Culturele afsluiting

Dit verslag tik ik op een van de mooiste plekjes op aarde, denk ik dan toch. We zijn vanmorgen op Taha'a aangekomen, maar ik heb eerst nog onze laatste dag op Mo'orea om te vertellen, dus Taha'a moet nog even wachten, maar het is zeker de moeite van het wachten waard! ;-)

Het is zaterdag, al zijn we dat besef echt totaal kwijt. We halen alle dagen door de war en moeten af en toe echt op onze gsm kijken om te zien wat het is. De wekker staat, maar we zijn alweer lekker vroeg wakker. Vandaag worden we rond kwart over 9 opgehaald, dus op tijd naar het ontbijt en alles inpakken. Precies om kwart over 9 rijdt de gele jeep voor van Moorea Explorer en een in tatoeages en pareo's uitgedoste man op blote voeten stapt uit. Om het lullig te zeggen; Het is een echte! Hij heet ons welkom en we kruipen in de jeep. We zijn de eerste en we moeten nog zo'n 45 minuten rijden voor de volgende. Geeft niets, we bekijken gewoon het eiland en de baai nog een keer op ons gemak. Het is hier zo mooi dat dat absoluut geen straf is. Als we ter hoogte van het Intercontinental hotel zijn stopt hij. Wij denken eerst dat hij hier mensen op moet pikken, maar hij heeft een voorstel. We kunnen hier ongeveer 45 minuten doorbrengen en naar de schildpadden en dolfijnen gaan kijken, of we moeten mee naar de volgende klanten. Wij kiezen uiteraard voor de schildpadden en we worden afgezet bij de entree van het hotel. Deze keer vragen we aan de gids voor de zekerheid maar waar de dolfijnen zijn. Dit blijkt echt een domme misser van ons te zijn. De schildpadden zitten rechtsaf over de brug, de dolfijnen linksaf over die brug. We waren gisteren zo onder de indruk van de schillies, dat we heel het dolfinarium letterlijk links hebben laten liggen en niet eens gezien hebben.

We banjeren vandaag dus eerst naar de dolfijnen. Al snel is het duidelijk dat het niet om een opvang gaat, maar puur om een commerciele uitbating van de dieren. Er zijn een aantal bassins afgezet in de baai en daarin zwemmen tuimelaars. In elk bassin zwemt 1 dier. Tuimelaars komen hier niet voor in de baai, die komen alleen verder op zee voor. Dit zijn dus aangekochte dieren puur ter vermaak van de mens die daar flink voor moet betalen. Een kwartiertje met een dolfijn kost je 150 euro en zwemmen ermee kost tegen de 300. Vroeger vond ik dolfijnenshows geweldig, ik wist niet beter. Tegenwoordig krijg ik toch een wrang smaakje in mijn mond van dit soort activiteiten. Toch zijn de dolfijnen mooi om te zien en we staan even te kijken. Daarna is het toch weer naar de schildpadden. Tortilla ligt weer onder haar brug en de rest flippert vrolijk rond. Het zijn echt prachtige dieren en ik hoop eigenlijk dat we er nog eentje in het wild tegen gaan komen, maar de kans daarop is in deze tijd van het jaar klein. Na de schillies lopen we via de dolfijnen terug naar het hoofdgebouw en maken nog even gebruik van het toilet hier. Dan komen we er ook achter waarom het er hier zo nep uitziet, het is ook nep. Waar ons resort echte palmdaken heeft, hebben ze hier de plastic variant. Belachelijk lelijk en super milieuonvriendelijk terwijl de palmbladeren voor het oprapen liggen en duurzaam zijn. We snappen er niets van.

De jeep staat al op ons te wachten met 4 nieuwe mensen er in. We klauteren aan boord en zijn weg. Onze eerste stop is Magic Mountain. We zijn blij als de jeep rijdt. Het is bloedheet vandaag en weinig wind. Magic Mountain is op privé terrein en een (dit is zeer zacht uitgedrukt) erg uitdagende weg omhoog. Het gaat enorm steil omhoog in scherpe haarspeldbochten. De weg zelf zijn 2 betonsporen waar precies een jeep overheen past. Het uitzicht wordt met elke bocht wel steeds beter, maar naar beneden kijken, of naar de weg omhoog, geeft je wel een kriebelig gevoel in je buik. Het is net een achtbaan en dat blijkt ook de gedachte achter de naam van de berg te zijn. Hij blijkt vernoemd te zijn naar een attractie van Disney "Magic Mountain" Al denk ik dat die attractie Thunder Mountain heet, maar goed, who cares? Het laatste stukje omhoog gaat achteruit omdat de jeep boven niet kan keren en het is een behoorlijk steil klimmetje nog. Ik vertrouw er maar volledig op dat dit niet de eerste keer is van de gids en dat hij weet wat hij doet...

Als we boven gekomen zijn, moeten we nog een stukje verder omhoog lopen. Dit gaat via een onwijs steil betonnen pad met een touw erlangs om je vast te houden. Niet ideaal, maar het gaat. Als we boven komen, brandt de zon als een bezetene. Het is niet te harden. Het uitzicht is prachtig, maar ondertussen staat elke porie op mijn lijf open en stroomt het er gewoon uit. De metalen balustrade is te heet om vast te pakken. We maken vlug een paar foto's en dalen weer een stukje verder af waar we, dicht tegen de rots aangekropen, in de schaduw kunnen zitten en van het uitzicht genieten. Daarna weer verder terug naar de jeep en onderweg nog een paar mooie vlinders op de foto gezet. De weg terug is dezelfde als waar we langs gekomen zijn en naar beneden ziet er net zo erg uit als omhoog. Helemaal beneden gekomen, moet de gids nog voor iedere inzittende van de jeep passage betalen. Per persoon die omhoog gaat, ongeacht of je inwoner bent of toerist, betaal je 200 franc. Ik denk dat de eigenaars van Magic Mountain daar een leuke bijverdienste aan hebben.

Magic mountain hebben we gisteren niet gedaan met de auto, dat kon niet, dus we hebben in ieder geval al iets gezien wat we anders niet gezien zouden hebben en we denken (hopen) dat de mevrouw misschien in de war was met Magic Mountain en dat je daar niet met je auto omhoog kunt en niet Belvédère. Dan voelen we ons iets minder belazerd.

We rijden richting Belvédère nu en het begin is hetzelfde als waar we gisteren gereden hebben, de vallei of de bodem van de oude krater met alle velden. Met de jeep nemen we echter even later een iets andere route. We rijden door een riviertje en daarna dwars door de ananasvelden waar we even stoppen en een uitleg over het verbouwen van ananas krijgen. De ananas die hier verbouwd wordt, is niet voor de export, maar puur voor eigen gebruik zoals de sapjes en in de hotels. Eerst verbouwde men katoen hier, maar toen de katoenprijs zo dramatisch daalde dat er geen winst meer te behalen viel, schakelde men over op ananas en dat is nog steeds zeer lucratief. Na de ananas rijden we weer terug naar de weg en gaan we omhoog via dezelfde route als we gisteren gereden hebben. Dus weer kronkelend door de haarspelden heen. Hij sjeest aardig door zodat we voor een andere tour boven komen en ongestoord foto's kunnen maken. We laten onszelf ook even op de foto zetten door de gids en krijgen prompt een hele fotoreportage, dus er zal vast wel eentje tussen zitten die te doen is.

Na het uitzichtpunt gaan we naar beneden en stoppen we nog bij de archeologische vindplaats van diverse tempels. Er liggen diverse platforms of ahu tussen de bomen verscholen en we krijgen uitleg erover. Zo krijgen we te horen dat de beelden van de goden, tiki, in kuilen ondergronds begraven lagen en alleen tijdens een ceremonie tevoorschijn kwamen. Ook wordt er uitgelegd dat er offers gebracht werden, zelfs mensen. Mensenoffers waren alleen voor de god van de oorlog en enkel mannen. Meestal slaven die buitgemaakt waren in eerder oorlogen.

We rijden weer iets verder de berg af en stoppen bij het Lycée Agricole waar onze gids achter de bar kruipt samen met een dame en we krijgen het idee dat het zijn vrouw is. Hier mogen we diverse lokale jams proeven. Zo is er ananas en eentje met limoen en zelfs een met bloemen er in. We kunnen er ook wat drinken, maar Kurt en ik hebben onwijs veel zin in een ijsje, dus bestellen een coupe ijs met 2 bolletjes (we vergeten weer dat bolletjes hier bakken zijn) We gaan voor een heel bijzondere smaak, namelijk tiaré (gardenia) We moeten eerst wel even proeven van hem omdat hij denkt dat we het misschien niet lusten. Kurt neemt het samen met vanille en ik combineer met banaan. We krijgen allebei een berg ijs en gaan in de schaduw zitten smullen. Het tiaré ijs smaakt zoals de bloemen ruiken, we kunnen het niet anders uitleggen. Smaak en geur zijn helemaal hetzelfde, heel bijzonder en heel erg lekker. Ik was vergeten dat de vanille hier echte vanille is, anders had ik ook vanille ijs genomen, want omg wat is dat zalig zeg! Vanille ijs thuis gaat nooit meer zo goed smaken sinds we hier het echte werk geproefd hebben. Bananenijs smaakt overigens ook heel erg lekker, maar de vanille is beter :)

Helaas kunnen we niet zo rustig eten als we zouden willen omdat we door moeten met de tour. We gaan naar onze laatste stop, eentje waar we gisteren ook geweest zijn. De vruchtensapfabriek van Rotui. We rijden er naar toe via de 4x4 route dwars door de bossen en plassen. We zien dus weer een ander stukje. Als we binnen komen lopen bij de winkel om sapjes te proeven, kijkt de jongen ons een beetje verbaast aan. Ia Orana again? uhm Jah, Ia Orana again. Vandaag zijn we met een tour haha. Dus we staan weer bij de bar en mogen proeven. Kurt krijgt weer cocktails en ik sapjes. Daarna gaan we buiten zitten wachten. De andere mensen kopen nog flessen wijn etc. Na deze proeverij is de tour voorbij en worden we als eerste naar ons resort gebracht. De rest zal nog een uurtje moeten blijven zitten.

Vanmorgen kwamen we er ook achter dat we de tas van onze fotocamera waren vergeten in onze huurauto. Dus voordat we met onze tour gingen, hebben we bij de receptie naar Avis gebeld en ze zouden de tas meenemen als ze andere mensen op kwamen halen bij ons hotel. Na onze tour lag de cameratas inderdaad netjes bij de receptie. Toen we binnen kwamen lopen stond de recceptioniste er al mee klaar. Bij onze bungalow aangekomen was er wel even wat mis, we konden niet meer naar binnen, dus weer terug naar de receptie en laten deblokkeren. Gelukkig zo gepiept.

We zijn redelijk gaar van de warmte en het stof van vanmorgen en ploffen na een lap om de kop lekker neer op onze ligbedden. Helaas is het plekje in de schaduw op het strand al vergeven, dus een van de ligbedden wordt weer half in de kamer gezet zodat het ook in de schaduw kan staan. We hebben vanmorgen van het ontbijt een broodje meegenomen en Kurt wil graag proberen of de visjes brood lusten. We hebben de tip van mijn vader gekregen dat je brood en zeewater in een flesje moet doen en dat mee neemt het water in. Als je visjes ziet, knijp je in het flesje en voer je zo de visjes. De voer actie blijkt een daverend succes en Kurt is een soort McSwim geworden voor de visjes tussen het koraal. Hij neemt de tweede keer ook de onderwatercamera mee en daar zijn een paar mooie filmpjes uit voortegekomen. Goede tip dus!

Na het visjes voeren willen we nog een wandeling maken over het resort. Even vanaf de pieren naar de visjes kijken en gewoon even de beentjes strekken. Ik heb me wel ingesmeerd, maar besluit niet minimaal 20 minuten te wachten met het intrekken van de sunscreen. Stom! We zien niet veel visjes, maar wel enorm veel zon en als ik terug kom, ben ik op sommige plekken echt vuurrood en is het pijnlijk. Echt een domme actie van me. Ik heb het 2 weken volgehouden om nauwelijks te verbranden en dan een keer geen geduld om een half uur te wachten voor ik naar buiten ga en het is gedaan. Direct maar goed koelen met een koud lapje en aftersun erover, maar echt veel doet het niet tegen de ellende. Doorbijten en op de blaren zitten dus.

Onze koffers moeten ook weer ingepakt worden en na 2 weken vakantie en veel trekken en sjorren is dat niet bepaald een feestje. Ik besluit de boel weer helemaal te reorganiseren en na weer een rondje tetrissen voor gevorderden, met als handicap een enorme wastas, lukt het me toch om de boel netjes sluitend te krijgen. Jeuj!

Aangezien het zaterdag is, is er een Polynesisch dansgezelschap dat komt optreden. Ik wil dat graag eens zien, dus we gaan eten en de show bekijken. We hebben zowaar weer eens geluk, er is nog 1 tafel vrij vooraan en we zitten dus bijna middenin te eten. Aangezien we de eersten zijn, is dat wel een beetje bizar met nog allemaal mensen die gewoon langs je heen lopen van en naar hun bungalow. Onze tafel staat redelijk in de loop zeg maar.

We gaan weer voor een cocktail aangezien ik nog een bon heb voor 2 cocktails voor de prijs van 1 hier en vandaag zijn het Mai Tais. Ze smaken beter dan de Piña colantivries, maar ook hier zit een enorme hoeveelheid alcohol. Blij dat er weer een fles water naast staat. Verder nog een club sandwich met frietjes voor mij en een entrecôte voor Kurt. Met bearnaise saus die uiteindelijk kruidenboter met te weinig kruiden blijkt te zijn. Het smaakt goed en is precies waar we zin in hadden. Vooral de frietjes zijn weer erg lekker. We nemen ook nog een toetje, maar dat hadden we waarschijnlijk beter niet kunnen doen. Ik neem een chocolade ding en Kurt een crême brulée. We moeten allebei flink ons best doen om het naar binnen te krijgen. Ik heb bovendien mijn cocktail ook nog niet voor de helft op. IK ben echt wel een economische drinker wat dat betreft. Als het teveel naar alcohol smaakt, dan gaat het voor geen meter bij mij. Kurt heeft er 2 gedronken en uiteindelijk nog de helft van mij erbij. Anders kreeg ik het nooit op.

De show zelf is leuk, maar een beetje rommelig. Het is wel fijn om te zien dat de dames en heren dansers het vol overgave doen en er enorm veel plezier aan beleven. Een paar van de dames hebben echt een lichaam van elastiek. De bewegingen die zij kunnen maken met de heupen en buiken.. wauw! De muziek is enorm opzwepend en de grote drum erbij maakt het muziek waar je van in trance kunt raken. Misschien voel je dat als danser nog veel beter. Het is in ieder geval leuk om te zien en een fijne afsluiter van ons verblijf op Mo'orea.

Tegen het einde van de show wordt een lokale vrouw nog in het zonnetje gezet omdat het haar verjaardag is. Het restaurant heeft een taart voor haar gemaakt en er wordt voor haar gezongen. Daarna wordt ze te midden van de dansers gezet en wordt er een speciale dans om haar heen opgevoerd. Blijkbaar is het een gewoonte want ze danst vrolijk mee. Op dat moment stapt ook een Amerikaanse dame op het toneel. Ze maakt deel uit van een groep nogal arrogante donkere dames die al 3 dagen luid en duidelijk aanwezig zijn op het resort. Eergisteren zaten we te eten en toen heeft ze de hele crew van het restaurant voor zich laten zingen omdat ze jarig was. Vandaag is het weer zover, blijkbaar is ze 3 dagen jarig ofzo? Eerder op de avond trad er een lokale zanger op en die heeft ook al happy birthday voor haar gezongen en blijkbaar moet ze nu weer aandacht hebben. Ze loopt naar de groep toe en wil eigenlijk in het midden gaan staan. De dansers geven haar echter geen ruimte en de danseressen die achter de kring staan, weten niet wat ze ermee aan moeten. Ik voel plaatsvervangende schaamte voor hoe ze dit mooie moment voor de jarige gewoon verpest en nog vindt dat ze er alle recht op heeft. Ze paradeert rond alsof ze de koningin van Sheba is ofzo. Haar vriendinnen lopen letterlijk rond met de neus in de lucht en kijken minachtend op de rest van het gepeupel neer. Het resort is echt niet zo denderend jetsetterig als zij het doen voorkomen hoor, ik voel me er prima op mijn gemak, dus dat wil wat zeggen. Zij zijn hier gewoon verkeerd en verpesten het in hun veel te weinig verhullende jurken die bovendien te klein zijn voor hun omvang. Maar goed, ik kan er nog even over doorgaan, maar ik erger me gewoon kapot aan de dames, laat ik het daarop houden.

Na de show snel het bed in en slapen want de wekker staat veel te vroeg morgen. We worden al om kwart voor 8 opgehaald en voor die tijd nog ontbijten en koffers regelen en uitchecken.

Welterusten :-)