Het regent stenen vandaag

De wekker gaat om half 8 en dan is het douchen, aankleden en richting ontbijt. De douche werkt redelijk mee vandaag, dus dat gaat goed. Kurt gaat voor een full Cornish breakfast en ik neem weer de gepocheerde eieren. Nog een bakje kwark met vers fruit erbij en we kunnen de dag beginnen.

Vandaag hebben we een kleine rondrit met prehistorische monumenten op het programma staan. We willen ook nog naar Lands End. Er werd ons aangeraden om naar Lands End te wandelen vanaf Sennen Cove, het is alleen prutweer, dus we schuiven de wandeling naar het einde van de dag, hopelijk is het dan droog.

Als eerste gaan we naar Chysauster Ancient Village. Dit is een klein dorpje uit de ijzertijd wat we kunnen bezoeken met onze English Heritage kaarten. De wandeling vanaf de parkeerplaats is uitdagend te noemen aangezien het dorp bovenop een heuvel ligt. Bij aankomst krijgen we een uitleg over het dorpje. Het bestaat uit 8 huizen die daar waarschijnlijk gebouwd zijn vanwege een waterbron. De huizen zijn waarschijnlijk maar zo'n 100 jaar bewoond. Erg kort dus. Het zijn verder hele bijzondere huizen. Het zijn zogenaamde "courtyard houses" dat wil zeggen dat de huizen cirkelvormig zijn met in het midden een onoverdekte binnenplaats. Rond de binnenplaats liggen kamers en alles is omwald door een dikke stenen muur. Het dak was waarschijnlijk van plaggen of leem en takken. De bewoners verbouwden seizoensgebonden gewassen en hielden vee. Verder leefden ze van de handel in tin dat ze met een zeef op de stranden in de buurt vonden. De huizen zijn langs een straat gebouwd, 4 aan elke zijde.

Na de introductie mogen we op ons eigen houtje de huizen gaan ontdekken. We klauteren de helling verder naar boven richting de huizen. De nederzetting die we gisteren bezocht hebben was al indrukwekkend, maar deze is nog veel beter. De huizen zijn een stuk groter en er staat nog meer overeind. Het enige jammere vond ik dat hier de fogou ingestort is, waar we er gisteren nog onderdoor konden. Het is ontzettend nat overal en we lopen dwars door stroompjes en natte plassen, het is moeilijk een stukje stevige grond te vinden om je voet neer te zetten. Op een gegeven moment komen we zelfs een soort bron tegen waar het water omhoog borrelt.

Als we boven zijn, is het misschien ook wel leuk om een foto te maken. Kurt pakt de camera en wil beginnen aan het vastleggen van de nederzetting, maar bemerkt tot zijn grote schrik dat het geheugenkaartje niet in de camera zit. Het is nergens te bekennen en moet dus nog wel in de laptop zitten. De laptop ligt natuurlijk nog in het hotel. We laten maar in het midden wiens fout dit is, we balen er al erg genoeg van. We hebben een paar foto's met de gsm genomen, maar verder dus niets helaas.

Omdat het weer begint te regenen, breien we maar een eind aan ons bezoek en banjeren terug naar de auto. We zijn vervolgens maar terug naar het hotel gereden om het geheugenkaartje te halen. Wat nog een geluk bij een ongeluk was want de slager had net verse pasties te koop. Daarmee was onze lunch ook geregeld. Pasties zijn een soort dubbelgeklapte pasteitjes. Ze kunnen met van alles en nog wat gevuld zijn. De korst is een lekker kruimelig korstje en bij ons zat er rundvlees en een berg groente in. Gloeiend heet net uit de oven, best wel lekker! De origine van de Cornish Pasty is onbekend, maar ze zijn populair geworden door de mijnwerkers. Een pasty bevat een complete maaltijd aan aardappels, groente en vlees en blijft door het gebruikte deeg heel lang warm (of was makkelijk op te warmen op een schep boven een vuurtje) Het klopt dat de pasty lang warm blijft want die van ons was bijna een uur later nog steeds lekker warm.

Met de pasty in de hand zijn we weer op weg naar de volgende bestemming. Dit is Mên an Tol. 2 staande stenen met een blok steen ertussen waar een gat in zit. Het is weer een leuke wandeling er naar toe. Eigenlijk zouden we naar de Men Skryfa gaan, een staande steen, maar die staat niet aangegeven als we op onze bestemming aankomen. Mên an Tol wel, dus tja.. We lopen een eind over een boeren landweggetje met veel keien en modder. Hier en daar stroomt het beekje over de weg of zijn er stenen kanaaltjes te zien. Het ziet er allemaal erg prehistorisch uit, maar vooral nat. We komen bij een soort oversteek waar we naar het weiland kunnen waar de Mên an Tol te vinden is, van de Men Skryfa is nog steeds niets te vinden.

Na een kort stukje lopen zien we de stenen staan. Kurt is enigszins teleurgesteld, hij had enorme stenen verwacht. De stenen zijn echter maar een ruime meter hoog en staan redelijk verloren in een veld. Na een paar foto's zijn we toch nieuwsgierig waar Men Skryfa te vinden is en volgens Google Maps is het gewoon rechtdoor lopen voor een minuut of 5, dus dat kunnen we nog wel even meepakken.

We beginnen vol goede moed aan het pad. Eerst is het nog een drassig stuk gemaaid gras, maar dit gaat al snel over in een modderspoor wat vervolgens gewoon een stromend beekje wordt waar je over, langs en door moet lopen om verder te komen. We lopen dwars door en tussen de moerassen door omhoog de heuvel op. We zien nergens een staande steen en die 5 minuten zijn ook al voorbij, maar we geven niet op. We ploeteren flink door en wandelen zo een heel eind.. de verkeerde kant op. We geven het op als de lucht loodgrijs begint te worden en de eerste druppels beginnen te vallen. Dan maar geen staande steen! De hele weg terug proberen we zo dicht mogelijk bij de wallen langs de weg te blijven lopen zodat we niet al te veel in de regen lopen, maar tegen de tijd dat we bij de auto zijn, zijn we alweer flink nat. Gelukkig niet zo doorweekt als gisteren, maar het scheelt weinig.

Na de steentjes staat er een stenen tafel op het programma. Even een snelle stop naast de weg bij Lanyon Quoit. Dit is een stenen tafel van zo'n 5,5 meter die op 3 poten van 1,5 meter rust. Ooit had de tafel 4 poten en kon er een man te paard onderdoor rijden, maar tijdens een storm in 1815 is de tafel ingestort. Bij de renovatie ervan bleek een van de poten zo zwaar beschadigd dat deze niet meer gebruikt kon worden en kreeg de tafel dus maar 3 poten terug. Het is echt een fotostopje tussendoor en we zijn binnen een paar minuten weer weg.

Als volgende staat de Madron Holy Well op de planning. Dit lijkt mij een erg leuke stop, maar door de regen denk ik dat niet alles even goed begaanbaar is. We rijden met Google Maps naar de bron omdat het verder nergens te vinden is. We komen weer op een piepklein weggetje wat uiteindelijk bij een boerderij uitkomt. Er staat wel een handgeschreven bord naar wishing well, maar dat zal het vast niet zijn, dus we rijden iets verder tot de weg eindigt. Kurt sprint een pad in om te kijken of het inderdaad de well is. Hij heeft zijn lichaamsbeweging voor vandaag weer gehad met voor niets een heuvel op te rennen en weer terug, de heilige bron is daar niet. Dan toch maar weer terug naar het bordje.

Bij het bord aangekomen zien we een grote modderpoel wat voor parkeerplaats door moet gaan. De auto wordt dus bij de ingang op een stukje droge grond geparkeerd en niet in de kuilen en modderbende even verderop. Vervolgens lopen we door een soort groene tunnel naar de bron. Het zonnetje komt ook door en dat helpt wel. Door de begroeiing en de brabbelende beek links van ons, krijgt alles een heel mysterieuze sfeer. We komen uit bij de wishing well waar een grote boom vol lintjes en andere frutsels staat. Hier komen mensen en binden iets in de boom om iemand te herdenken of om een wens te doen. Het ziet er heel gaaf uit. Het pad gaat verder langs de beek naar de overblijfselen van een oude Keltische kapel waar een put is waar nog altijd water in stroomt. Nogmaals, het is echt jammer dat het zo'n natte modderbende is, maar de locatie is erg bijzonder en ik ben blij dat we er geweest zijn!

Na Madron Holy Well rijden we naar Drift Reservoir. Eigenlijk zijn we hier gisteren al langs gereden van en naar Euny, maar toen vergeten te stoppen, dus vandaag ingehaald. Het is een stuwmeer van ongeveer een mijl lang en het dient als watervoorziening voor het omliggende gebied. Je kunt er ook vissen als je wilt. De dam is geheel toegankelijk wat wel opmerkelijk is. We zetten de auto neer en lopen de helling af naar de dam. Ik ben niet bepaald gecharmeerd van dammen, sluizen en andere ongein waar het waterniveau verschilt. Geen idee waarom, maar ik krijg er de kriebels van. Toch wandelen we over de dam om naar de enorme waterval te kijken die er aan een kant afloopt. Het stuwmeer stroomt over de dam in een kanaal om zo zijn weg verder te vinden. We gaan nog de trap af naar de voet van de dam en een klein stukje langs het kanaal. Kurt doet nog een kleine poging om de dam te beklimmen, maar dat is toch een stukje te steil.

Na de dam en het stuwmeer gaan we door naar de Merry Maidens Stone circle en de Tregiffian Burial Chamber. Deze liggen vlak bij elkaar. Als we daar aankomen lijkt het even alsof we geen parkeerplek kunnen vinden, maar bij de vrolijke dames is nog een plekje. De steencirkel stelt eigenlijk weinig voor. Wat we gezien hebben op Orkney, rond Stonehenge en in Bretagne overtreft deze cirkel gewoonweg. Dus we wandelen even naar het midden van de cirkel en zijn weer weg. Dan wandelen we even de andere kant op naar de grafkamer een eindje terug langs de weg. Deze is ook redelijk verzakt en er is nog maar weinig van te zien. Ook hier blijven we dus niet al te lang plakken.

Nu begint het een stukje uitdagender te worden. We gaan op zoek naar een onvindbaar strand genaamd Nanjizal. Dat het een eindje lopen is vanaf de weg weten we, maar waar we doorheen moeten, nope, dat gaat hem niet worden. We worden namelijk naar een weggetje gewezen waar 2 diepe voren liggen met een hoog middenstuk. Met een jeep of tractor gaat dat misschien lukken, maar met de Clio is dit geen beginnen aan. We rijden dus door naar Porthgwarra wat ook een leuk ritje is door een heel smal weggetje met chagrijnige tegenliggers die vinden dat zij meer recht hebben op de weg dan jij.

Porthgwarra ziet er erg leuk uit en we vinden een parkeerplaats, maar als blijkt dat we er weer voor moeten betalen, vinden we het een stuk minder leuk geworden. We gaan niet steeds een paar pond betalen om een paar minuten rond te lopen. Dus maar weer keren en de smalle weg weer omhoog en we gaan vervolgens richting Sennen Cove om aan onze wandeling naar Land's End te beginnen.

Sennen Cove is snel gevonden en de juiste parkeerplaats ook. Ik betaal 2 pond om er 4 uur te mogen staan, dat moeten we wel redden heen en terug. Nog even naar de wc voordat we gaan lopen en dan... een donkere, grijze lucht en sterke wind. Nope, we gaan nog maar even niet lopen. Eerst maar even in de auto zitten en afwachten wat er gaat gebeuren. Nou, dat was wel duidelijk. Hoosbuien, rukwinden en enorme golven. Sennen Cove ligt direct aan het water en de parkeerplaats waar we staan heeft een prachtig uitzicht op de baai met Cape Cornwall en Porth Nanven op de achtergrond. We blijven dus maar een eindje in de auto zitten in de hoop dat het nog droog wordt. Het is lang licht, dus de wandeling kan nog een tijdje, maar met de vele regen en de harde wind... Uiteindelijk besluiten we dat we het er niet op gaan wagen. We moeten over de kliffen heen en op rotsen lopen, dat is niet bepaald een pretje in zulk nat en winderig weer.

Kurt zet de auto wat dichterbij het water en zo zitten we uiteindelijk een uur te genieten van het panorama voor ons. Cape Cornwall verdwijnt af en toe zelfs helemaal in de regenbuien en de zee is echt ruw. Lekker warm in de auto vinden wij het wel best. Op een gegeven moment breekt even de zon door wat meteen 2 prachtige regenbogen oplevert. We zien zelfs het begin van een van de regenbogen vlak voor ons in de zee. Waar de regenboog het water raakt, verandert het witte schuim in een kleurrijk geheel. Nog nooit eerder gezien en heel bijzonder. Het lijkt net alsof iemand waterverf over de golven gegoten heeft.

Het wordt echt niets meer met de wandeling en dus eigenlijk ook Land's End. We moeten dus nog maar eens terug naar Cornwall om dat te gaan doen haha Van Sennen Cove rijden we terug naar ons hotel waar we weer ons avondeten eten. Kurt gaat voor 3 lokale visjes waar hij niet van weet wat het was en ik ga voor de vegetarische lasagna met bietjes en pompoen met een salade en 2 stukken meergranenbrood erbij. Het mijne was te eten, maar weer niet om over naar huis te schrijven. Kurt's vis was gemiddeld.

Terwijl ik dit verslag zit te tikken, werd er net op de deur geklopt. Ik was blijkbaar mijn pinpas voor de deur verloren. Die zat nog in mijn jaszak en met het pakken van de sleutel zal hij wel gevallen zijn. We hoorden al een discussie op de gang, ging dus blijkbaar over mijn pas haha.

Vannacht het laatste nachtje hier in St Just, morgen gaan we richting Eden Project om nog 3 nachtjes in een zeecontainer te slapen. Nieuwsgierig hoe dat zal zijn. Maar goed, nu slapen en dan morgen weer op pad.

Tot morgen!