Onderweg

Goed, 32 uur reizen en je bent in je hotel. Klein beetje reistijd moeten we er dit jaar wel voor over hebben om bij onze eerste stop te komen; Tahiti.
Inmiddels zijn we hier nu zo'n 16 uur en het bevalt prima, maar de reis er naar toe beviel wat minder. Man, man wat is dat een eind zeg! Maar even terug naar het begin.

We doen dit jaar een island hopping vakantie om het zo maar te noemen. We bezoeken 5 verschillende eilanden. We beginnen op Tahiti en vliegen daarna door naar Paaseiland, van daar is het terug naar Tahiti voor een paar uur om daarna door te vliegen naar Moorea. Van Moorea vliegen we naar Taha'a en dan eindigen we op Bora Bora.
Om op Tahiti te komen moeten we van Amsterdam naar Parijs, van Parijs naar Los Angeles en van Los Angeles naar Papeete... yugh! We hebben ons al sinds september vorig jaar mentaal op het klere eind voorbereid, maar toch.. au!

Afgelopen week was ik gelukkig al vrij, dus in alle rust en vrede mijn koffer in kunnen pakken en kunnen voorbereiden. Niet goed natuurlijk, want dan heb ik extra lang om overal over te lopen stressen en denken en schiet het alsnog niet op. Ik denk dat ik zo'n persoon ben die beter maar 2 uur heeft om de koffer in te pakken dan alle tijd. Maar goed, ik heb hem ingepakt en hij kon (met enige ompakkingen etc) goed dicht. We gaan 3 weken weg en 1 daarvan is op Paaseiland waar we nog niet echt weten hoe het weer zal zijn. Het is winter hier op het zuidelijk halfrond en voor Paaseiland betekent dat dat het maximaal 20C kan zijn, maar in Polynesië liggen de temperaturen rond de 30C. Met andere woorden, uitdaging wat je mee gaat nemen. Ik heb uiteindelijk besloten dat ik me maar moet redden met een fleecejack en anders maar kou moet lijden op Paaseiland haha De grootste uitdaging was eigenlijk nog wel onze snorkelspullen. Die flippers wegen een ton ( ok, 2 kilo, maar je snapt mijn probleem) en zijn lomp groot. Blij dat mijn koffer zo groot is! Mijn duikbril en snorkel zijn dan weer lichtgewicht, dus dat wil wel. Kurt heeft wat minder problemen met zijn koffer. Hij propt alles gewoon in de koffer en als hij dicht kan, dan is het goed. Die indeling is niet helemaal naar mijn zin. Dus heb ik zijn koffer netjes op mijn "Tetris voor gevorderden" methode ingepakt en ineens had hij zowaar nog meer ruimte over haha (Onthoud dit! Ik zeg het er maar vast even bij ;-) )

Vrijdag ochtend is het even paniek. Kurt heeft pijn aan zijn rug. Hij is de afgelopen weken al thuis door de hernia in zijn rug en nu lijkt het ineens nog slechter te gaan. We zitten redelijk in zak en as want we zien onze vakantie al niet door gaan. Uiteindelijk laat ik hem zijn huisarts bellen om te vragen wat het gevolg zou zijn als hij nu toch gaat reizen. Kan hij meer schade aanrichten, of is het alleen pijnlijk? Hij krijgt te horen dat de pijn erbij hoort en dat het verder niet nog meer kwaad kan. Hij moet vooral de diclofenac gaan slikken om de pijn te dempen en dan zou het redelijk moeten kunnen gaan. Liever niet natuurlijk, maar als het dan toch moet, kan hij op reis. Oef! Opluchting toch wel een beetje! Hij neemt diclofenac met paracetamol en dat lijkt na een tijdje aan te slaan. We besluiten daarop dan definitief op reis te gaan. We gaan nog even de stad in en langs het GWK om de Chileense Pesos op te halen voor als we op Paaseiland zijn.

Goed koffers gepakt, handbagage ingepakt en klaargezet en rond 9 uur saafs is het bedje tijd. We hebben een taxi geregeld en die komt ons om 4 uur ophalen en naar Schiphol brengen, dus we hebben nog een paar uurtjes. Ik weet niet wat het is hoor, maar ik doe dus echt geen oog dicht voor we op vakantie gaan. Het lijkt wel dat hoe verder de reis gaat, des te minder ik slaap van te voren. Ik lig te draaien en te doen, maar slapen ho maar. Dus uiteindelijk besluit ik rond 1 uur dat het genoeg geweest is. Ik ga in de woonkamer nog wat laatste dingen op internet bekijken zoals mijn verslaving Vlada en haar welpjes. Als Kurt tegen 3 uur ook wakker is, is het tijd voor een douche, nog een klein hapje eten en tegen 4 uur naar beneden om op de taxi te wachten. De taxi was deze keer dus te laat en we vertrekken pas tegen kwart over 4. Gelukkig is het lekker rustig op de weg rond die tijd en als we op Schiphol komen, is de chauffeur nog zo vriendelijk om ons zomaar 5 euro korting te geven. De rit kost ons uiteindelijk 40 euro ipv 45, mooi meegenomen weer!

Zo rustig als het op de weg is, zo druk is het op Schiphol. We zullen weten dat de vakantie begonnen is! Het begint al met het inchecken. We hebben veel te veel vluchten en willene eigenlijk bij een balie inchecken, maar nee, dat mag niet meer tegenwoordig. Alles moet via de blauwe zuilen. Gevolg is dat we maar tot Parijs een boarding pass kunnen krijgen.. Zucht! In Parijs moeten we dan eventjes een nieuwe boarding pass printen, niet lastig hoor. Ok, doen we dan maar. Na de blauwe zuil is het in de rij om de koffer zelf op de band te zetten. Uiteraard blijkt mijn koffer veel te zwaar te zijn. Ik weet niet wat ik mee heb hoor, maar hij weegt veeeeeel te veel. Die van Kurt heeft nog een beetje over, dus we mogen de koffers ompakken. We proppen zoveel mogelijk dingen bij Kurt in de koffer en komen er hier dus achter dat mijn flippers 2kg wegen. Dat tikt wel aan in zo'n koffer! De flippers worden dus gescheiden en de rest van de reis loop ik met 1 eenzame flipper in mijn handbagage en de ander wacht met smart in mijn koffer op de terugkeer van zijn soortgenootje. Mijn schoenen gaan bij Kurt in zijn rugzak. Op de weegschaal en zowaar, mijn koffer is binnen de limiet en die van Kurt ook. Eindelijk die rotdingen in de machine en we zien ze de komende anderhalve dag niet meer terug! Op naar de douane dan maar.

Bij de douane is het weer zo'n fijne feestje. Doe je schoenen uit! Ja, ben ik mee bezig. Haal je laptop uit de tas! Uh ja, maar ik moest mijn schoenen nog doen. Heb je nog vloeistoffen bij je? Ja, maar mijn ene schoen is nog niet uit en ik moet de laptop nog uit de tas halen, oh moest de lader ook nog en waar was dat zakje met vloeistoffen nou, oh riem moet ook nog af en ja er zit een rits in mijn broek en stik de sleutels zitten nog in mijn broekzak, nee ik heb geen water in het flesje zitten en nee, ook geen schadelijke stoffen, ja, de schoenen zijn uit en ok, dan doe ik het paspoort weer terug in de tas en en en pffffffffffff! Ik haat dat!!! Ze commanderen je maar rond en je wordt als vee opgedreven. Wat een ramp elke keer zeg :( Misschien dat ik het zo ervaar en de rest van de wereld er geen last van heeft, maar ik heb een serieuze hekel gekweekt voor die controle mensen. Uiteraard moest ik ook weer overal betast worden omdat er beugels in mijn beha zitten.. zucht zucht zucht! Uiteindelijk waren we er door en alles weer terug in de tas gepropt en tijd om eigenlijk al naar de gate te gaan. We hadden ook weinig zin om te shoppen of wat dan ook te doen. Ik ben moe en Kurt is nog niet uitgeslapen, dus lekker op een stoel hangen tot het tijd is.

De eerste vlucht is een korte vlucht naar Parijs en die verloopt vlot. We krijgen een allerschattigst snackboxje van karton waar allemaal hollandse huisjes op staan en de inhoud is een lekkere sandwich met eiersalade, een bekertje water en het welbekende Punselie koekje. Bekertje drinken erbij en op zo'n korte vlucht is dat nog best doorwerken en -eten.

De landing op CDG is rustig en we verwachten weinig problemen verder. We zoeken op een bord waar onze volgende vlucht vertrekt en wandelen die kant op. We zullen daar vast wel een boarding pass kunnen regelen denken we. Hoe dichter we bij de transit komen, hoe drukker het wordt. Het is echt dringen op sommige plekken en blijkbaar zijn we in een uithoek geland, want we moeten een flink eind lopen. Uiteindelijk komen we bij de transit uit en proberen daar een boarding pass te regelen. Een vriendelijke dame probeert ons te helpen, maar de automaat doet het niet en bovendien was het nog maar de vraag of we er sowieso al een ticket mee zouden kunnen krijgen. Ze begint bedenkelijk te kijken en uit te leggen dat we nu door de douane moeten en terug naar de incheckbalies, dan weer door de douane en terug naar deze gate. OMFG! Serieus?? Yup! AAAAAAAARGH!!!

Terug gaat de weg dus. We moeten een teringeind lopen en zijn compleet de weg kwijt. Naar de exit en dan rechts. Ok, dat vinden we uiteindelijk. Dan is het door naar 2b, maar waar dat is? We lopen en lopen en de handbagage gaat steeds zwaarder wegen. Ik ben bekaf en heb er flink de p in. Uiteraard is de incheckbalie van Air Tahiti Nui zo'n beetje de achterste balie die er is, maar we hebben hem uiteindelijk gevonden. We zijn dan al een uur bezig om ergens te komen. Bij de incheck zijn ze heel erg vriendelijk en we krijgen even hoop als de dame zegt dat de handbagage al gecheckt is en dat we dat niet nog een keer hoeven dus. Wie weet hoeven we nu niet weer door die ellende heen. We lopen dus ook meteen door naar de security, maar daar begint het feest weer gewoon opnieuw.

Eerst worden we als vee alle kanten op gedreven omdat we Europese paspoorten hebben. We mogen nog niet naar beneden want het is te druk. Even later mogen we dan toch en proppen we ons in een Eftelingwaardige wachtrij voor de veiligheidschecks. Ik denk nog dat het wel mee zal vallen als ik de vriendelijk ogende posters met de Marsupulami voorbij zie komen. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven, maar sta me nog rot te zweten van het snelwandelen met 10kg handbagage over een veel te drukke en warme luchthaven. We halen alles weer te voorschijn en trekken de schoenen weer uit. Ik ben het beu, ik ben moe en ik ben er klaar mee met dit vliegveld. Als dan het alarm van de bodyscanner bij mij ook nog eens afgaat, ben ik er echt grondig klaar mee, maar zij nog niet met mij. Midden tussen de mensen moet ik mijn shirt omhoog doen. Wordt mijn beha praktisch van me af gerukt en word ik overal betast en geknepen. Ik voel me aangerand en sta bijna te janken daar. Ik mag niets zeggen tegen de mevrouw die de controle doet, moet me weer omdraaien en ze gaat verder met me betasten en aan mijn kleding rukken. Vriendelijk blijven lachen probeer ik me voor te houden, maar de tranen staan in mijn ogen en mijn bloed kookt. Nadat mijn beha bijna uit is en ze noch met haar handen, noch met de 2 detectoren iets heeft kunnen vinden, mag ik dan toch weer door, maar geloof niet dat het van harte gaat. Ik ben dan redelijk kapot. Raap mijn spullen bij elkaar en plof op een stoel neer. Ik wil naar huis, ik wil dit niet nog een keer en ik wil dat mens ook iets aandoen! Wat een rot ervaring zeg! Wat een rot vliegveld, wat een pieperdepieppieppieeeeeeeep gedoe hier! Mja, we moeten toch door. Dus schoenen weer aan en kleding recht trekken. Snel naar de wc en door naar de gate. We hebben nog een kwartier over als we daar aankomen. Gelukkig begint het boarden later, dus we kunnen nog even uitpuffen.

Deze keer moeten we vanaf de gate met een bus naar ons vliegtuig. We gaan als een van de laatsten aan boord omdat we nog even tot rust wilden komen voordat we onszelf weer opsloten in zo'n vliegmachine. Bij het aan boord gaan krijgen we allemaal een tiaré bloem als blijk van welkom. De bloemen geuren echt heerlijk. Het vliegtuig is ook erg vrolijk qua kleur. Alles is azuurblauw als nationale kleur van Frans Polynesië. De beenruimte valt goed mee en de stoelen ook op de hoofdsteun na, die had er niet op gehoeven. We hebben allemaal een klein zakje gekregen met daarin een paar sokken, een oogmasker, oordopjes, koptelefoontje en een verfrissingsdoekje. Altijd leuk van die kleine pakketjes! Daarnaast is er een mooi azuurblauw fleecedekentje en een klein kussentje met een vrolijk gebloemd hoesje eromheen. Nadat we ons geinstalleerd hebben, duurt het niet lang meer of we taxien en zijn vertrokken. Op weg naar Los Angeles.

De vlucht duurt lang, erg lang. We zijn ruim 11 uur onderweg. Tijdens de vlucht worden we goed voorzien van natjes en droogjes. Het eten is bijzonder goed voor vliegtuigeten. We eten couscous met kip met als toet een camembert kaasje en een lekker taartje met chocolade. Er zat nog een soort van salade bij die ook goed te doen was. 2 uur voor de landing op Los Angeles kregen we nog een "lichte" maaltijd die bestond uit een risotto van parelgort en weer een salade erbij en een broodje met kaas en boter en een appeldingetje (wat we niet eens opgekregen hebben) De risotto was ver van licht te noemen en hebben we maar half opgekregen, al was hij echt wel erg lekker! Tussendoor kon je achterin het vliegtuig kleine broodjes met ham en kaas eten en zoveel drinken pakken als je wilde. Ze hadden zelfs ijsjes! Ik heb er eentje gehad (Nestle Crunch) en dat was pure verwennerij zo op 11km hoogte :D

Op Los Angeles hadden we ons het minst verheugd. We hadden begrepen dat we hier door de douane moesten en alles weer moesten laten controleren om vervolgens weer terug naar hetzelfde vliegtuig te moeten als waar we vandaan kwamen. Na mijn ervaring op CDG had ik daar dus allerminst zin in, maar gelukkig viel het goed mee. Deze keer hadden we wel boarding passen en kregen we een transit kaart. Daarmee konden we door een binnendoor route naar een transit douane. Overal stonden er dames van Air Tahiti Nui met bordjes waar we heen moesten, wat een fijne service! Dat hadden ze op CDG ook wel mogen doen ipv ons als kip zonder kop rond te laten rennen! Maar goed, de man van de border security was alleraardigst en even later was het ook een meevaller bij de security check. Alles mocht in de tas blijven zitten. We stonden het al helemaal pavlov uit te halen, tot we er op gewezen werden dat dat niet hoefde. Jeuj! Al bij al was het een heel prettige ervaring, alles ging super vlot! We hadden zowaar een uur over voordat we weer de kist in moesten. Dus naar de gate, shoppen hadden we weer geen zin in, en daar lekker liggen luieren. Kurt is vooral even gaan liggen om zijn rug wat tot rust te laten komen. Het vliegtuig is helaas te smal om echt rond te kunnen lopen. Dus veel verder dan een beetje achterin staan en lopen kom je niet.

Als we weer aan boord gaan, ligt er een nieuw pakketje en dekentje op ons te wachten. We hebben nu dus 4 paar azuurblauwe sokken haha en er komen er nog 4 paar bij op de terugweg gok ik zo hihi Deze keer geen bloemetjes helaas. We krijgen weer 2 maaltijden en beginnen met een kip curry die ook prima te doen is. Toetje is een passievruchtencheesecake die ik wel lekker vond, maar Kurt wat minder. Deze vlucht zijn er tussendoor geen broodjes en ijsjes helaas. Geen idee waarom, maar drinken kunnen we nog steeds zoveel we willen. De tweede maaltijd is een Griekse pastasalade die ook weer voor licht door moet gaan. Ik prik er een paar olijfjes en feta stukjes uit en verder laat ik het. De vruchtensalade daarentegen is super! Een groot stuk sinaasappel, een paar stukken grapefruit en verse ananas.. yum! Het toetje was red velvet cake en die was echt mega lekker! Met die hapjes hebben we ook meer dan genoeg gegeten. Eigenlijk de eerste airliner waar ik het eten niet op kreeg terwijl het ernstig lekker smaakte. Goede punten dus! We hebben geprobeerd om tijdens de tweede vlucht nog een beetje te slapen, maar echt uitgerust word je daar niet van. Ik denk dat we wel een beetje geslapen hebben, maar ik voelde er weinig van.

De landing op Fa'a Airport is ook bijzonder. De landingsbaan is erg kort, dus meteen na de landing gaat het vliegtuig vol in de ankers en het is bijna een kermisattractie zoals je in je stoel gesmeten wordt. Na het uitstappen lopen we naar het terminalgebouw waar we opgewacht worden door een man op ukelele en een dame die een polynesische dans opvoert. Leuk!! We hebben wel de pech dat we net vliegtuig 3 zijn dat aangekomen is en dat bijna allemaal tegelijk. Dus het is vol. We gaan weer in de rij staan voor de Europese paspoorten en daarna door naar de enige bagageband die het vliegveld rijk is. Daar komt eerst nog de bagage van de vorige vliegtuigen en daarna zijn wij aan de beurt. Uiteraard komt die van ons zo'n beetje als laatste want wij zaten er al vanaf Parijs in. Het duurt ruim een uur voordat we met koffers en al naar buiten mogen en het is waaaarm!! Dus al plakkend gaan we op zoek naar de reisorganisatie hier en ik spot al snel onze namen op een bord. We gaan netjes klaar staan en krijgen een bloemenkrans omgehangen. Oh zaligheid die geur van de bloemen zeg! Het is wel flink chaotisch hier, ik snap niet goed hoe en wat en laat het maar over me heen komen. We krijgen papieren uitgerijkt en worden daarna naar een taxibus gedirigeerd. Koffers er in en wij ook en op naar het hotel! Gelukkig is het niet al te groot hier, dus afstanden zijn kort en we zijn er zo. Het inchecken gaat vlotjes en we mogen naar onze kamer op de vijfde verdieping. We willen graag internet aan de praat krijgen om te melden dat we aangekomen zijn, maar het lukt niet. Kurt gaat nog naar beneden naar de lobby om daar te kijken, maar het werkt niet. Ik ga nog even onder de douche staan omdat ik me te smerig voel om waar te zijn en daarna is het echt bedtijd. We zijn binnen no time vertrokken!

Rond een uur of 7 ben ik dan ook alweer wakker en eigenlijk ook wel goed wakker. Ik blijf nog een beetje liggen en Kurt wordt ook langzaam wakker. We besluiten langzaam op te starten en weinig te doen vandaag. Ons ontbijt bestaat uit meegesleepte mueslirepen en koffie. We ontdekken nog een minibar met flessen mineraalwater die niet al te prijzig zijn naar onze mening. Dus we trekken een fles open en het is ontbijt op bed. Het ineternetprobleem wordt ook opgelost. Het blijkt een ethernetaansluiting te zijn, waar wij dachten dat het WiFi zou zijn. Tja, na ruim 51 uur geen fatsoenlijk slaapje gehad te hebben, werkten mijn hersenen niet meer naar behoren hoor hahaha Nu deden ze het weer en zijn we online. WiFi hebben we echter nog steeds niet, dus geen whatsapp.

Zo tegen 12 uur zijn we dan toch klaar om een klein uitstapje te maken en heb ik mezelf van top tot teen ingesmeerd met factor 50 om de zon in te kunnen. We lopen eerst even bij de benzinepomp naast het hotel binnen om te kijken wat daar in de supermarche te krijgen is. Dat blijkt voldoende te zijn om straks lunch van te maken en morgen een lunchpakket voor mee op safari. Daarna gaan we door naar een geldautomaat om te pinnen. We halen 20.000 francs op. Netjes in 2 briefjes van 10.000 uiteraard... zucht! Daarna steken we de weg over om even langs het water te lopen en op het plein, waar vanavond de food trucks staan, op zoek te gaan naar een geocache. De zon staat ongenadig hard te branden, dus ik ben blij dat we de cache binnen no time gevonden hebben.

Als Kurt een foto wil maken, beseffen we dat we de geheugenkaart in het hotel hebben laten liggen. Dus we lopen terug naar het hotel en halen onderweg nog even brood en kaas voor de lunch. Nu gaat ons plannetje echter mis want Kurt voelt zich wat minder lekker en begint serieus moe te worden. Het bed is te uitnodigend en hij ligt er nu al de hele middag op. We zijn dus niet meer terug gegaan naar het plein en geen foto's dus. Het is namelijk inmiddels donker en dat fotografeert toch wat minder handig haha

Morgenochtend worden we opgehaald en gaan we op een dagtocht met een jeep door de binnenlanden van Tahiti en daarna is het nog even naar het hotel en om 00:30 gaat de shuttle weer terug naar het vliegveld.