De laatste etappe

Inmiddels zijn we alweer thuis in Oostduinkerke, maar de reisverslagen zijn nog niet bijgewerkt, dus nog ff tikken dus :) We missen nog vanaf de boot naar Holyhead tot in ODK, dus hier gaat 'ie..

Nadat ik mijn verslag online gehesen heb, neem ik nog een lekker kopje cappuccino met een flinke pomp gingerbread siroop en een oatmeal cookie en geniet nog even van het uitzicht op de kustlijn van Anglesey tot we de haven van Holyhead binnen varen. Het was weer een heerlijk rustige overtocht. Deze keer was er iets meer deining, maar niet echt noemenswaardig. We hebben alleen wel de dolfijnen gemist die blijkbaar voor de boeg zwommen. Kurt kwam er te laat achter en ik zat verzonken in mijn verslag met de rug er naar toe. Heel jammer, maar het is niet anders.

Omdat we priority hebben, rijden we als een van de eersten de boot af. Die priority is echt bijzonder niet zinvol vandaag want we moeten letterlijk nauwelijks de veerhaven uitrijden. Die priority zit er nu eenmaal bij in, dus tja.. Op de rotonde, net voorbij de hekken van de haven, ligt onze laatste overnachtingsplaats. Het is even puzzelen hoe we de stoep op kunnen komen om te kunnen parkeren, maar dat lukt en dan zijn we er ook. Het is inmiddels ergens tegen 7 uur en we zijn ook wel een beetje versleten. We pakken onze spullen en gaan op zoek naar de ingang.

Via de voordeur wandelen we een pub binnen waar het een behoorlijk jolige boel is. We worden ook direct door vaste klanten aangesproken en uitgenodigd om straks even een pint te komen doen en te praten. Lijkt ons nog wel gezellig, dus we zeggen misschien tot straks. Ondertussen worden we naarstig gewenkt door de dame achter de bar. We lopen naar het einde van de bar en achter haar aan via een deur naar de ruimtes achter de pub.

Onderweg naar onze kamer vertelt Peggy dat het een chaos was vandaag. Ze is helemaal hyper van het uit elkaar halen van vechtersbazen en groepen die het niet zo eens waren met elkaar. Er was eerder die dag een karaokewedstrijd ontstaan en mensen waren het niet eens met hoe de wedstrijd verliep. Ze heeft ze de pub uit kunnen werken, maar ze is niet zeker of ze nog terugkomen. Het is, kortom, onrustig en ze is bekaf en toe aan een bak koffie. Terwijl ik achter haar aan loop, probeer ik de tatoeage op haar rug te ontcijferen. Het zijn pantervlekken, maar ik kan de vorm niet goed duiden. Dus ik zeg dat en ze trekt haar hemdje omhoog en toont de kop van de panter die op haar zij staat. Daarbij sorry roepend tegen Kurt hahaha Het is wel een erg mooie tatoeage!

Nadat Peggy weg is en wij even onze spullen in onze kamer zetten, besluiten we dat we maar beter niet meer naar de pub gaan. We hebben geen zin in een pubgevecht op onze laatste avond. Kurt heeft op de boot 2 flessen Famous Grouse gekocht en neemt daar een glaasje van. Ik maak een kop koffie en ga wat lezen. Op zich was dat ook maar best. We zijn versleten en tegen 10 uur gaat het licht uit.. letterlijk!

We slapen dus in een pub op de rotonde voor de veerhaven van Holyhead, maar de pub is genaamd The Edingburgh Castle. Geen idee waarom, kan het ook nergens vinden. Het was wederom de laatste kamer die ik kon boeken voor onze reisdatum, dus we hebben het er maar mee te doen. Het is geen super mooi hotel ofzo, maar de uitbaters zijn mega vriendelijk en alles is er wel. Het bed ligt redelijk al is het wel een beetje stuiterbed. De douche heeft voldoende druk, maar mag in de hoeken en randen eens goed geboend worden. We hebben ook koffie en thee op de kamer, wat we niet hadden op de heenweg bij de andere pub waar we verbleven. Het gordijn hangt er ook meer voor de sier dan dat het licht tegenhoudt. Het hangt een halve meter van het raam af en is net zo lang als het raam waardoor al het licht onder het gordijn doorkomt. Gelukkig hebben ze ook van die lamellen voor het raam gehangen en die houden redelijk wat licht tegen. Als het raam openstaat, hoor je de geluiden van de haven en de rotonde, maar met het raam dicht is het bijna stil. Het enige wat me een beetje stoort is de kussens, die zijn echt veel te dun. Ik heb onze handdoeken er maar onder gelegd en de boel opgevouwen en gerold, maar het lag niet lekker.

De nacht was aan mijn kant dan ook een beetje onrustig. Ik ben een paar keer wakker geworden en m'n nek is stijf van niet goed te liggen. Maar hey, het is de laatste dag. Vanavond lig ik weer in een goed bed met lekkere kussens.. We worden wakker onder de prima douche en daarna zitten we om half 9 aan het ontbijt. De bazin heeft al 2 glazen sinaasappelsap klaargezet voor ons en vraagt wat we voor ons ontbijt willen hebben? We hebben de keuze uit een full English, een full English en een full English. Ok, full English dan maar. Kurt neemt alleen de bonen niet en ik skip de bonen en de black pudding. Tot grote teleurstelling van de dame. Kurt krijgt een compliment voor zijn smaak hahaha Het ontbijt is echt goed. We zitten ons te verbazen. Het smaakt super en alles is goed bereid. Smullen dus! De koffie die we erbij krijgen, ziet er misschien nogal melkerig uit, maar blijkt prima drinkbaar te zijn en het sapje is ook goed. Volle, blije buikjes dus vanmorgen! Daarna terug naar de kamer en de spullen bij elkaar gooien voor de laatste trektocht terug naar huis.

De sleutel wordt ingeleverd en we nemen 1 van de 6 deuren in de ontbijtruimte naar buiten en even na half 10 rijden we de Nort Wales Highway op richting Manchester en Liverpool. Maps zegt dat we even na half 5 's middags bij de veerboot in Dover zouden moeten zijn. Kurt hoopt hier nogal op want dan zouden we misschien een boot eerder kunnen pakken. We hebben voor de zekerheid de overtocht van 8 uur geboekt.

Het zonnetje schijnt behoorlijk vandaag en de rit langs de kust van Wales is prachtig. Het is eb dus er zijn rotsen en drooggevallen baaien te zien en waar er water staat, glinstert het in de zon. Het uitzicht heeft een hoog vakantiegehalte! Vooral als we van het eiland Anglesey naar het vaste land rijden is het uitzicht wauw. Anglesey is met 2 bruggen met het vasteland verbonden. Wij rijden over de Britannia Bridge en kijken in de verte naar de Menai Suspension Bridge. In de diepte ligt een smalle zeestraat die nu bijna helemaal droog ligt. We zijn hier een paar jaar geleden ook al meerdere keren overheen gereden en vonden het toen ook al een geweldig uitzicht en deze keer stelt het wederom niet teleur.

Het rijden gaat best voorspoedig, al ligt dat niet aan de rest van het verkeer. Kurt probeert steeds zoveel mogelijk links te rijden omdat je dat nou eenmaal doet. Het verkeer hier houdt er echter van om zoveel mogelijk rechts te rijden, dus ook Kurt rijdt uiteindelijk meer rechts dan links. We mogen 112 en als de meesten de 80 halen, is het ruim aangehouden. Maar goed, doordat Kurt wel doorrijdt, komen we volgens Google steeds eerder aan in Dover. Dat motiveert nogal bij mijn wederhelft haha

Rond half 12 hebben we een korte sanitaire en benen strek stop bij Knutsford. We rijden in een treintje achter een camper de parkeerplaats op en het is behoorlijk druk. Gelukkig zijn de toiletten ruim voorradig en schoon en dat leverde geen probleem op verder. Dus even later rijden we de M6 weer op naar het zuiden en vervolgen we onze weg.

Kurt is het al snel helemaal beu op de M6. Er zijn 4 banen waar iedereen echt het liefst rechts rijdt. Vrachtwagens verdelen zich over de 3 linker stroken en de auto's tuffen met een bloedstollende rembenodigende snelheid van amper 70 over de meest rechter baan. Er wordt naast me nogal wat gevloekt en gemopperd weer en ik geef hem geen ongelijk, het is echt te bizar voor woorden. Ze rijden echt 70 km per uur ipv de 70 mijl per uur hier op een kaarsrechte weg zonder hobbels en die je mijlen ver kunt zien liggen.. We snappen het echt niet!

Nog wat over de Britten. We vonden het in Noord-Ierland een beetje extreem en ik ben het vergeten te vermelden in dat reisverslag, maar echt overal waar je komt, hangt wel ergens de Union Jack te wapperen. Aan lantaarnpalen, benzinestations, hekjes en huizen. Vlaggetjes over de weg en langs pleinen. Je merkt overal dat het Brits/Ierse conflict nog steeds broeit daar. Als we de mensen moeten geloven, wil het merendeel bij Ierland horen, maar de mensen die via de plantation acts in Noord-Ierland zijn komen wonen en daar nu generaties wonen, zijn erg loyaal aan de Britten en zo blijft dat aanslepen.

Even boven Wolverhampton splitst de M6 naar tol en niet tol. Wij nemen de tolroute omdat dat een half uur scheelt. De weg is ineens een stuk leger en mensen rijden ook meer links. We komen een enorm stuk sneller vooruit en onze aankomsttijd schiet naar voren. Je betaalt er wel 7 pond en 10 cent voor, maar het geeft niet. Bij Rugby gaan we van de M6 naar de M1 en bij Toddington maken we iets voor 2 uur onze tweede stop.

Bij deze stop gaan we op zoek naar wat te eten. We gaan weer voor de sandwiches hebben we besloten, maar kunnen bij M[e-38]S niets vinden wat ons aanstaat. Bij WH Smith hebben ze wel iets wat ons aanstaat en ook nog een goede meal deal. De sandwiches zijn 4,20 pond en voor 75p extra mag je ook nog een flesje drinken en een snack uitzoeken. We nemen allebei een zakje chips (die liggen erbij en we hadden geen zin om op zoek te gaan naar andere snacks zoals de nootjes, of chocladerepen) en ik zoek 2 flesjes Irn Bru extra (suikervrij) uit. Ik heb ook eindelijk eens een Krispy Kreme. We hebben al heel wat in de UK rondgelopen in van deze snelwegstops en telkens zie ik dan zo'n Krispy Kreme kast staan met verschillende donuts en zoete broodjes. Ik had besloten dat ik deze reis, na meer dan 10 jaar kwijlen, dan eens de gok ging wagen. Het wordt een strawberry kreme.

In de auto zitten we onze sandwiches op te smikkelen. Kurt een all day breakfast met bacon en ei en nog wat dingen en ik een Ploughmans with chedder and chutney. Yum yum! De Strawberry Kreme is ernstig lekker! Lekker zachte donut gevuld met een soort room en aardbeienjam en een aardbeienglazuur en gevriesdroogde aardbeien. Blij dat ik die eens geprobeerd heb. Daarna is het weer hup de M1 op en door naar het zuiden.

Onderweg hebben we goed tijd ingehaald en ondanks dat we 2 keer een rustige stop hebben gemaakt, staat de aankomsttijd nog steeds even voor half 5. Dus waarschijnlijk zijn er dingen die onderweg naar het zuiden opgelost zijn en hebben we daar voordeel van.

Bij Saint Albans wisselen we naar de M25 en dit is de London Orbital Motorway. De enorme snelwegring om London heen. Hier kun je uren en uren op rijden (of stilstaan) Het is behoorlijk druk, maar gelukkig rijdt het allemaal nog wel door. De andere kant op is een ander verhaal. We zien dat er in de andere richting behoorlijk wat file staat op sommige stukken. Ongeveer een uur later passeren we de Dartford Crossing en deze keer wel via de hoge brug. Kurt gaat rechts rijden, niet dat hij anders kan, maar voor het uitzicht is het wel de beste plek. We kijken uit over de Theems en London, wat rechts van ons ligt. In de verte zien we de hoogbouw van het zakendistrict met The Shard en The Gherkin duidelijk te onderscheiden. Leuk leuk! Terwijl ik dit verslag tik, heb ik ook de Dart Charge van 2,50 pond nog even betaald. Dat moest voor vandaag middernacht en ik was het alweer bijna vergeten haha

Een paar mijl verder gaan we over op de M2 naar Canterbury die overgaat in de A2 naar Dover. Op de A2 schrikken we ons nog even kapot. Plotseling liggen ermeerdere spanbanden op de weg. Compleet met de metalen spanners er nog aan. Kurt kan ze ternauwernood omzeilen, maar kan niet voorkomen dat er iets nogal hard tegen de onderkant van de auto klapt. We hebben geen lekke banden en er gaan ook geen waarschuwingslichtjes aan, dus we kunnen doorrijden. We slalommen tussen de banden door die over een behoorlijk eind van de weg liggen. Bizar dat er geen lading bij ligt want dit komt van een vrachtwagen. Mogelijk dat hij ze niet goed vastgelegd heeft en dat ze los in de laadbak lagen ofzo. Het is in ieder geval levensgevaarlijk!

Onderweg krijg ik via Twitter steeds updates van Port of Dover en DFDS over de wachttijden en die lijken weer af te nemen. We zijn rond 4 uur bij de rotonde waar we normaal onze vakanties afsluiten bij de Mac, maar deze keer gaan we door naar de haven. We ruiken de boot gewoon. Als we aankomen bij de haven, vaart de boot van 4 uur net weg. Rond 20 over 4 zijn we door de douane en de drugs sweeps heen (elke auto wordt gesweept op drugs blijkbaar) en sluiten we aan bij de check in. Daar krijgen we het verlossende antwoord dat we de boot van 6 uur op mogen. Naast me zit iemand helemaal extatisch te zijn. Kurt wil graag naar huis geloof ik.

De auto moet in lane 49 gezet worden en wij springen de auto uit om naar de koele wachtruimte te gaan. Alleen die wachtruimte is verdwenen. Er is he le maal niets meer om te zitten of te wachten in Dover. We gaan dan maar tegen een hek aanhangen dat in de schaduw staat. Er zijn gelukkig wel toilet units geplaatst, al moet je wel de achterste nemen. De voorste toiletten zijn ronduit smerig.

Rond kwart over 5 komt onze veerboot aanvaren en om 20 voor 6 zijn wij in de lounge geploft. Precies op tijd om nog een Too good to go pakket te scoren bij de bakker in Oostduinkerke :D We delen de lounge vandaag met 1 Pools gezin, dus het is heerlijk rustig. Kurt heeft een cappuccino voor me gemaakt terwijl ik het pakket bestelde en we zitten lekker met de schoenen uit op een grote zachte bank naast het raam te genieten van het uitzicht en een schaaltje met macarons en koffiebroodjes.

De zon schijnt, de zee is glad en het weer is helder. We kunnen kilometers ver kijken en zien de kliffen van Frankrijk liggen. Als we vertrekken, varen we een heel stuk langs de kliffen en de zon schittert op de witte krijtrotsen. Terwijl ik met mijn knietjes opgetrokken aan mijn drankje nip, voelt dit toch wel als soort privé rondvaart. Kurt ontdekt naast me ineens een pond stuk tussen de kussens van de bank en loopt vervolgens de hele lounge af om de banken na te kijken en vindt nog een 2 euro munt en 50 cent. Het Poolse gezin was net weggelopen, dus Kurt kon ff onbeschaamd lopen snuffelen hahaha

Als we de kliffen achter ons laten en de boeg richting Frankrijk gaat, zien we kilometers open zee met enorm veel schepen. We hebben niet vaak zo'n goed zicht gehad tijdens een overtocht. Ik ga m'n boek zitten lezen en Kurt gaat op whisky jacht. Lang leve de taxfree tegenwoordig. Als hij terug is, kan hij de verleiding niet weerstaan om meteen te proeven. Op dat moment zie ik ineens een rubberboot achter de veerboot in de richting van Dover vandaan komen. Achter de rubberboot vaart de kustwacht. Ik kan een hoofd of 6 tellen die in de boot zitten. Asielzoekers die de overtocht wagen dus. Ammedooiedood niet dat je mij in zo'n bootje op de drukst bevaren route ter wereld zou kunnen krijgen. Als je de schepen hier ziet, ben je gewoon levensmoe als je dat probeert. Gladde zee en kilometers zicht of niet..

Als we in Duinkerke aankomen en mogen ontschepen, staan we eens in de goede rij. We staan op de binnenste rij en die mag altijd als eerste rijden. De snelweg gaat ook voorspoedig en even na 10 uur zijn we bij Kurt boven en weer thuis.

We worden verwelkomt in een appartement waar het bijna 30C is. Dus eerst alles maar openzetten en nog even wachten tot het wat afkoelt en dan naar bed. Het was een mooie reis, maar we zijn totaal versleten. Nu begint het grote plannen voor volgend jaar. We weten nog niet wat het gaat worden. Faeröer eilanden staan op de to do lijst, maar ook de Yukon trekt en Canada hebben we ook nog steeds niet gedaan door Covid.. Dus we gaan het zien en jullie ook ;-) Bedankt weer voor het meereizen en tot de volgende keer!!