en weer terug

Het regent en het lijkt wel te blijven regenen. Boven zee zit alles dicht. Het lijkt alsof er een dikke mistbank op ons af komt drijven. Voorlopig gaan we nergens heen dus. We hebben ons bivak opgeslagen op de achterste loungebank in het hoofdgebouw. Boeken in de aanslag op onze telefoons en een fles water ernaast. We gaan het maar een paar uur uitzingen en misschien dat het toch nog droog begint te worden. Ik ben hier niet zo goed in, dat stil zitten en niets doen. In mijn hoofd ben ik aan het aftellen tot het 8 uur 's avonds is en het nummer Hung up van Madonna zingt rond in mijn hoofd. Wat gaat de tijd toch traaaaaag! Het is droog, maar nog steeds dreigend, dus we wagen de wandeling naar het dorp nog maar niet. Ik ga nog even met de fotocamera op stap om foto's van onze slaapplaats te maken en de tuin. Dat doodt de tijd een beetje. Uiteindelijk begint de zon er een heel klein beetje doorheen te piepen en we besluiten het er maar op te wagen. Onderweg zijn nog wel een aantal schuilplekken mocht het gaan regenen.

De wandeling is extra tricky geworden door de regen. Het pad is nu glad en modderig. Dus we glibberen de helling af. We houden nu maar de weg aan in plaats van door de velden langs de moai. Bij Ahu Tahai snijden we wel een stuk af door het veld, dus daar banjeren we nog een keer langs de moai. Ondertussen kunnen we ze dromen haha Vlak bij ligt de geocache Easter egg die ik nog moet onderhouden omdat het logboek ervan doorweekt is en de eigenaar me gevraagd heeft te kijken wat ik kan doen. Ik heb uit het hotel een stapel papier genomen en dit in stukken geknipt en in een plastic zak gedaan. Het doorweekte logboek stapeltje, of eigenlijk meer prutje papier maché, stop ik in een ander plastic zakje en dat gaat onderin. Mocht de eigenaar het ooit nog willen bekijken, dan zoekt hij het maar uit. Doosje weer dicht, zakje erom en terug tussen de stenen. Goede daad weer gedaan vandaag.

We lopen Hanga Roa binnen als er een klein herders pupje aan komt rennen al piepend. Het gaat tussen mijn benen zitten en wil niet meer weg. Ik bekijk het eens goed en het ziet er erg gezond uit. Fris neusje, schone oogjes, het krabt zich niet en het ruikt echt naar puppie. Tja, ik was al gesmolten op dat moment. Ik kriebel het beestje achter een oortje en krijg een likje terug over mijn vinger. We krauwelen eventjes, het is echt een speels ding, zo schattig! Het liefst zou ik het meenemen, maar dat zou waanzin zijn. We denken dat het uit het restaurant aan de overkant komt en dat het daar vast wel weer naar toe terug gaat. Ik verman mezelf en loop door en gelukkig is de pup ondertussen alweer geinteresseerd in andere voorbijgangers, maar oh wat erg zeg. Ik hoop dat ze echt wat gaan doen aan de honden in de vorm van castratie en sterilisatie hoor. Er zijn er gewoon te veel en niet dat ze niet super lief en onderdanig zijn, maar het eiland is er gewoon te klein voor.

Onze eerste bestemming in Hanga Roa is de lokale kunstnijverheidsmarkt. Ik wil graag een souvenir voor oma meenemen van hier en dat kopen we op deze markt. Voor onszelf nemen we onze herinneringen mee, ik zou anders niet weten wat we moesten kopen. Na de markt lopen we door naar de panaderia waar Kurt een pollo queso empanada eet en ik een napolitana. Die dingen zijn echt heerlijk en ze zijn nu ook nog lekker warm. We kijken ook hoe ze aan het hannessen zijn met een deegmachine die kapot is en terug moet (waarschijnlijk met het vliegtuig) voor reparatie.

Hier moet echt alles ingevlogen worden voor wat apparaten enzovoorts. Is er wat stuk, dan moet je dat regelen via de luchtpost. Grote dingen en bouwmaterialen komen met het cargoschip 4 keer per jaar. Wij denken dat het daarom soms ook lang duurt voordat er een huis af is. Er staan zoveel huizen in half afgebouwde staat. Misschien is het ook wel gewoon om andere redenen. Het leven hier op Rapa Nui is goed, maar hard. Je moet hier echt werken om je bestaan op te bouwen en als je je best doet, dan komt het wel goed met je. Dat is ook het grote verschil met andere Polynesische eilanden. Daar is veel meer voorradig qua natuur en financiën. Hier niet, dus de mensen zijn enorm ijverig en met een instelling van niet lullen, maar poetsen.

Na de empanada besluiten we zoetjes aan weer terug naar Altiplanico te lopen. De hele wandeling kost toch al snel 45 minuten en het is ondertussen flink warm. We hebben ondertussen one peso's uitgegeven op 900 na, iets meer dan een euro en daar krijg je niets meer voor. Dus peso's als souvenir haha

Als we terug zijn in het hotel plakken we aan alle kanten. We ploffen weer in onze hoek naar en gaan weer zitten lezen. We genieten ook nog van onze laatste zonsondergang hier en dan staat er ineens een klein dametje die ons op komt halen. Ze is een groot kwartier te vroeg, maar dat maakt mij niet uit. We krijgen als afscheid van de reisorganisatie een houten moai hanger omgehangen en van het hotel krijgen we een schelpenketting. Toch zo leuk die gebruiken hier. We zijn helemaal blij met onze moai, toch nog een souvenir voor onszelf. Geen idee wat ik er mee ga doen dus, maar heb toch iets. De schelpenkettingen ga ik thuis eens onder handen nemen en armbandjes ofzo van maken. Als ketting is het wel heel erg kleutertje-is-naar-de-zee-geweest denk ik.

We zijn rond 8 uur 's avonds op de luchthaven, uhm, hangar/hal/ruimte en dat is veel te vroeg. We drinken onze fles water nog zo goed als leeg en als we uiteindelijk mogen inchecken, gooien we de rest weg omdat we denken dat we al door de douane heen moeten. Het incheken is hier echter bizar. Je checkt in, dumpt je bagage en krijgt een briefje mee dat je over maximaal 2 uur je weer moet melden bij de gate. Dus als je nog ff naar het dorp wilt om wat te eten? Ga vooral je gang!

Wij gaan maar weer zitten wachten en balen een beetje dat we ons water weggedaan hebben. Er is een klein winkeltje waar ze alles verkopen wat je maar voor mogelijk kunt houdens als souvenir van Rapa Nui. Het zijn 2 veredeltje kraampjes die van onder tot boven volgestouwd liggen. Ze hebben ook mooie pareo's en die kan ik op zich wel gebruiken als ik straks ga zwemmen. Ik ben mijn eigen doek kwijt en mis hem behoorlijk hier op reis. Helaas is het alleen cash afrekenen in peso's of dollars en laat ik die nou helaas niet meer hebben. Geen doeken dus.

Uiteindelijk gaat de douane open. Dat is een deurtje in de hal waar wij zitten en dat deurtje opent naar dezelfde ruimte als waar je het land binnenkomt nadat je geland bent, alleen dan aan de andere kant. Eigenlijk is alles 1 grote hal en zitten er gewoon een paar muren tussen. Er is zelfs een café dat aan de ene kant de wachtruimte heeft voor de douane en aan de andere kant het gebied na de douane, er zit gewoon een hekje tussen. Hier doen we niet al te moeilijk, wat moet hier nou toch gebeuren? Ook wel eens fijn in plaats van de wereld waar we gedwongen zijn om alles zwaar te moeten beveiligen en dicht te timmeren.

Wij staan vrij vooraan en zijn snel aan de beurt. Kurt's paspoort is zo goedgekeurd en hij krijgt zijn uitreisstempel. Mijn paspoort daarentegen is een heel ander verhaal. De man zit er vreemd naar te kijken en roept er een andere beamte bij. Ik hoor zeggen Ollanda en er volgt een druk getik en met gefronst voorhoofd zoeken op de pc. Ik begin hem te knijpen hoor. Er is toch niet iets gebeurd in de tussentijd dat Nederlanders problemen hebben met reizen? Het schiet niet op in ieder geval. De beamte wordt er weer bij geroepen en er wordt mij gevraagd of ik uit Ollanda kom? Ja uh sí.. Hij duikt weer zijn computer in en kijkt nog steeds niet blij en bij mij begint het zweet uit te breken. Dan vraagt hij wat mijn beroep is, geen idee waarom, maar ik roep maar snel dat ik information manager ben en hij is er tevreden mee. Hij voert het in en dan is er eindelijk die verlossende stempel en mag ik ook door het land uit. We zijn dus nu de trotse bezitters van niet 1, maar wel 2 stempels van Paaseiland :D Ik heb nu al 4 pagaina's met stempels, het wordt nog wel eens wat haha Daarna is het de tas nog door de scanner halen. Niets hoeft eruit, dus lekker vlot erdoor. Ik heb gewoon 2 USB kabeltjes in mijn broekzak zitten en mijn portemonaie, ach ja, kan allemaal hier hoor! Even de metaaldetector over je heen en klaar.

Er is een vertrekhal met de andere kant van het café, maar er zijn ook bankjes buiten. Wij gaan op een bankje buiten zitten en kijken hoe het vliegtuig uit- en weer ingeladen wordt en alle mensen uit moeten stappen. Best nog een prestatie om dat allemaal binnen 2 uur voor elkaar te krijgen.

Onze vakantie op Paaseiland zit er op. Het was echt een onwijs gave reis die we voor geen goud hadden willen missen. Hij was alle kosten en moeite waard en ik kan het iedereen aanbevelen die van reizen houdt en ooit eens van plan is om deze kant op te komen. Doen! Het duurt even voor je er bent, maar als je er bent is het echt super! Met de vakantie op Paaseiland voelt het bijna alsof mijn vakantie voorbij is. Paaseiland was voor mij het hoofddoel, de rest is eigenlijk een extra'tje. Paaseiland was ook ons actieve gedeelte, nu volgt het luie gedeelte van de reis en tja, daar ben ik wat minder goed in haha

Als we aan boord gaan worden we aangenaam verrast. We hebben extra beenruimte gekregen. We zitten in het voorste gedeelte achter de business class, economy plus zeg maar. Zomaar voor niets, nou ik zeg er geen nee tegen :D We zijn redelijk gaar, maar ik heb geen zin om te slapen in het vliegtuig, dus ik ga films kijken. Ik begin met inside out en daarna is het monsters university. Lekkere simpele films dus. Bij film 2 begin is alleen wel te knikkebollen, dus misschien toch ff oogjes dicht? Ik zet mijn stoel achterover en zet mijn voeten op het voetensteuntje (ja ja, extra luxe zoals ik al zei) en doe verwoed pogingen om een goede houding te vinden, dat is met dus totaal niet gelukt. Ik ben echt helemaal gek geworden in dat vliegtuig. IK was kapot en mijn rug begon steeds meer pijn te doen. Mijn ogen stonden in de fik en ik wilde alleen nog maar slapen, maar dat lukte niet. En was ik dan eindelijk ingedommeld, begint er een baby te krijsen of zit er achter me eentje oorverdovend te snurken of te niezen. Echt, verschrikkelijk, ik wist niet meer waar ik met mezelf aan moest vangen, ik was zo blij dat we geland waren en ik op kon staan en uit kon stappen! Oh ja, het eten nog even. We hebben een soort ravioli gegeten gevuld met kaas en kip in een tomatensausje. Kurt had wel 4 stukjes ravioli en ik had geluk dat er 2 aan elkaar gekleefd zaten, dus ik had er 5. U begrijpt dat we daarna nog steeds wel trek hadden, maar het smaakt op zich wel. Ook bijzonder is dat je bij LAN/LATAM van echt servies eet en met echt bestek en een echt glas krijgt voor je wijn, ook in economy.

Maar goed, de landing op Tahiti is rustig en we zijn vrij vlot van boord. Formuliertjes weer afgegeven en door de douane heen. We hadden goede hoop deze keer dat we als eerste onze bagage kregen, maar niets is minder waar. Op de een of andere manier zijn we weer een van de laatste mensen die hun koffer van de band kan halen en dat terwijl me maar een paar uur slaap kunnen pakken vannacht. Zucht! Na de koffer nog een laatste paspoort check en we mogen naar buiten de warme nacht van Papeete in.

Deze keer hebben we geen ontvangstcommitee, maar mogen we onszelf naar ons overnachtingsadres begeleiden. We moeten de parkeerplaats oversteken voor het vliegveld en dan via de trappen en weggetjes een stukje de berg op naar het Airport Motel. Ik kan je zeggen dat dat flink tegenvalt met een slaapgebrekje en een veel te lomp zware koffer en laptoptas. We hebben al afgesproken dat we onszelf gaan trakteren op een goed, klein laptopje voor mee op reis voortaan. Dat hadden we beter al gedaan, want nu loop ik mijn monster van ruim 3 kilo mee te slepen en wat er allemaal nog niet meer in die tas past. Kurt sleept uiteindelijk mijn koffer ook naar boven, mij lukte het echt niet meer.

De receptie van het hotel is gelukkig gekoeld en we staan even bij te komen. De incheck verloopt vrij vlot en we krijgen de sleutelkaart mee. In de hal zien we nog een frisdrankautomaat staan. Even terug om wat geld te wisselen en nog wat te drinken mee naar de kamer, we hebben amper wat gedronken in het vliegtuig (iedereen sliep, dus ze kwamen niet meer langs en ik had geen zin om over allemaal slapende mensen heen te moeten kruipen en struikelen om achterin wat te gaan vragen) Kurt neemt een cola'tje en ik een blikje mangosap. We verbazen ons nog over de prijs van ongeveer een euro voor de mangosap en 1,20 voor de cola. Het valt allemaal nog best wel mee met de prijzen hier.

Onze kamer is sober, maar netjes en best nog ruim. Het bed ligt lekker en de airco blaast lekker koel. Normaal zijn we niet zo van de airco 's nachts, maar deze keer is hij meer dan welkom. Na het drinken val ik eigenlijk meteen in slaap.

We worden ver voor de wekker alweer wakker. Er zijn mensen die er heel vroeg uit moeten blijkbaar en dat niet onder stoelen of banken steken. Ik ben de oordopjes vergeten en tja, dan ben je wakker. Ik lig nog een groot uur een beetje te dutten, maar dan ben ik toch echt wakker. Dus maar eens gaan douchen etc dan kunnen we ontbijten. Check out is om 11 uur en dat is ook ongeveer de tijd dat we richting vliegveld willen. We moeten daar uiterlijk om half 12 zijn voor onze volgende binnenlandse vlucht.

Het ontbijt is eenvoudig, maar voldoende. We krijgen elk een stuk stokbrood en een groot chocoladebroodje en daarbij een klein kuipje boter en een potje jam. Je kunt koffie, thee, warme choco, melk en sinaasappelsap pakken zoveel je wilt en er staan vruchtjes uit blik en er zijn 2 soorten cereals. Ik schep een kom vol met vruchtjes en eet mijn stokbrood op en daarna de chocoladekoek. Smaakt allemaal prima en de koffie is ook uitstekend, net wat ik nodig had. De vruchtjes zijn wat je verwacht. Na het ontbijt gaan we weer naar boven omdat het in de ontbijtruimte beneden toch wel erg warm en plakkerig begint te worden. De lobby is een open ruimte waarin de ontbijtruimte een afgeschermd stukje is met tafeltjes en stoeltjes. Dus zo warm als het buiten is, is het daar ook helaas.

Als we op de tweede verdieping komen, zien we dat er aan het einde van de gang ook een soort balkon is buiten en we gaan eens kijken. Het blijkt een grote overloop te zijn van het trappenhuis waar stoelen neergezet zijn. Je kijkt er uit over de luchthaven en op de achtergrond Moorea. Het stuk ligt in de schaduw en er is een briesje, dus we staan hier even van het uitzicht te genieten. We hebben vandaag toch geen haast. Daarna nog terug naar de kamer waar ik zittend op de grond tegen het bed nog verder heb zitten genieten van het uitzicht en de boom met broodvruchten tegenover het hotel. Daar was het een komen en gaan van prachtige vlinders die je normaal alleen maar in een vlindertuin kunt zien.

Tegen 10 voor 11 checken we uit en ik bedank de dame achter de receptie nog eens vriendelijk. Echt complimenten voor dat motel, mooi uitzicht, prettige kamers en prima locatie. Ik geloof dat ze weinig complimenten krijgt want ze schrikt er bijna van en bedankt me zo'n tien keer.

Heuvelafwaarts gaat het een stuk makkelijker met de koffers en met een grote 5 minuten zijn we op het vliegveld. Even zoeken naar de incheckbalie en dan gaan we de koffers maar dumpen. Er wordt niet gezeurd over mijn veel te zware koffer hier gelukkig. Ik heb allerlei zooi in de koffer gepropt waar ik niet meer wil sjouwen zoals jassen en truien en mijn flipper. Na het inchecken gaan we maar meteen door naar de security check en dat is ook appeltjes eitje. De laptop moet er wel even uit, maar alles op je dooie akkertje en geen stress. In de wachtruimte kopen we nog wat flesjes drinken en een grote fles water voor straks op Moorea waar je het water niet kunt drinken.

Als we mogen boarden lopen we in ganzenmars achter een meisje in een typische bloemjurk aan en klimmen we een klein trappetjes op naar ons vliegtuig. Het is een vlucht die via Moorea naar Huahine en uiteindelijk Bora Bora gaat en je mag gaan zitten waar je wilt. Wij besluiten ergens achter de vleugel links te gaan zitten want we denken dat je daar het mooiste zicht gaat hebben. We krijgen informatie over de vlucht en het blijkt dat het maar 5 minuten vliegen is naar Moorea. Dat moet ook haast wel, want je kunt het bijna zwemmend doen. Tijdens de vlucht hebben we een heel fotoreportage gehouden van het uitzicht uit ons raampje. Dat was gewoon waanzinnig! Moorea wordt omringd door een koraalrif en een azuur- tot indigoblauwe zee. Prachtig!

Na de landing is het uitstappen en bij binnenkomst staan de reisorganisaties je meteen al op te wachten. Geen beveiliging of controles.. hoezee! We besluiten nog een keer een jeepsafari te nemen hier op Moorea en die gaan we zaterdag doen. Vrijdag willen we dan een auto huren om het eiland rond te rijden. De safari kost 35 euro per persoon en we willen betalen met creditcard, maar op de een of andere manier werkt die van mij niet. Er staat echt nog genoeg krediet op, maar de apparaten pakken hem niet. Bij poging 4 of zo lukt het dan toch eindelijk, maar ik sta me ondertussen alweer rot te zweten. Is toch wel een beetje genant als je kaart geweigerd wordt, ook al ligt dat niet aan jou. Dus excursie afgerekend en we worden naar een gele bus verwezen.

In de gele bus worden de koffers op elkaar gestapeld en ik hoop maar dat er niets omvalt. Gelukkig duurt de rit amper 10 minuten en dan mogen we alweer uitstappen bij ons stekkie voor de komende 5 nachten: Manava Beach Resort & Spa.

Nou, ik begin me helemaal in de watjes gelegd te voelen hier hoor. Het begint al bij de ontvangst. Je krijgt weer een tiaré bloemetje en wordt gevraagd ergens in de lobby plaats te nemen op een loungebank en je krijgt een glas lekkere koude ijsthee en een verfrissingshanddoekje dat koel is en onwijs lekker ruikt ook. Vervolgens komen er dames je paspoort ophalen en je creditcard. Ze checken je in en brengen dan de benodigde documenten mee die je moet invullen. Dat doe je daar op je gemakje op je loungebank met je ijsthee en lekker ruikend handdoekje. Als je alles ingevuld hebt, wordt het weer bij je opgehaald en krijg je een resortgids toegewezen. Wij hadden een meisje die ons wegwijs maakte. We lopen de trap af naar het resort toe en ik had echt iets van omg wauw! Vanuit de lobby loop je naar het centrale gedeelte met de ene kant een gezellige bar en aan de andere kant een restaurant en voor je ligt het zwembad. Prachtig blauw en zo'n infinity dinges. Dus als je er in zit, lijkt het net dat het geen rand heeft. Het water loopt er aan een kant af zeg maar. Achter het zwembad zijn de overwater bungalows en de lagune met daarachter het rif en daarachter de grote blauwe oceaan. Ze loopt met ons mee naar onze bungalow terwijl ze alles uitlegt op het resort. Van towelboy tot ontbijtbuffet.

Wij hebben beach bungalow nummer 307 en als ik binnen kom en het uitzicht zie, kan ik echt niet meer op houden met grijnzen. Als het meisje vertrokken is, doe ik echt even het happy dansje! Man, wat is dit mooi! We zitten in een bungalow direct aan het strand. We hebben een terras dat boven het strand staat met 2 grote ligbedden erop. De bungalow zelf is volgens Kurt groter dan het woongedeelte van zijn appartement en het is echt mooi en luxe. Ik voel me echt heel erg verwend! We zetten de ligbedden buiten zo neer dat we allebei in de schaduw zitten. Die van mij staat dan wel half in de kamer, maar goed, dat geeft niet haha. We zitten 's middags heerlijk te luieren en mega ontspannen te zijn als er weer wordt aangeklopt. Er staat een meisje van de receptie met een prachtig opgemaakt bord. Een welkomstgeschenk van het resort. Oh, uh, bedankt! Wat een feest. Op het bord staat, tussen de tiaré, hibiscus en bougainville bloemen een verse ananas uitgehold en de stukjes er weer in teruggeplaatst. Helemaal feestelijk opgemaakt en in folie verpakt met een brief erbij dat we welkom worden geheten en dat men hoopt dat we een aangenaam verblijf hebben in dit stukje paradijs. Nou, reken maar! Ik voel me hier zo ongelooflijk ontspannen en fijn. Ik heb me in tijden niet zo goed gevoeld! We genieten van de ananas en ondertussen heb ik ook alle bloemen die we gekregen en gevonden hebben in de bungalow op water gezet. Op onze salontafel staat nu een heel bloemstuk. Vond het ook zo zonde om het weg te moeten gooien.

Kurt doet een ommetje over het resort en gaat even op de pier kijken waar de overwater bungalows aan liggen. Ik lig op mijn ligbed te knikkebollen en vind het wel best. Even later loop ik toch even mee en dat was leuk! Vanaf de pier kun je overal in het water visjes zien zwemmen tussen het koraal. Het is net een tropisch aquarium, maar dan in het wild. Echt wauw! Ik ben gek op visjes kijken en ben dan ook bijna niet meer van de pier weg te slaan.

Als we terug zijn wil Kurt toch eens gaan proberen om te snorkelen. Hij heeft zich echter nog niet geschoren, dus zijn duikbril loopt steeds vol met water. Met wat duwen, lukt het toch om even onder water te blijven. Het duurt echter niet lang of hij komt weer terug. Hij gaat zich scheren en wel nu en ik moet ook meteen mijn badpak aantrekken en mijn snorkelspullen erbij pakken. Het is te gaaf om niet te gaan. Dus zo gezegd zo gedaan, hij heeft zich binnen no time geschoren. Hij doet in eerste instantie alleen zijn snor en ziet er dan uit als een kruising tussen Griet Titulaer en Bin Laden, ik heb het niet meer van het lachen en kan hem gewoon niet meer recht aankijken zo. Gelukkig valt het niet op met duikbril.

Goed, badpak aan, duibril op, snorkel in en een eindje de zee in trekken we de flippers ook aan en dan moet je je hoofd onder water steken. Het is voor mij de eerste keer dat ik met een snorkel ga zwemmen en ik vind het een beetje erg eng om eerlijk te zijn. Het duurt even voordat ik het voor elkaar krijg om mijn kop onder water te krijgen, maar dan zijn we ook weg.

Snorkelen is dus echt fun! Je laat jezelf drijven en bekijkt ondertussen wat er onder en rond je gebeurt en zwemt. Hier rond Moorea zwemt dus heel wat moois. Als we vanaf het strand vertrekken zie ik diverse zeekomkommers en een platvis die over de bodem schuift en als we wat dieper gaan waar er koraal is, barst het ineens van de prachtige visjes. Overal zwemt wat en het is grappig hoe de visjes ook terug naar jou kijken. Je ziet ze je echt in de gaten houden. Ik zwem een hele tijd achter een triggerfish aan tot hij zich ineens omdraait en mij begint aan te vallen. Hij duikt op mijn duikrbil af en blijft op me af komen tot ik maar een ander kant op ga. Blijkbaar was hij niet zo gesteld op pottenkijkers. Wel een prachtige vis trouwens!

We zien zwart wit gestreepte visjes, gele visjes, glinsterend blauwe visjes, gewoon blauwe visjes, grote zwarte vissen, papegaaivissen in alle kleuren van de regenboog en nog een hele berg meer. Morgen gaan we weer een duik maken en dan nemen we onze onderwatercamera mee en kijken we of we wat op de camera kunnen krijgen.

Het begint al serieus af te koelen want de zon begint onder te gaan, tijd om terug naar de bungalow te gaan en te douchen en wat te eten te gaan zoeken.

De douche hier is heerlijk, zeker na die op Rapa Nui haha Mijn haar is serieus naar de maan. De kleuren waren er na een week al heel ver uit, maar ondertussen is door de zon en nu na een zwempartij in zee, alle kleur bijna verdwenen naar mijn idee. Er zitten nog vaag wat pasteltinten in. Ach ja, na de vakantie gaat er weer een kwastje overheen en kan ik weer de My Little Pony uithangen.

We gaan een hapje eten in de bar en zoeken een tafeltje uit met uitzicht op het zwembad. Het is er erg gezellig en aangenaam zitten. We besluiten allebei voor een hamburger te gaan en Kurt neemt er een pintje bij (dat nog voor de helft is omdat het happy hour is) en ik neem een groot glas vers gemengd vruchtensap erbij. Yup, dit is het leven hoor! Pure luxe en verwennerij!

Na het eten lopen we nog even rond op het resort en bekijk ik de etalages van de parelwinkel hier ook even. Ik wil graag een ketting met een zwarte parel als souvenir kopen, maar ik denk dat ik die op Taha'a ga kopen. Dan keren we terug en ploffen nog even buiten op onze ligbedden, maar het begint te druppelen, dus tijd om naar binnen te gaan en een verslag te tikken.

Goed, dat was het wel voor de afgelopen dagen. Het is nu 10 over 10 's avonds en Kurt ligt al een uur te slapen. Ik ga zijn voorbeeld eens volgen en mijn oogjes wat rust gunnen. Dus tot morgen weer!