Trappen aan de zee

Afgelopen nacht was een iets onrustiger nachtje. Er zijn nu mensen met kinderen ergens in de snoozeboxxen en de kids mogen blijkbaar rondrennen naar hartenlust. Zo ook over de loopbrug langs onze kamers. Kan je vertellen dat dat niet echt prettig is. Maar al bij al hebben we toch een redelijke nacht gehad en na het ontbijt is het weer douchen. Kurt gaat nog even het nieuws en weerbericht bekijken in de gemeenschappelijke tent en daarna zijn we op weg.

Er staan vandaag 2 a 3 dingen op het programma. We steken Cornwall dwars over naar de kust aan de andere kant. Omdat onze eerste bestemming niet in de GPS staat, hebben we op basis van de kaart maar een bestemming gekozen die er in de buurt ligt en gaan vanaf daar verder op de kaart. We rijden dus als eerste naar Mawgan Porth.

Het is vandaag echt stralend weer. Blauwe lucht met een paar vrolijke witte wolkjes en een zonnetje erbij. Beter kan bijna niet voor een dagje er op uit. In Mawgan Porth is dit ook te merken. Het is een mooi kustplaatsje met een strand en dit strand is al behoorlijk vol aan het lopen. Witte huisjes zijn tegen de hellingen gebouwd en je krijgt echt een zomervakantiegevoel hier. Het is ons echter net wat te druk. We zijn meer van de ruige natuur en minder mensen, dus we gaan door naar waar we eigenlijk naar op weg waren; Bedruthan Steps.

Bedruthan steps is een stukje kust dat onder de National Trust valt. Er staat een piepklein bordje en we zijn er al voorbij voor we het doorhebben. Omkeren en weer terugrijden dus. We parkeren de auto en betalen voor 2 uur parkeergeld en gaan een lekker eindje wandelen langs het strand.

Nouja, dat strand ligt meters lager aan de voet van steile kliffen onder een woest kolkende zee. Het is hoogwater momenteel, dus de stranden zijn niet te betreden. Onze wandeling gaat over de toppen van de kliffen. We beginnen bij het gedeelte dat Carnewas heet. Het uitzicht is echt fenomenaal. Hoge kliffen en prachtige blauwe zee. Je kunt ver onder je nog net het gele zand door de golven heen zien.

Bij Bedruthan kunnen we via een hele steile trap afdalen naar het strand. Via dit strand kun je bij laagwater doorlopen naar de stranden in de inhammen verderop. We hoorden later deze middag dat er mensen afgelopen week zijn vast komen te zitten bij hoogwater op een van de stranden. Ze hebben zich moeten vastklampen aan rotspunten die nog boven het water uit kwamen. De stroming is daar zo gevaarlijk dat je onmogelijk kunt zwemmen en een boot kan er ook bijna niet komen. Dus je bent gewaarschuwd mocht je willen gaan.

Bedruthan Steps is trouwens zo genoemd naar een legende over een reus. Deze reus gebruikte de rotspunten die uitsteken boven het water om tijdens hoogwater van de ene kant naar de andere kant van de baai te kunnen lopen. Stukje Cornwallse folklore dus.

We gaan de trap af en Kurt gaat helemaal naar beneden tot hij bij de laatste trede is. Ik ben een eindje daarboven gebleven en heb van het uitzicht staan genieten. Je voelt je echt nietig tussen de hoge kliffen en met het donder en geraas van de golven onder je. De golven maakten echt een enorm kabaal en door de komvorm van de inham wordt dat geluid nog eens extra versterkt. Echt een stukje indrukwekkende natuur.

We gaan de trap weer op en lopen verder langs de kliffen. Ik weet niet goed hoe ik het allemaal moet beschrijven, maar het is daar echt adembenemend mooi. Ruwe kliffen, rotsblokken in de zee voor de kust en een bijna azuurblauwe, kolkende zee. Neem daarbij stralend weer en we konden zonder jas de wandeling doen. Echt puur genieten! Voor de hele wandeling staat anderhalf uur heen en terug, maar we hebben wat tijd verloren bij de trap naar beneden en de fotomomentjes. Dus we lopen niet helemaal door naar Mackarell point, maar wel bijna voor we weer terugkeren. Best een pittig wandelingetje, maar super tevreden over het uitzicht.

Na een snelle sanitaire stop, stappen we weer in de auto voor onze volgende uitdaging.. Tintagel Castle. Hier zou King Arthur vlekkeloos ontvangen zijn. Het is ook het kasteel waar Florence Nightingale gids was en haar moeder voor haar. Ze woonde in een cottage er vlakbij. Het is ook het kasteel uit de legende van Tristan en Isolde, dus al bij al een redelijk bekend kasteeltje. Tegenwoordig staat er bitter weinig kasteel meer. Maar goed, we gaan er eens een kijkje nemen. Onderweg eten we nog ergens een pasty die niet zo lekker smaakt als die uit St Just. We kopen nog een fles cola voor Kurt en als ik even later naar het etiket kijk, zie ik dat ik een gratis fles cola zero op kan halen. Na wat delibereren of ik wel of niet de Nederlander uit moet hangen, stap ik toch uit de auto en haal even een gratis fles cola zero op. Daarna rijden we door naar Tintagel.

In Tintagel is het helemaal niet te merken waar de lokale middenstand van leeft. Het stikt er van de souvenirwinkels die Arthur gerelateerde onzin verkopen en alles heet naar Merlijn, Arthur of iets anders gerelateerds. We zetten de auto op de parkeerplaats het dichts bij de afdaling naar het kasteel. Ik blijk alleen geen kleingeld genoeg meer te hebben om in de parkeerautomaat te gooien. Dus ik ga op pad om een pinautomaat te vinden en geld te wisselen. Gelukkig is er niet heel veel verder lopen een pub met een ATM waar ze ook 10 pond klein willen maken. Dus snel terug, geld in de automaat en op naar Tintagel.

De eerste helling is al een hel. Het gaat enorm scherp naar beneden en mijn knietjes zijn echt niet blij met me. Ze steken en ik ben bang dat ze het niet houden, maar gelukkig is de helling eerder ten einde dan mijn knieën. Daarna gaat het nog verder naar beneden, maar wat minder scherp. Ik moet er wel steeds aan denken dat we dit ook weer omhoog moeten lopen en Tintagel zelf schijnt ook nog behoorlijk klimwerk te vergen. Nja, je moet er wat voor over hebben he..

Tintagel was in de 5e tot de 7e eeuw een belangrijk bolwerk van macht in Cornwall, dat was ook de periode dat er misschien een legendarische Arthur geweest kan zijn, maar de legende wordt niet eerder aangehaald dan in de 12e eeuw. Beneden is er een strand en een aantal grotten boven de waterlijn waar er eentje Merlijn's grot genoemd wordt. Of de beste man daar daadwerkelijk verbleef, of dat de beste man überhaupt bestaan heeft, is maar de vraag. Dat boeit de hordes mensen uiteraard niet die er naar toe gaan. De hele legende van dat Arthur hier wonderbaarlijk verwekt is, is waarschijnlijk in de 12e eeuw verzonnen en in de 13e eeuw is er een kasteel gebouwd door King Richard. Richard wilde van de folklore profiteren en zich profileren als een Cornish King door zijn kasteel daar te bouwen.

We laten onze kaarten scannen en beginnen aan de eerste klim. Ik weet niet hoeveel treden het zijn, maar er leek echt geen einde te komen aan de oneven treden en trappen. Als we eenmaal boven zijn, is het even uitpuffen. We hebben onze fitness wel gehad deze week met al de klimmetjes en dalletjes. Dit is ook weer zo'n dagje. Wie mooie dingen wil zien, moet pijn lijden zeggen we dan maar haha

Boven aangekomen staan we op een zonovergoten binnenplaats. Hier staan nog wat halve muurtjes overeind van wat de grote hal geweest moet zijn. Voor de aanwezige kinderen is het een waar feest om te bedenken hoe het er allemaal uit moet hebben gezien, wij geloven het wel. Het uitzicht is weer fantastisch. Ik kan me alleen daarom al voorstellen dat je je kasteel hier neer wilt zetten. Het kasteel is wel vreemd. Een gedeelte staat op de ene helling en het andere gedeelte staat op de andere helling. Vroeger was er wel wat meer rots tussen de twee gedeeltes, maar er is nooit een natuurlijke overspanning geweest of iets dergelijks. Men weet ook niet of er een brug geweest is tussen de twee gedeeltes, of dat er gewoon heen en weer geklommen werd.

We lopen een eindje verder waar weer een trap naar beneden gaat. Ik zie het nog even niet zitten om weer een hele trap op te klimmen, dus ik ga maar een klein eindje naar beneden. Kurt gaat het hele eind en gaat de IJzerpoort bekijken. Dit was de poort waar de handelsvloot binnenkwam. Eigenlijk de zeepoort dus. We gaan verder langs de rotsen en kliffen en gaan weer een trap omhoog om nog hoger op de kliffen te kunnen komen. Her en der liggen overblijfselen van huizen uit de vroege middeleeuwen. Van veel huizen weten ze niet exact van wanneer ze zijn. Er is ook een tunnel waar je door kunt waar ze ook niet van weten waar hij voor dient. Er zijn veel mysteries overgebleven dus. In de tunnel is het een flinke glij en glibberpartij en ik heb moeite om mijn voeten ergens goed neer te zetten. Alles is grijs en zonder diepte te zien, is het een klein helletje daar beneden, maar ik overleef het zonder kleerscheuren.

Iets verderop vinden we een mooi plekje op de rotsen om even van het uitzicht en de zon te genieten. We kijken uit op de kustlijn van Cornwall en de zee. Je kunt eindeloos ver kijken en het enige dat zichtbaar is aan de horizon is een schip in de verte. Je kunt mooi zien dat de aarde rond is en je voorstellen dat je echt op een eiland zit hier.

Na onze rustpauze gaan we weer verder. We vinden de rotsen en uitzichten ondertussen leuker dan de overblijfselen die her en der liggen. Het is echt een heel bijzondere plek en we zijn erg blij dat we de klim gewaagd hebben. Het is de moeite! Na nog een eindje ronddwalen en een rondje door de ommuurde tuin (daarbinnen groeit hetzelfde gras als op de rest van de kaap) langs het verhaal van Tristan en Isolde, beginnen we langzaam terug te lopen naar de ingang.

Bij de ingang gaat nog een enorm steile trap omhoog naar het voorste gedeelte van het kasteel. De trap lijkt loodrecht omhoog te gaan en is meer bergbeklimmen dan een trap. Op een gegeven moment plaats ik mijn voet verkeerd en mis een trede. Halleluja voor de trapleuning die erlangs loopt, anders had ik beneden gelegen. Met het hart in mijn keel van schrik en inspanning kom ik boven. Vanaf hier heb je een mooi zicht op de overblijfselen van het kasteel en omgeving ook. Aan de andere kant dalen we af via een pad dat weer uitkomt bij de ingang. Vandaar begint de langzame tocht terug naar de parkeerplaats. We zijn allebei erg blij als we weer in de auto zitten en de pootjes wat rust kunnen geven.

We gaan na Tintagel nog proberen om naar Restormel Castle te komen, maar we vrezen dat we al te laat zullen zijn. Toch proberen we het. Helaas komen we onderweg een paar keer vast te staan in plaatsjes en uiteindelijk komen we om 10 voor 5 bij het kasteel aan. Het kasteel sluit om 5 uur en van de zuurpruim achter de kassa mogen we niet eens een klein stukje doorlopen voor foto's. Kurt sluipt echter om een boom heen uit het zicht van mevrouw pruim en zo komt hij toch in de buurt van het kasteel. Op een bordje staat wat er nog over is van het kasteel en zo te zien is dat alleen de buitenmuren. Verder is er weinig meer te zien. Hadden we een kwartiertje gehad, dan hadden we het aan een bliksembezoekje kunnen onderwerpen. Onze conclusie was eigenlijk dat we de bezoekjes van vandaag hadden moeten omkeren. Eerst bij Restormel beginnen en dan met de kliffen eindigen. Ach ja, we hebben genoeg gezien en enorm genoten vandaag, dus het is goed zo.

Onze volgende stop is de Tesco in St Austell voor broodjes voor vanavond en morgen en wat te drinken. We halen Cheesebaps (broodjes met gesmolten kaas erover) die we in Schotland ook een paar keer gegeten hebben en een potje coleslaw en 2 pakken met plakjes kaas. Kurt haalt ook nog 2 biertjes. Bij onze jeugdherberg zetten we onze spullen in de koelkast en hopelijk vergeten we het niet morgen haha

Morgen gaan we alweer naar huis. Deze week is weer omgevlogen helaas, maar we hebben echt wel enorm genoten. Ik heb Cornwall al een mentale notitie gegeven dat we er zeker nog eens terug moeten komen. Misschien eens in de zomer.. al zal het dan wel stervensdruk zijn vrees ik.