2 in 1

Vandaag staat de wekker een kwartiertje later en de douche werkt mee en is zowaar bijna meteen warm. Dus lekker douchen en naar het ontbijt. Ik had me voorgenomen om wat zoetigheid te gaan proberen, maar op een koekje na, is het er niet van gekomen. Het brood met eieren was genoeg voor me. Na het ontbijt vlug weer terug naar ons huisje en de tas inpakken voor de excursie van vandaag. Vandaag gaan we een hele dag weg en gaan we spectaculaire dingen zien volgens de gids, dus we hebben hoge verwachtingen :D

Het is even voor 9 als we naar de plek lopen waar we opgepikt worden. We moeten daar om 9 uur zijn, dus we hebben nog een paar minuten, maar als we die kant op lopen, zien we al een busje. Het busje blijft echter niet wachten, maar draait en is weer vertrokken. Dat zal dan wel niet ons busje zijn geweest. We lopen naar de plaats en drentelen wat rond. Gisteren waren ze toch echt op tijd en als het 10 over 9 is, beginnen we een beetje ongemakkelijk te worden. Dan komt de hotelmanager naar ons toe lopen en zegt dat ze de reismaatschappij maar gebeld heeft omdat ze ons niet opgepikt hebben. De Duitsers die er ook zitten wel, maar ons niet en ze vond dat vreemd, vooral toen ze ons zag lopen. Blijkbaar een misverstand en even later worden we door een medewerkster van het bureau opgepikt in een auto en naar het bureau gebracht. Daar staan we nog even te wachten tot de grote bus langs komt en ons alsnog meeneemt. Geen man overboord dus, behalve dat we nu slechte plekken hebben met geen beenruimte. Alles is hier erg klein. De mensen zijn een stuk korter, dus de plekken een stuk krapper. We nemen elk een enkel zitje aan de zijkant en gaan schuin zitten. Voor lunch bestellen we allebei kip, geen idee wat dat gaat worden, maar dat zien we tussendemiddag wel.

Onze eerste stop vandaag is Ahu Vaihu. Hier liggen de moai nog plat voorover en ligge de topstenen verspreid over het veld ervoor. Er is een mooi uitzicht over de zee naast de ahu en daar kunnen we even genieten.

Door naar de volgende stop en dat is Akahanga. Hier stappen we de bus uit onder begeleiding van een erbarmelijk jankende hond. Er lopen tig wilde honden en katten rond hier op het eiland, neem daarnaast nog zo´n achtduizend wilde paarden en diverse loslopende koeien en je zou denken dat het een eiland met alleen maar dieren is. Naast het pad naar de ahu toe worden net kraampjes in orde gemaakt waar vrouwen allerlei kunstvoorwerpen aanbieden. Waarschijnlijk krijgt de hond van hen wel eens wat te eten of is ze gewend dat als ze zo jankt dat ze van de toeristen een hapje krijgt. Het klinkt echt hartverscheurend in ieder geval, terwijl ze er behoorlijk gezond en goed doorvoed uitziet met een glanzend vachtje. Overigens zien we weinig honden die er slecht uitzien, ik denk dat ze nog een redelijk goed leven hebben hier.

Als eerste krijgen we een uitleg over de huizen waar de aristocraten in woonden. Deze huizen lagen in dorpsverband voor de moai. Het waren smalle bootvormige huizen met een stenen fundering en verder afgewerkt met hout, riet en palmtakken. Ervoor was een grote patio waar men alles deed. Het huis was alleen om in te slapen en te schuilen voor de regen, daarom dat het ook vrij klein was. Het gewone volk woonde in een grot een eindje verderop. Er is ook nog een vuurplaats te vinden waar we een uitleg krijgen over het traditionele koken. Eigenlijk waar we gisteren al kennis mee gemaakt hebben. Er wordt een vuur gestookt en daar leggen ze stenen omheen. Als deze stenen roodgloeiend zijn, halen ze ze eruit. Dan leggen ze producten die lang moeten koken, zoals kreeft, in de kuil, verpakt in bananenbladeren. Dat werd afgedekt en de stenen werden er op gelegd. Daarna kwamen zoete aardappelen en taro. Dit werd weer afgedekt en daarop legden ze vis. Weer alles afdekken met bladeren en een uur of 2 lekker laten garen en stomen en alles was klaar. Geen kruiden of andere dingen, het vuur en de verschillende soorten voedsel gaven alles smaak.

Onze volgende stop is de meest bekende beeldengroep van Rapa Nui, Ahu Tongariki. Hier staan 15 immense moai op een ahu van ruim 200 meter lang die in het midden al meters hoog is. Het is echt een onwijs imposant gezicht. De moai staan weer overeind en zijn netjes gerestaureerd door een Japans bedrijf. Zij kwamen hiertoe doordat een moai uitgeleend is aan Japan tijdens een reizende tentoonstelling om de cultuur van Rapa Nui te promoten. Ik geef ze geen ongelijk om zo geld binnen te halen. Er liggen nog enorm veel beelden en brokken verspreid over het eiland en van CHili hoeven ze geen geld te verwachten. Het is dood zonde dat dit alles verloren zou gaan aan de elementen. Overigens is Tongariki ook slachtoffer geworden van de monstertsunami in 1960 waar de pukoa honderden meters landinwaarts zijn gesleurd. Aangezien wij alles op de turbo schijnen te doen in verhouding met de rest van de groep, lopen we zelf het terrein rond en nemen overal foto´s van. Daarna doen we een rondje om de ahu en bekijken bovenaan het terrein nog een replica van een boothuis. Daarna is het nog even tijd om een geocache te vinden hier, onze eerste op Rapa Nui :D en dan sluiten we weer aan bij de rest van de groep die dan net aan de tocht achter de ahu langs begonnen is. We krijgen van de gids dan nog wat uitleg erbij en babbelen een beetje over de ahu en de beelden. De uitleg was over het Japanse bedrijf en de expositie waar de moai naar toe is geweest om geld bij elkaar te krijgen. Ik kreeg het idee dat hij wel waardering had voor hoe geinteresseerd we zijn en onze manier van alles willen zien en doen op een locatie. Dit in tegenstelling tot de rest van de groep die als een kudde verveelde schapen achter hem aan liep.

Na Tongariki is het tijd voor het hoogtepunt van de dag en misschien wel de reis. We waren gisteren zwaar onder de indruk van Orongo en toen zei de gids al dat we dan hiervan helemaal onder de indruk zouden zijn. Nou, dat is gelukt! We gaan naar de steengroeve waar de moai uitgehouwen werden. Je kunt zien dat dit een van de belangrijkste plaatsen is voor toeristen op het eiland. Er is een overdekte artisinale markt en een restaurant ook zijn er toiletten en die komen mij wel van pas op dat moment. Het gebruik ervan kost 500 peso´s maar dat heb ik er graag voor over.

Bij de ingang moeten we onze national park pass weer laten afstempelen. Waarschijnlijk kun je hier dus ook geen tweede keer naar binnen, net als met Orongo. Er liggen ook diverse brokken steen van de verschillende materialen waarmee de beelden gemaakt zijn. Basalt, obsidiaan, tufsteen en het vulkanisch gesteente waaruit de beelden gehouwen werden. Met de gids gaan we dan samen op weg naar de groeve.

Het is een bizarre wandeling tussen beelden die half begraven liggen en staan. Het geeft een heel mysterieus gevoel en inderdaad, we zijn zwaar onder de indruk. We krijgen uitleg over het vormen van de beelden. Eerst wordt de ruwe vorm van het beeld uitgehakt en dat wordt dan voorzichtig naar beneden geschoven. Beneden waren er holtes waar de beelden in rechtop konden staan en daar werden dan oren uitgehakt en de wat meer definitieve vormen. Ogen en tatoeages werden pas gemaakt als de moai op de ahu stond. De kunstenaars werden onderhouden door de familie waarvoor ze de moai hakten. Het uithakken en klaarmaken van een moai duurde in ieder geval 8 maanden. Het onderhoud was dus een zware tol voor een familie die al weinig voedsel voor zichzelf beschikbaar had. Waarschijnlijk is dit ook de reden dat er nog zoveel moai in de groeve te vinden zijn. De families konden de kosten niet meer opbrengen en de kunstenaars zijn dan gestopt en hebben de moai begraven om hem tegen de elementen te beschermen. Tegenwoordig zijn de archeologen nog steeds bezig met het opgraven van de moai die nog her en der te vinden zijn hier. Als de moai uitgehakt was na een maand op 8, moest hij op transport. Dit gebeurde waarschijnlijk op boomstamrollers, maar zeker weten doen ze dat ook niet. Het transport ging dwars over het eiland heen en kon tot 20 kilometer ver zijn. Hier deed men ook maanden over. Op weg naar van de groeve naar de ahu´s liggen ook diverse moai die gebroken zijn tijdens het transport. Bij de groeve zelf ligt er zelfs een heel spoor van. Het moet wel een heel erg zwarte dag zijn als je moai breekt waar je al die maanden voor kromgelegen hebt. In de groeve bekijken we als laatste een enorme moai van rond de 20 meter die nog half in zijn rotsbedding ligt. Dit is de grootste moai die men gevonden heeft en het is echt een monster. Ik kan me er geen voorstelling bij maken hoe dat er wel niet moet hebben uitgezien als dat op een ahu zou staan.

Na de moai stuurt de gids ons twee naar de krater van Rano Raraku. Hij vindt dat de rest van de groep dat toch niet gaat redden, of misschien heeft hij geen zin om met de rest van de groep de klim te wagen. Geen idee, maar wij vinden het niet erg. Het is een goede 10 minuten lopen naar de krater waarbij een redelijk vervaarlijk trappetje uitgehakt in de wand, maar de zweetdruppeltjes worden ruimschoots beloond eens we boven zijn. Wat een mooi uitzicht hier! De wind wordt bovendien tegengehouden door de kraterwanden, dus het is echt een idyllisch plekje. Hier is de krater niet heel erg diep, dus je kunt langs de oever van het meer lopen. Hier ligt ook een earth cache waar we eigenlijk nog een paar honderd meter verder voor moeten lopen en een en ander moeten onderzoeken. We komen er vandaag echter makkelijk vanaf doordat de toegang afgesloten is en een foto van jezelf bij de afsluiting voldoende is. We banjeren wat rond en ploffen voor een paar minuten neer aan de rand van het meer om gewoon even te genieten. Nu is het wel jammer dat we met een groep zijn. We hadden hier gerust een uurtje kunnen zitten, zo rustig en zo bijzonder. We moeten echter terug naar de groep voor de lunch.

We lopen even te zoeken naar de groep, maar ze blijken op een paar picknickplaatsen neergestreken te zijn achter het restaurant. We krijgen allebei een complete warme maaltijd en mogen een blik gekoeld drinken uitzoeken uit de koelbox. Nog een zak met een typisch lokaal, plat broodje erbij en en appel en we zijn compleet. De maaltijd van ons bestaat uit een stuk gegrilde kipfilet in een sausje met knoflook en chapignons, best smaakvol. Daarnaast een grote hoeveelheid rijst met aardappels en een grote schep met gemengde groente. Ik denk dat de mensen hier gewoon gewend zijn om veel meer te eten, maar wij krijgen dit dus echt niet op! De rest van de groep is al een half uur eerder neergeploft en heeft het eten al op. Niet erg, kunnen wij op ons gemak nog eten. Trouwens, ik had die krater voor geen goud willen missen en had er zelfs mijn lunch wel voor over gehad om eerlijk te zijn :D

Na de lunch nog even een toiletstopje voor het geval dat en daarna weer de bus in en we gaan door met het middagprogramma. Er zijn nog maar 2 stops eigenlijk en de eerste is de navel van het universum.

De navel heet eigenlijk Te Pito Ote Henua Hanga Hoonu, dit is ook de orginele naam van dit eiland, maar de mensen hier noemen het nu Rapa Nui, net zoals men zichzelf noemt. Het eiland, de mensen en de taal; Rapa Nui. De navel is een stenen bol die waarschijnlijk ontstaan is bij een vulkaanuitbarsting 3 miljoen jaar geleden. De steen bevat enorm veel ijzer en is daardoor magnetisch. Tot een jaar geleden was het nog toegestaan om de steen aan te raken, maar door vandalisme is er nu een muur omheen gebouwd. Ik vind dat dus echt zo jammer en idioot dat mensen moedwillig dit soort dingen willen vernielen en het zo verpesten voor anderen. Ik had het graag gezien met een kompas erop en de naald die alle kanten opdraaide, maar helaas.. Naast de navel is nog een ahu met de grootste moai die ooit overeind heeft gestaan. Hij was ooit bijna 10 meter hoog zonder en pukoa. Het is waarschijnlijk ook de laatst staande moai, want hij is nog in een verslag van halverwege de 19e eeuw beschreven.

Na deze ahu gaan we naar de laatste stop vandaag. We gaan naar een heus bounty-eiland-strand-plekje. Playa de Anakena is een wit zandstrand met honderden wuivende palmbomen. De palmbomen zijn in de jaren 60 van de vorige eeuw geimporteerd uit Tahiti en misstaan hier absoluut niet. Naast de parkeerplaats zijn kraampjes met allerlei zaken van sarongs tot kip van de bbq en vers fruit. Er is een bar waar je een klein hapje kunt eten of een echte tropische cocktail kunt drinken. Het ziet er allemaal erg paradijslijk uit. De zon is inmiddels ook behoorlijk beginnen te schijnen en uiteraard ben ik me vergeten in te smeren, dus dat gaat rode Eveline zijn aan het einde van de dag :(

Op het strand staan ook 2 ahu´s met daarop moai. Volgens de legende zou de eerste koning van dit eiland op dit strand aangekomen zijn. Dat is niet zo moeilijk te geloven omdat het het enige strand is waar je gemakkelijk aan land kon. De overige kust bestaat uit steile kliffen en kleine en lastig begaanbare baaitjes. Dit strand is perfect dus om aan land te gaan. Er ligt zacht wit zand en glooit heel langzaam omhoog. De grootste ahu staat middenop het strand en de moai hier zijn heel erg goed geconserveerd. De moai hebben eeuwen onder het zand gelegen nadat ze omver getrokken zijn tijdens de stammenoorlogen. Daardoor zijn de tatoeages op de ruggen goed zichtbaar en kun je de oren en handen erg goed zien. Er staan nog 5 van de 7 beelden. De andere ahu bevat maar 1 moai en deze is in 1956 door het team van Thor Heyerdahl met de hand weer overeind gezet om de theorie te testen waarbij een beeld overeind wordt gezet met hefbomen en telkens keitjes tussen de opening te schuiven. Het heeft ze 10 dagen gekost met 12 man om het beeld overeind te krijgen. Prima te doen dus in een periode toen er tijd en menskracht te over was.

Nadat we de ahu en het strand verkend hebben, gaan we op zoek naar een geocache. Deze ligt een eindje van het strand af op een klif. We lopen over een paadje richting een stapel zwarte rotsblokken en de cache is binnen no time gevonden. Na de cache gaan we naar de rotsen aan de zee en genieten nog van het uitzicht voor ons. Rechts het strand met de ahu en moai en links de kustlijn en de oceaan. Spectaculair! Echt, als je zou zeggen dat de ahu en moai nep zijn en daar neegezet als decoratie, dan zou je het geloven. Zo mooi en perfect ziet het eruit. Onwaarschijnlijk mooi :)

Dan is het weer tijd om terug te gaan. We geven de pen weer terug aan de chauffeur en zitten de laatste paar minuten nog op een bankje onder de palmbomen en dan gaan we terug naar de bus. De excursies zitten er helaas weer op. In de bus praten we nog wat na met de gids en vertellen we dat we hier nog 4 dagen zijn. Hij is meteen enthousiast en ratelt een hele waslijst af wat we nog moeten gaan doen. Hij roept ook dat we echt een auto moeten gaan huren en zelf rondrijden. We twijfelden daar nog over, maar gaan dat nu maar doen. Dan kunnen we op ons eigen tempo de boel nog eens verkennen. Ik vraag ook nog of het de moeite is om de Terevaka te beklimmen en hij zegt dat dat ook de moeite is en goed te doen is. De hele tocht heen en terug duurt zo´n 4 uur. Ok, toegevoegd aan de lijst! Hij herhaalt ook nog eens dat we een boek moeten opzoeken van een Belg over Paaseiland. Dat zou het beste boek over de historie en de mensen op Paaseiland zijn. Ook check! En we moeten natuurlijk Rapa Nui de film nog eens terugkijken. Nu we weten hoe de historie is en de wedstrijd rond de Vogelman, moet de film ook wat duidelijker zijn. De gids komt zelf ook nog voor in de film als we het goed begrepen hebben. Na het afscheid worden we door een klein busje teruggebracht naar ons hotel. Daar heb ik mijn best gedaan op het verslag van eergisteren en zijn we daarna naar onze kamer gegaan waar ik zo´n beetje meteen in slaap gevallen ben.

Vanmorgen hebben we een poging tot uitslapen gedaan die gestrand is rond 8 uur. Aangezien het toen regende dat het gooit, zijn we lekker in bed blijven liggen. Rond een uur of 9 heb ik de douche maar eens aangezet, maar rond half 10 was die nog steeds niet warm. Dus kleren maar aangetrokken en gaan ontbijten. Deze keer wel met een lekker stukje taart en diverse kleine zoete hapjes. Nog een boterham met lekkere honing en Kurt heeft een passievrucht uitgelepeld. Deze is hier totaal anders dan wat we thuis hebben. Hij is echt vers en smaakt zoet zurig en tja, gewoon beter :D Na het ontbijt dus maar aan dit verslag begonnen en nu zijn we weer bij met de reisverslagen. Vanmiddag gaan we een poging ondernemen om naar Hanga Roa te wandelen langs de kust en daar op zoek naar broodjes ofzo. Vanuit de bus hebben we een aantal bakkers gezien. We moeten ook eens de empenada´s gaan proberen waar de gids van begon te kwijlen en we moeten een auto gaan regelen voor morgen en overmorgen. Kortom, nog genoeg te doen vandaag, dus we gaan er maar eens aan beginnen!

Aangezien waarbenjij.nu er vanmiddag uit lag, ben ik maar verder gegaan waar ik gebleven ben. Dus 2 voor de prijs van 1 vandaag ;)

Nadat we afgesloten hebben, zijn we teruggegaan naar ons huisje en de tas ingepakt en weer terug naar de receptie. Daar hebben we met handen en voeten een auto gereserveerd. De jongen achter de receptie kon 3 woorden engels en mijn spaans gaat niet verder dan No hablo Espagnol, dus daar kom je niet verder mee. We hebben de auto van het hotel gereserveerd voor morgen en overmorgen. Geen idee wat het is, maar het zal wel rijden. Ook geen idee wat het kost, maar dat boeit me eigenlijk totaal niet. We zijn op ons gemak op deze manier. We hoeven niet eerst helemaal naar het dorp te lopen en daar de auto op te halen om ´s avonds dan weer terug te moeten lopen. Vanaf een uur of 11 morgenochtend is de auto van ons :D

Na het reserveren van de auto hebben we de weg gevraagd om naar Hanga Roa te lopen. De routebeschrijving is hier heel typisch. Sla rechtsaf tot je bij de moai komt en dan doorlopen langs de moai en je bent in Hanga Roa. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Het pad naar Hanga Roa is nog best een uitdagend dingetje. Het begint als een soort veredeld karrenspoor met enorm veel los liggende stenen. Je moet goed uitkijken waar je loopt, maar het gaat. We zijn met een kleine 10 minuten bij "onze" moai aangekomen. Deze moai heeft geen naam, maar ziet er nog wel mooi uit. De ahu is ook best nice met aan een kant een schuine helling. Dat heb ik nog niet eerder gezien. Bij de moai is ook een of andere fotoreportage van een gezin in traditionele kleding. Ik denk een westers stel dat getrouwd is. Ze hebben een klein dochtertje bij hun ook in de kleding en er loopt een fotograaf bij die ze allerlei aanwijzingen geeft.

Bij de moai slaan we dus linksaf en lopen langs de kust naar Hanga Roa. We komen al snel ook weer langs ahu Tahai waar we eergisteren onze excursies begonnen zijn. De moai met de ogen van koraal staat hier. Voorbij deze moai is een begraafplaats en hier ligt nog een geocache. Als ik hem pak, laat ik een grote hagedis nog flink schrikken en mezelf ook wel een beetje. De geocache blijkt zeiknat omdat hij in een gat gelegd is waar het water in blijft staan. IK ben een pen vergeten mee te nemen, maar dit valt sowieso niet te loggen. We nemen er dus maar een foto van en hopen dat dat genoeg gaat zijn.

Na de cache is het nog een klein eindje tot we aan de haven van Hanga Roa zijn en daar spotten we een winkeltje dat schepijs verkoopt. We besluiten het ervan te nemen en nemen allebei een ijsje met 2 bolletjes. Die bolletjes blijken halve bakken ijs te zijn. Ik krijg een bakje met, als ik het naar Nederlandse begrippen moet rekenen, zo´n 5 tot 6 bollen in zitten en Kurt krijgt dit op een hoorntje. We moeten er dan misschien omgerekend 9 euro voor betalen, maar je krijgt er dan wel een enorme lading ijs voor! Het ijs smaakt ook nog super. We hebben een berg met meloen en de andere hebben we geen idee wat het is, maar het smaakt een beetje naar zoete limoen of citroen. Er zitten ook stukjes fruit en zo smaakt het ook, echt fruitig en niet suikerzoet. Kortom.. Genieten!

Na het ijsje lopen we nog wat rond en gaan dan door naar de panedaria waar we gisteren en eergisteren op gewezen zijn door de gids. Daar moeten echt de allerlekkerste empenada´s gemaakt worden en dat willen we wel eens proeven. We gaan voor een pollo e quesa empenada. Deze is gevuld met kip en kaas en ui en smaakt fantastisch! Het heeft wel wat weg van de pasties in Cornwall. Net zo vol van smaak met een soort bouillon erbij en gewoon alles wat je maar wilt in een maaltijd in een lekker knapperig broodje. We besluiten er ook 2 mee te nemen voor ons avondeten in het hotel. Dit worden nog een kip en kaas en eentje met napolitana vulling en die gaan we straks uitproberen. Na de empenada zijn we weer rustig aan teruggelopen naar het hotel en verder eigenlijk weinig gedaan. Bij terugkomst wel even geschrokken van de spiegel. Mijn gezicht is flink verbrand. Blijkbaar gaan zonnebrand en zweten niet zo goed samen. Op de terugweg hebben we een eindje flink bergop moeten ploeteren en tja, dan zweet ik. Dus nu in de aftersun en hopen dat het niet al te pijnlijk gaat worden haha

Maar goed, nu tijd voor een lekker drankje hier op het terras van het hotel en de zon in de zee zien zakken. Tot morgen!