Gamle Strynfjellsveg

We zijn de wekker vergeten te zetten, maar worden alsnog redelijk op tijd wakker. In ieder geval op tijd genoeg om onder te kunnen douchen en nog te ontbijten. De douche is hier een heel klein hokje in de kamer. Je komt vanaf de gang de hotelkamer binnen in een soort halletje en de deur links is dan de badkamer. De douche is een soort ingebouwde grot met een schuifdeurtje ervoor. Misschien kun je het ook een betegelde bezemkast noemen. Net wat je beter vindt klinken.. De waterdruk is, as usual hier in Noorwegen, erg goed en je kunt er dus lekker onder wakker staat te worden. Minpuntje is wel het missen van een plankje voor je douchespullen. Dus ik zet mijn shampoo maar in een hoekje op de vloer. Er is ook geen badmatje, nog zo'n onbekend fenomeen hier blijkbaar, dus maar de slippers aan weer en proberen niet de wc pot om te trappen als je je afdroogt. Het lukt aardig haha

Dan vlug naar het ontbijt wat opgedient wordt in een ontbijtzaal aan de andere kant van het hotel met grote ramen met zicht op het Geirangerfjord en de bergweg waaraan dit hotel ligt. Als je op google maps kijkt naar de weg boven Geiranger weet je ook meteen waar dit hotel ligt. Dat is namelijk de haarspeldbocht met een klein u-bochtje extra waar de weg bijna helemaal om het hotel heen draait.

Het ontbijt is een beetje vreemd opgediend. Alles staat in potjes en bakjes en op schaaltjes en etagères en dicht op elkaar. We doen eerst maar een paar verkenningsrondjes voor we een en ander kunnen vinden. Mijn eerste rondje bestaat uit niet meer dan een plak brood met jam en een bakje met een ei er in. Dat bakje is niet zo'n succes. Het ei is koud en helemaal verrubberd so to say. Ik prik er wat in met mijn vork, maar er is geen doorkomen aan, dus helaas ei, jij hoort er vandaag niet bij.

Als ik koffie haal, zie ik iemand met pannenkoeken staan. Daar heb ik wel zin in! Dus op zoek naar die dingen voor ronde 2 en ik ontdek nog een hoekje in de ontbijtzaal waar warme dingen staan. Dus 2 pannenkoeken voor Eveline met huisgemaakte aardbeienjam, best goed te eten. Kurt vindt ze niet zo goed omdat er geen suiker in de pannenkoeken zit. We sluiten af met een bord fruit. Ik eet een berg watermeloen die heerlijk zoet en sappig is. We zijn de laatste ontbijters vandaag en als de watermeloen op is, stappen wij ook maar weer op.

In onze kamer pakken we rustig onze tas in voor vandaag en gaan dan op weg. Vandaag weer een rustig dagje met 1 rondritje. Van die rondrit hebben we gisteren al een stuk gedaan, dus een beetje herhaling.

We rijden weer omhoog via de zigzaggende haarspelden en ik zie iets wat ik vergeten ben te vermelden gisteren. We hebben gisteren ook nog de Knuten gedaan. Dit is een klein zijweggetje van de doorgaande weg met een oud stenen viaductie erover. De weg zelf is onverhard en we hadden zoiets van laat ons eens zien waar het heen gaat. Dus we rijden er in, onder de brug door en dan een bocht naar rechts en die bleef maar naar rechts en omhoog gaan en ineens rijden we over dat viaductje heen en de weg draait weer door en voor we het weten rijden we weer op de doorgaande weg. Eigenlijk een klein geintje onderweg.

Als we er later over nadenken, bedenken we ons dat knuten waarschijnlijk knoop betekent en dat klopt. Het blijkt een oorspronkelijk stukje weg te zijn uit 1882 wat bewust zo gelaten is en nu een grappig stukje route voor toeristen is.

Het is zaterdag en op de uitzichtpunten onderweg is het afgeladen vol. De parkeerplaatsen staan vol en de touringcars zijn ook weer onderweg. Wij rijden achter zo'n exemplaar aan de berg op. Op een gegeven moment laat hij de rij achter hem gelukkig voor gaan en kunnen we weer wat sneller vooruit.

We rijden weer de weg over de hoogvlakte tussen de besneeuwde toppen en het bergmeer door. Dit bergmeer schijnt vaak tot in de zomer bevroren te zijn, nou niet dit jaar hoor! Nu schijnt de zon en giet het smeltwater van de bergen af. We zien dat de stukken sneeuw die her en der nog liggen, verder gesmolten zijn dan gisteren. Op sommige plaatsen is er een stuk naar beneden gestort. Toch een teken dat het wel erg warm is, voor het geval je het nog niet doorhad enzo..

Het waait hierboven als een malle en als we even de auto ergens neerzetten om rond te kijken, worden we bijna weggeblazen. We hebben de auto hier geparkeerd omdat ik razend nieuwsgierig ben naar wat al die kleine houten bouwseltjes zijn die we overal langs bergwegen zien staan. We waren al aan het denken dat het jachthutjes waren of schuilhutjes, maar daar zijn ze wel heel erg klein voor. Uitkijkpostjes dan? Er past precies een stoeltje in. Maar waarom zoveel? We gaan nu het antwoord vinden.

Het blijken opslaghuisjes te zijn voor aarde. De aarde werd tot ongeveer 1960 gebruikt om in de lente over de sneeuw te gooien. Doordat de warmte van de zon door het zwart van de aarde geabsorbeerd werd, smolt de sneeuw sneller en was de weg sneller vrij. Tegenwoordig razen ze er met een sneeuwruimmachine overheen. Deze weg wordt in de winter afgesloten en Geiranger is dan alleen nog via de noordkant te bereiken en winters duren hier ongeveer van oktober tot eind mei.

We rijden verder en bij Grotli slaan we weer de onverharde weg in waar we gisteren ook een stukje van gedaan hebben. Vandaag gaan we hem echter helemaal uitrijden. Het is weer een toeristische route en wel de Gamle Strynefjellsveg. Gamle betekent oud en het is de oude route van Geiranger naar Stryn voordat ze een zooi tunnels onder de bergen doorgeboord hadden. Wij doen de route heen over de bergen en terug eronderdoor.

De weg is zoals gezegd onverhard en er staat aan het begin een bordje dat het niet aangeraden wordt voor campers en caravans, maar laat dat u vooral niet tegenhouden oh camperaar en neem vooral de weg helemaal voor uzelf! Wij gaan wel even stil staan voor een rotspunt en zien u graag spartelen... Tja...

Het is een enorm smalle weg, veel steentjes en veel blinde bochten, geweldig uitzicht en mooi desolaat landschap met veel sneeuwkappen om ons heen. Het is weer genieten hier! We stoppen links en rechts waar het verantwoord is om te stoppen en wat meer te genieten van het uitzicht. De weg heeft weinig parkeerplaatsen en al helemaal geen verzorgingsplaatsen en we voelen ons een beetje als ontdekkingsreizigers op de maan ofzo.

De smeltende sneeuwkappen zorgen vor woest stromende watervallen en kronkelende en bruisende riviertjes. Overal om ons heen komt het water van de bergen naar beneden kolken. Op een gegeven moment komen we echt een monster tegen. Deze waterval slaat zich een weg onder een sneeuwkap door en spuit gewoon de berg af. Het is echt een indrukwekkend gezicht en we bekijken de waterval vanuit meerdere plekken zodat we alle kanten kunnen zien.

We zien ook nog een stuk sneeuw van een kap naar beneden razen. Door het aanhoudend warme weer smelt de sneeuw extra snel en zakken de sneeuwvelden naar beneden. In vergelijking met gisteren zien we onderweg de sneeuwvelden met barsten en grote donkere smeltplekken er in. Het gaat dus heel snel.

Als we de weg vervolgen komen we nog langs een zomer ski centrum. Dit is echter gesloten. Als we naar boven kijken zien we ook waarom. Er lopen een paar enorme scheuren door de gletsjer en de boel is gaan schuiven. Nou, zeg nu nog eens dat global warming geen ding is en kom eens hier kijken naar de gletsjers. Het is triest, maar helaas waar. Ook deze enorme gletsjer is slachtoffer van de opwarming en smelt voor onze ogen weg.

Heel tegenstrijdig is het dan ook om een eindje verderop te staan genieten van de woest kolkende rivier en watervallen die ontstaan door deze smeltende reuzen. We staan bij de Ovstefoss (weer zo'n streepje door de eerste o) en damn die is heftig! Het water stroomt hier niet, maar knalt door de uitgesleten geul met een snelheid waar een racewagen jaloers op zou zijn. Je kunt van mij aannemen dat deze wildwaterbaan niet geschikt is om in te zwemmen en te verwachten dat je aan het einde er nog levend, laat staan in 1 stuk, uit kan komen. Zwaar onder de indruk genieten we van dit natuurgeweld met in ons achterhoofd dat dit de gletsjer is die hier voorbij komt razen om niet meer terug te keren.

Een eindje verder in het dal ligt nog een heel schattig plaatsje genaamd Hjelle met witte huisjes aan het Strynsvatnet meer. Het is een beeldig plaatje, maar met de brandende zon is het voor mij geen Hjelle maar meer Helle. Damn die brandt! We parkeren de auto een eindje verder langs de weg en lopen naar de oever van het meer voor het Hjelle Hotell. Hier staat een klein prieel of thee huisje met 6 kanten. Het is gesloten, maar langs de buitenzijde is wel een houten bank gemaakt en een groot gedeelte daarvan bevindt zich in de schaduw.

We ploffen daar even neer en als Kurt besluit verder te lopen, besluit ik vooral daar te blijven zitten. Ik heb echt het gevoel alsof ik in brand sta als ik in de zon loop en het is gewoon te ver naar mijn gedachten om naar de schaduw te rennen. Bovendien.. wie gaat er in hemelsnaam rennen met meer dan 30 graden? Nou, ik dus niet.

Ik wacht tot Kurt weer terug komt en loop een beetje rond in de paar vierkante meter schaduw die er zijn. Ik kan precies tot de rand van het meer lopen en daar naar vissen zoeken. Die laten zich overigens niet zien. Het water is hier ook weer gletsjerblauw en kristalhelder en je kunt meters de diepte in kijken. Overal langs het meer staan struiken met bessen, maar ik weet niet of het de eetbare variant is. Er staan ook een paar frambozenstruiken, maar daar hangt, uiteraard, niets lekkers meer aan.

Als Kurt terug is, gaan we naar de auto en bekijken we of we ergens in de buurt wat schapjes kunnen doen. Kurt had gehoopt op Hjelle, maar dat is echt een ietepieteprutsplaatsje zonder winkel. We gaan dus richting Stryn aan de andere kant van het meer en hopen misschien onderweg nog wat tegen te komen. Dit lukt niet en we rijden Stryn al snel binnen.

Stryn is weer een toeristisch centrum en enorm druk. Er zit een Kiwi, dus die maken we even onveilig. We leveren alle lege flessen weer in en halen 3 nieuwe flessen water met smaak. Ik heb zowaar geluk, ze hebben de aardbei/kiwi variant hier. We kopen ook nog wat hapjes voor nu en vanavond. Nu knagen we een Belgische wafel op en vanavond zijn het minipizza's en een zakje met een soort minifriet chips. Bij het naar de auto lopen, vergeet ik nog 2 flessen water mee te nemen. Gelukkig zijn ze hier zo eerlijk dat Kurt ze gewoon nog mee kan pakken als hij terug loopt.

De wafel eten we op in de buurt van een riviertje aan de rand van Stryn. Er is hier een schoolkamp aan de gang ofzo. Bergen met kinderen varen op diverse opblaasdingen de rivier af onder de brug door met veel dolle pret. Wij stappen weer in de auto en beginnen aan de terugweg. Beetje suf is dat we morgen weer langs Stryn moeten als we naar onze volgende overnachtingsplek gaan. Nja, weten we in ieder geval de Kiwi te vinden voor onze happies ofzo..

We rijden weer terug langs het meer en nemen de route met tunnels terug. Hier komen we helaas achter een vrachtwagen te rijden die nogal onzeker rijdt. De chauffeur weet volgens ons niet goed hoe breed en hoog hij is. Hij rijdt de hele tijd precies in het midden van de tunnel en durft bijna niet uit te wijken ondanks de enorme ruimte die hij over heeft. De tegemoetkomende bussen, campers en caravans hebben er maar moeite mee. Zeker als de tunnels steeds smaller worden. Na de tweede tunnel zet hij de combinatie aan de kant. Gelukkig maar, want vlak daarna begint de tunnel van zo'n 5 kilometer en we reden nog maar zo'n 30km per uur achter deze meneer. Bovendien lekte zijn wagen enorm, dus ik hoop dat hij zijn lading ook even gecontroleerd heeft.

Nadat we de vrachtwagen ingehaald hebben, gaat het vlot. We houden ons netjes aan de 70km per uur en dat lijkt flink rap als je eens alleen kan rijden zonder traag verkeer voor je. Het gaat zo snel dat we voor we het weten alweer op de weg naar Geiranger zitten. Daar komen we helaas achter een Nederlands camper busje te zitten die het nodig vindt om enorm traag te rijden. Als ze een bocht doorgaan zie ik waarom. Mevrouw op de bijrijdersstoel zit doodleuk de hele weg te filmen met haar iPad. Hoe egoïstisch en lomp kun je zijn? Er heeft zich echt een enorme file achter hen gevormd en het is gewoon te gek voor woorden dit. Ik moet me inhouden om het raampje niet naar beneden te doen en naar ze te roepen dat ze door moeten rijden en stoppen met filmen. Uiteindelijk kan Kurt er op een stukje overzichtelijke weg omheen komen.

Als we bij ons hotel zijn, gaan we nog even staan wachten om te kijken of we ze zien aankomen, maar het duurt ons te lang. Ik ga dan een kop thee halen in de lobby en we lopen naar onze kamer. Als ik mezelf in de stoel bij het raam met uitzicht op de weg heb geinstalleerd, zie ik ze een paar minuten later voorbij komen. We hopen maar dat ze ergens gestopt zijn en dat ze niet de hele file achter hen de hele tijd zo hebben opgehouden..

We zijn lekker vroeg terug en we kunnen nog lekker een eindje rond luieren en van de thee genieten. Best wel eens fijn. Ik kijk de film Duck, Duck, Goose af op Netflix en verder eigenlijk niets.

Morgen gaan we dus weer de weg naar Stryn rijden en dan door naar Briksdalbre waar we in een hotel logeren vlak bij de Briksdalbreen gletsjer. We gaan de wandeling naar de gletsjer doen en hopen dan dat de gletsjer nog niet helemaal is weggesmolten, maar dat lezen jullie morgen wel :p