Tallahassee here we come!

Vroeg!!! Heel erg vroeg! Om 6 uur gaat de wekker want vandaag gaan we weer een paar dagen op rondreis hier in Florida. Vandaag gaat het naar het noorden, richting Tallahassee. Dat is een rot eind rijden en onderweg willen we nog een rondrit maken, dus tja, de wekker moet vroeg helaas.

Douchen en ontbijten en dan is het tijd om te vertrekken. Pap, mam, zusje en neefje uitgezwaaid en we zijn weer op weg. Eerst nog even tanken en kijken of de creditcard het doet.

Gisteren zijn we naar Silver Springs State Park geweest en daar deed mijn Visa het ineens niet meer. Vanmorgen vond zowel de automaat bij de pomp als de kassa binnen dat mijn Visa prima in orde was, dus tja.. geen idee.. Toch ook nog maar even wat dollars uit de flappentap gehaald voor het geval dat. We halen ook nog 2 salades voor onze picnic vanmiddag en een schattig (naar Amerikaanse maatstaven) zakje chips van 90 gram en dan wordt het echt tijd om op weg te gaan.

We rijden naar het noorden en moeten daarvoor eerst dwars door Orlando via de Florida Turnpike. Dit schijnt de op 2 na drukste route van Amerika te zijn en absoluut de saaiste weg die je kunt pakken in Florida, maar vandaag hebben we geen tijd voor de scenic route. Welke andere weg je ook neemt, het kost al snel 2 of meer uur extra om bij Tallahassee uit te komen. Dus Turnpike it is.

Onderweg dumpen we nog een handvol kleingeld bij de exact change tolpoortjes. Mijn portemonee begon aardig gevuld te raken met pennies, nickels en dimes. Kostte wel 11 cent extra omdat de machine niet goed telde, maar goed, ben er weer vanaf.

Voordeel van de Turnpike is dus dat het snel vordert en dat je redelijk direct op je doel af kunt rijden. Nadeel is wel dat je de weg weer mijlenver voor je kunt zien liggen. Welliswaar zaten er vandaag zowaar heuvels in de weg en veranderde het landschap links en rechts langzaam van moerassig naar pijnboombossen en vandaar naar prairies en loofbomen. Ondanks dat blijft het gewoon mega boring rijden.

Daarbovenop komt ook het rijgedrag van de gemiddelde Amerikaan (of Floridiaan) Richtingaanwijzers kent men niet. Lichten eigenlijk sowieso niet. Is het donker? Moet je dan lichten aan? Nee toch? Waarom dan? Omdat je dan zichtbaar bent? Boeiend! Als ik maar wat zie! Zo lijkt het hier te gaan.

Mensen gunnen elkaar hier echt niets op de weg. Als er geritst moet worden, trapt men nog even het gas in zodat er naast je gereden wordt en dan moet jij maar zien dat je ergens tussen komt, of de vluchtstrook maar op moet. Optrekken kunnen ze ook niet, maar remmen des te beter en door het elkaar geen plek op de weg gunnen, krijg je dus ineens een opstopping op een weg waar mijlenver geen op- of afrit te vinden is. Gewoon puur omdat iemand geen zin heeft om een ander even voor te laten gaan.

Dan hebben we het nog niet gehad over het eeuwig links blijven rijden. Dacht je dat het bij ons erg was? Think again! Hier vliegen ze meteen naar links, al hebben ze 3 banen de ruimte, links is hun plek. Wij pakken meestal de rechter baan en rijden ze allemaal voorbij, want dat is dan wel weer een voordeel, je mag hier rechts inhalen. Maar goed, genoeg ergernissen, door met het verhaal van vandaag..

We rijden vanaf de Turnpike door op de 10 naar Tallahassee en Pensecola. Dat laatste ligt nog ruim 200 mijl verder weg. Helaas te ver voor deze vakantie, dat gaan we niet meer redden. Zodra we op de 10 rijden is het verkeer ook ineens een stuk minder druk. Niemand wil naar Tallahassee lijkt het wel. Waarschijnlijk reden we midden tussen de toeristen uit de noordelijke staten die de kerstvakantie in Florida gevierd hebben en nu weer huiswaarts keren om maandag weer aan het werk te gaan. Vanaf de 10 pakken we de afrit Monticello waar we de 90 weer naar Tallahassee pakken.

Onze middag gaat bestaan uit een rondrit over de oude Cotton Trails. Het Noorden van Florida was in de 19e eeuw een gebied met veel katoenplantages. In de Kapitoolgids staat een rondrit die tussen Tallahassee en Monticello ligt. Deze gaat over de oude routes die door de plantages gebruikt werden om katoen over naar de havens te transporteren. Er moet ook nog een plantage te bezichtigen zijn en het moet nog een van de laatst overgebleven gebieden zijn waar het autentieke Florida te zien is.. wat dat ook moge zijn ;)

De route van Monticello naar de 90 is prima te vinden. Onderweg komen we langs een fraaie dam aan de onderrand van Lake Miccosukee. Dit is een enorm prairiemeer waar men al ruim een eeuw mee bezig is om het "onder controle" te krijgen. Momenteel is het visueel erg aantrekkelijke met een groot gedeelte open water, een paar stukken met waterplanten en moerascipressen die langs de kant en in het water groeien en mooie plaatjes opleveren met hun vreemdgevormde luchtwortels.

Aan de noord- en zuidkant van het meer liggen sinkholes waar het meer in leegloopt. De sinkholes komen uit in aquifers (waterhoudende bodemlagen) Doordat de aquifers momenteel voldoende water bevatten loopt het water ook weer terug in het meer. Dus het is eigenlijk een wisselwerking. Over de dammen loopt het water leeg, maar via de aquifer onder het meer, vult het meer zichzelf weer. Men probeert wel het leeglopen zoveel mogelijk te beperken. Voor de dammen liep het meer elk jaar leeg en vulde het zichzelf tijdens het regenseizoen weer.

Na deze tussenstop begint het gezoek. We moeten volgens de rondrit de 151 hebben, maar deze is nergens te vinden. We rijden door tot we alweer in Tallahassee zijn en onder de 10 doorrijden. De 10 staat niet op het rondrit kaartje, dus we keren maar om en rijden terug om dan maar een andere route te nemen die er, via een omweg, ook op uitkomt. De rondrit wordt zo een beetje een puzzeltocht ;)

We rijden over Miccosukee road die compleet overgroeid is door bomen aan weerskanten. De bomen vormen een canopy (afdak/baldakijn) over de weg en dit is een van de weinig wegen in Florida waar je dit nog schijnt tegen te komen. Zelfs met het weer van vandaag (het druppelt af en toe behoorlijk en er is weinig tot geen zon) ziet het er heel sfeervol uit en het is dan ook prettig rijden hier. Aangezien we in hartje winter zijn, hebben niet alle bomen hun bladeren meer, maar het Spaanse mos dat van de takken hangt en de takkenhemel (hihi) zien er desondanks mooi uit.

Onze eerste stop is de Goodwood Plantation. Dit is een plantage woning uit 1830 en er moeten nog wat bijgebouwen te vinden zijn. Als we bij de bestemming aankomen, blijkt het, uiteraard, zo'n 500 meter verder van het punt waar we gekeerd zijn te liggen. Op ons kaartje van de rondrit staat de 10 niet ingetekend en de inrit van de 151 ligt iets voorbij de 10 blijkbaar.. Heel fijn! Mja, toch gevonden..

Op de parkeerplaats eten we onze salades op. Het regent toch, dus geen zin om rond te lopen en nat te worden. Het hoofdgebouw staat er inderdaad nog steeds en is het best bewaard (of gerestaureerd) De bijgebouwen zijn redelijk vervallen, maar ze zijn druk bezig om de boel wat op te kalefateren.

We banjeren wat rond en komen er achter dat we de laatste rondleiding van het hoofdgebouw gemist hebben. Het is 2 uur en de rondleiding was om 1 uur. We waren niet echt van plan om binnen te gaan, maar het was wel leuk geweest om even binnen te kijken. Al beginnen we wel een beetje te twijfelen aan het relatieve historische besef van de Amerikanen. Hier vinden ze iets uit 1930 als uiterst bijzonder, laat staan iets van een eeuw eerder. Ze stellen het dan open en zetten een stoel midden in de ruimte en noemen het gemeubileerd in de stijl van die periode. Wij kijken elkaar dan een beetje lachend aan en denken aan de vele gebouwen thuis van eeuwen ouder dan dat..

We banjeren dus maar wat rond op de plantage en bekijken de gebouwen die er nog staan. Er zijn 2 cottages, een watertoren, een washuis, bakkerij/keuken en wat andere gebouwen. Het echte plantagegebeuren is er niet meer terug te vinden. Er zijn ook geen slavenverblijven en dergelijke meer te vinden, maar het laat wel zien wel goed de bouwstijl van die periode zien. De bijgebouwen zijn echt bouwvallen en het is een wonder dat ze nog overeind staan. Ik hoop dat het ze lukt om het op te knappen, want het is een erg mooi geheel.

Ik moet ondertussen redelijk nodig een sanitaire stop maken en ben op zoek naar een restroom. We vinden er uiteindelijk eentje bij het koetshuis. Helaas is het alleen een mannentoilet, maar verder geen mannen te vinden, dus nood breekt wet en dan die kant maar op. Ze waren overigens net schoongemaakt, dus prima te doen. Als we de toiletten uitlopen zien we ineens aan de overkant van de binnenplaats een bordje staan met damestoiletten.. tja.. iets met blond?

We stappen vervolgens weer de auto in op weg naar de volgende stop. Dit is de Old Pisgah United Methodist Church. Tja, wat moet ik daar nou over vertellen? Echt geen idee. Niet de moeite? Ja, dat zou het wel dekken. Het is een oninspirerend wit gebouw, een kerkje. Bijzonder niet boeiend! Voor de vorm nemen we een paar foto's en rijden snel weer door. In de reisgids staat dat het een sobere greek revival kerk is uit 1858. Sober is het zeker, greek haal ik er niet uit.

We rijden verder langs ranches en mooie landhuizen naar onze volgende bestemming. Dit is iets waar we niet van weten wat we ervan moeten verwachten. Bradley's Country Store is een winkeltje dat sinds 1927 op een t-splitsing de omgeving voorziet van voorraad en vlees. Ze zijn beroemd om hun worst en dat willen we wel eens proeven.

Als we aankomen weten we niet precies of we eigenlijk wel naar binnen willen. Het is een redelijk vervallen gebouw met een veranda ervoor waar schommelstoelen op staan. Mensen komen af en aangereden om dingen te kopen daar, dus we wagen het er toch maar op.

Binnen is het best wel grappig. Er ligt van alles en men probeert het zo retro mogelijk te houden. Achterin is de slagerij waar ze hun zelfgeslachte vlees verkopen. Ik weet niet precies hoe het allemaal werkt hier. We zagen mensen met een erg lekker ogend en ruikende bbq worst voorbij komen en die willen wij eigenlijk ook wel. Dus als ik aan de beurt ben zeg ik maar dat ze volgens mijn reisgids beroemd zijn om hun zelfgerookte worst.

De beste man begint vervolgens een erg "grappig" stukje op te voeren dat hij van niets weet, maar presenteert ons uiteindelijk 2 verschillende stukjes worst, vers van de grill. Beide zijn heerlijk, dus het broodje is snel besteld. Ik ga voor de pittig gerookte worst en Kurt neemt de ongerookte bbq worst. Terwijl ik dit zit te tikken, krijg ik het water alweer in mijn mond... zalig! We nemen er nog een flesje retro limo bij en gaan na het afrekenen buiten op de schommelstoelen zitten genieten :D Goh, wat kan het leven soms toch heerlijk zijn zeg!

Met de buikjes vol gaan we daarna weer door naar Reeve's Landing, een visserskamp aan de rand van Lake Miccosukee.

We moeten door het dorpje Miccosukee en dan een stukje 59 en dan naar rechts. We doen precies wat er op de kaart staat en rijden een best wel aardige weg in. We blijven echter rijden zonder ooit een bordje Reeve's Landing te vinden. Best wel vreemd vinden we en ik pak er maar eens de GPS bij. Wat blijkt? We zitten helemaal verkeerd! We zitten aan de rechterkant van het meer en we moeten aan de linkerkant van het meer zijn. Geen idee hoe we verkeerd hebben kunnen rijden, de afslagen klopten perfect met wat de rondrit zei, maar in de praktijk gaat de weg die in het boek staat een totaal andere kant op, niet handig dus!

Ik stel de GPS dus maar in op Reeve's landing en we moeten een kwartiertje terug rijden. Voorbij een kerk (het zal ook eens geen kerk zijn, het stikt hier van de kerken! We denken bijna dat er meer kerken zijn dan huizen soms. Vermoedelijk worden kerken hier prive gebouwd. Dus mensen verzamelen geld, kopen een stuk land, bouwen een kerk en het maakt niet uit of er daarnaast ook al eentje stond. Er zijn sowieso bijzonder veel kerkelijke stromingen hier. Waar ik in Nederland het idee al had dat er veel vertakingen waren binnen het geloof, is het hier een waar oerwoud) moeten we een onverharde weg inrijden. Dit is de Old Magnolia Road en een van de laatste onverharde wegen in de omgeving volgens onze reisgids.

De weg is van een soort rood zand/klei gemaakt en redelijk compact momenteel. Gelukkig heeft het niet al te hard geregend en is de weg redelijk goed te doen met ons kleine auto'tje. Stiekem had onze Note altijd al 4x4 offroad aspiraties en zal hij vandaag wel helemaal over the moon zijn geweest. Eindelijk eens niet naar pretparken, maar heel Florida door worden gereden, hoe leuk kun je het hebben als auto? We hotseklotseknolderen over de weg richting weer een verhard weg en slaan deze in richting het visserskamp.

De weg eindigt eigenlijk direct in het meer. Hij gaat echt naadloos over in de boat ramp. Overal staan borden dat dit stuk land geen onderdeel uitmaakt van de staat en niet onderhouden wordt door de county, maar prive land is. Er staat uitgelegd dat je alleen van de weg en het parkeerterrein mag als er een local je toestemming geeft. Er is een soort trailer/schuur die omgebouwd is tot makeshift bar/aanlegsteiger/telefooncel/visgereiwinkel Het uitzicht over het meer is fantastisch, maar door het kamp dat hier om ons heen ligt, krijgen we toch niet echt een fijn gevoel. Er liggen trouwens overal om het meer van dit soort prive stukjes. In de jaren 30 van de vorige eeuw hebben veel mensen zich hier gevestigd om te leven van wat er in en rond het meer leeft.

Na deze stop vinden we het wel mooi geweest. We gaan eens op zoek naar onze slaapplaats voor vannacht. De GPS wijst ons nog eens 14 kilometer over old magnolia road, dus Kurt mag nog een stukje dirt racen. Het is echt heel bijzonder geregeld. De verharde wegen hadden een snelheidslimiet van 35, 40 of 45 mijl. De onverharde Old Magnolia Road heeft echter een snelheidslimiet van, hou je vast!, 55 mijl per uur. Onnodig om te vermelden dat dat een beetje overdreven is. Kurt heeft een stukje vol gas gegeven en we hoorden de krik en driehoek in de achterbak behoorlijk ratelen en we waren blij dat de veiligheidsgordel ons nog op onze stoel hield.

Na Old Magnolia gaat het verder weer over de 90 en de 10 en binnen een kwartier zijn we bij ons motel. Het ziet er van buiten weinig belovend uit. Een soort betonblok met raampjes en een deur in het midden. Vol goede moed roep ik dat het maar voor 1 nacht is en het wel goed zal komen.

Binnen moeten we even inchecken en krijgen we onze keycards. We hebben een kamer op de begane grond, wel weer direct naast de lift. Ik denk dat dat Expedia kamers zijn ofzo. Ik zit bijna altijd naast de lift. We lopen door naar de kamer en vinden hem tegenover de mini-gym. Bij binnenkomst ruikt de kamer wel wat muf, maar hij is weer eens enorm. We hebben zelfs een volledige keuken! I did not know! Een tafel/bureau met 2 lekker zittende bureaustoelen (zit ik nu te tikken) en een bank. Lekker groot bed en een mooie ruime badkamer die er erg netjes uitziet. Enige minpunt tot nu toe was de mier die me in mijn teen beet in de badkamer. Die mier heeft inmiddels ongewenst zwemles gekregen en ik kon geen vriendjes vinden, dus zal wel goed komen.

Ik heb ook even koffie geregeld nadat we binnen waren. Van het meisje bij de frontdesk heb ik een koffiezetapparaat gekregen met koffiepads enzo. Dus ik heb al een hele grote bak koffie achter de kiezen. Had ik echt zin in toen we hier aankwamen. Ondertussen vind ik het bijna jammer dat we hier maar 1 nachtje zijn, dit is echt een leuk appartementje (motelkamer kun je het echt niet noemen) voor de prijs die we ervoor betalen! Morgen eens zien wat het ontbijt inhoudt.

Morgen rijden we door naar de Gulf Coast en gaan we naar Wakulla Springs State Park waar ook ergens ons volgende hotel te vinden is. Als alles meezit willen we ook nog een eind langs de kust rijden, maar dat gaan we morgen wel weer zien ;)

Ik moet ook nog een verslag tikken van de terugrit van onze vorige rondrit. Het stuk van Florida City langs Lake Okeechobee terug naar Kissimmee. Ik beloof dat het nog komt! Ik was toen alleen te ziek om het nog te tikken en ben het daarna een beetje vergeten en had geen tijd/zin.

Voor nu zeg ik welterusten en tot morgen!