Florida Incognita

Als de wekker gaat, heb ik er een erg slechte nacht opzitten. De paracetamol werkt niet echt meer en alles zit verstopt. Ik ben door alle tissues heen die door het motel geleverd worden en naast mijn bed lijkt het wel alsof het gesneeuwd heeft. Nope, ik voel me totaal niet goed vandaag.

Vandaag is de laatste dag van onze rondrit en gaan we terug naar Kissimmee, maar eerst staat er nog een douche en een ontbijt op de planning.

De douche is zalig en ik knap een beetje op als ik eronder sta. Het is een gehandicaptenkamer, dus de douche is een inloopdouche en het is een douche die, voor de verandering, eens van de muur gehaald kan worden. Het water stinkt nog steeds verschrikkelijk naar chloor, maar je raakt er aan gewend.

Na de douche is het tijd voor ons ontbijt. Hier hebben we ons echt op verheugd. Volgens de reviews moet het een uitgebreid en goed ontbijt zijn en bij het inchecken werd er ook gehint dat we zeker het ontbijt niet moesten missen. Dus wij wandelen naar de ontbijtruimte die bij de receptie is. Aangekomen daar schrikken we behoorlijk. De ruimte puilt uit van de mensen. Er staan overal mensen te wachten op een tafeltje en zelfs op de stoeprand en langs de muren staan en zitten mensen te eten. Daar heb ik nu echt even geen zin in.

Kurt en ik besluiten dat we, ondanks het nadrukkelijke verbodsbordje op de muur, het ontbijt bij elkaar gaan scharrelen en meenemen naar de kamer. Dus ik neem mijn positie in bij de wafelmaker en kom er al snel achter dat het beslag op is. Als ik naar de andere kant van het buffet loop, zie ik dat de ontbijtmevrouw bezig is met een grote bak beslag. Dus ik snel terug naar de wafelmakers en ga er pontificaal voor staan. Ik doe dit omdat er een Chinese guerilla aan de gang is.

Er zit een groep Chinezen in het hotel die echt overal tussen sneaken. Denk je een tafeltje te hebben, ploft er een Chinees voor je neus neer. Wil je een broodje pakken, de Chinezen zijn je voor. Zo ook met de wafels. Ik sta netjes te wachten en terwijl de mevrouw het beslag inschenkt, schuift er alweer een Chinees tussen mij en de beslagbak. Hij heeft alleen pech, want ik het schenkkannetje al gepakt om het beslag in de wafelijzers te gieten. Wat jullie kunnen, kan ik ook hoor!

Ik maak voor Kurt en mij een wafel en regel nog wat siroop, een bak koffie en wat broodjes. We stapelen alles op elkaar en in elkaar en lopen terug naar de kamer. Uiteindelijk krijg ik met moeite de wafel op en de koffie. Ik heb niet echt veel trek meer en mijn energie is na dat gekkenhuis van zonet ook best wel foetsie. Dus als we klaar zijn met het ontbijt pakken we de auto in en gaan uitchecken.

Na het uitchecken, rijden we nog even langs de Publix voor wat te drinken en wat bakken met Cantaloupe stukken voor de lunch. Daarna zijn we op weg richting Kissimmee.

We rijden vandaag langs terra incognita in onze reisgidsen. Er staat een klein prutserig vermeldinkje in de Kapitoolgids, maar de Lonely Planet maakt er totaal geen woord aan vuil. Wij gaan langs Lake Okeechobee en vervolgens een plaatsje waarvan de naam mijn absolute favoriet is.. Yeehaw Junction. Het plaatsje op zich boeit me niet echt, maar de naam vind ik fantastisch. Ik heb het eeuwen geleden al eens op de kaart zien staan en sindsdien onthouden. Ik krijg er al hele visioenen bij van ronddravende cowboys, saloons en tumbleweeds.. Rijke fantasie he ;)

Voordat we naar Lake Okeechobee rijden, moeten we eerst voorbij en uit Miami zien te komen en doordat we in de ochtendspits zitten, vind de gps dat de snelste route via de turnpike is en al snel is deze gevonden. We komen er alleen al snel achter dat het een tolweg is en ik ga alvast klaarzitten met onze kwartjes en dollarbiljetten. We schrikken alleen als het een automatische tol blijkt te zijn met naheffing op nummerplaat. We kunnen nergens meer afrijden en hopen dat alles maar goed gaat en rijden onder een poort of 3 a 4 heen. We zien wel wat Alamo doet als we de auto weer inleveren.

De turnpike gaat inderdaad snel en het duurt niet lang voordat we onze afrit richting Belle Glade, wat aan de zuidkant van het meer ligt, inrijden. Vandaar gaat de rit langs Pahokee, Canal Point, een hele lange tijd niets en dan Okeechobee aan de noordkant en van daar verder naar Yeehaw Junction :D

We rijden nu door het noordelijke gedeelte van de Everglades. Lake Okeechobee is een van de waterbronnen voor de Everglades. Het landschap is eerst nog erg moerassig en we zien af en toe een verdwaalde palmboom, voor de rest niets. Het is een lange rechte weg langs een kanaal en de rit is rustig en op zich niet onaangenaam.

Hoe dichter we bij het meer komen, des te meer vrachtwagens we zien rijden. Rond Belle Glade is een enorm gebied dat bol staat van de suikerrietteelt. Ongeveer de helft van de suiker die in Amerika gebruikt wordt, komt uit deze regio. Als je weet hoeveel suiker een Amerikaan verbruikt, kun je je voorstellen hoe enorm uitgestrekt het hier is. De aarde schijnt hier bijzonder vruchtbaar te zijn. Ineens spot ik allerlei bladeren in de laadbakken en even later blijkt het inderdaad suikerriet te zijn. Ze zijn druk bezig met het oogsten. Als je in Amerika trouwens een pak suiker koopt, koop je eigenlijk altijd cane sugar, of rietsuiker. Bij ons is het over het algemeen suiker uit suikerbieten.

Als we even later door Belle Glade rijden, bekruipt ons toch het gevoel dat het leven hier hard is. De huizen zijn armoedig en her en der hangen groepjes mensen rond die er een beetje armoedig bijlopen. Ik had nog gehoopt op een suikerriet museum, of even bij een bedrijf kijken hoe en wat, maar dit is er niet. Best een gemis vind ik, ik was er erg benieuwd naar!

Van Belle Glade rijden we een paar kilometer door naar Pahokee en komen we langs een lange spoorlijn waarover het suikerriet, en afgeleide, vervoerd worden. In Pahokee moet een state park liggen, maar we kunnen helaas niets vinden. We hadden hier willen lunchen, maar daar moeten we dus maar een ander plekje voor vinden. We vinden wel een plek waar we voor het eerst naar het meer kunnen kijken en we zijn onder de indruk!

Lake Okeechobee is het op een na grootste meer van Noord Amerika. Alleen Lake Michigan is groter en dat wordt wel duidelijk als je naar de kaart van Florida kijkt. Het is een grote blauwe vlek midden in Florida, je kunt het gewoon niet missen! Het meer is omwald door een dijk die je eigenlijk alle zicht op het meer beneemt. Deze dijk is aangelegd door de genietroepen van het Amerikaanse leger nadat in 1928 een orkaan over het meer geraasd is en er door overstromingen tussen de twee en drieduizend mensen omgekomen zijn. Nou vooruit, daar geef ik mijn uitzicht wel voor op dan.

Het meer is zo groot dat je de overkant niet ziet en waar de horizon is, gaat het naadloos over in de lucht. Het is lastig te zien waar het water stopt en de lucht begint, het is een lichtblauwe spiegel. Om het meer loopt een wandeltrail dat deel uitmaakt van een enorme wandelroute die dwars door Florida loopt, beetje te veel voor een banjertochtje momenteel.

We rijden verder en slaan de afslagen die naar het meer gaan steeds in om daar een kijkje te nemen. De oevers verschillen nogal per gedeelte van het meer. De ene keer ligt er een diep kanaal aan de rand (daar uitgegraven om materiaal voor de dijk te verkrijgen) en de andere keer liggen er prachtige lelies en zwemmen er duckies. Tijdens een van deze stopjes eet ik met smaak mijn cantaloupe op. Ik ben alleen behoorlijk duizelig en laat het meeste verkenwerk aan Kurt over. Hij maakt de foto's waar hij naar toe gelopen is en ik neem er genoegen mee om via de foto's te zien wat er te zien viel.

Nadeel van deze rit is dat er weinig tot niets aan voorzieningen is. Bij Pahokee zijn de laatste winkeltjes, maar ook niet iets noemenswaardigs. Vanaf daar is het weg, groen en water en hier en daar een huis. Niet echt ideaal als je hoge nood begint te krijgen. De begroeiiing aan de kant van de weg laat ook te wensen over, dus uiteindelijk zetten we de auto aan de kant van de weg en ben ik ernstig tevreden met mijn aankoop van Travel Johns :D Wat een opluchting zeg!!

We zijn nog bij een sluizencomplex bij Port Mayaca wezen kijken. Het kwam in de buurt van onze Nederlandse sluizen. Ik moet alleen zeggen dat ik geen hoogteverschil zag. Ik denk meer dat het gewoon was om water in het meer te houden gezien de enorme droogte van de afgelopen maanden in de VS.

Vanaf daar beginnen we weer een beetje in de bewoonde wereld te komen. Nou ja, bewoonde wereld.. RV wereld. Hoe noordelijker we komen, des te meer Camperparken er zijn. De hele linkerkant van de weg is ermee bezaaid. Het meer is ideaal om te komen vissen en blijkbaar delen veel mensen die passie en delen ze ook graag elkaars ruimte. Het komt een beetje over alsof men geen ruimte meer overhad en zoveel mogelijk op een plek wilde dumpen. Heel on-Amerikaans eigenlijk.

Na Taylor Creek pakken we de 441 naar boven en richting Yeehaw Junction.. Yes! We rijden nu echt weer Americana binnen. Links en rechts overal weer vreetschuren en shops. We zijn bijna geshockt na de rust langs het meer. Als we bij Yeehaw Junction aankomen willen we de oprit naar de snelweg nemen die ons naar Kissimmee moet brengen, maar er prijkt een nogal nare mededeling op het bord.. Ruim een uur vertraging richting Orlando.. Slik! Dat gaan we niet doen!

We zetten de auto even neer bij een benzinestation en pakken de kaart erbij. We kunnen feitelijk de 441 blijven volgen en zo kom je eigenlijk vanzelf ook in Kissimmee. Als ik nog enige twijfel had, wordt dit zekerheid als ik bij de toiletten sta te wachten. Een mevrouw voor me heeft contact gehad met haar dochter die in de file staat. De dochter staat al een uur en 20 minuten stil en ze zijn ondertussen naast de auto in de berm gaan zitten. Ok, de 441 it is!

Als de de 441 weer inslaan, kijken we vanaf het viaduct even naar de snelweg en jeetje, dat ziet er beroerd uit! Wij rijden vrolijk verder en verbazen ons erover waarom niemand anders deze route schijnt te nemen. We komen echt geen kip tegen! Nja, des te rustiger voor ons en kunnen we lekker om ons heen kijken.

De weg ligt midden in ranch land en misschien dat mijn fantasie over cowboys bij Yeehaw Junction zo gek nog niet was want de ene ranch is nog uitgestrekter dan de andere en overal lopen dikke vleeskoeien en we zien her en der grote propaganda borden om meer "beef" te eten. Het is weer een heel ander landschap dan we gewend zijn in de afgelopen dagen en ook dit is weer genieten.

Geleidelijkaan gaat de weg over in bebouwing en ineens zitten we in downtown Kissimmee weer en voor we er eigenlijk erg in hebben, staan we alweer voor de deur van ons huis daar. Ik ben best wel blij dat we er zijn, ben echt total loss ondertussen en mijn stem is ver te zoeken. Ik wil eigenlijk gewoon mijn bed in en na het eten doe ik dat ook maar.

De rest van de week heb ik eigenlijk liggen uitzieken en daardoor hebben we een aantal dingen op onze lijst moeten skippen. Wat we nog wel gedaan hebben, is plannen voor onze volgende rondreis na Nieuwjaar :D We gaan ook nog een kijkje nemen in Noord Florida.. Tja, als we er nu toch zijn..