Otta naar Geiranger in 2 dagen

Vanmorgen schiet het niet op, niets gaat zoals ik wil dat het gaat. Ik heb erg slecht en weinig geslapen en dat is misschien de reden. Veel te traag lukt het me om te douchen en veel te laat naar mijn gevoel, zitten we aan het ontbijt. We hebben weer een Thon hotel hier in Otta, maar het is niet zo denderend als in Bergen. Het ontbijt is prima en er is genoeg, maar het aanvullen en afruimen gaat niet of nauwelijks vooruit. Ik had graag een bakje yoghurt gehad en wat watermeloen en Kurt zit ook te wachten op de watermeloen. Beiden worden niet aangevuld en we hebben geen zin meer om te wachten en vertrekken dan maar. 

In de kamer gaat het ook voor geen meter vooruit, dus we vertrekken veel te laat. Best prut, want vandaag hebben we een aardige rit op de planning staan weer. We rijden van Otta naar Valldal, maar dan niet de snelle route, maar de toeristische route.

We doen als eerste de Rondane route. We rijden door uitgestrekte dalen en enorme heuvels. Het is weer een landschap dat leeg en verlaten is, maar deze keer groeit er overal een soort mos en kleine struikjes waardoor het geheel er veel groener uitziet dan de ritten die we eerder gedaan hebben. Hier en daar loopt een schaapje met een belletje om de nek en we toeren lekker door het landschap heen naar de eerste stop.

De eerste stop is het Vannbruksmuseum (watergebruiksmuseum) waar we eigenlijk precies op tijd, 12 uur, aankomen. Het museum gaat namelijk pas om 12 uur open. Het meisje dat er werkt komt net aanrijden en opent alle gebouwtjes die er staan zodat we overal een kijkje kunnen nemen. Het blijkt een museum te zijn rond de bosbouw en houtverwerking. Alles werd vroeger via water vervoerd en door water aangedreven. We lopen door een grote zagerij waar nog een enorm zaagblad klaar staat om hout te zagen en overal liggen nog planken en boomstammen alsof ze direct weer door kunnen gaan. 

Naar de zagerij loopt een grote waterbak die door de snelstromende rivier gevoed wordt. De waterbak komt uit bij een rad wat dan weer van alles aandrijft. Onder de zagerij staat een stoomketel die de assen aandrijft die met grote banden de zaagmachine aandrijven. Het is erg interessant om te zien en uit te dokteren wat nou wat doet. We moeten het een beetje zelf uitvinden omdat alle bordjes in het Noors zijn.

We nemen nog een kijkje bij de waterbak. Dit is zo'n ding die je in films wel eens ziet dat ze er als een soort glijbaan doorheen roetsjen als ze ergens vanaf vallen ofzo. Het is inderdaad een soort houten waterglijbaan tussen waterval en stoomketel. Dus je komt in een warm badje terecht ;)

Na de gebouwen nemen we nog een kijkje in het museumpje wat er bij hoort. Hier zijn veel foto's en gereedschappen te zien van de mannen die met het hout werkten. Grote, soort van, boothaken waarmee de stammen uit het water getrokken werden of onder controle werden gehouden, bijlen, kettingzagen en wat al niet meer. Ook zijn er diverse foto's van het behoorlijk zware werk. 

Het meisje dat er werkt komt ons nog het een en ander vertellen. We zijn de enige bezoekers en ze heeft alle tijd. We vragen haar wat dingen over de foto's en ook wat over de Noorse taal. Ze blijkt vrienden in Nederland te hebben en is dus bekend met de taal en de schijnbare overeenkomsten. 

Haar Engels is, wederom, uitmuntend. Iedereen hier kan enorm goed Engels met alle nuances en lastige uitdrukkingen aan toe. Zowel oudere generaties als jongeren. Veel beter dan in Nederland en waarschijnlijk ook België. 's avonds komen we er ook achter hoe dat onder andere zo komt. In Noorwegen zenden ze Engelse programma's gewoon as is uit. Geen ondertitels, geen nasynchronisatie. Er is Noorse voice over en de rest is gewoon zoals het is. Dan leer je snel genoeg je Engels. 

Het meisje van het museum wijst ons ook op een chocoladeboerderij even verderop. Dat klinkt goed, dus daar gaan we straks ook even stoppen. Eerst doen we echter nog een uitzichtpunt. Dit uitzichtpunt is ook weer super uitgevoerd en ontworpen door een kunstenaar. Het is het Sohlbergplassen uitkijkpunt. Het uitkijkpunt is een betonnen constructie die om de bomen heen golft en uiteindelijk het uitzicht kadert dat gedient heeft als uitgangspunt voor het schilderij Vinternatt i Rondane (Winternacht in Rondane) Het is heel gaaf gemaakt en ondanks dat het beton is, ziet het er door de bochten heel organisch en deel van de omgeving uitmakend uit. We staan hier dan ook even te genieten van het uitzicht over het meer en de mooie bergen op de achtergrond.

Na deze stop is het tijd voor chocolate heaven! Sjokoladelaven is een omgebouwde boerderij waar je kunt stoppen voor alles wat met chocolade te maken heeft. We parkeren de auto voor de poort en lopen over het erf naar de boerderij. Even denken we dat de boel gesloten is omdat de deur dicht zit, maar als we die openen komt de chocogeur je al tegemoet. Het is een klein winkeltje en café waar we uit een vitrine diverse pralines uit staan te zoeken. Van blauwe bessen tot cognac. Alles is in het Noors, dus dat maakt het een beetje lastig, maar we verzamelen een klein zakje en kopen ook nog 2 soft ijsjes met chocolade erover. In totaal is het bijna 18 euro, maar daar kun je hier niet echt wat van zeggen. 

De softijsjes zijn super lekker en enorm romig en de chocolade is ook al zo romig. We denken dat het ijs met room gemaakt wordt en de chocolade een hoog melk percentage heeft. Het smaakt anders dan bij ons thuis, maar is wel ernstig lekker. De ijsjes vullen ook behoorlijk, dus na de ijsjes hebben we eigenlijk geen zin meer in lunch. We hadden vanmorgen nog zo een lekker pecan broodjes van het ontbijt meegepikt om mee te picknicken samen met de polarbroodjes. Vanavond in het hotel dan maar.

We maken nog een laatste stop bij Strombu (weer dat streepje) waar ook weer een mooi ontworpen stopplaats is. Het is alleen bloedheet in de zon, dus ik hop van schaduw naar schaduw. Het uitzicht is redelijk, maar we hebben al veel mooier gezien. Vandaag is zowaar een dag dat we iets hebben van, nope, niet de mooiste rit ever.

Er moet nog iets anders te vinden zijn langs de route, maar als we een boerenlandweggetje inrijden, zien we niets. We rijden tot bovenaan de heuvel, maar kunnen niet iets vinden wat interessant of bezienswaardig zou zijn, dus keren we weer om en gaan door naar de volgende route.

De navigatie wil ons een totaal andere route laten rijden omdat het heel erg druk is volgens hem. Klopt ook, maar dat is het hele punt van die route. Het is de drukst bereden route van Noorwegen. De Trollstigen. Voor we hier aan beginnen rijden we eerst door naar Andalsnes om een paar boodschappen te gaan doen en even een sanitaire stop te regelen. We wilden onderweg ergens gaan, maar daar vroegen ze ineens 100NOK per persoon en dat werd ons een beetje te gek. Overal kun je gratis gaan en hier zou je dan ineens moeten betalen. We hebben het dus nog even opgehouden.

In Andalsnes gooien we ook weer wat benzine in ons rode monster en doen daarna even boodschappen bij de Kiwi ernaast. Weer een zakje ronde polarbroodjes, wat flessen cola voor Kurt en een pak met plakjes kaas en we zijn weer foetsie om een plasje te doen bij het benzinestation aan de overkant. 

Dan gaan we op weg naar de Trollstigen, DE attractie van Noorwegen als we de hoeveelheidverkeer hier moeten geloven. We rijden een vallei binnen waar de zon aan de ene kant wordt tegengehouden door een bergkam. Hierdoor vallen banen licht tegen de bergwand aan de andere kant van de vallei. Het is een beetje heiig dus het licht is difuus en het resulteert in een mooi schouwspel op reuzenformaat waar wij als klein rood miertje doorheen rijden.

Aan het einde van de vallei komen we bij de voet van een enorme waterval. Dit is het begin van de Trollstigen. Een weg met haarspeldbocht na haarspeldbocht. Ze gaan kris kras over 3 bergwanden naar boven en je hebt geen idee van waar naar waar je als eerste rijdt. Je raakt gedesorienteerd door het zigzaggen en het is een hele ervaring. Ook weer een hele ervaring met de vele en enorme campers die het blijkbaar ook prettig vinden om dit kleine, smalle weggetje te rijden. Ik bedoel, het kan best hoor, als je maar een beetje uitwijkt voor elkaar, en dat is de gemiddelde camperbestuurder vreemd.

We zigzaggen rond de waterval en over een brug en komen uiteindelijk boven waar we de auto op een overvol parkeerterrein tussen de andere auto's weten te puzzelen. Hier is een uitgebreid toeristencentrum gebouwd met winkeltjes, toiletten, een groot café en een uitkijkpuntenroute. Wij gaan voor de uitkijkpunten en gaan de wandeling aan.

De wandeling is in totaal een grote kilometer heen en terug en gaat over een betonnen pad dat de hellingen op en neer volgt en enkele trappen. Onderweg kom je diverse platformpjes tegen vanwaar je de vallei, de waterval en de kronkelende weg kunt bekijken. Het hoogtepunt is het platform aan het einde. Deze metalen constructie hangt 200 meter de weg en door sleuven in de bodem kun je dat ook goed zien. Het wiebelen van de constructie is ook niet voor de mensen met hoogtevrees, maar daar hebben wij geen last van. 

We bewonderen het uitzicht van alle kanten en dan is het ineens rustig. Het lijkt wel alsof er weer een buslading mensen vertrokken is en we zijn redelijk laat op de dag. Ik ga lekker zitten in een nis en kijk door de glazen wanden naar beneden. Het is leuk om alle voertuigen over de wegen naar boven en beneden te zien gaan. Het is net een diorama voor reuzen en het verveelt niet snel. Maar uiteindelijk moeten we toch weer terug naar de auto.

Er volgt nog een stop in Gudbrandsjuvet waar ze een hele gave wandelbrug gemaakt hebben van metaal. De brug zigzagt door de toppen van de bomen als haarspeldbochten naar het doel, een stroomversnelling in de rivier. Hier zijn diverse ketels uitgesleten waar de rivier in rondkolkt. Het is een machtig gezicht. Ondertussen ben ik echt total loss en weet me nog een beetje overeind te houden, maar op de terugweg naar de auto ben ik zo duizelig dat ik loop te zwalken. De wereld voelt een beetje als een achtbaan en dan geen prettige.

We rijden verder naar onze overnachtingplek in Valldal. Onderweg komen we diverse aardbeienkraampjes tegen. Valldal staat bekend om haar aardbeien. Ik heb alleen echt geen puf meer om daar nog voor de auto uit te moeten. 

Het hotel is makkelijk gevonden en het inchecken gaat gelukkig vlot. We lopen snel naar onze kamer en ik plof op bed. Ik kan niets meer behalve slapen en hopen dat het rotgevoel in mijn hoofd en lichaam overgaat. Geen reisverslag vanavond dus, dat doe ik morgen wel.

Na een uurtje liggen, gaat het wat beter en eet en drink ik wat en ga ik weer in bed liggen en hopelijk wat beter slapen.

Vanmorgen kon ik uitslapen tot bijna 8 uur, maar het was niet echt zoals ik gehoopt had. Weer een erg slechte nacht en ik ben wederom gaar. Gelukkig hebben we vandaag niet of nauwelijks wat op de planning en kunnen we in principe tot 12 uur in het hotel blijven. Langzaam opstarten dus. Ook hier weer een bijzondere douchecabine. In Otta was er ook al zo eentje. De deuren van de douchecabine kunnen ingeplakt worden. De douchecabine neemt dus geen ruimte in. Pas als je gaat douchen klap je de boel uit. Hier hebben ze het echter wel een beetje nauw bemeten. Als je wilt gaan douchen, moet je je door een klein kiertje wurmen omdat de deur tegen het badkamermeubel met wasbak aan staat. 

Na het douchen gaan we ontbijten en het ontbijt is goed. Ik heb alleen niet zoveel trek, dus een paar minibroodjes een beetje kaas en wat fruit en koffie en daar doen we het mee. Na het ontbijt maken we nog een kleine wandeling langs het fjord. Onze hotelkamer heeft een soort van uitzicht op het Geirangerfjord en een zitje erbij. Gisteravond was ik te gaar om ervan te genieten, maar vanmorgen heb ik er even gezeten, niets mis mee. Het water van het fjord is wederom kristalhelder, maar hier zie ik geen vissen zwemmen. Kan ook iets te maken hebben met de vissers verderop..

Na de wandeling pakken we de boel in en na het uitchecken vertrekken we naar de ferry die ons naar de rest van onze rondrit brengt. Eigenlijk zijn we halverwege de rondrit van gisteren gaan slapen. De rondrit eindigt in Geiranger, maar dat was te ver vanaf Otta. Valldal was al meer dan ver genoeg.

In Linge pakken we de ferry naar Eidsdal. Er gaan hier 3 veerboten, dus we hoeven niet bepaald lang te wachten. Als de ene vol is, komt de volgende er alweer aan. De totale overtocht duurt ongeveer 10 minuten waarbij we vanaf het dek een mooi zicht hebben over het fjord. Die ferries zijn dus best een leuk tussendoortje zo nu en dan.

In Eidsdal vervolgen we de weg naar Geiranger. We stoppen hier en daar, maar de zon is voor mij veel te fel. Ik heb mijn sjaaltje steeds mee om mijn hals en nek te beschermen tegen de zon want smeren alleen helpt hier niet meer bij. Als we ergens stoppen om te kijken staat er 1 wegwijzerbord met een grote rots erachter. Het bord werpt schaduw op de rots. Kurt wijst me er op en ik heb de hemel gevonden en klim op het rotsblok en ga met mijn rug tegen de wegwijzer zitten, precies in het enige stukje schaduw dat in de wijde omgeving te vinden is... oeffff

Volgende stop is een uitkijkpunt aan de andere kant van de berg waar we een mooi zicht hebben op het Geirangerfjord en Geiranger zelf. De zon is echter ongenadig en het is tropisch heet. Het is gewoon niet fijn om ergens lang te staan en lekker rond te kijken. Het uitkijkpunt is wel gaaf, het zweeft weer boven het dal en heeft zelfs een eigen waterval. Dit was een van de punten die we voordat we op reis gingen al gezien hadden en waar we erg graag wilden stoppen, maar nu we er zijn is het er niet te harden. We plakken onszelf tegen de berg aan in een klein reepje schaduw en proberen daar een beetje te genieten, maar het is gewoonweg te warm, zelfs in de schaduw.

Terug naar de auto en we hebben nog 1 stop te gaan. We rijden de berg af en komen in Geiranger. Kurt had nog in gedachten om even te stoppen hier en rond te kijken, maar als we er in de buurt zijn beginnen we beiden al allergisch te worden. Het is er druuuuuuuk! Het is vergeven van de mensen en bomvol met auto's, campers, caravans, motoren en vooral mensen, heeeeel veel mensen. We rijden dus zo snel als we kunnen door en gaan achter Geiranger de berg weer op. Dit betekent ook dat we langs ons hotel rijden waar we de komende 2 nachten slapen. 

Ons hotel staat in een haarspeldbocht. De weg is echt om het hotel heen aangelegd en vormt zo een behoorlijk blinde hoek. Net voorbij het hotel ligt het uitkijkpunt waar we nog even stoppen. Hier kun je over de rotsen een stukje naar beneden lopen en daar over Geiranger uitkijken naar het fjord. Uiteraard zijn er diverse mensen die het nodig vinden om over de omheining heen te klimmen en over de rotsen te klauteren met naast zich een vrij val van een paar honderd meter. Je hoopt bijna dat er eens zo'n sukkel uitglijdt en effectief naar beneden stort. Zo stom zijn ze. Een meisje durft niet verder meer en zit eigenlijk vast op een rots daar, ze zoekt het maar uit. Ze is er ook gekomen en haar vrienden lossen het maar op voor de mevrouw op de slippertjes.

Na deze stop zijn we er eigenlijk door voor vandaag. Maar het is nog maar rond 1 uur, dus we rijden nog een eindje door op de weg en kijken wat er nog verder te zien is. We rijden langs water en door bergen, maar om nou te zeggen super geweldig ofzo, nee. We stoppen links en rechts en ik blijf vooral in de airco zitten omdat ik aardig door de hitte bevangen ben. De fles water staat naast me in de auto en ik blijf maar drinken en hopen dat de ellende snel weer over is. 

Na een uurtje rondrijden, draaien we om en gaan terug naar het hotel. Het is tegen half 4 als we inchecken en onze kamer krijgen. We zijn voor ons ongewoon vroeg in het hotel, maar het geeft niet. Buiten is het veel te warm en de kamer is op zich best koel zonder airco zelfs. De ramen liggen niet aan de zonkant gelukkig. We hebben er dus goed aangedaan om de goedkopere kamer te nemen die niet over het fjord uitkijkt haha.

Een beetje lezen en daarna nog even naar de overkant van de weg om daar met de verrekijker die daar staat over het fjord te kijken. Ooit moest je 10 NOK betalen om het ding te gebruiken, tegenwoordig is hij gratis. Hij is behoorlijk goed en scherp en je kunt het avondeten van de mensen op de camping bijna zien liggen. Ons avondeten bestaat trouwens uit polarbroodjes met kaas en choco. Heel erg veel trek hebben we niet met de warmte en we zitten zo vol.

Terwijl ik aan de verslagen begon, is Kurt nog teruggelopen naar het uitzichtpunt even voorbij ons hotel. De weg is nu een stuk rustiger en je kunt het nu lopend doen. Een paar uur geleden zou je platgereden zijn door de hoeveelheid mensen die hier passeert. Over een uurtje gaan we eens kijken of we de bloedmaan kunnen zien vanaf hier en daarna lekker bedje in en hopelijk goed slapen vannacht zodat ik morgen iets beter in mijn vel zit.

Tot morgen!