Joepie! Weer een steile klif!

De wekker gaat vandaag om half 8 en rond 8 uur schuiven we aan ons tafeltje voor het ontbijt. We hebben niet echt trek, maar wel ontbijt besteld, dus tja. Kurt heeft weer roerei met zalm en ik alleen roerei. We krijgen weer een schoteltje met daarop netjes 3 plakjes kaas gerangschikt. We eten de kaas op toast en we eten ook elk nog een kommetje. Kurt met melk en volkoren ontbijtgranen en ik met de grapefruit en yoghurt en muesli. De koffie hebben we vandaag wederom lang genoeg laten staan en is redelijk te doen.

We babbelen nog met de eigenaresse en ik wijs haar op de douche. Ze lijkt niet echt verbaast en zegt dat ze er naar gaat kijken, maar ze kan niets beloven en het lijkt ook niet echt alsof er wat aan gaat gebeuren. Het spijt haar wel van de overlast, ja mij ook grrrrr Als de andere tijdelijke bewoners de ontbijtruimte binnen komen, gaan wij naar boven. Snel onder de douche voor zij het water kunnen nemen. Dat blijkt de oplossing te zijn. Het water is heet, maar voldoende koud water wat erbij zit dat het nog een beetje te doen is. Als ik klaar ben met mijn turbo wasje, roep ik snel Kurt zodat hij meteen erachteraan kan. Het water laat ik lopen zodat we het niet kwijt zijn. Zo hebben we allebei zowaar een redelijke douche vandaag. Morgen maar weer doen op deze manier.

Het is de warmste dag vandaag hier en we hebben niet bepaald een handige planning daarvoor. Morgen gaan we weer naar huis, dus het valt niet anders te plannen, dus we gaan er maar aan geloven. Ik smeer me weer serieus in met factor 50 en dan in de auto en weer de weg op. We moeten een uurtje rijden en ik weet de weg eigenlijk wel ondertussen, maar voor de zekerheid toch even Maps aan. Maps twijfelt niet en wil ons meteen langs de kortste route sturen. Dat betekent in dit geval het kleinste, smalste rot weggetje wat er in de omgeving te vinden is. Daar trappen wij vandaag dus niet in he! Wij plotten onze eigen route wel. Lekker naar Barstaple over de New Barnstaple road en voorbij Barnstaple de A39.

We hebben nog wel even een lekker momentje als we bij Muddiford ineens een stilstaande auto met aanhangwagen tegenkomen. Hij doemt ineens op om de hoek en staat stil op de rijbaan. Als Kurt er omheen wil, trekt de auto op en begint te rijden. Geen verlichting op de aanhangwagen, de kabel waarschijnlijk niet aangesloten. Kurt neemt maar een klein risico dan door even flink het gas in te trappen en er toch voorbij te gaan. We hebben geen zin om hier nog een heel eind achter te zitten en ons steeds af te moeten vragen of hij remt of richting aan moet geven. Succes aan degene die dat wel gaat doen.

Even later zijn we weer bij Barnstaple en steken we de brug over de Taw weer over. Het water staat weer hoog en wij rijden weer langzaam, dus maar weer genieten van het uitzicht. Een eindje verder nemen we de zoveelste rotonde en rijden verder op de A39 tussen de achterlijke heggen door en zonder wat te kunnen zien van de omgeving. Er zijn weer een hoop knutselaars op de weg die er vreemde snelheden en rijgedagingen op na houden. Kurt is het rijden hier in Devon wel zat ondertussen. Het is veruit de minste regio van het VK waar we gereden hebben.

Gelukkig zijn we bijna bij onze bestemming en dat is Clovelly. We gaan een dorpje bezoeken wat tegen een klif gebouwd is. We moeten onze auto boven parkeren en dan te voet naar beneden, en weer omhoog. De wegen zijn te steil voor een auto. Als je echt niet kunt, kun je met een land rover naar de pier beneden en weer omhoog, maar de rest van het dorp is niet begaanbaar voor auto's.

We parkeren de auto en er staan al flink wat auto's. Het is half 12 en de zon staat flink te branden. Ondanks mijn zonnebrand, doet het me pijn en ik loop zo snel mogelijk naar de schaduw. We moeten entree betalen om Clovelly te mogen bekijken. De prijs is 7,75 per persoon. Er is een groot bezoekerscentrum met souvenirwinkel en restaurant. Dit is dus hoe je je dorp commercieel op de kaart kunt zetten. We betalen de entree en gaan nog even naar de wc voor we aan de klim naar beneden beginnen.

Het begint al meteen zoef naar beneden. Ik verheug me nu al op de terugweg.. not! Je betaalt hier gewoon om af te zien! Als we het eerste stuk afgedaald zijn, zien we meteen hoe de plaatselijke bevolking tegenwoordig dingen verplaatst naar het dorp. Ze gebruiken houten sledes die ze achter zich aan slepen over de keitjes. Er wordt een nieuwe wasmachine geleverd en de oude is net naar boven gesleept. De nieuwe wordt op de slee geladen en met 3 wordt hij naar beneden getrokken. Het lijkt heel soepel te gaan, maar ik gok dat het zwaarder is dan het lijkt. Vroeger waren er ezels voor het transport, maar de ezels hielden het niet lang vol en met de opkomst van het behartigen van dierenwelzijn, is met afgestapt van de ezels en overgegaan op de slee. Het vreet ook minder en laat minder afval achter..

Vandaag loopt er ook een jury rond die de bloemen en planten in Clovelly beoordeelt, dus we hebben geluk. Alle bloemen staan er extra netjes bij en het dorp knalt uit elkaar van de kleuren en bloemenpracht.

De weg naar beneden is weer eens serieus steil. De straat is van allemaal kleine keitjes. Heel handig om grip te hebben, maar enorm oneffen en je voet wiebelt alle kanten op als je hem neerzet. Onze knietjes zijn ook helemaal niet blij met ons tijdens deze afdaling. Ik moet steeds naar beneden kijken waar ik loop om niet te struikelen, dus naar beneden heb ik weinig gezien van Clovelly.

We lopen als eerste helemaal naar beneden naar de haven. Daar ga ik in een doorgang staan waar schaduw is en zowaar een briesje. Lekker afkoelen. Op de pier staat de zon te branden en ik trek die zon gewoon niet. Ik voel mijn huid prikken en trekken en branden. De zonnebrand helpt niet echt meer. Kurt dwaalt rond in de haven en als hij klaar is, lopen we rustig weer een eindje omhoog om dan de zijstraatjes te bekijken. We nemen een zijstraatje naar het strand.

Het strand is hier een berg keien. Daar hebben ze hier wel genoeg van. Geen spatje schaduw op het strand, dus ik blijf wachten onderaan de trap terwijl Kurt op zoek gaat naar een waterval. Wat zou het toch eens fijn zijn om tegen de zon te kunnen zonder dat het voelt alsof iemand lava over je aan het uitgieten is.

Als we de trap weer omhoog gaan, word ik aangesproken door een dame dat ze me net zag staan in de onderdoorgang en dat ze vond dat ik er toen zo rustig en ontspannen uitzag, alsof ik aan het mediteren was of iets dergelijks. Ze wilde me vragen hoe ik dat deed. Was het de koelte of deed ik een oefening? Uhm, ik stond bij te komen van de hitte in een soort van windtunneltje, daar word ik inderdaad heel zen van... hahaha! Maar bedankt voor het compliment.

We klauteren de trap op en bewegen ons van schaduw stuk naar schaduw stuk. Zo doen we het rustig aan en kunnen onze knietjes en kuiten elke keer een beetje rusten. We zien nog een ezeltje voorbij komen als we even rust staan te nemen. Blijkbaar laten ze die hier uit ofzo.. geen idee..

Het gaat weer verder tussen de prachtige tuintjes door en door smalle straatjes en over steile trappen en in de winkelstraat pakken we een zijweggetje naar het vissershuisje. Hier kunnen we binnen kijken hoe de vissers hier vroeger woonden. Niet heel veel anders dan de vissers bij ons thuis. Maar deze visser was waarschijnlijk wel wat rijker want hij had 2 verdiepingen en wel wat betere spullen in huis. Gezien de teksten en info denken we dat het het huisje van een kapitein moet zijn geweest.

Via de bovenverdieping komen we weer op de winkelstraat terecht. Uiteraard zit de uitgang naast de snoepwinkel zodat je daar ook wel naar binnen wilt gaan. Ons is het veel te warm voor snoep en we willen verder de helling op. Ik zweet ondertussen zo erg en moet er zo ellendig uitzien dat ik de tegemoet komende mensen alleen maar aan hoef te kijken en ze gaan aan de kant. Wel tof, zo kunnen we zoveel mogelijk in de schaduw blijven lopen.

Bovenaan de winkelstraat is er een klein plateautje waar een bankje staat. Er zitten nog mensen op als we aan komen lopen, dus we gaan in een ander hoekje staan waar schaduw is. De mensen staan dan op, dus wij verkassen naar het bankje waar we nog lekker een paar minuten blijven zitten bijkomen. Daarna is het door naar het steilste gedeelte, de laatste trek over de keitjes, tot waar we de wasmachine uitgeladen zagen worden.

Bovenaan is een klein veldje met een monumentje. Hier zit ook een vesting van Harry Potter. Ideaal plekje om weer even rust te nemen, een paar gevechtjes te doen terwijl we uitkijken over de zee en daarna door naar de laatste helling voor we weer in het bezoekerscentrum zijn. De laatste helling is echt killing, dat je er bijna bent, maar nog niet helemaal zeg maar.

In het bezoekerscentrum gaan we nog wat drinken. Ik neem een flesje Fentimans limonade en Kurt een flesje Fanta. Kurt neemt er een kip, prei en bacon pastie bij en ik ga voor scones met jam en clotted cream. Als ik afreken vragen ze of ik thee of koffie bij mijn cream tea wil. Uhm, ik hoef niet. Maar het is gratis mevrouw! Oh, doe dan maar een flat white erbij. Koffie kan altijd haha. We hebben een tafeltje buiten op het terras in de schaduw en waar het een beetje waait. Hier zitten we op te drogen en weer een beetje mens te worden.

De scones zijn lekker en ook de pastie is goed te doen. Terwijl we zitten te eten komt er een klein roodborstje op de rand van de stoel tegenover ons zitten. Het zit ons een beetje aan te kijken en lijkt totaal niet bang. Als het vervolgens naast onze voeten gaan zitten zijn we er zeker van, deze is echt niet bang. Ik pak vervolgens een klein kruimeltje van mijn scone en leg het op mijn vingers en hou mijn hand open voor het vogeltje. Het kijkt even en wil eerst niet komen, dus ik gooi een kruimeltje naar hem toe. Als hij doorheeft dat hij gevoerd wordt, komt hij vervolgens voorzichtig aan hippen en pikt voorzichtig het kruimeltje uit mijn hand. Ja, ik weet dat vogels niet van ons eten mogen eten, maar het waren maar een paar hele kleine kruimeltjes en het was zo leuk en schattig om een roodborstje uit mijn hand te laten eten!

Na het eten gaan we naar de auto en rijden een klein stukje terug naar Clovelly Gardens. We hebben die gisteren gezien toen we er even langs reden en het lijkt ons wel leuk. Het zijn traditionele Victoriaanse keukentuinen die bij een landhuis hoorden. Tegenwoordig worden ze bijgehouden door 2 fulltime en 1 parttime tuinman. We rijden een eindje het terrein op en zetten de auto in de schaduw van een boom.

Het is even puzzelen waar we naar de tuinen kunnen. Zo staan we per ongeluk in de achtertuin van de bewoners, maar ik zie ineens een bordje staan in de tuin van de kerk met private er op. Als we dus door dat hekje gaan, lopen we op het terrein waar de bezoekers mogen komen en moeten we wel bij de tuinen uitkomen. We lopen over de begraafplaats bij de kerk naar de andere kant en daar blijkt inderdaad de ingang van de tuinen te zijn. Ze vragen een donatie van 4 pond als entree. Aangezien we al entree voor het dorp betaald hebben en dit er eigenlijk bij hoort, vinden we dat we wat minder mogen geven. Ook omdat we eigenlijk gewoon geen kleingeld verder bij ons hebben behalve een briefje van 20 en die brievenbus in de muur geeft geen wisselgeld.

In de tuin lopen we eerst het winkeltje binnen. Hier ligt de oogst van vandaag. Er liggen diverse groenten en er staan bloemen en bakjes met kruiden. Alles tegen een heel schappelijke prijs en hadden we hier in de buurt gewoond of als we hier zelf hadden kunnen koken, dan was er lekker wat meegegaan, maar helaas. Er is geen fruit of iets wat je zo kunt eten, dus het blijft bij kijken.

Na het winkeltje gaan we de tuinen bekijken. We lopen door een kas waar het onder invloed van de zon tegen de 40 graden is. Ik loop er heel snel door zodat ik aan de andere kant even wat frisse lucht kan happen en vervolgens weer terug erdoor kan. Er staat van alles in. Van tomaten en komkommers tot aubergines, courgettes en meloen.

De tuinen zijn erg mooi. Er staan honderden bloemen in bloei en we genieten enorm. We zijn dol op dit soort tuinen. Bijna alles is functioneel aangeplant. Eetbare bloemen, kruiden, groenten en fruit of bloemen voor in bloemstukken. We doen ons best om de diverse planten te herkennen. Op een grasveld staat een grote boom die schaduw werpt. Hier gaan we even zitten genieten van het uitzicht en de borders met schitterende bloemen om ons heen. Daarna banjeren we weer door de tuinen verder. We komen appelbomen, perenbomen, vijgen, mais, kersen en weet ik wat al niet meer tegen. Erg leuk!

Na de tuinen terug naar de auto en dan eigenlijk ook gewoon terug naar Ilfracombe. We hebben onze lijstjes zo'n beetje afgewerkt en ook geen zin meer om met deze hitte en zonnigheid hier nog wat te gaan doen. Dus lekker terug naar onze kamer en daar even luieren. Helaas is onze kamer bijzonder tropisch omdat we bovenin de toren zitten en alle warmte er blijft hangen. Ik had alle raampjes open gelaten om het een beetje door te laten waaien, maar het heeft niet mogen baten. Kurt kijkt naar de tour en ik lees een en ander op internet en hang een beetje rond. De warmte bevalt me niet echt en ik ben niet zo kalm en rustig meer als eerder vandaag haha

Tegen half 7 vertrekken we naar een pub hier even verderop in het naastgelegen plaatsje Hele. Dat is een grote 10 minuten lopen en ik hoopte dat we berg op moesten om er te komen want dan konden we berg af op de terugweg. Helaas blijkt het weer eens andersom te zijn. Ach ja..

De pub is meer een strandbar dan pub, maar het is er aangenaam zitten wel. We bestellen Chased chicken allebei. Dit is kip gevuld met cheddar en chorizo, eerst gebakken en daarna in de oven gesmoord in een witte barbecuesaus. We vinden het zeer geslaagd. Erbij een salade en een emmertje dikke frieten. Prima eten hoor! Geen trek meer in een toetje alleen, dus we rekenen af en sjouwen berg op terug naar onze kamer. Ik ga dat niet missen dat gedoe met die heuvels hier!

Het is alweer onze laatste avond hier in Devon en morgen gaat de boot terug naar Frankrijk en daarna terug naar Kurt en is de reis weer afgelopen. Gelukkig hebben we nog een week vakantie daarna, dus nog lekker rustig door genieten van onze vakantie. Nu lekker slapen en morgen de tassen in de auto en foetsie! Welterusten!