Moai, moai en nog eens moai

Ok, een dag later dan gepland, gisteren viel de stroom hier uit toen ik wilde beginnen met mijn verslag. Niet handig, ook omdat we een ander klein probleempje hebben; De stekker van de laptop past niet in het stopcontact hier. Ik had het voor vertrek nog eens nagekeken en er werd aangegeven dat onze stekkers hier gewoon gebruikt kunnen worden. Ja, alle platte stekkers dus, niet de geaarde stekkers... zucht!! Maar goed, we moeten het dus even doen met de pc die hier in het hotel staat. Die zijn wel helemaal in het Spaans, inclusief wazig toetsenbord haha Maar ik ga me wel redden.. hoop ik! We kunnen ook geen foto´s uploaden vanaf de camera, het ineternet is er gewoon te traag voor. We hebben een paar foto´s genomen met de GSM en die kunnen we wel posten, de mooie foto´s komen volgende week dus of als we weer thuis zijn :p

Goed, even een inhaalslagje dus met dit verslag. Eergisteren hebben we besloten dat we niet eens meer gingen eten ´s avonds. We waren zo onwijs gaar dat we de snacktas erbij gepakt hebben en na een mueslireep en een tuc koekje was slapen helemaal geweldig. Het bed ligt lekker moet ik zeggen. De wekker stond op kwart voor 7, maar we waren die nacht al best veel wakker geweest. Gedurende de nacht is het gaan stormen en regenen en aangezien ons huisje hoog staat, vangen we veel wind. Als dan ook nog de deur naar onze buitendouche (ja die hebben we ook nog) open waait, staat Eveline in de badkamer om poolshoogte te nemen. Ik dacht dat er iemand binnen was gekomen. Kurt vroeg zich later af waarom ik hem niet wakker gemaakt had als ik dacht dat er iemand binnen stond. OK, die slaapt dus echt overal doorheen he! Verolgens heb ik de oordopjes maar opgezocht en daarna heb ik een heel stuk beter geslapen.

Als om kwart voor 7 de wekker gaat, voel ik me eigenlijk al bij al best redelijk. We worden om 9 uur opgehaald en het ontbijt is vanaf 8 uur. We willen daar dus echt rond 8 uur zijn zodat we niet te laat komen. Dus naar de wc (papiertjes in de afvalbak.. jak!) en dan lekker douchen.. Uhm.. De douche wordt niet warm! Hij is ijskoud en blijft ijskoud. De mevrouw van het hotel had al wel gezegd dat het een paar minuten kon duren, maar hij loopt nu echt al een hele tijd. Kurt neemt dan maar een koude douche en ik heb zoiets van prut prut prut, nu kan ik mijn haar niet wassen, dat werkt niet met koud water en het is wel nodig om te wassen. Ik zet de kraan bij de wastafel ook maar vol aan op standje allerwarmst en pak net een washandje om me dan maar met koud water te gaan wassen als het ineens warm wordt. Snel onder de douche en het bleef zowaar warm. De waterdruk is niet super, maar dat had ik ook niet verwacht hier. Eenmaal warm, was het best lekker, je moet er gewoon even de tijd voor nemen, zoals zoveel dingen hier. Alles gaat gewoon een stuk langzamer.

We zitten rond 8 uur aan het ontbijt en krijgen lekkere gebakken verse eitjes en er is vanalles om uit te kiezen. Vers fruit en verse fruitsapjes, kaas, ham, salami, jam, honing etc etc etc. Met andere woorden, een goed voorzien ontbijt. De hoeveelheden zijn overal niet heel groot van en dat vind ik een goed idee. Zo verminderen ze de verspilling. Als er iets op is, dan vullen ze het aan. Na het ontbijt snel terug naar ons huisje en dan staat de bus er ook al waarmee we worden opgehaald. De bus brengt ons naar Hanga Roa, waar we overstappen op de bus waarmee we de excursies gaan doen vandaag. We hebben 2 halve dag excursies gepland staan. We zouden deze eigenlijk elk op een andere dag hebben, maar het bureau heeft besloten ze bij elkaar te vegen voor ons. Ach ja, hebben we weer een dag extra voor onszelf. In de ochtend zijn het met name Moai die we gaan bekijken, in de middag gaan we naar een vulkaan en een ceremonieel dorp. Ik heb geen idee meer hoe de gids heet, maar hij doet het goed. We zijn meteen fan. Hij vertelt overal erg bevlogen en hij zorgt ervoor dat we veel informatie krijgen, maar op een prettige manier.

Onze eerste stop is Ahu Tahai. Allereerst een kleine uitleg. Een Ahu is het platform waarop de Moai staan. Moai zijn de beelden die iedereen wel kent. Sommige Moai hebben een pukao, de rode topsteen. Er bestaan meerdere theorieen over de topsteen, maar aangezien het woord in het Polynesisch haar betekent, lijkt het de meest logische verklaring dat de rode topstenen, rode haarknotten zijn. Ahu Tahai heeft 3 ahu´s. Op het grootste staan 5 moai en dan zijn er nog 2 losse met een enkele moai. Een van de enkele moai is weer uitgerust met zijn pukao en de ogen zijn weer ingelegd met wit koraal. Dat maakt dat het een heel erg indrukwekkend beeld is. We hebben uit de verte al verschillende moai gezien, maar om er nu zo voor het eerste bij te staan geeft toch wel een heel gaaf gevoel. We zijn er echt! We krijgen uitleg van de gids dat de beelden geen goden zijn, maar voorvaderen. De mensen van Rapa Nui zijn sowieso niet zo van de goden. Het is een hard bestaan op Rapa Nui, dus de mens is de belangrijkste factor. Voorvaderen worden vereerd en geen goden zoals op Hawaii en Tahiti.

Daarna gaan we door naar Ahu Akivi. Een Ahu met 7 Moai. Het wordt steeds indrukwekkender! Dit is de enige beeldengroep die naar de zee gericht is. Alle overige groepen staan naar het land gericht. Naar het dorp waar ze over waken. Deze beeldengroep zou de 7 ontdekkers van het eiland voorstellen. De namen zijn me even ontschoten als je het me niet kwalijk neemt ;p Ze kijken naar het westen richting de Marquesas eilanden, waar de 7 vandaan zouden gekomen zijn. Overigens zijn alle beelden weer opnieuw overeind gezet. Er stond geen enkel beeld meer recht. In de afgelopen jaren is er door diverse archeologen onderzoek gedaan en door sponsoring van verschillende prive bedrijven is het mogelijk geweest om een en ander weer in elkaar te zetten en in redelijke oude glorie te herstellen. Doordat Rapa Nui zo onwijs ver van alles vandaan ligt, kost het miljoenen om restauraties uit te voeren. Alles moet worden ingevlogen of per schip worden aangevoerd. Zo´n schip komt maar 4 keer per jaar, het vliegtuig gelukkig wat vaker. De mensen op Rapa Nui willen heel graag dat een en ander hersteld wordt, maar er is gewoonweg geen geld voor. Chili als overheid is ook niet bepaald een bonus. Als je het vergelijkt met Frans Polynesie waar de Franse overheid heel wat geld ingepompt heeft, is het nogal een contrast hier hoe de mensen hier moeten leven. Toch schijnt de levensstandaard hier op Rapa Nui beter te zijn dan die in Chili.

Vervolgens rijden we verder naar de groeve waar de rode topstenen werden gemaakt. De groeve heet Puna Pau en stelt niet heel veel voor om eerlijk te zijn. Het is maar een kleine groeve waar het rode tufsteen vandaan wordt gehaald. Langs het pad liggen nog diverse topstenen. Het vermoeden bestaat dat de stenen naar hun uiteindelijke bestemming werden gerold en tijdens de tocht een stuk van hun grootte verloren. Overigens werden de pukao pas later toegevoegd. De oudste moai hebben ze niet of er is later eentje toegevoegd.

Na de steengroeve gaan we door naar Hanga Poukura. Hier is een ahu met een eenzame moai, maar het is niet echt een heel erg indrukwekkende. Achter de ahu ligt echter iets wat veel interessanter is. Hier is een crematieplaats. Niet helemaal een zoals wij ze kennen trouwens. De Rapa Nui van vroeger pakten hun doden in een plantaardige verpakking en hingen ze op een speciaal rek om te drogen bij het vuur. Als het lichaam helemaal droog was, werd de buitenkant verwijderd en werden alle bruikbare botten eruit gehaald. Het hoofd werd bewaard en soms voorzien van een gravure om aan te geven wat de overledene in zijn of haar leven gedaan heeft of wat het beroep was. De overige botten werden verwerkt tot gebruiksvoorwerpen voor de familie zoals naalden en vishaken. Hoe meer we erover nadenken, des te meer dit ons eigenlijk aanspreekt. Deze mensen zijn niet onderworpen aan een godsdienst en leven volgens de natuur en de jaargetijden. Door de botten te verwerken tot iets nieuws en nuttigs, ben je je familie ook nog tot nut na je dood en heb je eigenlijk altijd je familie bij je.

Dit was de laatste stop van de ochtendexcursie. Wij worden in Hanga Roa afgezet, de rest gaat naar het museum tijdens de lunch. Wij gaan het museum later deze week nog bekijken, we hebben toch tijd zat, maar de meeste mensen hebben maar 3 dagen hier, dus dan moet je wat.

Hanga Roa is het enige dorp van betekenis op het eiland, maar het is flink verwarrend de eerste keer. We worden bij het voetbalveld afgezet en gaan op zoek naar wat te drinken en daarna wat te eten. We moeten eigenlijk best wel nodig naar een wc ook, dus de "sporthal" biedt hier uitkomst. We lopen op ons dooie akkertje naar binnen en door naar de toiletten. Hier zijn de deuren echt voor dwergen gemaakt, ik kan er in ieder geval zo overheen kijken. Toiletpapier hebben ze ook al niet, ach ja, er staat een werkende wcpot en dat is het voornaamste! We lopen verder hopen een bakker tegen te komen of iets dergelijks, maar waar we lopen zien we bijzonder weinig en wat er wel is, is gesloten. We komen uiteindelijk een winkeltje tegen waar we een fles water en een fles cola kopen. Het is er binnen echt een zootje en alles lijkt er lukraak ingepropt te zijn. In een van de koelvitrines liggen kroppen sla waarvan er verschillende doorgesneden zijn, blijkbaar kun je hier ook een halve krop sla kopen? We banjeren verder en besluiten uiteindelijk gewoon maar ergens binnen te stappen en we zien wel wat de pot schaft. Dit blijkt een volledige maaltijd te worden. Blijkbaar zijn ze hier niet zo van de broodjes tussen de middag.

Kurt neemt de lokale vis met aardappelgratin en ik ga voor een haka burger. We krijgen vooraf nog een soort gefrituurde vierkantjes met een dipje van tomaat met kruiden, niet slecht. Als ons eten komt, is het behoorlijk veel. Kurt heeft een behoorlijke lap tonijn gekregen en daaronder een enorm blok gratin en een tomatensausje. Ik heb een hamburger waarvan het vlees meer lijkt op een gehaktbal dan een platte burger. De frietjes erbij zijn erg lekker en de burger smaakt ook redelijk, maar niet zo lekker als in Papeete helaas. Het is allemaal veel te veel dus ik laat helaas een kwart burger en nog een berg frieten liggen. Kurt krijgt het zijne ook niet op. Bij het afrekenen merken we dat er hier automatisch fooi bij gerekend wordt. We zijn in totaal 30.000 peso´s kwijt.

Na het eten wandelen we nog wat rond en stappen dan weer in de bus om de middagexcursie te beginnen. De eerste stop hierbij is Ana Kai Tangata. Dit is een lavagrot, ontstaan toen duizenden jaren geleden het lava naar de zee stroomde en de bovenkant sneller afkoelde dan de binnenkant. De lava stroomde eruit en de uitgeharde bovenkant vormde daardoor een lange koker. Er zijn zo´n 300 van deze grotten op het eiland en ze werden gebruikt als woning voor de gewone mensen van Rapa Nui. In deze grot zijn nog een paar rotstekeningen te zien van fregatvogels, maar door de erosie van de grot, verdwijnen de rotstekeningen helaas langzaam.

De volgende stop is het uitzichtpunt op Rano Kau, een van de 3 vulkanen die het eiland gevormd hebben. De krater is gevuld met water en is een van de enige bronnen van water voor de eilanders. Tot ver in de jaren 70 kwamen mensen hier met paarden naar toe en vulden ze hier waterzakken voor thuisgebruik. Tegenwoordig is er een waterleiding en mag je geen water meer halen hier. Het water is overigens wel schoon. Er komen geen dieren in de buurt en er zwemmen geen vissen in. Het enige wat er groeit is een soort riet dat totora genoemd wordt. Het is echt prachtig daar en we genieten er volop. Dit is echt iets waar we van houden en wat ons het gevoel geeft dat we op vakantie zijn, heerlijk!

De krater is perfect rond en zo´n 1600 meter in doorsnede en 200 meter diep. Het meer op de bodem is zo´n 11 meter diep. In tegenstelling tot wat de Trotter zegt, is het maar 1 meer. Eigenlijk nemen we de Trotter met een behoorlijke schep zout, want het boek heeft het meer fout dat goed merken we al tijdens de excursies. Sorry Bas, maar dit wordt niet onze gids van voorkeur. Ik hou het wel bij een (recente) versie van de Lonely Planet.

Aan 1 kant is de krater een stuk lager. Hier zouden de mannen die meededen aan de Vogelman competitie naar boven klimmen. De Vogelman is de wijze man die het een jaar voor het zeggen heeft op Rapa Nui. Maar we krijgen over deze traditie bij de volgende stop nog meer uitgelegd.

Voor de volgende stop gaan we door naar Orongo. Dit is het dorp dat gebruikt werd tijdens de wedstrijd die gehouden werd in de zomer om de nieuwe vogelman te kiezen. Deze vogelman mocht de scepter zwaaien over Rapa Nui voor een jaar. Deze manier van heersen kwam na een periode van grote onderlinge strijd en een enorme bevolkingsafname. Met de wedstrijd was de beslissing een beetje democratisch te noemen, elk stamhoofd had evenveel kans om vogelman te worden. De competitie bestond eruit dat voor elk van de 8 families een hopu (afgevaardigde) werd gekozen. Deze mannen trainden hier waarschijnlijk hun hele leven al voor. Deze hopu moesten dan met een soort drijver van het riet dat in de vulkaan groeit en een kleine voorraad eten over de zee naar een eiland zwemmen. Dit gebeurde in de zomer, dus de zee was redelijk kalm, maar de afstand was groot en het water vol met haaien. Er liggen 3 kleine eilandjes voor de kust van Rapa Nui. Eigenlijk zijn de eerste en tweede meer rotspunten. De hopu zwom eerst naar de eerste rotspunt en rustte daar uit, vervolgens door naar de tweede en uiteindelijk naar het derde eiland. Hier bleef hij net zolang tot hij een ei van de fregatvogel (later dat van een stern) had gevonden. Als hij dat gevonden had, deed hij het in een speciale houder op zijn voorhoofd en begon aan de weg terug weer tussen de haaien en de stroming door. Degene die als eerste zijn ei terug bracht zonder dat het gebroken was, had gewonnen en diens stamhoofd werd dan de vogelman voor dat jaar. Overigens wil de legende dat de winnaar ook de prinses krijgt van de familie. Zij had zichzelf daarvoor weken in een donkere grot opgesloten zodat haar huid zo blank mogelijk was. Ze zou zichzelf vrijwillig aangeboden hebben, maar of een kind van 12 dat daadwerkelijk zou doen...

Het dorp Orongo is gebouwd om tijdens de wedstrijd in te verblijven. Er zijn tegen de 50 huizen in steen die op de kliffen staan en uitkijken over de eilanden. In de huizen verbleven de aristocraten van de families zodat ze meteen konden zien of hun hopu op winst lag. Het is een beetje bizar om de huizen te zien want ze zien er redelijk neolitisch uit, maar stammen uit de 17e eeuw. Ik mezelf er vaak aan herinneren dat er hier weinig bouwmateriaal was en dat ze hier totaal afgelegen leefden, dus zulke dingen als wij hadden in die tijd, bestonden hier simpelweg niet.

De huizen zijn vrij laag en in het midden zijn ze voorzien van een heel klein deurtje waar maar 1 persoon kruipend doorheen kan. Dit deden ze om zichzelf tegen de elementen te beschermen, maar ook om zich te beschermen tegen aanvallen van andere families. Men zat natuurlijk met elke hoge heer van elke familie daar op een kluitje, erg verleidelijk als je de competitie eens voortijdig uit de weg wilt ruimen.

Het uitzicht op de oceaan en aan de andere kant over de krater is echt adembenemend mooi, zonde dat het zo ver weg is, anders zou ik zeggen je moet dit echt gezien hebben! We zijn ernstig onder de indruk en helemaal happy hier :-)

De laatste stop van de rondrit is Ahu Vinapu. Het is hier dat Thor Heyerdahl begon te geloven dat de Rapa Nui misschien wel van de inca´s af konden stammen. De stenen van de ahu sluiten namelijk naadloos op elkaar aan en zijn kaarsrecht. De stam die deze ahu gebouwd heeft, had in ieder geval de beste plek. De grond was het vruchtbaarst hier en er was drinkwater in de buurt. Daarnaast was het makkelijk om beide zijden van het eiland te bereiken en dat is wel zo handig met vissen. De moai liggen hier plat en zijn nog niet opgericht. Er liggen een paar gezichten in de grond en dat ziet er wel heel bijzonder uit. Daarnaast staat er hier een vrouwelijke moai. Deze moai is voorzien van borsten en is gemaakt van een rood gesteente. Oorspronkelijk had de moai een y vorm, maar de bovenkant is eraf gebroken helaas. Bij deze moai werden rituelen voor vruchtbaarheid uitgevoerd en werden de lichamen van overledenen te drogen gezet op rekken.

Als we terug naar de bus gaan, worden we door de gids verteld dat we met de zojuist aangekomen bus van een andere groep mee terug kunnen. Deze bus gaat meteen door naar ons hotel. Ok, dan kunnen we nog een eindje langer hier blijven. We banjeren dus terug naar de moai en kijken nog eens goed rond. De andere groep die hier loopt is echt zo traag als dikke stront in een trechter. Het is net een kudde strompelende schildpadden en komt echt niet vooruit. Een voordeel is wel de gids die ook nog een en ander in het Duits uitlegd en waar we nog een stukje meepikken over het dorp dat voor de ahu lag. De groep struint zelf een beetje verloren rond en lijkt het allemaal totaal niet te interesseren. Blij dat ik niet in die groep zat zeg! We zouden een rampdag hebben gehad!

We worden netjes naar ons hotel gebracht en we gaan meteen door naar de pc om het verslag te tikken, maar als ik 3 zinnen getikt heb, valt de stroom uit en die komt niet bepaald snel weer terug. Dus we gaan naar onze kamer en luieren een beetje. We hebben voor vanavond een reservatie voor het speciale buffet. Ze hebben vlees bereid in een speciale vuurkuil op traditionele wijze. Het is allemaal best lekker, maar de traditionele muziek is een ramp. De muziekanten hebben maar 1 standje en dat is standje megafoon niet nodig. Onze tafel is naast waar zij zitten en ik had eerder die avond al enorme koppijn en die komt nu weer flink opzetten. Ik ben er niet echt gelukkig mee dus. Maar goed, we hebben wel lol en het eten is redelijk tot goed. Een van de mannen uit de bediening weet echter niet wat hij met me aanmoet. Ik heb niet veel trek, dus ik neem maar 1 bordje van de bijgerechtjes en pak maar 1 keer van de gerechten uit de vuurkuil. De meeste mensen om ons heen blijven maar heen en weer lopen met borden vol. Er wordt wel 10 keer gevraagd of alles wel goed is.. ja hoor! Prima! Laat me met rust haha Het toetjesbuffet ziet er ook lekker uit. Er staat een grote bak met churros en die zien er aanlokkelijk uit met een schep karamelsaus. Als ik uitgegeten ben, verkassen we naar de loungebanken zodat Kurt zijn biertje nog rustig op kan drinken. De muziek is daar nog steeds luid, maar dragelijk. Nog wel een puntje hier in het restaurant. Ze kunnen de ramen niet helemaal sluiten. Je zit dus op een soort veranda en de wind waait er lustig doorheen. Met andere woorden, je zit te bevriezen. Ik vond dat niet bepaald aangenaam. Je zit in je tshirt met trui en daaroverheen nog een jas aan tafel en de bediening loopt in truien en warme laarzen rond... niet mijn idee van aangenaam zitten eten.

Na het eten zijn we ons bed in gerold met deze keer maar meteen de oordopjes in. Ik denk dat ik zo´n beetje sliep toen mijn hoofd het kussen raakte. Ik was redelijk rijp voor rot na gisteren.

Het is ondertussen 20:30, dus morgen tik ik het verslag van vandaag wel. Voor vandaag genoeg getikt in ieder geval. We slaan vandaag het avondeten weer over en gaan voor de mueslireep aangezien we vanmiddag al warm gegeten hebben ook en we gewoon ons nest weer in willen. Dus tot morgen voor de rest :D