Naar Undredal

Gisteren was onze laatste ochtend in Ulvik. Het zonnetje scheen dus na het ontbijt hebben we nog even van ons terrasje aan het fjord genoten en dan de boel ingepakt en vertrokken. We zijn erg vroeg vandaag, het is rond half 10. Dus we pakken eerst maar een raid mee in het "centrum" van Ulvik. Ulvik is erg klein, dus het centrum ligt aan het einde van de straat waar ons hotel aan staat haha.

We rijden verder naar de Valvikkentunnel en over de Hardangerbrug de Butunnel in. Ook in deze tunnel is een rotonde gemaakt en die krijgen we op de foto. Met het violet-paarse licht is het net een ruimteschip wat geland is. De weg vervolgt langs het Eidfjord, wat ook een zijarm van het Hardangerfjord is.

Onderweg komen we een informatiecentrum van de Hardangervidda tegen en we denken dat dat misschien wel interessant is om even binnen te springen. Onze ervaring is dat dit soort natuurcentra en info centra erg boeiend kunnen zijn. Dus we parkeren de auto en lopen er naar toe. We komen er echter al snel achter dat we hier flink moeten dokken voor dit soort centra. 160 NOK per persoon, dat is een beetje achterlijk veel geld wat ons betreft, dus dat wordt hem niet. Dit soort centra zijn in de rest van de wereld altijd gratis, maar hier slaan ze blijkbaar graag een slaatje uit de toerist.

Onze eerste geplande stop van vandaag is de Voringfossen (weer zo'n streepje door de eerste o). We parkeren de auto op de grote parkeerplaats en kijken wat rond. De waterval is niet meteen te zien vanaf de parkeerplaats en we lopen een eindje terug naar een gemarkeerd uitzichtpunt. Hier gaat Kurt op het muurtje staan en tegen het hek leunend maakt hij foto's. Aangezien ik dat toch een beetje griezelig vond, heb ik hem maar aan zijn broek vastgehouden en gehoopt dat als hij over de rand viel, zijn broek niet zou scheuren haha

Het is een mooie waterval en doordat hij in een smal dal valt, vormt hij kleine wolkjes van waterdamp. De waterdruppeltjes vormen echt witte wolkjes die langzaam opstijgen. Vanaf waar wij staan kunnen we de waterval nog altijd niet goed zien, dus door naar uitzichtpunt 2. Daarvoor moeten we wat meer klimmen en klauteren over de rotsen. Het is met wat hulp prima te doen en we komen bij een erg mooi stukje om te kijken. Hier staat een metalen railing waar uiteraard wat mensen die levensmoe zijn geen boodschap aan hebben. Ze zijn eroverheen geklommen en staan op een rotspuntje achter het hek. Als je weet dat het daar allemaal redelijk los ligt en uitsteekt, weet je dat het achterlijk is wat ze doen, maar goed.. Wij maken wat foto's en gaan dan terug.

Er is nog een derde uitzichtpunt, maar daar moeten we de auto weer voor in. Op de rotsen boven de waterval is in de 19e eeuw een hotel gebouwd. Tegen betaling kun je daar ook van het uizicht genieten en vanaf daar is het uitzicht op de waterval het beste. We willen graag de waterval goed kunnen zien, dus dat betalen nemen we op de koop toe.

Het is een klein eindje verder rijden en dan met een smal weggetje naar boven, maar boven aangekomen ligt er een enorme parkeerplaats met toiletgebouw en tig gehandicaptenparkeerplaatsen. Vervolgens is er een waanzinnige route langs de rotsrand gemaakt. Alles netjes afgewerkt met asfalt als pad en glas en metaal als railing. We kunnen nergens iets vinden om te betalen en denken dat wat we gelezen hebben veroudert is en dat het inmiddels in beheer genomen is door het toeristisch bureau van Noorwegen.

We lopen langs de route en hier en daar zijn er vrij hangende uitkijkplatforms gemaakt. Je ziet meteen wie er hoogtevrees heeft en wie niet. Sommige mensen vinden het toch erg eng om naar de rand te lopen. Je staat dan ook op een platform en onder je is er een paar honderd meter niets en tegenover je buldert een waterval. Als we iets verder lopen doet de zon ook nog mee en vormt er zich een regenboog in het opspattende water tegenover de waterval. Dus van links een waterval en rechts een regenboog en rechtdoor een smalle kronkelende vallei met rivier. Het is een adembenemend uitzicht!

We volgen vandaag weer een heel stuk van een Turistikvegen en vervolgen onze weg door Hardangarvidda. Het is de grootste hoogvlakte van Europa en is in de ijstijd gevormd door gletsjers die de toppen van een gebergte dat hier lag, hebben afgesleten. Aan de randen zijn nog hoge bergtoppen, maar het midden is redelijk vlak met meertjes. We stoppen geregeld om te genieten van het uitzicht.

Langs de weg staan hoge stokken met reflectiebandjes eromheen. Deze stokken geven in de winter aan waar de rand van de weg is. Tijdens de winter ligt hier een pak sneeuw van meters dik. Wij parkeren onze auto af en toe al slalommend tussen de stokken door zodat we even een foto kunnen maken. Zo ook van een enorme stenen muur die we ineens op zien doemen aan de linkerkant. Het is een monster van keien en het doet me een beetje denken aan Game of Thrones the wall, maar dan van keien.

We zijn razend nieuwsgierig wat er aan de andere kant te zien is. We gokken een stuwmeer, maar willen het graag zien. Dus we kijken op de kaart van ons navigatiesysteem en zien een weggetje wat er naar toe gaat. Die nemen we dus. Boven gekomen blijkt het inderdaad en enorm stuwmeer te zijn. Het meer is genaamd Sysenvatnet en de dam is de Sysendam. De dam is ruim 1100 meter lang en er zijn 3,6 miljoen kubieke meter stenen voor gebruikt om de dam te vormen. Het is een van de grootste steengevulde dammen van Noorwegen.

We lopen tot ruim halverwege de dam en genieten van het uitzicht op de hoogste toppen van de Hardangervidda. Op en tussen die toppen ligt weer een gletsjer genaamd Hardangerjokulen (streepie door de o) Deze lijkt groter dan hij is. Hij is een kleine 80 vierkante kilometer en een grote 150 meter dik. Het ziet er weer gaaf uit en we kunnen hem veel zien als we over route 7 rijden.

Hardangervidda is een wereld op zich. Heel anders weer dan wat we tot nu toe gezien hebben. Het is wel weer erg vol met toeristen, dus we rijden weer in treintjes achter campers en caravans, maar we laten het de pret niet drukken.

We moeten nog boodschappen doen vandaag omdat we in een self catering appartement verblijven. Dus we zijn naarstig op zoek naar iets van een winkel. Voorbij Haugastol (weer dat streepje) komen we een Joker tegen. Het is een soort plattelandswinkel met alles van aardappel tot regenlaars en we kopen er brood, kaas, chocoladepasta en mix voor Noorse pannenkoeken. We moeten nog een heel eind rijden en we durven verder niet echt iets gekoelds mee te nemen en om eerlijk te zijn is er ook weinig te krijgen waar we mee uit de weg kunnen.

Uiteraard zien we een paar plaatsjes verder 3 grotere supermarkten, maar we hebben nu wel wat we nodig hebben, dus we rijden door. Op een gegeven moment zien we een erg mooie waterval aan de linkerkant en blijkbaar kun je er vanaf de parkeerplaats naar toe wandelen. Dat gaan we dus maar eens doen.

De wandeling gaat over een brug waar hekken aan beide kanten zijn gemaakt zodat de schapen er niet over kunnen. De brug zelf is van hout en redelijk vermolmd, maar voelt nog stevig genoeg aan. Onder ons door stroomt een snelstromende rivier die niet al te diep is momenteel. De wandeling naar de waterval is makkelijk. Het pad is duidelijk al jaren in gebruik en is tot een klein geultje uitgesleten. We steken 2 kleine beekjes over waarvan er eentje droog staat en de ander een lieflijk stroompje is. Er liggen hier zoveel stenen dat het voor mij zelfs makkelijk is om de overkant te halen. We lopen tussen struiken en heide door en horen de waterval steeds duidelijker bulderen. Van dichtbij is hij erg mooi weer en we hebben hem helemaal voor ons alleen. Ook wel eens fijn!

We lopen wat rond en nemen foto's uit alle hoeken. Aan de overkant van het water staan 3 schapen ons semi verdwaast aan te kijken alsof ze zich afvragen wat die tweebeners daar in hemelsnaam moeten. We klimmen nog een eindje naar boven via een klein geitenpaadje om de waterval van boven te kunnen zien. Kurt kan alleen wat verder komen dan ik. Het pad wordt erg steil en lastig en mijn benen zijn net wat te kort om de grote stappen te maken. De waterval wordt van bovenop de berg gevoed door de sneeuw die daar nog ligt. Er ligt nog best wat, dus het water zal nog wel even blijven stromen.

We rijden door naar Undredal waar we de komende 2 nachten slapen. We volgen de 50 naar Flam en komen echt onwijs veel tunnels tegen. Het rottige aan deze tunnels is dat ze smal zijn en dat de lichten er niet werken. Alleen de noodverlichting doet het en ik kan je vertellen dat ruim 5km in het donker toch niet prettig is. Sommige tunnels draaien 360 graden en andere gaan al haarspeldbochtend de berg op, af en door. We raken een beetje gedesorienteerd, maar komen er zonder kleerscheuren door.

Vanaf Flam is het nog een 20 minuten rijden en gaan we door een klein dal over een plattelandsweggetje. We moeten op diverse plekken uitwijken voor tegemoetkomend verkeer en eenmaal in Undredal is het even puzzelen. Hier is het echt een prutsstraatje waar we door moeten en we hopen op geen tegenliggers en die zijn er ook gelukkig niet.

We zoeken naar waar we zijn moeten om in te checken en worden eerst helemaal verkeerd gewezen naar een boerderij. Na wat lezen en boerenverstandgebruik, besluiten we maar gewoon naar de steiger beneden te gaan en daar eens verder te kijken. Dat blijkt de juiste oplossing. Kurt blijft in de auto zitten terwijl ik op zoek ga naar de receptie. Deze blijkt achterin het café te zitten op de steiger. Dus ik loop wat gebouwen in en uit en zoek me rot tot ik uiteindelijk om een hoek een bordje zie staan. Blijkbaar mag je hier gewoon overal naar binnen lopen zonder dat iemand er wat van zegt want niemand keek me ondertussen vreemd aan.

Het inchecken verloopt een beetje hakkelig, maar uiteindelijk heb ik de sleutel van ons appertementje en heeft de man van de receptie/ober/kok/winkelier/VVV-uitbater, me op de steiger aangewezen waar we moeten zijn. We moeten dus weer terug omhoog en in het dorpje een smal zijweggetje nemen en dat uitrijden langs boerderijen en dan zijn we er. Achterste huis, bovenste verdieping.

Wij stappen dus weer in de auto en gaan beginnen aan ons avontuur in Undredal. De weg is inderdaad smal en we hebben op een gegeven moment het idee dat we een boerderij binnen rijden. We moeten om boerenkarren heen over een onverharde weg, maar dan zijn we er ook. De auto parkeren we achteruit omdat we anders nooit meer weg komen. Het is nogal steil hier en dan kunnen we uitladen. Gelukkig zitten we op de bovenste etage, dat is namelijk op straatniveau.

Het appartement is enorm ruim en fris ingericht. In de woonkamer heb je rondom zicht op het fjord en we hebben een terrasje waar we buiten kunnen genieten van het uitzicht. Als we alles een beetje binnen hebben, gaan we eerst maar eens eten. We zijn zo'n 8 uur bezig geweest vandaag en het is wel genoeg geweest. Op ons terrasje zitten we lekker knus te genieten van bruine bammetjes met chocoladepasta en kaas en een kopje koffie en het leven is heerlijk!

Wat later op de avond gaan we toch binnen zitten op de bank vanwaar je een schitterend uitzicht hebt op de andere kant van het fjord en ook de boten voorbij ziet varen van en naar Flam. Onze buren hebben iets te vieren of drinken gewoon iets teveel wijn en bier want ze zijn behoorlijk luidruchtig. Een van de dames tilt zelfs demonstratief haar shirt op als er een bootje voorbij komt. We doen de deur naar ons terras dicht en de ramen open aan de andere kant, heel wat minder kabaal en alsnog genieten van het fjord.

Het is voorbij 11 als we ons bed induiken. Het bed is wel wat dramatisch. Het kraakt bij elke beweging die je maakt en als ik het bed instap, ben ik bijna bang dat de boel in zal storten, maar het voelt wel stevig. Ik ben alleen meerdere keren wakker geworden vannacht door het kraken.

Vanmorgen ben ik wat langer blijven liggen en hebben we heerlijk rustig aan gedaan. Vandaag hebben we in principe niets op het programma staan en het is wel fijn om even een rustdag te hebben. Kurt bakt pannenkoeken voor ons die we met een lik choco opsmikkelen. We babbelen nog even met de buren van het feestje van gisteren en het blijken Australiërs te zijn die een paar weken rondreizen door Scandinavië. Daarna neemt Kurt nog een frisse duik in het fjord. Gelukkig is het fjord hier maar een paar honderd meter diep in plaats van de bijna kilometer op andere plaatsen haha.

Vanavond gaan we met de Flamsban naar Myrdal en weer terug. Het schijnt een van de mooiste treinritten ter wereld te zijn. Maar dat lezen jullie later ;)