Wie is de mol?

Ik schrik rond een uur of 4 wakker en denk dat het al heel erg laat is, maar gelukkig is het nog ruim tijd om lekker om te draaien en door te slapen. Het is sowieso nog veel te donker buiten om wat te zien. Een paar uur later worden we wakker door de kraaiende hanen en het steeds lichter worden van de wereld. Hop richting de douche om eens te kijken of het warm wil worden en zowaar, het is meteen warm, dus ook maar meteen weer douchen. Daarna weer richting ontbijt waar ook een Japans gezin met mega verwende kinderen is neergestreken. Hemeltjelief zeg! In plaats van dat 3 van de 4 op hun gsm zitten te kijken, zouden ze beter eens op de kleine letten. De dreumes is rond de 5 en gewend dat hij alles voor elkaar krijgt. Hij staat te drammen en te gillen, niet grappig meer. Daarnaast is het net een zwerm sprinkhanen, het hele ontbijtbuffet wordt afgegraasd en de vruchtensapjes zijn verdwenen voor je er erg in hebt. Ik krijg steeds minder respect voor de Japanners tijdens vakanties. Behoorlijk asociaal zijn ze.

Na het ontbijt gaan we onze tas pakken en richting de Jimny. We gaan vandaag eerst naar het museum voor de nodige achtergrondinformatie over het eiland en daarna willen we de hoogste berg van het eiland beklimmen. Met ruim 500 meter is dat Maunga Terevaka, een oude vulkaan. Vanaf Ahu Akivi moet het een redelijk makkelijke wandeling zijn van anderhalf a twee uur naar de top.

Het museum is vooral een hele hoop leeswerk en een paar interessante dingen. Zo ligt hier een orgineel oog van een moai. Er zijn er maar 2 die overgebleven zijn en dit is de meest complete. Verder staan er diverse culturele beeldjes en gebruiksvoorwerpen, maar de ruimte wordt gedomineerd door informatiepanelen met in het Spaans en steenkolen Engels heel erg veel informatie over de geschiedenis van het eiland. Veel van de informatie hebben we ook van de gids gekregen, maar er zitten nog nieuwe dingen tussen. Het probleem is alleen dat ik na zo´n 20 panelen bomvol informatie een beetje murw wordt van alle tekst die je te verwerken krijgt. De afwisseling met tekst en voorwerpen is ver te zoeken. Toch is het bijzonder leerzaam om hier te komen, mocht je het ooit nog eens van plan zijn om de vliegreis deze kant op te maken.

Na het museum is het tijd voor cola, water en 2 pollo queso empenada´s en op weg naar de berg. We missen echter een afslag en komen verkeerd uit. Kurt krijgt zo wel de kans om het pad, waarlangs we eerder deze week naar het dorp zijn gelopen, nu met de auto naar beneden te nemen. Ik kan je zeggen, dat is een behoorlijk uitdagend stukje naar beneden met rotsblokken en diepe geulen. Maar ach, je hebt een 4x4 he..

We komen heelhuids beneden en besluiten bij "onze" moai rechtsaf te slaan en de weg om het eiland te volgen. Volgens al onze kaarten moet dat lukken.

Eerst is de weg tussen alle gaten en verzakkingen door nog verhard, maar op een gegeven moment wordt het een zandweg. Hier begint de lol.. Al bokkend en stuiterend vervolgen we deze weg. Tussen koeien en paarden door en ondertussen nog flink genietend van het uitzicht. We komen op een gegeven moment bij een afslag die naar een boerderij leidt en we beginnen te twijfelen. De weg zou ons nu langs Ana Akahenga moeten leiden en Ahu Tepeu, maar die zijn nergens te bekennen. We besluiten om te draaien en terug te rijden. Daar puzzelen we nog een keer met onze kaartjes en besluiten dat het echt de juiste weg moet zijn, dus weer terug.

We volgende de weg zo goed en kwaad als mogelijk en stuiten uiteindelijk op een wegversperring. Er zijn parkeerplaatsen naast en we zetten de auto daar maar neer. We gaan op zoek naar Ana Kakenga!

Al lopende kijk ik nog een paar keer naar Terevaka. De top ligt de hele ochtend al in een dik pak wolken en dan wordt een beklimming met klem afgeraden en wij zijn geen ervaren klimmers, dus ik vrees ervoor. Nog maar eventjes afwachten dus, misschien klaart het nog op.

We lopen een groot half uur voordat we, bijna per toeval, op Ana Kakenga stuiten. Ana betekent grot in Rapa Nui en dit moet een hele mooie grot zijn. We gaan op zoek naar de ingang, maar vinden alleen een paar ingestorte gaten die meer op ventilatiegaten lijken, zo smal zijn ze. We lopen dus eerst door naar de rand van de klif om van het uitzicht te genieten. Dan lopen we toch nog eens langs de gaten en zien dat er in eentje ervan een soort trappetje van rotsblokken is en als we met de zaklamp schijnen, is het duidelijk de ingang. Ik heb een bord bij de ingang zien liggen waarop iets stond en we gaan dat eerst nog eens controleren, maar besluiten dan dat we het er op wagen. Kurt gaat eerst om te kijken hoe het er van binnen uitziet. Ik ben een beetje claustrofobisch en vooral in buisvormige dingen zoals dit, ben ik helemaal niet happy.

Kurt kruipt de grot in en ik heb al besloten dat ik het wel afwacht. Hij blijft een paar minuten weg en komt dan terug om te zeggen dat hij een meter of 10 verkend heeft en dat daarna de grot afbuigt naar links. Hij weet niet of hij verder kan gaan. Ik heb gelezen dat de grot maximaal 60 meter lang is en hij waagt het er toch nog een keer op en komt even later terug en geeft aan dat ik het echt ook moet proberen. Ik ga er dus ook maar aan geloven en baal een beetje dat ik geen spijkerbroek aan heb, dat is veel steviger tegen de scherpe rotspunten. Alles hier is vulkanisch gesteente en dat is enorm scherp.

Ik daal het trappetje af en krijg toch een kleine paniekaanval als ik zie waar ik doorheen moet, maar ik dwing mezelf verder. We hebben een enorm goede zaklamp bij ons (danku paps!) en Kurt laat zien dat het een paar meter verder hoog genoeg is om te staan. Ok, dus maar een klein stukje op mijn hurken en op handen en voeten tussen de stenen door en dan ben ik er.. oef!

Achter het smalle gangetje strekt zich een enorme grot uit. Hier hebben ze inderdaad prima met een boel mensen kunnen wonen. We lopen door naar het einde van de grot en dat is wel een enorme beloning voor de moeite. Er zijn 2 grote openingen in de rotswand als een soort ramen vanwaar je uit kunt kijken over de zee. Je kunt niet op de rotsen komen vanaf hier, vanaf de rand van de gaten gaat het recht naar beneden, maar het uitzicht is echt wauw en het idee gewoon dat je daar in een duizenden jaren oude lavatunnel staat is ook super. Echt blij dat ik toch doorgezet heb. We zijn helemaal enthousiast en staan met zijn twee enorm te glunderen en te genieten. We zijn net twee molletjes die over zee uitkijken vanuit onze burcht.

We klauteren weer terug uit de grot en ondertussen is de lucht dicht getrokken en regent het op zee. We besluiten dus maar snel terug te gaan richting auto en hopen dat de bui zolang wacht met aan land komen. Helaas was dat niet het geval en tegen de tijd dat we bij de auto zijn, zijn we doorweekt. Er is bijna geen draadje droge kleding meer te vinden aan ons lichaam. Vlug de auto in dus en terug naar het hotel waar we droge kleding aan trekken en sokken droog staan te föhnen voor de tweede keer vandaag. Ik heb mijn sokken gisteren gewassen en te drogen gehangen, maar helaas is het gaan regenen vannacht, dus mijn sokken waren nog natter dan toen ik ze ophing, dus de föhn moest vanmorgen ook uitkomst bieden. We eten ook onze empanada´s op en gaan nog een eindje rijden naar een volgende ana, we hebben de smaak te pakken. In plaats van ver boven de grond, gaan we maar onder de grond vandaag. Terevaka blijft bewolkt en lijkt zelfs erger te worden namelijk. Jammer, maar helaas.

Deze keer nemen we de "snelweg" langs het vliegveld en missen bijna de afslag naar Ahu Akivi omdat er vanaf de kant van Hanga Roa geen bord staat dat je daar af moet slaan. Het is maar goed dat ik zo nieuwsgierig ben en achterom kijk wat er op de borden staat de andere kant op. Keren dus en terug en dan voor Ahu Akivi (de moai die als enige op het eiland met het gezicht naar de zee staan) naar links en de weg vervolgen, maar ook hier staat er een wegversperring. Auto parkeren en verder te voet dus.

We achtervolgen een groep wandelaars die onder begeleiding van een gids de boel verkennen want wij weten niet echt waar we de grot moeten zoeken hier. We zoeken Ana Te Pahu, een van de grootste grotten van het eiland en enkele honderden meters lang. We zien op een gegeven moment een rotsformatie die qua kleur wel erg grotachtig aandoet. Hij is donkerder dan de omgeving en natter. We lopen dus die kant op en staan bij een enorme instorting waar op de bodem van de grot bananenbomen groeien. We kunnen hier niet naar beneden, maar het is een fraai gezicht. Het is ondertussen ook weer begonnen te miezeren, maar het blijft gelukkig bij miezeren en wordt geen echte regen.

We kunnen niet heel veel anders dan de groep met de gids achterna lopen, het pad loopt gewoon die kant op en wij willen ook die kant op. Bij een volgende instorting luisteren we een beetje mee met de gids als hij vertelt dat een van de oliedomme amerikanen op een petroglief staat. Het is een grote tonijn en erg duidelijk zichtbaar. Dit komt waarschijnlijk omdat er uit de instorting een avocadoboom groeit en met het bladerdak de rotsen eromheen beschermt tegen de elementen.

Door gaat de wandeling en we lopen zo´n tweehonderd meter voor we weer een grote instorting tegenkomen waar weer bananenbomen in groeien, maar hier is een klein trappetje van rotsen gemaakt waar je via naar beneden in de grot kunt komen.

Nu begint het spannende gedeelte. De grot is echt enorm weer en er staan diverse bouwsels in en nog vuurplaatsen. Het is duidelijk dat er hier een compleet dorp geweest moet zijn vroeger. Als je je bedenkt dat de grote grotten nog tot in de jaren 70 van de vorige eeuw bewoond waren, zullen dat misschien wel de huizen zijn. Met onze super zaklamp klauteren we steeds verder de grot in, we hebben echt meters en meters grot voor ons. Helaas is alles zeiknat door de regen dus als we na een heel eind op een versmalling stuiten, hebben we geen zin in een nat pak door eroverheen te kruipen en besluiten terug te gaan. Op de terugweg horen we de sukkels van Amerikanen nog idiote vragen stellen en een daarvan is of je deze grot ook op eigen houtje kunt verkennen. Waarop de gids antwoordt, Ja hoor! Maar alleen als je zo´n goede zaklamp hebt als die mensen die net voorbij kwamen. Hahaha Bravo Paps!

Wij gaan de andere kant van de grot nog eens bekijken. We hoorden hier water klotsen en zien al snel waar dat door komt. De grot aan de andere kant van de instorting is een groot waterbad. Als we staan kijken, komen er mensen doorheen gewaad. Het is een stelletje dat zichzelf bijlicht met een klein lampje, Kurt helpt ze door met onze zaklamp bij te lichten, dat werkt toch een stuk beter :D Bij terugkomst op het "droge" bedanken ze ons en leggen uit dat de grot nog een eindje doorgaat na het water en dat ze uitkomt bij een avocadoboom en ze laten foto´s zien. Kurt herkent meteen de boom die we van boven al gezien hebben en besluit het er op te wagen en trekt zijn schoenen uit. Ik bedank voor de eer. Onder het water liggen scherpe rotsblokken en mijn huid is gewoon te dun, ik heb me bij de klauterpartij van vanmorgen al opengehaald aan de rotsen en om daar nu op blote voeten doorheen te moeten.. nope! We balen er een beetje van dat onze rifschoentjes nog in de hotelkamer liggen, die waren nu super goed van pas gekomen, maar goed, dat weet je niet he.

Kurt loopt met de zaklamp in de hand door het water en heeft het ook moeilijk. Het doet flink pijn aan zijn voeten en de ai, oh, auw, oei geluiden volgen heb door de grot. Ik ga op een steen zitten wachten en lees maar een boekje op mijn telefoon. Volgens de mensen die de uitleg gaven, duurt het zo´n 20 minuten heen en terug. Kurt is echter een snelle jelle en is binnen een kwartier weer terug. Heel galant een ander stel bijlichtend met de zaklamp die met hun gsm nu niet echt ver gekomen zouden zijn. Uit het water gekomen, voelen Kurt´s voeten alsof ze een iets te hardhandige scrubbeurt hebben gekregen en zijn enorm vuil. Maar hij is tevreden van zijn tochtje, dus prima.

Op de terugweg naar de auto worden we door een gids nog een andere kant op gewezen. We liepen niet de juiste kant op naar de auto. Klopt wel, maar het punt waar we naar toe liepen was een hoger gelegen punt en van daar hadden we ons volgende orientatiepunt wel gezien want dat waren de bananenbomen van de eerste instorting. We waren dus niet hopeloos verloren zoals de gids het uit liet schijnen. Maar goed je bedankt je helfhaftige, breed geschouderde, wijze oude Rapa Nui redder in nood maar vriendelijk en loopt dan maar verder in zijn aangewezen richting. Daarna is het af en toe een beetje puzzelen met de paden en herkenningspunten, maar we komen makkelijk genoeg bij de weg uit en uiteindelijk bij de auto.

Terug naar Hanga Roa waar we nog een lekker suf dingetje gaan bekijken. We stoppen bij een wegwijzer waarop pijlen in de richting van grote plaatsen overal ter wereld staan en de afstand er naar toe. Uiteraard een paar foto´s gemaakt en dan is het echt tijd om terug te gaan naar het hotel. Als een soort plagen, is de bewolking van de Terevaka inmiddels opgetrokken en ligt de top vrolijk te schitteren in de zon. Het maakt mij niet echt meer uit, ik vind dat we een super dag gehad hebben vandaag. De grotten waren echt heel erg gaaf om te verkennen en die hadden we anders gemist en om eerlijk te zijn, denk ik dat dat heel erg jammer was geweest.

In het hotel gaan de smerige schoenen uit en de slippers weer aan en tik ik snel het verslag van zaterdag. Daarna gaan we toch nog een keertje eten in het restaurant. Het is voor mij nog lastig kiezen want eigenlijk alles is vis. Ik ga uiteindelijk voor sirloin strips met oestersaus, gember, knoflook en koriander met frietjes. Kurt neemt vis in papilotte met witte wijn en blauwe kaas met erbij zoete aardappel en ananas. Het eten was erg goed, maar bij mij was het jammer dat de frietjes onder het vlees gelegd waren en daardoor helemaal zacht. Kurt heeft van de eerste tot de laatste hap zitten smullen en zegt dat het een van de beste visgerechten is die hij tot nog toe gegeten heeft. Mijn vlees was ook erg lekker. Als toetje neem ik brownie met guava ijs en Kurt neemt bessen ijs. Het komt er op neer dat mijn ijs bij Kurt belandt en zijn ijs bij mij. Hij lust eigenlijk geen bessen, maar dacht dat hij guave ook niet zou lusten.

Na het diner nog snel het verslag van zaterdag online krijgen. Internet lag er net uit. Terwijl Kurt het verslag terugleest, begint de jongste van de Japanse Sprinkhanen te gillen en te janken. Het is dan ook al tegen 10 uur, dus kinderbedtijd is ruim voorbij. Het is tenenkrommend gejengel en geklaag van de kleine en het is geen huilen om pijn ofzo, maar puur om aandacht of iets gedaan te krijgen. Mega irritant en ik ga dan ook terug naar ons huisje. De jongen achter de balie is al net zo enthousiast als ik over het gejank van de kleine en we trekken allebei een naar gezicht, mja wat doe je eraan?

De terugweg naar het huisje is wel heel erg donker en ik stap meerdere keren naast het betonnen pad in de bloembedden of loop tegen een bananenboom op. Uiteindelijk ga ik al schuifelend, voetje voor voetje naar boven. Ons huisje is het meest links huisje helemaal bovenaan.

Dan is het tijd om onze koffers weer in te pakken. Ik pak de boel maar weer helemaal opnieuw in aangezien ik een week aan het trekken ben geweest in mijn koffer en het een behoorlijk zootje geworden is. Alles past uiteindelijk weer prima in de koffer en dan is het bedtijd.

Vanmorgen werd het water weer eens niet warm, dus zonder douchen naar het ontbijt waar de Japanse sprinkhanenplaag al geland was en geen druppel sap overgelaten had. Helaas werd dat ook niet meer aangevuld, dus ik had pech. 2 mini broodjes, 2 koekjes en een boterham met jam. Een beetje kaas en salami en een yoghurtje met een kop koffie is het ontbijt dan maar geworden. Niet veel, maar voelde als genoeg, dus prima. Terug naar de kamer en de douche weer proberen die ijskoud bleef.

Ik heb uiteindelijk blijkbaar hard genoeg staan smeken en ik heb ongeveer 2 minuten warm water gehad. Genoeg om in te zepen en haar te wassen. Daarna werd het weer ijskoud en was het feestje weer voorbij. Ach ja, ik voelde me in ieder geval weer schoon genoeg. Daarna snel de laatste dingen ingepakt en uitgecheckt. We hebben bijna geen geld uitgegeven hier, dus konden bijna de hele rekening met peso´s betalen. De auto hebben we maar met de creditcard betaalt en nu is het wachten tot we vanavond om 8 uur opgehaald worden. Hopelijk wordt het vanmiddag nog een beetje droog en zonnig. Dan kunnen we nog even naar het dorp, anders gaat het een heel erg lange dag worden..