Connemara

We worden redelijk uitgerust wakker. Gisteravond waren er nog een aantal mensen die laat terug kwamen en het gat waar de sleutel in paste niet meer konden vinden zeg maar. Kurt lag al lekker te snurken, maar ik was nog met m'n verslag bezig, dus lag er wat later in en had er een klein beetje last van. Gelukkig was daar vanmorgen koffie en een warme douche, dus ik was weer wakker. We hebben er vandaag geen ontbijt bij en kunnen dus vertrekken wanneer we willen. Ergens tussen 9 en half 10 lopen we naar de auto en proppen alles er weer in en verlaten Kilrush.

Kurt vraagt me niet om Maps op te starten, dus ik denk dat hij de weg weet. Dat was niet helemaal het geval, dus alsnog Google Maps opgestart en we moeten een kleine omweg nemen. Met de nadruk op klein. Het is zo'n weggetje met 2 verharde sporen en gras in het midden. Gelukkig geen tegenliggers en we kunnen een heel eind vooruit kijken, dus het viel mee. Aan het einde van het weggetje nemen we een hele scherpe haarspeldbocht naar rechts en we zitten weer op de grote weg.

We zijn vandaag onderweg naar onze pod en onderweg pikken we wat kliffen en ritsen en bezienswaarswaardigheden. Een redelijk vol dagje dus.

De weg naar onze eerste stop, The Cliffs of Moher, is een heel erg prettige weg. Mooi asfalt, ruime weghelften, goede belijning, wat wil je nog meer? Iets minder stuiteren zou prettig zijn. Ik ben ondertussen bijna volleerd rally bijrijder. Bij de meeste weggetjes moet ik m'n voeten schrap zetten, me met m'n rechterhand vasthouden aan het handvat bij het raam en met m'n linker elleboog klemmen aan de zijkant van de stoel en dan nog stuiter ik alle kanten op en lanceert de weg me regelmatig van m'n stoel. Ik geloof dat Kurt het wel geinig vindt die weggetjes en bochtjes, maar ik ben ze af en toe flink zat. Dus gelukkig is de weg naar Moher redelijk tot goed :-)

We komen lekker vooruit tot Maps ineens van groen naar oranje kleurt en wij ons afvragen wat het probleem is. Voorbij een bocht zien we het probleem; een oude rode brandweerauto die omgebouwd is tot camper met een NL kenteken er op. We gaan nu op een 100km weg ineens maar 40 tot max 50. De wagen is zo breed dat hij over de weghelft uitsteekt en we zien dus echt geen ene *piep* meer. Kurt probeert een paar keer om er voorbij te gaan, maar ze hebben daar geen zin in en lijken nog verder naar rechts te sturen. Uiteindelijk komen we er voorbij op een recht en breed stukje weg, om er achter te komen dat we af moeten slaan naar de parkeerplaats voor de kliffen... en zij ook natuurlijk.

Goed, de kliffen dan. De kliffen van Moher zijn een Unesco Werelderfgoedsite en je kan ze bezoeken voor 12 euro per persoon. We betalen en krijgen een hele uitleg van waar je allemaal naar toe kunt lopen en wat je kunt bezoeken, maar na 2 zinnen ben ik zin 1 alweer kwijt. Hij zegt dat alles ook in het boekje en op de informatieborden staat, dus ik vind alles best en lach vriendelijk en zeg bedankt en we parkeren de auto.

Dat je kunt lopen is wel een ding hier. Dat het ver is, is ook een ding. Dat het ongelofelijk druk is, is wel het rottigste ding. We besluiten eerst een stopje bij de toiletten te maken (zo druk dat er een file voor de vrouwen staat en ik besluit naar toiletten te gaan die een verdieping hoger liggen. Daar is een vrouw enorm ziek en over haar nek aan het gaan. Dus ik doe zo snel mogelijk want ik ga zelf bijna over mijn nek van haar alarmerend harde braakgeluiden.) Na de toiletten lopen we rustig naar boven naar de kliffen. Het blijkt een behoorlijke wandeling te zijn en onze stappentellers gaan weer tevreden met ons zijn vandaag (niet dat we het daarvoor doen trouwens, zit gewoon in Android ingebakken) Als brave schapen volgen we de kudde en kijken her en der eens over de rand naar de kliffen. Ik heb moeite met de wandeling omdat het oneffen is en veel trappen. Dus ik loop constant naar beneden te kijken om niet op mijn bek te gaan. Dat is wel rottig aan dit soort dingen, ik zie zo weinig op die manier.

Voorbij de vuurtoren.. of weet ik wat het is. Je kunt er in ieder geval op. Mits je natuurlijk een half uur in de rij wilt gaan staan om dat te doen. Wij hebben daar geen zin in. Ok, voorbij de vuurtoren zal ik het dan maar noemen dan, gaan we een smal pad in. Je kunt er niet naast elkaar lopen, maar je moet er wel met honderden mensen overheen. Je loopt dus constant mensen te ontwijken. Links heb je een stenen muur en daarachter een 200 meter steile afdaling naar de zee en rechts schrikdraad. Bizar dat ze dit zo georganiseerd hebben. We lezen dat dit de drukstbezochte natuurlijke attractie van Ierland is.. Doe wat aan je infrastructuur dan..

Het is een behoorlijke wandeling en we maken hem niet helemaal af. We stoppen bij een trap die naar beneden gaat en kijken daar uit over de kliffen. Die we overigens niet mooier vinden dat die most beautiful Cliffs of Kerry en daar was het tenminste rustig. We lopen weer terug over het geitenpad en Kurt loopt door naar de andere kant. Ik heb gisteren op verkeerde schoenen een poging gedaan tot bergbeklimmen en beide enkels verdraaid en met m'n knie een rot knik gemaakt, dus tot hier en niet verder. Ik ben echt een kneus wat dat betreft hoor. Ik loop op m'n gemak terug naar het visitor centre en kijk onderweg naar de vogels en bloemen die hier vliegen en groeien.

Even later komt Kurt terug, ook de andere kant was druk en weinig spectaculair. Geen papegaaiduiker te zien ook. Overigens is Kurt positiever over deze kliffen, maar ik tik dit verslag, dus je moet het met mijn mening doen ;-) Ik zou de kliffen gewoon overslaan om eerlijk te zijn. Veel te druk en veel geld. Het bezoekerscentrum is wel leuk. Er is veel informatie te vinden over de geologische ontwikkeling van het gebied, de flora en fauna en het beheer. Hier zien we ook een plan om nieuwe paden aan te leggen zodat bezoekers beter naar de kliffen kunnen lopen. De plannen zijn alleen toekomstmuziek en gepland voor ergens tussen 2030 en 2040, dus daar heb je nu weinig aan.

Voor de mensen die zich afvragen of je de grot kunt zien die gebruikt is voor Harry Potter and the Half Blood prince.. Nope! De grot ligt in de kliffen en is niet te zien van boven. Het kleine rotspuntje waar Harry en Dumbledore op staan ook niet trouwens, want dat is Lemon Rock van de Skellig Islands en is met CGI voor de kliffen van Moher geplakt. Dus, geen Harry Potter zooi zichtbaar hier.

We kijken wat rond in het visitor centre en maken nog een foto voor een green screen die lekker wazig is, maar wel lollig om te doen. Daarna is het op ons gemakje terug naar de auto en op naar ons volgende punt.

Dat volgende punt is nog wel een dingetje. Kurt heeft gelezen over The Burren. In de reisgids die we hebben wordt een verklaring uit de 18e eeuw aangehaald waarin iemand zegt dat er te weinig water is om in te verdrinken en te weinig zand om iemand in te begraven. Klinkt als een prachtig gebied dus om te bekijken, vind je ook niet? Er staat ook dat het gebied de grootste vlinderpopulatie van Ierland heeft en in de zomermaanden uitbundig in bloei staat met heide en andere kleine en grotere bloemen. Al iets meer de moeite dus ;-) Probleem alleen is dus, hoe bezoek je dit gebied? Het staat niet in de reisgids, we kunnen er zo snel niets over vinden en Maps is ook geen oplossing. We besluiten dan maar gewoon te gaan rijden en de Wild Atlantic Way te volgen, dat biedt meestal wel de oplossing hier om ergens te komen waar wat moois te zien is. Vandaag dus ook weer, want we komen zowaar op een Burren rondrit uit, dus die afslag hebben we genomen en daarna was het flink genieten!

The Burren is dus een erg desolaat landschap. Het valt met niets te vergelijken. Het bestaat uit grijze rotsen die in grote en kleinere blokken gespleten zijn. In de scheuren en barsten tussen de blokken groeit van alles. Dus er hebben zich groene randen gevormd om de blokken. Op de ene heuvel zie je zo grote zigzag lijnen over de helling lopen en de andere heuvel is net een kruiswoordpuzzel met blokjes. De heuvels lopen langzaam af naar de zee en het land is vrij vlak aan de kust. Hier zijn dus geen hoge kliffen, maar wel heel veel rotsen.

We stoppen een paar keer om berggeit te spelen en van blokje naar blokje te springen en om ons heen te kijken en te genieten van dit landschap. Het is bijna buitenaards en je zou er zo een startrek of star wars wereld in op kunnen nemen. We nemen ook een afslag naar Flaggy Shore, maar dit blijkt een boothelling en restaurant te zijn en bovendien staat het compleet vol op de parkeerplaats, dus we draaien de auto en willen weer terugrijden. Er komt net een boer in een oude trekker van rechts en Kurt laat hem voor. Geen knipperlicht, dus we zouden er geen last van hebben. Ware het niet dat de boer geen knipperlicht gebruikte en afslaat naar de weg waar wij ook in moeten. We rijden het hele stuk terug dus in de stinkende zwarte walm van de boer zonder er voorbij te kunnen.

De weg slingert weer verder door het landschap en we zitten weer vrolijk te genieten van al het moois om ons heen. Kurt had nog een kasteel ergens gezien en dat blijkt nog voor ons te liggen op de rondrit, dus we gaan die kant op. Groot is onze verbazing en een beetje ergernis als we weer achter de rode brandweerauto terecht komen. Die heeft ons via de grote weg ingehaald want we hebben hem op de Burren rondrit niet voorbij zien komen. Maar goed, auto op de parkeerplaats zetten en nog even een laagje zonnebrand erbij (dat brandende ding stat ook weer aan de hemel vandaag) en dan wandelen we richting het kasteel.

Het kasteel staat in een baai en bij vloed staat het kasteel compleet in het water op de verhoogde weg na. Helaas is het geen vloed, dus we zien het kasteel op de rotsen in een baai met zeewier en wat water. Het blijft een mooi plaatje. Bij het kasteel aangekomen blijkt het open voor bezoek en we rekenen 8 euro af per persoon en krijgen een foldertje mee en mogen achter het rode afzet koord en de boel verkennen.

Het is een tower house, of donjon en vandaag de dag is het kasteel nog in gebruik voor middeleeuwse banketten en andere feestelijkheden, dus de kamers zijn redelijk aangekleed en het kasteel is goed toegankelijk. We lopen door de keuken, de eetzaal, en helemaal boven op de 3e verdieping is de huiskamer van de dame die hier tot 1972 gewoon heeft. Dit is ook meteen de hoogste verdieping. Vanuit hier kunnen we via een metalen trappetje naar de omloop klimmen. Op de omloop kunnen we zijwaarts schuifelend tussen de kantelen door naar beneden kijken. De omloop heeft op regelmatige afstand een soort kieren die naar beneden gericht zijn. Die kieren werden gebruikt door de verdedigers om te zien waar de aanvallers waren en om er dingen door naar beneden te gooien. Denk aan stenen, olie en pek.Het zijn ook dezelfde soort kieren als in Blarney Castle waar je op je rug moet gaan liggen en de steen kussen. Dus ik grap nog tegen Kurt of hij hier niet een steen wil gaan kussen. Hij kijkt me aan alsof ik ter plekke in de fik mag vliegen hahaha Bovendien is er totaal geen ruimte om op je rug te gaan liggen. We passen er staand al nauwelijks tussen hahaha

We lopen weer terug naar de auto en plotten de route naar onze volgende stop en dat is een supermarkt. We gaan een eindje uit de bewoonde wereld slapen waar geen winkels of restaurants zijn, dus we moeten ons eigen eten meenemen. De laatste echte supermarkt ligt op een uur afstand en zit in Oughterard. Dus dat is onze volgende bestemming. Het is nog een uur rijden dus we gaan er weer voor zitten. We komen nog in een treintje achter een lesauto terecht. De lesauto gaat tergend traag over de 100km weg tot hij ergens aan de kant gaat staan en alle auto's weer door kunnen rijden. We hebben trouwens ook een gedeeltelijk antwoord op onze vraag waarom Ieren zo traag rijden; het zijn vaak huurauto's. Veel auto's met een D en een C worden gehuurd op de luchthavens van Dublin en Cork en zijn de gevaren op de weg. De overige kentekens kunnen soms best wel doorrijden en zeker in het gebied waar we nu zitten.

De boodschappen zijn vlot binnen en we zetten de navigatie aan om naar de Pod te rijden. We rijden echt weer een totaal ander landschap in. De zon laat baaien en meren schitteren en eilandjes in de meren stralen. Het is adembenemend mooi en om elke bocht of rots is er weer een nieuw wauw uitzicht. We rijden door Connemara en door een rustig gedeelte zonder toeristen. Dus we hebben het bijna helemaal voor onszelf terwijl we erdoor rijden. Links en rechts zien we mensen turf steken en we ruiken weer dat het gebrand wordt. Het is hier echt zoooo mooi!! Het lijkt alsof je op een hoogvlakte rijdt die met bergen omzoomd is, maar eigenlijk ligt het land niet heel hoog want de baaien zijn allemaal zeebaaien. Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven, anders dan prachtig.

Bij Recess Station maken we een kort stopje om even van het uitzicht te genieten. Hier staat ook een groot standbeeld en het blijkt Conn te zijn Conn an Mara of Connemara betekent Conn van de zee of Conn zoon van de zee. Daarna weer door en zo rijden we een uur tot we bij Carna zijn en vanaf hier gaat het door hele smalle weggetjes het laatste stukje naar onze pod. Het zijn weer van die sporen met gras ertussen en stenen muurtjes erlangs. Gelukkig staan er veel huizen langs de kant, dus als er wat aankomt (doet het niet) is het makkelijk uitwijken. Kurt is toch blij als we uiteindelijk het terrein van de pods oprijden.

Susie, een van de eigenaren, is er toevallig net. Ze had ons nog niet zo vroeg verwacht. We zijn precies op de tijd die ik gezegd had aangekomen, maar goed haha. Ze loopt met een kitpistool rond omdat ze alle pods aan het dichtkitten is vanwege de vliegende mieren van gisteren. Gelukkig zijn er vandaag geen vliegende mieren meer, maar gewoon voor de zekerheid. Binnen in de pod zien we ook meerdere mierenlokdozen staan haha

Onze pod is een soort hutje. Het is een tunnelvormig houten huisje met achterin een kleine badkamer aan de linkerkant en aan de rechterkant een klein keukentje met een gootsteen en een koelkast en magnetron. Het grootste gedeelte van de pod wordt ingenomen door het tweepersoons bed. Vanuit de deur hebben we een mooi uitzicht op de baai en de 12 Bens, een bergketen op het volgende schiereiland.We zitten in het gehucht Dooyeher in buurt van Carna in Earls View Pod.

Na het eten gaan we de route nog lopen die door Susie aanbevolen is. Het zou een mooie wandeling zijn van ongeveer een uur. Het is vandaag nog mooi weer en morgen wordt het wat slechter, dus maken we maar gebruik van het mooie avondlicht en gaan aan de banjer. Maar holy hell zeg! Dit is geen aangename wandeling, dit is pure marteling. Je moet over rotsen klauteren, van steen naar steen springen, over heel erg oneffen terrein lopen en spoorzoeken naar de routepalen. Ik vind het uitzicht prachtig, daar niet van, maar ik ben wel zo godsgruwelijk blij als we weer op de verharde weg staan!

De wandeling begint bij een strand waar we linksaf slaan langs een schapenwei en om een hek moeten op de rotsen. Dan moet je je enkels niet breken over de graspollen of verkeerd stappen op de rotsen en zeker niet in de drassige veengrond vast blijven plakken. We lopen zo een rondje om de kop van het schiereiland waar we op zitten en komen uit bij het beloofde zandstrand, dat onder de zandvlooien blijkt te zitten. Dus we zijn hier als een haas door gelopen. Kurt moet meermaals helpen om rotsen op en af te komen. Ik denk dat het best leuk is als je wel diepte ziet dit soort dingen, maar ik breek mijn nek liever op andere manieren zeg maar.. Zo is er ook een stuk waar we een waterstroom over moeten. Kurt heeft een route gevonden die mij echt onmogelijk lijkt. Na wat puzzelen vinden we uiteindelijk een route die wat heen en weer is, maar hoog en droog over de zeekliffen gaat en zo komen we ook aan de overkant. Op andere plekken moeten we een muur over en daarna nog langs een stroompje over een smal stukje steen. Nope, een makkelijke wandeling is anders en uiteindelijk doen we er 1 uur en 45 minuten over en zijn we heel erg blij als we weer door het hek ons terrein op komen lopen.

Daarna is het een kop koffie met een plakje porter cake. Ik zit met mijn rug tegen de wand van de pod met de koffie in mijn hand te genieten van de zon die achter de bens zakt. De wereld om ons heen is echt totaal stil. Je hoort hier helemaal niets. Alleen af en toe het geritsel van een diertje ergens of de wind door de planten en bomen, verder niets. Echt een fijn plekje om te zijn :-) Daarna is het tijd om te gaan slapen en aangezien ik na de wandeling totaal geen zin meer had om aan een verslag te tikken, heb ik dat lekker niet gedaan. We hebben een klein beetje 4G dekking hier. Dus onze telefoons hebben internet, zij het heeeel traag en de laptop heb ik via de hotspot van mijn telefoon verbonden en zo werkt alles weer.

Vandaag zijn we lekker langzaam opgestaan. We hebben een soort van rustdag ingecalculeerd met weinig tot niets te doen. Lekker rustig ontbijten en koffiedrinken. De koffie zit hier trouwens in een soort zakje wat je net als thee in je mok doet met water. Er staat alleen 3 tot 4 minuten en dan verwijderen. Ik laat het ding gewoon in m'n mok zitten en lekker lang trekken en gooi hem weg als m'n mok leeg is. Ik hou wel van een beetje sterke koffie.

Tegen 12 uur vertrekken we en gaan we richting Kylemore Abbye. We moeten een kleine omweg nemen omdat er een vrachtwagen staat met een trekker op de oplegger. We volgen een vrouw over een klein weggetje om er omheen te komen. Wat we alleen niet gezien hebben, is dat de vrachtwagen is gaan rijden en we komen hem dus tegen onderaan dit weggetje. Ach ja, hier kunnen we ontwijken en daarna vervolgen we onze weg weer.

Het is vandaag wat grijs en druilerig, maar de weg naar de abdij is weer fantastisch. Connemara is gewoon mooi ongeacht het weer. We genieten weer van de omgeving en ik installeer me weer als bijrijder en klem me aan alles vast waar ik me aan vast kan houden. Kurt kan er weinig aan doen, het zijn gewoon de wegen hier.

De rit gaat heel voorspoedig en we winnen tijd op de voorspelde aankomsttijd van Google, tot die tijd ineens oranje wordt en oploopt. We rijden een bocht om en ja hoor, daar zijn de Nederlanders in hun brandweerwagen weer! Ze gaan ook naar de abdij en er is geen omheen komen aan. Dus we sukkelen achter ze aan tot we bij de abdij zijn. Vlak voor de afslag is een mooi zicht op de abdij en we stoppen hier even om er een foto van te nemen en daarna gaan we de parkeerplaats op.

Blijkbaar is dit ook een must see in toeristenland want de parkeerplaats staat al vol en we moeten op de extra parkeerplaats parkeren. Het druppelt ook al lekker, dus we nemen de regenjas maar mee. De entree bedraagt hier 15 euro. De abdij is nog een werkend klooster, dus de nonnen zullen wel een nieuwe jurk nodig hebben ofzo? Even verderop vinden we de reden waarom de intree zo hoog is. Ze zijn van plan een heel nieuw groot klooster te bouwen en zo nieuwe mensen aan te trekken want de aantallen binnen hun orde lopen terug en als ze een nieuw klooster bouwen ter meerdere glorie Gods, zullen de mensen vast weer naar de orde komen en zal hun aantal weer toenemen. Wij vinden het een beetje een rare redenering en verspilde miljoenen, maar goed. We betalen en gaan op pad.

We bezoeken als eerste de Victoriaanse ommuurde tuin. Je kunt naar de tuin lopen of je kunt de pendelbus nemen. Ik ga eerst ff naar de wc en als ik terugkom, komt net de bus eraan. Dus ik kan meteen instappen. Timing noemen we dat. We rijden met de bus naar boven en daarna wandelen we eerst nog even langs de weide met de Connemara pony's. Dit is een soort pony die alleen hier voorkomt en ze zijn ontstaan doordat de Spaanse armada gezonken is in de buurt van hier en de paarden die aan boord waren, zijn naar de kust gezwommen en hebben hier vriendjes gemaakt met de lokale wilde pony's en daar kwamen veulentjes van en zo ging dat door. Het zijn kleine pony's die met een dikke vacht die heel zacht is. Hun karakter is ook heel vriendelijk en er staat er net eentje bij het hek die zich door iedereen laat aaien en krabbelen. Sterker nog, ze is not amused als een man die haar aan het krabbelen was stopt en ze blijft aandringen om nog meer gekrabbeld te worden. Haar vacht voelt inderdaad heel zacht aan. Na de pony's lopen we nog langs 2 enorme zwart met witte varkens genaamd Ken en Gloria. Altijd leuk die beestjes. Ken en Gloria hebben geen zin om aangehaald te worden, dus we lopen door naar de tuin.

De ommuurde tuin is behoorlijk groot, maar niet zo mooi als Powerscourt. Wat wel leuk is, is dat je verschillende gebouwen kunt bezoeken hier. We brengen een bezoek aan een oude gereedschapsschuur en de woning van de knechten van de tuinman. Daarna kunnen we ook de woning van de tuinman bezoeken. De hele benedenverdieping is te bezoeken en best leuk. Het bureau is uitgerust met oude tijdschriften over planten en zaden en rekeningen voor dingen die een tuinman zou hebben. Ze hebben hun best gedaan dus. Daarna dwalen we nog een beetje door de tuin. Het begint alleen steeds harder te miezeren, dus we vinden het wel best en lopen terug naar de bus. Er staat net een bus, dus we sprinten naar de bus en kunnen nog mooi mee.

Beneden gekomen gaan we de abdij bezoeken. Hier ontdekken we dat het klooster een link heeft met een voormalig klooster in Ieper. Dat klooster is tijdens de eerste wereldoorlog vernietigd. Er wordt een heel zielig verhaal opgehangen over nonnen die moesten vluchten en binnen hun muren de oorlog op zich af hoorden komen. En ze hadden het heel moeilijk want ze moesten naar Poperinge (dat was achter de linie en eigenlijk een rustige streek ten tijde van WO I) Daarna gingen ze naar Engeland en vervolgens door naar Ierland en dat was allemaal in 1914. Kurt staat hoofdschuddend te luisteren. Het is weer een fraai staaltje "Oh heilige kerk dit en dat" en vooral nergens enige hulp of bijstand aan de gewone burger verlenen. Er wordt nergens gerept over hoe het de andere mensen verging. Maar goed.. De abdij was eigenlijk van een of andere adelijke heer voor de nonnen er intrek in namen. Dus we nemen een kijkje in de vertrekken van de familie. Ziet er allemaal erg netjes uit. En dan komen we langs een trap waar we uitzicht hebben op de gang waar de nonnen op dit moment nog verblijven en dat ziet er bepaald niet slecht uit. We snappen die bouw van een nieuw klooster totaal niet. Ze hebben een compleet kasteel tot hun beschikking wat voorzien is van alle moderne gemakken. Denken ze nou echt dat met een nieuw klooster er wel mensen bij gaan komen?

Na de abdij zijn we klaar en lopen we terug naar de auto. We hadden nog naar een Romaanse kerk kunnen gaan kijken, maar het regent behoorlijk en de kerk ligt een heel eind lopen weg. Dus we zijn klaar. We rijden daarna nog een stukje richting Clifden. We zouden eigenlijk National Park Connemara gaan bezoeken, maar met deze regen is dat niet leuk om te doen. Het zijn allemaal hikes en we hebben eigenlijk geen zin in een koude natte wandeling. Dus we gaan terug.

In Clifden tanken we en springen snel even de Lidl binnen om nog wat eten te kopen en daarna rijden we weer naar de pod. Wederom langs de prachtige vergezichten en over de hotseklotseknollenweg. Verder hebben we niets gedaan vandaag. Het regende de hele tijd en we vonden het wel gezegend. Zoals gezegd, het was een rustdagje.

Morgen gaan we een lange trek naar boven maken en gaan we de grens over naar Noord-Ierland. Hopelijk vinden we onderweg nog wat leuks om te bezoeken, want 3 a 4 uur rijden zonder wat te doen onderweg is ook maar saai. Je leest het morgen of overmorgen wel weer in ieder geval :-) Voor nu welterusten!