een, twee, drie... eh.. heel veel!!

Oef wat gaat die wekker vroeg! Maar het dient een goed doel. Vandaag een lange rit naar Carnac om daar de staande stenen rijen te gaan bekijken. Raampje open en een strak blauwe hemel straalt ons tegemoet. Oogjes half dicht nog en beetje wankel het smalle trapje af. Eerst maar eens koffie, dat helpt meestal wel.

Kopje koffie en 2 geroosterde boterhammen later en ik voel me alweer wat meer mens. Vlug douchen en aankleden. Niet te dikke kleding aan vandaag, het gaat tegen de 30C aan zien, daar in het zuiden.

Wij zitten op dit moment in het noord-westen van Bretagne en we moeten voor Carnac naar het zuid-oosten. De rit duurt, als alles meezit, rond de 2 uur. Hopelijk is het niet te druk daar, want het is het meest toeristische gedeelte van Bretagne.

We ploffen in de auto. Broodjes mee, flessen water en mijn grote fles zonnebrand factor 30 is ook present. We pakken de weg langs het park naar het kasteel en van daar door naar Rosporden. Daar pikken we de snelweg op die richting Nantes gaat.

Het is een rustig ritje en we komen niet al te veel problemen tegen. Hier en daar een Fransoos met rotonde-vrees (opmerkelijk aangezien dit de meest voorkomende weg-inrichting is) Bij Lorient hebben we een mooi uitzicht over de Blavet die daar de zee in stroomt.

Bij Auray verlaten we de snelweg en gaan we richting Carnac. Het begint al meteen een heel stuk drukker te worden. Aha, hier is de rest van de toeristen. Bergen Belgen en Nederlanders of Britten. Het zijn er bijna meer dan de lokale mensen. We moeten dan ook aansluiten om Carnac binnen te komen. Beetje vervelend.

Bij Carnac aangekomen zien we al meteen de rijen met stenen. We parkeren de auto op een grote parkeerplaats. Deze parkeerplaats staat overigens al afgeladen vol. Carnac is dan ook wereld beroemd om de formaties die hier staan. Stonehenge heeft dan een paar staande stenen, hier hebben ze er duizenden.

We lopen het informatiecentrum binnen en worden meteen al aangenaam verrast. De informatiefolders zijn hier ook in het Nederlands! Altijd fijn om in je eigen taal te kunnen lezen, al was Engels ook goed geweest.

We kijken naar een mogelijkheid om een rondleiding met gids te nemen. Helaas is er maar 1 Engelse rondleiding per dag en die is net vertrokken. We hadden vanmiddag nog mee gekund met een Duitse rondleiding, maar dat zagen we niet zo zitten aangezien Kurt een beetje erg weinig Duits verstaat. Dan maar zelf op stap.

Eerst nog een grondige insmeerbeurt met de factor 30 want het is inderdaad 29C en de zon staat pal boven ons te branden. Het is echt verschrikkelijk warm dus! Fles water mee, foldertje mee en fototoestel en we zijn weg.

De wandeling is in totaal niet te belopen voor ons. Het zou meer dan 20 kilometer zijn heen en terug van waar we staan, maar het begin moeten we toch wel kunnen doen.

We beginnen bij de menhirrijen van Le Menec. Deze formatie is van ongeveer 3.000 voor Christus. Het zijn 1050 menhirs die in 11 rijen zijn opgesteld. De lengte van de rijen is 950 en de totale breedte is ongeveer 100 meter. De hoogste megaliet is 3,50 meter. De rijen lopen van zuidwest naar noordoost. Aan de beide uiteinden wordt afgesloten door een kromlech. Dit is een halve cirkel van stenen. Aan de ene kant staan hier nog 71 menhirs van en aan de andere kant zijn het er nog maar 25 en deze zijn nogal zwaar beschadigd.

Helaas zijn we tijdens het hoogseizoen en mogen we niet bij de stenen zelf komen. Alleen als je met een gids bent is dit toegestaan. Tja, die hadden we net gemist, dus wel een beetje balen.

We lopen langs de formatie naar de volgende menhirrijen van Toul-Chignan. Deze zijn niet zo goed zichtbaar vanaf het pad en we lopen door naar de stenen van Kermario. Deze zijn het populairst.

De formatie van Kermario telt 1029 stenen die in 10 evenwijdige lijnen staan en de lengte is 1120 meter. Ik ben ondertussen echt zo gaar als een klontje van het in de zon lopen en zie het ook niet zitten om nog een heel eind door te lopen en we besluiten om terug te gaan naar de auto en deze op te halen en hier neer te zetten. Hebben we toch een kilometer of 5 gelopen met die hitte.. pffff

We lopen om het veld met de menhirs heen en in het midden van de Kermario formatie staat een uitkijktoren. Vanaf deze toren heb je een heel goed overzicht over de rijen met stenen en zie je hoe deze aansluiten op de volgende formaties. De rijen lopen erg mooi de heuvel af en aan de andere kant de heuvel weer op.

Na deze formatie stoppen we bij een manege waar we een pad de berg op lopen. Bovenop de berg staat een 6 meter hoge menhir die de Reus van Le Manio genoemd wordt. Er tegenover ligt de vierhoek Le Manio. Deze vierhoek wordt gevormd door aansluitende graniet blokken van 1 meter hoog. Deze vierhoek was ooit de begrenzing van een grafheuvel.

Terwijl we terug wandelen naar de auto besluiten we dat we nog doorrijden naar Locmariaquer. We hadden eerst het schiereiland Quiberon in gedachten, maar gezien de enorme drukte hier in Carnac en naar de stranden, vermoeden we dat we in een enorme file terecht gaan komen. In Locmariaquer staan nog enkele megalitische monumenten die het bezichtigen waard zijn.

De weg naar dit plaatsje toe is in ieder geval al een stuk rustiger en aangekomen in Locmariaquer lijkt het allemaal een heel stuk rustiger. We vinden heel eenvoudig ons eerste doel; Site des mégalithes de Locmariaquer.

Deze site heeft 3 monumenten gecombineerd en onderhoud ze. Aangezien je entree moet betalen, is het er ernstig rustig. Vinden wij niet erg! We komen binnen en krijgen weer een folder in het Nederlands en een koptelefoon die de Franse film die gedraaid wordt voor ons vertaalt in het Engels. Ook erg fijn!

De film is erg informatief en brengt met weetjes en feitjes de stenen een beetje tot leven. Het is een beetje schokkend om te ontdekken dat een van de monumenten tot voor kort gebruikt werd als parkeerplaats. Gelukkig is alles nu redelijk opgeknapt en, voor zover mogelijk, in oude glorie hersteld. Door het parkeerplaats zijn, is er echter wel een gedeelte van het monument verloren gegaan.

Als eerste lopen we langs de voormalige parkeerplaats. Dit is een tumulus die oorspronkelijk 170 meter lang geweest zou zijn. De grafheuvel is in 1991 hersteld van alle instortingen en is nu 140 meter lang. Het stamt uit rond 4500 voor Christus met enkele toevoegingen in 4200 en 4000 voor Christus. Het is een beetje raar om bij iets te staan dat gewoon meer dan 6500 jaar oud is..

We lopen door naar de dolmen van de Table des Marchand. Deze dolmen is rond 3900 voor Christus gebouwd en tot ongeveer 2000 voor Christus in gebruik geweest. De dolmen is rond de achterplaat gebouwd. Deze is aan twee kanten versierd en was oorspronkelijk een grote menhir die afgebroken is. De menhir zelf stamde van rond 4300 voor Christus.

Het is erg leuk dat je deze dolmen in kunt. We kruipen bijna onder de ingang door en even later staan we in de heilige grafkamer. Het is verrassend dat we hier kunnen staan. Ik had eigenlijk gedacht dat we er zouden moeten kruipen, maar het is er eigenlijk best ruim en hoog. Ik vind dit ook een echte ervaring om in zo'n oud iets te staan. Net als in Rome is dit toch wel een top ervaring.

Na de dolmen lopen we door naar de enorme monoliet die hier nog ligt. Deze monoliet is de meest monumentale uit de westelijke prehistorie. Het is een enorm granietblok van 20 meter dat in 4 stukken gebroken is. Men weet niet precies waardoor. De meeste stemmen zijn op dit moment voor de aardbevingstheorie, maar het zou ook vernieling op religieuze gronden kunnen zijn. Het hele gevaarte weegt zo'n 280 ton en heeft minimaal 10 kilometer moeten reizen om hier te komen.

Na deze site doen we nog een rondrit om Locmariaquer heen om nog een paar dingen in de omgeving te kunnen bekijken.

Bij pointe de Kerpenhir hebben we een prachtig uitzicht over de monding van de baai. Het is laagtij dus er liggen hele stukken droog. Het zeewater is prachtig blauw. Variërend van donkerblauw tot azuurblauw en er zijn heel wat mensen aan het genieten van dat water.

De laatste stop in de rondrit is de Tumulus Mané-er-Hroech. We moeten 2 rondjes rijden voor we dit bordje spotten. Het is een heel smal paadje dat tussen de huizen door naar een bosje leidt. Hier staan ineens 2 stenen muurtjes waar tussen een stenen trap een diep donker gat in leidt.

Als we de trap afdalen is het net alsof je een koelkast inloopt, het is er aanmerkelijk kouder dan buiten. Met het licht van de zaklamp app van mijn telefoon (komt dat ding ook nog eens van pas) kruipen we gehurkt de tumulus in. Hier is het dak echt laag en we kunnen er alleen gehurkt zitten. Er zijn geen versieringen, maar het is wel indrukwekkend om een hele heuvel boven je hoofd te hebben in iets dat daar al ruim 6000 jaar staat. We voelen ons een beetje kind op ontdekkingsreis in deze tumulus. Echt een leuke afsluiting van ons megalithisch avontuur haha

Vanaf Locmariaquer pakken we de kustweg terug naar Carnac en komen bij La Trinité sur Mer over een hoge brug die de brede rivier de Crach overspand als deze de Baie de Quiberon instroomt. We zetten de auto in een straatje en lopen even terug over de brug om van dit uitzicht te genieten. Het is overal bootjes dat je ziet. Net als bij Camaret op Crozon bekruipt ons echt een vakantiegevoel als we dit zien.

We rijden door via Carnac en vandaar door naar Lorient via een binnenweg. Helaas zijn de uitzichtpunten niet zo spectaculair aangezien het laagtij is nog steeds en hele gebieden nu droog staan waar anders een enorme watervlakte was geweest.

Voor Lorient besluiten we dat het eigenlijk wel tijd is om een hapje te eten en een MacDonalds komt weer als geroepen. Deze Mac is alleen niet zo toerist vriendelijk. Ze rekenen een menu aan terwijl ik alleen de burger had en Kurt krijgt geen gratis glas bij zijn menu. Het verschil aan geld hebben we wel terug, maar het glas hebben we niet. Tja, het is zo makkelijk he toeristen..

Even voor half 8 zijn we terug in Chateauneuf en we proberen nog even de supermarkt, maar deze sluit om half 8, dus dan maar door naar het huisje en lekker even nog genieten van de warme avond op ons gemakje.

Morgen staan Morlaix en de Baai van Morlaix op de planning. Nu nog even rustig zitten en dan zometeen zoetjes aan het bedje in.