Soms ben je blij met een vijfde wiel aan de wagen.

Rond een uur of half 6 word ik wakker van pijn in mijn oren. De oordopjes beginnen serieus pijnlijk te worden en ik doe ze dan maar uit. Meteen word ik horendol van de meeuwen terreurbrigade buiten. Ik zet dan maar de ventilator in de slaapkamer aan op de timer en dat geluid is goed genoeg om bij in slaap te vallen. Iets voor half word ik weer wakker en vind het dan genoeg geweest. Kurt ligt nog lekker te slapen op het uitklapbed, dus ik ga op m'n gemakje een kop koffie zitten drinken in de keuken aan de bar. Om half 9 maak ik Kurt ook wakker en is het tijd voor ontbijt.

Vandaag weet ik hoe de eierkoker werkt en zijn het zowaar zachte eitjes. Lekker met toast en kaas en nog een kop koffie. Het leven is soms fijn :) Nog ff douchen en de boel opruimen en snel nog een paar foto's maken van ons stekkie hier en dan is het tijd om te vertrekken. Vandaag rijden we naar noord Devon. We zitten daar in Ilfracombe nog 6 nachten.

Kurt heeft een lijstje gemaakt met dingen die we onderweg gaan bekijken, maar eerst moeten we Bath uit zien te komen. Het is nogal druk in de ochtend en het duurt even voor we er weg zijn. Als we eenmaal buiten Bath zijn, rijden we weer in de Engelse countryside. Het is heuvelachtig, groen en in de verte zien we de zee al liggen. Onze eerste stop is Kilve Beach en zodra we de snelweg verlaten zijn het magische weggetjes. Heggetjes langs de weg, overhangende bomen, cottages langs de weg en boerderijtjes.

Kilve Beach is fossielen walhalla en je mag meenemen wat je vindt. Dus we gaan op jacht. Eerst de auto even parkeren. We moeten 1,50 betalen, maar dat is geen ramp voor 2 uurtjes lol, toiletten en eventuele jurassische souvenirs.

Bij de rand van het "strand" ontdek ik een minpuntje; het strand bestaat uit keien en rotsen. Met mijn gebrek aan dieptezicht is dat een behoorlijke uitdaging. Alles ligt los en ik maak het mezelf ook niet makkelijker met mijn Teva's aan mijn pootjes, maar het lukt. Ik besluit naar een soort getijdenpoelen te krabbelen. Hier zijn rotsranden waartussen het water stroomt en die rotsranden zijn redelijk goed begaanbaar. Aangezien het laagtij is, is er daar ook een stukje zand. Kurt vliegt weer eens over de stenen en is al snel aan de andere kant van het strand.

Ik begin mijn speurtocht naar mooie steentjes en misschien wel een fossiel. Als ik tussen de stenen en keitjes kijk, schieten er hier en daar kleine krabbetjes weg en dat is minstens zo leuk als het zoeken. Kurt is ook flink aan het zoeken en we vermaken ons opperbest. Ik vind een paar steentjes die mogelijk fossiel zijn, maar zeker weten doe ik het niet. Ze zijn in ieder geval leuk, dus ze gaan mee. Ik breek ook een paar leistenen open en vind daar zowaar kleine fossieltjes in. Helaas breek ik eentje zo kapot dat het niets meer is. Maar eentje heeft een vage afdruk van een plant er in. Een stukje verder vind ik ook nog een steen met een fossiel, misschien een ammoniet. Het is een beetje vaag, maar fossiel is het zeker. Geen super fossielen, maar we zijn dik tevreden met de vondst.

Na Kilve Beach gaan we door naar Dunster. Hier komen we voor de Gallox bridge. Dit is een laat middeleeuwse brug met 2 bogen over het riviertje wat hier stroomt. Het werd ooit gebruikt om pakpaarden over te laten lopen die met wol en stoffen naar de markt gingen in Dunster. Dunster was ooit een belangrijke marktstad waar garen en stoffen verkocht werden.

We rijden eerst door Dunster heen en zetten de auto vlak bij de brug neer op een parkeerplaats voor 1 pond. Kunnen we een uurtje weg. De brug is een beetje kleiner dan we dachten op de foto's, maar zeker de moeite. Als auto moet je door de rivier heen, maar voetgangers kunnen over de brug. We lopen naar de overkant en staan daar nog een weide vol bizarre koeien te bekijken. De koeien (en stieren) hebben smalle ronde horens die willekeurige kanten op lijken te groeien. Zo heeft de een mooie ronde horens en de ander heeft er eentje die omhoog krult en de andere krult omlaag. Er staat ook een koe met een horen naar voren gekruld over haar neus en het lijkt eerst net alsof de horen naar binnen is gedrukt, maar het blijkt dat hij over de huid groeit gelukkig. Het zijn rustige beestjes en we worden nieuwsgierig bekeken als we hen staan te bekijken.

Na de brug gaan we nog naar het centrum van het stadje om daar de markt te bekijken en wat we verder nog tegenkomen. Ik moet nog even zeggen dat er voor de brug 2 allerschattigste cottages staan met een weelde aan bloemen ervoor. Het is een ansichtkaart waardig plaatje, heel idyllisch. Overigens is het hele stadje rijk voorzien van bloemen, plantenbakken, hanging baskets en wat al niet meer. Het ziet er prachtig uit!

We komen onderweg nog langs Dunster Castle, maar daar hebben we vandaag geen tijd voor. Misschien een andere keer nog de komende dagen. Via een steile heuvel lopen we langs het kasteel en dan weer naar beneden en we zijn bij de markt. Hier staat een middeleeuws marktgebouw waar garen verhandeld werd. We gaan hier ook een kijkje nemen en zijn onder de indruk van het gebouw. Het is bijna versteend hout en er liggen leistenen op het dak en je mag er nog steeds in en door lopen. Het is wel prettig om er even in te staan omdat de zon nogal staat te branden en ik me natuurlijk niet ingesmeerd heb.

We lopen daarna weer terug en ik ga via het kasteel en Kurt gaat om de berg heen en bekijken wat er nog meer te zien is. Ik stop onderweg nog even bij de super schone toiletten van het kasteel. Je moet nooit een schoon toilet voorbij laten gaan als je ergens bent natuurlijk.

Vlakbij waar onze auto staat, is ook nog een watermolen uit de middeleeuwen. Het water voor deze molen stroomt in een kanaal om de heuvel heen zodat het extra snel stroomt. De molen is nog altijd in bedrijf, maar ik kan er weinig van vinden als ik er naar ga zoeken. Er zit wel een tea room met een boel dames aan hun cream tea en ik laat ze maar kijken. Als ik bij de auto ben, komt Kurt even later ook aanlopen en zijn we weer klaar voor vertrek.

De verbinding van onze telefoons is bar slecht en we hebben geen telefoon en geen internet verbinding op bijna alle plaatsen. Ik moet vanavond dus even een paar kaarten offline downloaden zodat we niet zonder navigatie komen te zitten. Gelukkig is de volgende bestemming op de borden aangegeven. We gaan naar Minehead. In Minehead is het wel even zoeken want we willen naar de haven en momenteel zitten we middenin het centrum. We volgen dus de bordjes maar naar Seaside of waterside. Dat is naar het water, de haven ligt ook aan het water, komt wel goed dan denken we.

We komen bij de promenade uit en slaan rechtsaf. Net op dat moment krijgen we internet weer aan de praat en blijken we redelijk in de buurt te zitten, alleen moeten we omdraaien. Waren we toch bijna op goed geluk goed gereden haha We zetten de auto neer aan de zee en lopen naar de haven. We moeten weer een klein bedrag betalen om te parkeren, maar verder geven we toch niets uit. Het is laagtij dus de boten liggen allemaal in de modder en rest van de vissers zit waarschijnlijk op zee.

We lopen de pier af en kijken uit over de zee. Het is een erg aangenaam dagje zo en we genieten volop. Dit is echt onze manier van vakantie vieren. Lekker met de auto weg en stoppen waar we stoppen willen en onderweg dingen bekijken. Ik vind het persoonlijk leuker dan Bath. In de auto zei ik ook toen we uit Bath weg waren dat de vakantie nu echt gaat beginnen. Ik hou niet zo van drukke volle steden waar je in een massa loopt. Soms is het eens leuk, maar op vakantie doe ik liever een rit met stops waar het vooral rustig is en op zich treffen we het steeds.

Op de stenen pier die met een kromming rond de haven loopt, liggen een paar mensen te genieten van de zon. Er is een kiosk waar je thee en aas kunt kopen. Lekkere combi ook. De zeewering is vrij hoog en we moeten op het randje gaan staan om er over te kunnen kijken. Aan de andere kant gaat het steil naar beneden en klotst de zee.

We lopen terug en nemen nog een kijkje bij de reddingsbrigade. Hier wordt net iemand getraind om met een soort rupsvoertuig de boten omhoog en naar beneden te slepen. Ze hebben het rupsvoertuig wel nodig hier omdat hun boothuis hoog ligt aan een steile helling van alleen maar kleine keien en stenen. Misschien dat de zee nog hoger komt met vloed, maar het lijkt alsof ze de boten met dat voertuig naar de zee brengen.

En door gaat de reis en wel naar Valley of the rocks. We hebben eigenlijk geen idee meer wat dit was en wat we er ons bij voor moeten stellen, maar we gaan een kijkje nemen. Als we met de auto de weg nemen en bij de vallei aankomen, zijn we aangenaam verrast. Overal om ons heen steken ruwe rotspieken omhoog tussen het groen. Je kunt ze stuk voor stuk beklimmen en de een is wat makkelijker dan de andere. We poten de auto weer neer voor een uurtje en gaan de boel verkennen.

Ik zie af van het berggeit spelen omdat mijn nek me nog lief is. Ik neem het coastal path langs en over de rotsen, Nog steeds een uitdagend klimmende route, maar met een stukkie asfalt onder de pootjes. Wat voor mij wel zo veilig is. Kurt gaat de rotspieken beklimmen. Ik sta op een klif te kijken of ik hem nog ergens kan vinden, maar ik kijk tegen de zon in en ik kan niet uitvogelen waar hij gebleven is. Dus banjer ik lekker door over het pad.

Het pad is een klein meter breed en aan mijn rechterhand is een rotswand en aan mijn linker een steil naar beneden lopende klif. Het pad is tegen de helling geplakt en draait om de kliffen heen. Om elke bocht heb je weer een ander uitzicht en het is een fantastische wandeling. Helaas kan ik natuurlijk geen heel eind het pad op lopen, maar ik kom een heel eind. Ik pak nog een paar flinke klimmetjes omdat ik steeds nieuwsgierig ben wat er om de bocht te zien is. Onderweg maak ik steeds foto's zodat ik het straks aan Kurt kan laten zien.

Als ik omgekeerd ben kom ik Kurt tegen het einde ook weer tegen. Hij heeft zijn berggeitactie overleeft dus haha. We lopen terug naar de auto en Kurt besluit hier ook nog eens een heuvel op te klimmen. Deze is wel een stuk steiler en met veel losliggende stenen, dus mij weer totaal niet gezien. Ik neem een kijkje bij de tea room om de hoek (tja, Engels he, je struikelt over die dingen hier) want daar staan een paar geitjes. De geitjes zijn echter in volle adoratie van een paar kiddo's, dus ik loop rustig terug naar de auto en ga op Kurt zitten wachten.

Als Kurt weer terug is proberen we een route te plotten naar de volgende bestemming. Dit gaat echter niet echt super, dus we moeten een beetje gokken. We hebben ook een papieren kaart bij ons en met behulp van die, aantekeningen en goed geluk, rijden we verder naar waar we nog heen willen... Heddon's mouth.

We rijden door de Valley of the Rocks langs een abdij en over een tolweg de heuvels in. Het is een heel klein weggetje, maar een heel mooi weggetje. Er zijn serieuze klimmetjes en uiteindelijk rijden we over de kliffen langs de zee. We stoppen bovenop de kliffen nog bij een uitkijkpunt om van het spectaculaire uitzicht over de zee, kliffen en het dal beneden ons te genieten. De weilanden van de boeren liggen er als kleine postzegeltjes bij. Elk ommuurd met een muurtje gemaakt van keien en boompjes.

Het is een fantastische route en we gaan heuvel op en af en rijden door donkere groene bossen waar muurtjes staan die onder het groene mos zitten. We missen alleen de elfjes en kabouters nog, bizar zo magisch ziet het er uit. We komen uiteindelijk een bordje Heddon's mouth tegen en volgen dat maar. We komen uit op een parkeerplaats van National Trust en het blijkt nog een flinke wandeling naar Heddons mouth te zijn en weer terug en het is al 5 uur. We besluiten dus uiteindelijk maar door te rijden naar de volgende stop.

Het is even puzzelen om weg te komen, maar Kurt ziet uiteindelijk een auto een eindje verder doorrijden en hij besluit die weg te nemen achter hem aan. De afgelegde weg was mooi, dus deze zal ook wel leuk zijn. Het is handig om een auto voor je te hebben want dan weet je dat er niets aan komt en het rijdt lekker door. We schieten lekker op als we ineens ergens tegenaan zitten en er 2 knallen klinken. We vloeken allebei flink en zetten zo snel mogelijk de auto aan de kant bij een huisje wat daar toevallig in de bocht gebouwd is.

Als we de auto uitstappen en eigenlijk al als we naar de plek om te parkeren rijden, weten we het meteen. We hebben een platte band. Er zit een dikke scheur in de zijkant van het rechtervoorwiel. Er is geen redden meer aan. De bewoner van de cottage wil graag dat we aan de andere kant parkeren omdat we nu voor zijn uitrit staan en voor hetzelfde geld kunnen we niets verwisselen en blokkeren we hem. Dus Kurt stapt weer in de auto en hobbelt de auto naar de overkant.

Gelukkig zit er een fatsoenlijk reservewiel in de auto. Al moeten we er wel even naar zoeken. Het wiel zit aan de onderkant en moet met een katrolsysteem naar beneden gedraaid worden. Kurt heeft deze auto net 3 maanden, dus het is een beetje zuur, maar aan de andere kant zit er wel alles op en aan en vinden we alles om de band te verwisselen. Kurt heeft het wiel eigenlijk binnen no time vervangen. Het langst duurde nog wel het uitvogelen hoe we in hemelsnaam dat wiel onder de auto vandaan kregen en de staalkabel weer terug opgerold.

Nogal teleurgesteld laden we onze bagage en het afgehaalde wiel weer in de auto. Lang leve de stationwagon zeggen we dan maar weer en vertrekken we weer. Nu dan maar direct door naar Ilfracombe. We hebben niet echt zin meer om nog wat te gaan bekijken en willen de auto eigenlijk gewoon parkeren en met rust laten. Gelukkig is het niet ver naar Ilfracombe en met rustig rijden gaat het prima.

We parkeren de auto op de parkeerplaats bij ons overnachtingsplekje en gaan naar binnen. Daar vertellen we van de lekke band en ons plan om hem weer te vervangen aangezien we er niet meer dan 80km per uur mee mogen rijden en de dame gaat kijken waar we morgen kunnen gaan kijken voor een nieuwe band. Daarna brengt ze ons naar onze kamer. Die bevindt zich op de bovenste etage van de toren.

We verblijven in een guesthouse genaamd The Towers en dan is het wel cool om toevallig in de toren te zitten. We hadden onze kamer wel uitgezocht, maar wisten niet waar deze zich bevond in het pand. We blijken echt een super kamer te hebben. In de slaapkamer staan 2 clubfauteuils voor een breed raam met uitzicht over de zee en de haven. De badkamer is gevestigd in de echte toren en is met een soort gangetje te bereiken. Deze ruimte is helemaal super. Heel licht, met een hoog plafond en rondom ramen vanuit waar je wederom een prachtig uitzicht hebt. Yup, dik tevreden weer!

De eigenares vertelt ons een en ander over de omgeving en geeft ook aan dat als we wat willen eten er een pub op een paar minuten afstand zit. Volgens haar had Kurt ondertussen wel een pintje verdient en ik vind dat ook wel eigenlijk. We zouden eigenlijk naar de Tesco superstore gaan, maar een biertje en een warme maaltijd spreken ook wel aan. Dus we besluiten naar de pub te gaan.

De pub blijkt een 17e eeuwse pub te zijn met een rieten dak. Het is er knus binnen en buiten is er een tuin waar je ook kunt zitten. Helaas hebben ze geen parasols, dus we gaan lekker binnen zitten. We kiezen beide voor een hamburger. Kurt met blauwe kaas en ik met bacon en kaas. Je moet je eten aan de bar bestellen, dus ik ga de bestelling doorgeven en ons eten is er daarna binnen no time. Het smaakt prima en is voldoende qua portie. We krijgen er lekkere frietjes bij en een beetje salade. We gaan ook nog voor een toetje waarbij Kurt voor de warme brownie met ijs gaat en ik voor de sticky toffee pudding met ijs. Al kletsend laten we het ons smaken. De pub is ondertussen gezellig druk en veel mensen uit de omgeving druppelen binnen. Iedereen kent iedereen, dus leuk om naar alle gesprekken te luisteren.

Na het eten beklimmen we de heuvel weer waarbij het Kurt wel een beetje zwaar valt, zijn buik is nogal vol met 2 gangen en 2 pints. Daarna nog alle trappen op naar boven met een koffer en boven gekomen vindt hij het wel welletjes en gaat lekker op bed liggen lezen.

Voor mij dus weer tijd om aan het verslag te beginnen. Ik heb mijn verslag in een van de stoelen voor het raam zitten tikken. Terwijl ik bezig ben wordt het steeds donkerder en zie ik de lichtjes aangaan in de haven. Het is echt een geweldig uitzicht. Aan de overkant van het Bristol channel moet Swansea liggen en ook daar zien we de lichtjes van. Genieten dit!

We hebben vanavond al onze ontbijtwensen door moeten geven en morgenochtend worden we om kwart voor 9 aan het ontbijt verwacht. Het is nu 23:00 en ik ga dit verslag online zetten en dan ook mijn bedje in. Hopelijk ligt dit bed wat beter dan dat in Bath. Ik kan wel wat slaap gebruiken namelijk! Tot morgen, dan lees je waarschijnlijk alles over onze bandenjacht hahaha