Rij-verslag
Blijf op de hoogte en volg Eveline
06 April 2016 | Nederland, Almere Stad
Beter laat dan nooit zullen we maar weer zeggen. Ik was vast van plan om dit verslag afgelopen zaterdag al te tikken, maar het kwam er even niet van. Dus bij deze alsnog!
Donderdagavond lagen we iets te laat in ons nest en vrijdag was de wekker om 7 uur toch wel vroeg. Waterkoker aan en koffie maken. Broodjes hebben we zat, dus ontbijt is eigenlijk snel geregeld. Dan het ritueel van alles terug in zakken en tassen proppen en naar de auto slepen en het zo rond half 9 als ik denk dat we klaar zijn. De Snoozeboxx heeft goed dienst gedaan en is voor 2 personen echt prima te doen. De meeste mensen zitter er hier echter met de hele familie in en dat lijkt me toch wel erg boven op elkaar de hele tijd.
Kurt neemt de laptop en gaat naar de gemeenschappelijke tent om nog wat dingen op internet te doen. Kijken of er file staat en alle spelletjes afwerken. Ik ga in de rij staan bij de servicedesk/koffiebar/ontbijtservice/winkel en wacht rustig mijn beurt om de keycard in te leveren. Er zijn 4 medewerkers in dienst en 2 daarvan zijn heel druk met lijstjes en afstrepen, nummer 3 loopt doelloos rond en nummer 4 staat de rij weg te werken. Het zal mijn beperkte visie zijn, maar als meneer doelloos even bij had gesprongen, had het mij een kwartier gescheeld. Eenmaal aan de beurt ben ik binnen 10 seconden klaar. Alles van te voren betaalt, geen bijzonderheden en “Ja, het was een aangenaam verblijf. Tot de volgende keer misschien!”
Daarna voeg ik me bij Kurt die nog een vrije tafel gevonden heeft tussen alle ontbijtende gasten. Dat vind ik wel een leuk idee van de jeugdherberg. Je neemt gewoon je eigen spullen mee, plakt er een label op en stopt het in de koelkast. Borden, glazen, mokken en bestek worden geleverd en kun je daarna even afwassen bij de wasbak met de 10 liter jerrycan biologisch afwasmiddel. Er zijn broodroosters, een magnetron en waterkokers. In andere jeugdherbergen zijn er ook kooktoestellen, maar die hebben we hier niet. Dus al bij al is het heel erg vrijheid, blijheid en hangt er een sfeertje als op een festival.
Het internet wil niet heel erg meewerken en het is niet mijn geplande 9 uur, maar rond half 10 dat we wegrijden. We gaan een lange rit maken richting Londen waar we nog een bezoekje met onze passen gaan maken. Maar eerst moeten we daar zien te komen.
We rijden via de A391 naar de ons welbekende A30. De A30 is eigenlijk een enorm lange “snel”weg die tot in Land’s End loopt en dus dwars door Cornwall en Devon loopt. Bij Honiton gaat hij over in de A303 en dan begint het hopen. De A303 is de beruchte weg langs Stonehenge. Uiteindelijk komen we in de buurt en daar staan we ook al in de file. We denken (hopen) echter dat er misschien wat gebeurd is, maar helaas. Na zo’n 5 kilometer file voor de eerste rotonde, sorteren we in eerste instantie voor naar het vervolg van de A303. Als we de weg echter zien, zien we ook dat die tot de horizon vast staat. Geen optie dus! Gelukkig zijn we hier afgelopen november ook genoeg langs gereden en weten we een alternatieve route, die weliswaar een eindje om is, maar die vast sneller is dan daar weer aansluiten in de file.
We rijden dus omhoog langs het visitor centre van Stonehenge en daarna via Larkhill weer terug naar de A303. Larkhill is een legerbasis waar ook gewoond wordt. Overal staan grote hekken rond de huizen. Een echte compound dus. Je mag nergens ver een straat inrijden zonder clearance of een pasje. Gezellig boel dus. De huizen zijn ook bijzonder saai en functioneel. Weinig opbeurende omgeving om in te wonen.
Aangekomen bij de rotonde waar we de A303 weer oppikken, kijken we naar rechts en zien daar nog steeds file staan. Blij dat we deze omweg genomen hebben. Helaas is inmiddels de tijd al wel flink opgeschoven. Aankomsttijd bij vertrek was 13:48 en inmiddels zitten we op 14:20. Nja, hopelijk loopt het niet verder op. We moeten de M25, de London Orbital, nog..
Onderweg maken we af en toe een snel sanitair stopje en al bij al gaat de reis voorspoedig, tot we dus de M25 op moeten. We hadden het eigenlijk al op de radio gehoord dat er file was, maar daar gebruiken ze junctions (knooppunten) en als je niet weet waar die zijn omdat je de kaart vergeten bent van Zuid Oost Engeland, dan kun je alleen maar hopen dat je niet al te erg geraakt wordt erdoor. Helaas dus.. We hebben flink aan kunnen schuiven en het is uiteindelijk iets na 3 uur dat we aankomen bij onze tussenstop. We willen uiterlijk 16:30 weer door omdat we nog een stukje M25 moeten nemen, dus bliksembezoek helaas.
We brengen vandaag een bezoekje aan Downe House, het huis waar Charles Darwin gewoond heeft met zijn gezin. Bij de ontvangst wordt ons een audioguide aangeboden, maar we weigeren die beleefd. Er is niets zo erg als iets interessant vinden en het niet af kunnen maken. Dus we doen het huis zonder extra informatie en lopen zelf wat rond.
Het valt een beetje tegen. Doordat ik niet heel erg rustig ben, voel ik niet die tinteling die ik normaal heb als ik op een historisch belangrijke plek ben. Het helpt ook niet dat er bijna geen ruimtes toegankelijk zijn.
Op de eerste verdieping is een tentoonstelling over Darwin’s gezin, de evolutietheorie en de reis op de Beagle. De tentoonstelling is wel erg visueel aantrekkelijk ingericht. Geen saaie vitrines in een kale ruimte. De ruimtes zijn gedecoreerd en de tentoonstelling is opgeleukt met allerlei dieren waar hij onderzoek naar gedaan heeft. Er staat ergens een leuk beeld van een galapagosschildpad en ergens anders vliegt een vink en zo zijn er overal in hoekjes en randjes spelers uit het leven van Darwin te vinden.
Op de begane grond zijn een aantal kamers opengesteld en ingericht zoals het er vroeger uit moet hebben gezien. We lopen door de kamers en komen toch een aantal vreemde dingen tegen. Sigarenkistjes met de sticker “Smoking kills” bijvoorbeeld. Opmerkelijk dat ze dat toen ook al wisten..
Na de benedenverdieping is de tuin aan de beurt. Dit is een joekeltje en ik snap meteen hoe Darwin een rondje kon wandelen in de tuin. Er is een compleet weiland, een tennisbaan, speelveld en nog een enorme moestuin en dan nog een gedeelte dat als siertuin ingericht is. Het is een compleet park. Helaas zijn we hier ook te vroeg, of planten ze niets meer aan tegenwoordig, want de tuin ligt er een beetje brak en verloren bij. Het is echter wel mooi weer, dus een wandelingetje is best aangenaam.
We zijn al bij al, als een volleerd Japanner, iets meer dan een uur bezig geweest en gaan dus terug naar de auto en de M25. Ik heb ondertussen nog geprobeerd om via internet achter de verkeerssituatie te komen, maar bereik is in Engeland niet overal gegarandeerd. In grote steden of toeristische gebieden heb je wel mobiel internet, maar op het platteland kun je er naar fluiten. Op de goede gok dus maar rijden.
Op de M25 komen we, geheel volgens verwachting, weer in de file te staan, maar nu is het te overzien. We weten dat het maximaal 3,7 kilometer is nog voordat we een afslag mogen nemen naar de M2 richting Canterbury en Dover. We laten de M20 links liggen want we gaan onze vakantie in Engeland geheel in stijl afsluiten.. We gaan naar de Mac in Dover haha Het is ondertussen een traditie geworden aangezien de Burger King bij de Ferry om 18:00 (I kid you not) sluit.
Eenmaal op de M2 is het easy peasy en gaat de rit super snel. We komen alleen weer stom verbazende dingen tegen. Zo sta je ineens voor verkeerslichten, midden op de snelweg. Kurt gelooft me in eerste instantie niet als ik een fietser spot die over het randje van de snelweg fietst en even later komen we bij een bizar kruispunt OP DE SNELWEG! Daar staat gewoon een fietser voorgesorteerd om af te slaan OP DE SNELWEG! Echt, de Britten sporen niet wat dat betreft. De zaterdag lees ik nog dat de UK zo erg achterloopt op NL qua voorzieningen voor fietsers dat ze op dit tempo pas in 2200 op het niveau van het huidige NL zijn. Yup, dat kan ik me voorstellen met wat we tot nu toe gezien hebben.
We komen natuurlijk middenin het spitsuur bij de Mac en parkeren is lastig. Is het altijd daar, maar nu is het echt puzzelen. Gelukkig spotten we een plekje en de auto mag ook even rusten. Bij de Mac hebben ze de Monopoly actie weer eens in het leven geroepen. Dus op elk artikel dat je er koopt, zit een sticker met een straatje of een prijs. We hebben uiteindelijk 3 prijzen en diverse straten. We zitten alleen redelijk vol na onze big tasty’s en ik vind het wel leuk om andere mensen blij te maken. Dus ik geef ons lotje om gratis kip nuggets te krijgen door aan een vader met 2 dochters. Die is helemaal overdondert en ik krijg een hele dankbetuiging. Kijk, dat is leuk, mensen blij maken! Ik voel me meteen weer helemaal vrolijk!
Vanaf de Mac is het maar 10 minuten naar de haven. Je rijdt er als het ware zo naar binnen. Dat is echt goed geregeld in Dover. De paspoortcontrole valt erg mee deze keer, we zijn er zo door. Daarna is het een beetje verwarrend. Er staan rijen en rijen en rijen met vrachtwagens te wachten. Er is een grote boog over de weg gemaakt met daarop een bord dat aangeeft in welke rij je moet gaan staan om in te checken als vrachtwagen, auto, bus, etc en bij welke maatschappij. De vrachtwagens staan alleen ook op het vak voor de auto’s en wij moeten bij DFDS zijn.
Dus we sluiten maar braaf aan tussen de vrachtwagens. Tot we zien dat we eigenlijk ook via de andere route hadden gekund en nu echt lang gaan moeten wachten tussen de vrachtwagens. Kurt weet echter, niet zonder slag of stoot, naar de andere kant te komen. Ik vond het niet zo’n prettige manoeuvre, maar goed, Kurt rijdt en hij moet het zelf maar weten.. Verder zeg ik niets! Haha
Inchecken gaat verder snel. We krijgen weer een toegangskaartje voor de eerste klas ruimte en zetten de auto, bijna vooraan, in een rij. Vervolgens gaan we nog even naar binnen naar de wachtruimte. We zijn veeeeel te vroeg en de boot zal er vast nog niet zijn. Ik koop nog wat paasdingetjes bij de WHSmith. Lepeleitjes en een pak koekjes met creme egg vulling en daarna gaan we nog relaxed zitten op een bank.
We horen wel een aankondiging voor een ferry naar Calais, maar die van ons wordt nog niet omgeroepen. Zo rond half 8 gaan we toch maar eens naar de auto, je weet maar nooit. Als we naar buiten lopen, zien we echter tot onze grote schrik dat ze al begonnen zijn met oprijden. Wij dus naar de auto rennen. Onze rij rijdt al om onze auto heen zelfs! Blijkbaar wordt de ferry naar Duinkerken niet aangekondigd. Hij is echt enorm vroeg, eerste keer dat we dat meemaken. Normaal rijden we pas rond de vertrektijd de boot op.
Het is even wachten voor we naar de eerste klas mogen (we zijn echt te vroeg) Als de deur open gaat is het een bestorming van het lounge gedeelte. De meesten willen graag even liggen en wij willen ook rustig zitten, dus sluiten we aan. Een Poolse familie neemt 3 lounge stoelen bij het raam en een motorrijder pakt de stoel er tegenover, dus wij nemen 2 stoelen achteraan bij de ingang. Dan begint de irritatie.
Je kunt onbeperkt koffie/thee of sap nemen en daarbij liggen koekjes die je kunt pakken. Er zijn echter ook kleine zoete bladerdeeg gebakjes waarvan er maar 1 schaal is. De Polen hebben daar echter maling aan en blijven heen en weer lopen om hun bord vol te schuiven met de broodjes. Komt er dus op neer dat wij uiteindelijk geen zoet broodje hebben gehad. Blijkbaar gaat dat ook door voor avondeten ofzo. Vervolgens liggen de stoelen niet goed en besluiten moeder en dochter in het andere gedeelte elk een bank in te nemen, maar ze laten vervolgens hun spullen wel gewoon in het lounge gedeelte liggen zodat er niemand anders op hun plek kan gaan zitten. De vader blijft achter en knapt een uiltje. Uiteindelijk komt er een steward langs om te kijken en even later worden de tassen en jassen verwijderd. Sommige mensen zijn gewoon echt asociaal helaas.
De overtocht verloopt verder rustig. We hebben wederom zowel op de heen- als terugreis een rustige zee. Ik heb Kurt niet groen aan zien lopen, dus ik denk dat hij mijn mening over rustige overtocht deelt. Het afrijden is natuurlijk weer vreemd. We waren redelijk snel op de boot en mogen er weer bijna als laatste van af. Ach ja.. In Duinkerken hebben we verder geen controle meer en, al navigerend tussen de enorme colonne vrachtwagens, zitten we binnen no time weer op de snelweg terug naar huis. Iets na middernacht zijn we weer thuis bij Kurt en niet heel veel later kruipen we ons bed in. Ik heb mijn verjaardag om middernacht dus ergens rond de grens met Frankrijk en België gevierd haha
Cornwall is echt een aanrader om naar toe te gaan op vakantie. Het is er erg mooi en er is veel te doen en zien. Ik heb het weer terug gezet op mijn lijst voor vakanties. We hebben maar een heel klein stukje gedaan en dan nog lang niet alles. We moeten nog een keer terug naar Sennen Cove om naar Land’s End te wandelen bijvoorbeeld. De kusten zijn ruw en prachtig en de infrastructuur en voorzieningen zijn goed. Het is niet zo desolaat en uitgestrekt als Schotland, maar goed te doen. Maar goed, eerst deze zomer maar eens op droomreis naar Paaseiland en Frans Polynesië. Daarna mogen we weer gaan plannen voor een volgende vakantie :D Dus tot over een paar maandjes bij het volgende reisverslag!
Donderdagavond lagen we iets te laat in ons nest en vrijdag was de wekker om 7 uur toch wel vroeg. Waterkoker aan en koffie maken. Broodjes hebben we zat, dus ontbijt is eigenlijk snel geregeld. Dan het ritueel van alles terug in zakken en tassen proppen en naar de auto slepen en het zo rond half 9 als ik denk dat we klaar zijn. De Snoozeboxx heeft goed dienst gedaan en is voor 2 personen echt prima te doen. De meeste mensen zitter er hier echter met de hele familie in en dat lijkt me toch wel erg boven op elkaar de hele tijd.
Kurt neemt de laptop en gaat naar de gemeenschappelijke tent om nog wat dingen op internet te doen. Kijken of er file staat en alle spelletjes afwerken. Ik ga in de rij staan bij de servicedesk/koffiebar/ontbijtservice/winkel en wacht rustig mijn beurt om de keycard in te leveren. Er zijn 4 medewerkers in dienst en 2 daarvan zijn heel druk met lijstjes en afstrepen, nummer 3 loopt doelloos rond en nummer 4 staat de rij weg te werken. Het zal mijn beperkte visie zijn, maar als meneer doelloos even bij had gesprongen, had het mij een kwartier gescheeld. Eenmaal aan de beurt ben ik binnen 10 seconden klaar. Alles van te voren betaalt, geen bijzonderheden en “Ja, het was een aangenaam verblijf. Tot de volgende keer misschien!”
Daarna voeg ik me bij Kurt die nog een vrije tafel gevonden heeft tussen alle ontbijtende gasten. Dat vind ik wel een leuk idee van de jeugdherberg. Je neemt gewoon je eigen spullen mee, plakt er een label op en stopt het in de koelkast. Borden, glazen, mokken en bestek worden geleverd en kun je daarna even afwassen bij de wasbak met de 10 liter jerrycan biologisch afwasmiddel. Er zijn broodroosters, een magnetron en waterkokers. In andere jeugdherbergen zijn er ook kooktoestellen, maar die hebben we hier niet. Dus al bij al is het heel erg vrijheid, blijheid en hangt er een sfeertje als op een festival.
Het internet wil niet heel erg meewerken en het is niet mijn geplande 9 uur, maar rond half 10 dat we wegrijden. We gaan een lange rit maken richting Londen waar we nog een bezoekje met onze passen gaan maken. Maar eerst moeten we daar zien te komen.
We rijden via de A391 naar de ons welbekende A30. De A30 is eigenlijk een enorm lange “snel”weg die tot in Land’s End loopt en dus dwars door Cornwall en Devon loopt. Bij Honiton gaat hij over in de A303 en dan begint het hopen. De A303 is de beruchte weg langs Stonehenge. Uiteindelijk komen we in de buurt en daar staan we ook al in de file. We denken (hopen) echter dat er misschien wat gebeurd is, maar helaas. Na zo’n 5 kilometer file voor de eerste rotonde, sorteren we in eerste instantie voor naar het vervolg van de A303. Als we de weg echter zien, zien we ook dat die tot de horizon vast staat. Geen optie dus! Gelukkig zijn we hier afgelopen november ook genoeg langs gereden en weten we een alternatieve route, die weliswaar een eindje om is, maar die vast sneller is dan daar weer aansluiten in de file.
We rijden dus omhoog langs het visitor centre van Stonehenge en daarna via Larkhill weer terug naar de A303. Larkhill is een legerbasis waar ook gewoond wordt. Overal staan grote hekken rond de huizen. Een echte compound dus. Je mag nergens ver een straat inrijden zonder clearance of een pasje. Gezellig boel dus. De huizen zijn ook bijzonder saai en functioneel. Weinig opbeurende omgeving om in te wonen.
Aangekomen bij de rotonde waar we de A303 weer oppikken, kijken we naar rechts en zien daar nog steeds file staan. Blij dat we deze omweg genomen hebben. Helaas is inmiddels de tijd al wel flink opgeschoven. Aankomsttijd bij vertrek was 13:48 en inmiddels zitten we op 14:20. Nja, hopelijk loopt het niet verder op. We moeten de M25, de London Orbital, nog..
Onderweg maken we af en toe een snel sanitair stopje en al bij al gaat de reis voorspoedig, tot we dus de M25 op moeten. We hadden het eigenlijk al op de radio gehoord dat er file was, maar daar gebruiken ze junctions (knooppunten) en als je niet weet waar die zijn omdat je de kaart vergeten bent van Zuid Oost Engeland, dan kun je alleen maar hopen dat je niet al te erg geraakt wordt erdoor. Helaas dus.. We hebben flink aan kunnen schuiven en het is uiteindelijk iets na 3 uur dat we aankomen bij onze tussenstop. We willen uiterlijk 16:30 weer door omdat we nog een stukje M25 moeten nemen, dus bliksembezoek helaas.
We brengen vandaag een bezoekje aan Downe House, het huis waar Charles Darwin gewoond heeft met zijn gezin. Bij de ontvangst wordt ons een audioguide aangeboden, maar we weigeren die beleefd. Er is niets zo erg als iets interessant vinden en het niet af kunnen maken. Dus we doen het huis zonder extra informatie en lopen zelf wat rond.
Het valt een beetje tegen. Doordat ik niet heel erg rustig ben, voel ik niet die tinteling die ik normaal heb als ik op een historisch belangrijke plek ben. Het helpt ook niet dat er bijna geen ruimtes toegankelijk zijn.
Op de eerste verdieping is een tentoonstelling over Darwin’s gezin, de evolutietheorie en de reis op de Beagle. De tentoonstelling is wel erg visueel aantrekkelijk ingericht. Geen saaie vitrines in een kale ruimte. De ruimtes zijn gedecoreerd en de tentoonstelling is opgeleukt met allerlei dieren waar hij onderzoek naar gedaan heeft. Er staat ergens een leuk beeld van een galapagosschildpad en ergens anders vliegt een vink en zo zijn er overal in hoekjes en randjes spelers uit het leven van Darwin te vinden.
Op de begane grond zijn een aantal kamers opengesteld en ingericht zoals het er vroeger uit moet hebben gezien. We lopen door de kamers en komen toch een aantal vreemde dingen tegen. Sigarenkistjes met de sticker “Smoking kills” bijvoorbeeld. Opmerkelijk dat ze dat toen ook al wisten..
Na de benedenverdieping is de tuin aan de beurt. Dit is een joekeltje en ik snap meteen hoe Darwin een rondje kon wandelen in de tuin. Er is een compleet weiland, een tennisbaan, speelveld en nog een enorme moestuin en dan nog een gedeelte dat als siertuin ingericht is. Het is een compleet park. Helaas zijn we hier ook te vroeg, of planten ze niets meer aan tegenwoordig, want de tuin ligt er een beetje brak en verloren bij. Het is echter wel mooi weer, dus een wandelingetje is best aangenaam.
We zijn al bij al, als een volleerd Japanner, iets meer dan een uur bezig geweest en gaan dus terug naar de auto en de M25. Ik heb ondertussen nog geprobeerd om via internet achter de verkeerssituatie te komen, maar bereik is in Engeland niet overal gegarandeerd. In grote steden of toeristische gebieden heb je wel mobiel internet, maar op het platteland kun je er naar fluiten. Op de goede gok dus maar rijden.
Op de M25 komen we, geheel volgens verwachting, weer in de file te staan, maar nu is het te overzien. We weten dat het maximaal 3,7 kilometer is nog voordat we een afslag mogen nemen naar de M2 richting Canterbury en Dover. We laten de M20 links liggen want we gaan onze vakantie in Engeland geheel in stijl afsluiten.. We gaan naar de Mac in Dover haha Het is ondertussen een traditie geworden aangezien de Burger King bij de Ferry om 18:00 (I kid you not) sluit.
Eenmaal op de M2 is het easy peasy en gaat de rit super snel. We komen alleen weer stom verbazende dingen tegen. Zo sta je ineens voor verkeerslichten, midden op de snelweg. Kurt gelooft me in eerste instantie niet als ik een fietser spot die over het randje van de snelweg fietst en even later komen we bij een bizar kruispunt OP DE SNELWEG! Daar staat gewoon een fietser voorgesorteerd om af te slaan OP DE SNELWEG! Echt, de Britten sporen niet wat dat betreft. De zaterdag lees ik nog dat de UK zo erg achterloopt op NL qua voorzieningen voor fietsers dat ze op dit tempo pas in 2200 op het niveau van het huidige NL zijn. Yup, dat kan ik me voorstellen met wat we tot nu toe gezien hebben.
We komen natuurlijk middenin het spitsuur bij de Mac en parkeren is lastig. Is het altijd daar, maar nu is het echt puzzelen. Gelukkig spotten we een plekje en de auto mag ook even rusten. Bij de Mac hebben ze de Monopoly actie weer eens in het leven geroepen. Dus op elk artikel dat je er koopt, zit een sticker met een straatje of een prijs. We hebben uiteindelijk 3 prijzen en diverse straten. We zitten alleen redelijk vol na onze big tasty’s en ik vind het wel leuk om andere mensen blij te maken. Dus ik geef ons lotje om gratis kip nuggets te krijgen door aan een vader met 2 dochters. Die is helemaal overdondert en ik krijg een hele dankbetuiging. Kijk, dat is leuk, mensen blij maken! Ik voel me meteen weer helemaal vrolijk!
Vanaf de Mac is het maar 10 minuten naar de haven. Je rijdt er als het ware zo naar binnen. Dat is echt goed geregeld in Dover. De paspoortcontrole valt erg mee deze keer, we zijn er zo door. Daarna is het een beetje verwarrend. Er staan rijen en rijen en rijen met vrachtwagens te wachten. Er is een grote boog over de weg gemaakt met daarop een bord dat aangeeft in welke rij je moet gaan staan om in te checken als vrachtwagen, auto, bus, etc en bij welke maatschappij. De vrachtwagens staan alleen ook op het vak voor de auto’s en wij moeten bij DFDS zijn.
Dus we sluiten maar braaf aan tussen de vrachtwagens. Tot we zien dat we eigenlijk ook via de andere route hadden gekund en nu echt lang gaan moeten wachten tussen de vrachtwagens. Kurt weet echter, niet zonder slag of stoot, naar de andere kant te komen. Ik vond het niet zo’n prettige manoeuvre, maar goed, Kurt rijdt en hij moet het zelf maar weten.. Verder zeg ik niets! Haha
Inchecken gaat verder snel. We krijgen weer een toegangskaartje voor de eerste klas ruimte en zetten de auto, bijna vooraan, in een rij. Vervolgens gaan we nog even naar binnen naar de wachtruimte. We zijn veeeeel te vroeg en de boot zal er vast nog niet zijn. Ik koop nog wat paasdingetjes bij de WHSmith. Lepeleitjes en een pak koekjes met creme egg vulling en daarna gaan we nog relaxed zitten op een bank.
We horen wel een aankondiging voor een ferry naar Calais, maar die van ons wordt nog niet omgeroepen. Zo rond half 8 gaan we toch maar eens naar de auto, je weet maar nooit. Als we naar buiten lopen, zien we echter tot onze grote schrik dat ze al begonnen zijn met oprijden. Wij dus naar de auto rennen. Onze rij rijdt al om onze auto heen zelfs! Blijkbaar wordt de ferry naar Duinkerken niet aangekondigd. Hij is echt enorm vroeg, eerste keer dat we dat meemaken. Normaal rijden we pas rond de vertrektijd de boot op.
Het is even wachten voor we naar de eerste klas mogen (we zijn echt te vroeg) Als de deur open gaat is het een bestorming van het lounge gedeelte. De meesten willen graag even liggen en wij willen ook rustig zitten, dus sluiten we aan. Een Poolse familie neemt 3 lounge stoelen bij het raam en een motorrijder pakt de stoel er tegenover, dus wij nemen 2 stoelen achteraan bij de ingang. Dan begint de irritatie.
Je kunt onbeperkt koffie/thee of sap nemen en daarbij liggen koekjes die je kunt pakken. Er zijn echter ook kleine zoete bladerdeeg gebakjes waarvan er maar 1 schaal is. De Polen hebben daar echter maling aan en blijven heen en weer lopen om hun bord vol te schuiven met de broodjes. Komt er dus op neer dat wij uiteindelijk geen zoet broodje hebben gehad. Blijkbaar gaat dat ook door voor avondeten ofzo. Vervolgens liggen de stoelen niet goed en besluiten moeder en dochter in het andere gedeelte elk een bank in te nemen, maar ze laten vervolgens hun spullen wel gewoon in het lounge gedeelte liggen zodat er niemand anders op hun plek kan gaan zitten. De vader blijft achter en knapt een uiltje. Uiteindelijk komt er een steward langs om te kijken en even later worden de tassen en jassen verwijderd. Sommige mensen zijn gewoon echt asociaal helaas.
De overtocht verloopt verder rustig. We hebben wederom zowel op de heen- als terugreis een rustige zee. Ik heb Kurt niet groen aan zien lopen, dus ik denk dat hij mijn mening over rustige overtocht deelt. Het afrijden is natuurlijk weer vreemd. We waren redelijk snel op de boot en mogen er weer bijna als laatste van af. Ach ja.. In Duinkerken hebben we verder geen controle meer en, al navigerend tussen de enorme colonne vrachtwagens, zitten we binnen no time weer op de snelweg terug naar huis. Iets na middernacht zijn we weer thuis bij Kurt en niet heel veel later kruipen we ons bed in. Ik heb mijn verjaardag om middernacht dus ergens rond de grens met Frankrijk en België gevierd haha
Cornwall is echt een aanrader om naar toe te gaan op vakantie. Het is er erg mooi en er is veel te doen en zien. Ik heb het weer terug gezet op mijn lijst voor vakanties. We hebben maar een heel klein stukje gedaan en dan nog lang niet alles. We moeten nog een keer terug naar Sennen Cove om naar Land’s End te wandelen bijvoorbeeld. De kusten zijn ruw en prachtig en de infrastructuur en voorzieningen zijn goed. Het is niet zo desolaat en uitgestrekt als Schotland, maar goed te doen. Maar goed, eerst deze zomer maar eens op droomreis naar Paaseiland en Frans Polynesië. Daarna mogen we weer gaan plannen voor een volgende vakantie :D Dus tot over een paar maandjes bij het volgende reisverslag!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
