakantiegevoel! We blijven plakken tot de volgende mensen komen en gunnen hun dezelfde ervaring terwijl we weer de rotstrap op klauteren.

HIerna staan er nog een paar stukjes prachtige kust op het programma, maar de schietoefeningen betekenden einde oefening voor ons. We wilden nog naar de Devil's cauldron, Huntsman's Leap en Stacks gaan, maar hoe we de route ook aanreden, overal doemde een rode vlag en een hek over de weg op. We hebben 3 verschillende routes geprobeerd en besloten dat het geen zin had. Er waren geen alternatieve wegen meer over. Heel erg jammer want het waren dingen waar we ons redelijk op verheugd hadden om naar toe te wandelen en te bekijken.

We gaan onze bonus optie dus maar in de strijd gooien. Kurt maakt onze planningen en hij noteert meestal 1 of 2 dingen die we eventueel nog kunnen doen als iets anders niet doorgaat of als we tijd over hebben. Vandaag is dat het plaatsje Tenby.

We zetten een parkeerterrein in de navigatie en rijden terug. Weer door mainstreet in Pembroke, nummer 3 voor vandaag en dan door naar Tenby. Hier hebben we toevallig net de parkeerplaats gekozen die Kurt voor ogen had. Hij heeft via Pinterest en Google Maps overal al plaatjes van bekeken en we komen nu net uit bij het mooiste uitzicht naar zijn mening. En een mooi uitzicht is het zeker!

Tenby is een middeleeuws stadje op een rotspunt in zee. Het is bijna een schiereilandje. Vanaf onze parkeerplaats lopen we langs het waterfront naar de haven. Links is een mooi strand waar naarstig gebruik van wordt gemaakt. Het is eb, dus de bootjes liggen op het droge. De huizen die aan de waterkant staan, hebben allemaal een mooie pastelkleur en zijn statig te noemen. Met het zonnetje erbij ziet het er allemaal erg vrolijk uit. We wandelen veder over de boulevard en lopen door een straat naar beneden langs de haven en onder een poort door waar we nog een strand ontdekken. Hier ligt een statige rotsformatie waar een fort bovenop is gebouwd. Het is een eindje lopen over het strand, maar dichterbij kunnen we de borden lezen en blijkt St Catherine's te zijn en absoluut gesloten.

Terug over het strand en dan een trap omhoog de rotsen op waar een park-achtige promenade langs een soort muziektentje loopt en ons langs de reddingsbrigade leidt. Hier kunnen we zowaar nog naar binnen en dat doen we dus ook maar. Binnen zien we de boot op de helling hangen. Het is me nogal een bootje. Er wordt het een en ander uitgelegd over de reddingsbrigade en er zijn zelfs filmpjes te bekijken over hoe alles in zijn werk gaat. Best leuk en interessant om eens te zien. Als we verder doorlopen, komen we weer op het punt uit waar we onder de poort door naar het strand gelopen zijn. Hier hebben we weer internet, dus we lopen al Pokémonnend terug naar de auto. Ik heb mijn telefoon niet helemaal aan kunnen zetten, maar het laatste stukje was ruim een kilometer. Nog best een tippel gemaakt dus daar.

Bij de auto besluiten we om gewoon terug te rijden naar onze jeugdherberg en te kijken of we ergens iets tegen komen om te eten en boodschappen te doen. Het wordt de Mac en aansluitend willen we nog snel schapjes doen bij de grote Co Op die ernaast zit, maar die blijkt maar open te zijn tot 19:30 en het was inmiddels 19:38. Pech dus, want we komen verder ook niets meer tegen. Morgenochtend is ons ontbijt dus een Nakd reep en een suikerwafel. Er moet hier ergens een grote supermarkt in de buurt zijn. Die gaan we morgen dus eens zoeken als we klaar zijn en dan eerst boodschappen en dan weer terug naar de YHA.

Nu is het tegen 11 uur en ik ben behoorlijk gaar, dus einde reisverslag en morgen bij ons "ontbijt" weer uploaden.

Het is uiteindelijk kwart voor acht 's avonds de volgende dag geworden haha.