Rot rondjes

Vandaag staat dan eindelijk Quimper (spreek uit als Kemper) op het programma. De wekker staat weer op tijd, maar het schiet niet zo op deze morgen. Maakt ook niet heel veel uit, Quimper ligt hier niet heel ver vandaan en volgens de gids gaat alles pas 's middags rond 2 uur weer open voor bezichtigingen.

We hebben gisteren een doos met croissants en chocoladebroodjes gekocht. Dus ons ontbijt heeft een Frans tintje vandaag. Croissantje brie, kopje koffie, glas vruchtensap en een yoghurtje, lekker hoor!

Na het douchen weer flink insmeren want het is vandaag weer bijzonder warm. Het zal rond de 30C zijn. Hopen op een beetje schaduw in Quimper dus! We stappen in de auto en nemen de directe route vanaf Chateauneuf. Handig weer om op het knooppunt van wegen te zitten.

Bij Quimper aangekomen begint het gedoe een beetje. Quimper is een en al rotondes. Waar wij een ringweg maken met op- en afritten, maken de Fransen een rotonde-hel. Jemig zeg, wat een gedoe. Doe daarbij een paar wegenwerken, afgesloten straten waar je door zou hebben gemoeten en een behoorlijke drukte en het plaatje is compleet. Maar goed, we vinden een mooie parkeerplaats die nog gratis is ook. Met ons geluk rijdt er net een auto weg, dus we kunnen de auto mooi kwijt en dat midden in het centrum.

We wandelen langs de Rue Élie-Fréron naar de place St-Corentin. Het is een redelijk steile weg naar beneden en we lopen zo dicht mogelijk langs de huizen om maar een beetje in de schaduw te lopen. Het is echt bloedheet!

Als we op het plein komen, ontdekken we dat er feest is in Quimper. Het blijkt dat het Festival de Cornouaille aan de gang is. Dit negendaagse festival trekt een paar honderdduizend bezoekers blijkbaar. Ok, dat verklaart de drukte.

Het is wel erg leuk dat het festival aan de gang is. Het festival draait namelijk om de Bretonse cultuur. We zien dan ook verschillende mensen in klederdracht rondlopen. Eigenlijk verbazingwekkend dat ze niet ter plekke flauw vallen van de warmte met al die dikke (vaak wollen) lagen kleding. Maar het is een mooi gezicht. Ook de diverse kraampjes met van alles en nog wat Bretons zijn leuk om te kijken, snuffelen en hier en daar iets te proeven. Het is gezellig en leuk.

De kathedraal staat als eerste op de planning. Normaal zou deze gesloten zijn rond deze tijd, maar dankzij het festival is alles nu geopend. De Cathédrale Saint-Corentin is vanaf de 13e eeuw gebouwd en is redelijk enorm. Het meest opvallende is dat het schip niet recht overgaat in het koor. Het koor ligt in een flauw bochtje naar links. Waarschijnlijk omdat men de basis van een heiligdom gebruikt heeft dat hier al stond.

De kathedraal heeft enorm hoge die allemaal voorzien van ronduit schitterende glas-in-loodramen. De ramen gaan mee in de tijd van bouwen van de kathedraal en met het verstrijken van de eeuwen worden ze steeds uitbundiger van kleur. Het zijn ware kunstwerken.

Naast de prachtige glas-in-loodramen bevinden zich in elke zijkapel ook nog eens erg indrukwekkende fresco's van diverse heiligen. Sommige zijkapellen zijn ook nog voorzien van mozaïeken. Het begint een beetje op Rome te lijken. Er staan ook grote informatieborden met de belangrijkste gebeurtenissen vanaf de geboorte van Jezus tot nu en dit biedt wel een boeiende kijk op hoe de katholieken tegen de wereld aankijken.

Met alle pracht en praal begint mijn mening die toch getint is door een protestantse en gereformeerde achtergrond een beetje op te spelen. De kathedraal is geweldig mooi, maar waarom? Waarom moet er zo'n godshuis gebouwd worden? Denken de katholieken nou echt serieus dat deze glitter en glamour ze dichter bij de hemel gaat brengen? Waar is dat leven in soberheid en armoede? Nou niet hier! Ik begin er echt opstandig van te worden en zou het liefst ter plekke een discussie aangaan met een of andere inhalige katholiek die dit zinvol acht. Beter om maar verder te gaan met dingen die meer zin hebben.. Het bezichtigen van de rest van Quimper bijvoorbeeld.

Er zijn in Quimper een aantal straten die gezien moeten worden en we gaan op zoek naar deze straatjes. Eerst lopen we naar de Odet die door het centrum stroomt. Hier staan ook kraampjes van het festival en we snuisteren een eindje rond tot er ineens een grote band met doedelzakspelers om de hoek komt lopen. Een doedelzak is Keltisch en de Bretonse cultuur heeft veel Keltische invloeden. Zo is Bretagne en de Breton in feite ook meer verbonden met Groot Brittannië dan met de rest van Frankrijk.

We lopen omhoog en kijken nog even rond in een overdekte markt, maar hier sluiten ze de boel net een beetje voor de middagrust. Door naar boven dus. We komen op de Place Terre-au-Duc terecht. Dit plein was in de middeleeuwen het middelpunt van de wereldse macht (de hertog) en er waren de rechtbank, gevangenis en markt te vinden.

We lopen door naar de Rue de Kéréon. Kéréon is Bretons voor schoenmaker en die zaten vroeger dan ook aan deze straat. Om de hoek lopen we tegen een marchingband uit Pitlochry aan die in de schaduw van de Saint-Mathieu bij zitten te komen van de hitte.

Wij gaan de Saint-Mathieu in om een kijkje te nemen in deze kerk. In vergelijking tot de kathedraal is deze kerk maar een kleintje en minder indrukwekkend, maar nog steeds met erg mooie glas-in-loodramen. Het is bovendien lekker koel en een rondje door de kerk is lekker bijkomen van de warmte.

We lopen door de Rue Saint-Mathieu terug naar de Rue Kéréon en vervolgen de weg de andere kant op. Hier staan de mooiste huizen volgens de gids, maar om eerlijk te zijn, zijn we een beetje teleurgesteld. We hadden meer van Quimper verwacht. Als het festival er niet was geweest, was het zelfs een beetje saai geweest. Dinan was vorig jaar een stuk indrukwekkender met de tientallen vakwerkhuizen en echt middeleeuwse straatjes. Morlaix was gisteren ook een stuk interessanter met de mogelijkheid om diverse huizen binnen te gaan en rond te kijken.

We moeten nog een crêpe gaan eten, dus we gaan al wandelend op zoek naar een leuk plekje. We vinden een crêperie met een leuk terras op de Place au Beurre. Er zijn hier 4 crêperies die elk een terras hebben. Wij kiezen La Krampouzerie (Bretons voor Crêperie) wat de oudste crêperie van dit stukje is. Er staat van alles op de kaart en we kiezen een crêpe complète. Kurt neemt er een Bretons biertje bij en ik een glas viooltjes limonade (smaakt licht zoet en erg dorstlessend)

De crêpes zijn van boekweit en karnemelk en smaken licht zoutig. Het beleg is ham, kaas en een ei. Het doet een beetje denken aan een croque monsieur, maar dan anders ;-) Ik vind ze erg lekker in ieder geval. Als toetje nemen we nog een ijsje. Ik eentje met koffie en caramel en Kurt met huisgemaakte sinaasappelmarmelade.

Als we aan onze ijsjes toe zijn, druppelen er een aantal oververhitte Schotten binnen op het terras. Het meisje van de bediening kan geen woord Engels en bij de Schotten is er 1 meisje dat Frans kan, maar niet op zo'n manier dat het verstaan wordt door de dienster. Redelijk gefrustreerd krijgt het meisje het toch voor elkaar om drankjes en dergelijke te bestellen en die zijn er nog maar net of de rest van de band komt ook aan en het duurt niet lang of de helft van de terrassen is gevuld met in kilt gehulde Schotten die, roodverbrand, er helemaal doorheen zitten. Het is echt onbegrijpelijk hoe het kan dat zelfs jonge mensen hier bijna geen Engels kunnen. Ach ja, er is toch geen wereld buiten Frankrijk?

Wij gaan weer verder en bekijken de laatste straatjes voor we nog eens richting grote markt gaan waar een feesttent staat. Hier zijn ze net begonnen met traditionele volksdansen en jong en oud doet mee. Honderden mensen dansen in een grote kring door de tent heen. Het is een vrolijk geheel. Even later worden ze begeleid door een doedelzak en een fluit en je zou je, als je je best doet om de mensen in klederdracht voor te stellen, bijna in de 17e eeuw wanen.

We lopen langzaam terug naar de auto en deze keer is er geen schaduw meer in de straat.. pffff!! Halverwege is er een klein parkje aangelegd op de plek van een aantal verdwenen huizen. Het is een tropische oase met mooie schaduwplekken. Er staan palmbomen en bananenplanten met hele trossen bananen erin. Achter de tropische tuin is een kleine Engelse tuin aangelegd met een fontein in het midden. Een leuke verrassing tussendoor.

De auto is natuurlijk weer een oven doordat hij al die tijd in de zon heeft gestaan en het duurt even voor ik mijn rug weer tegen de rugleuning aan wil houden. Ik heb nog zin om naar het estuarium van de Odet te gaan kijken. Ik ben wel benieuwd hoe het kleine stroompje, dat we landinwaarts bijna niet kunnen zien zo smal als het is, zich uitwaaiert richting zee.

Er is een rondrit en die gaat over de D20 naar beneden, maar vind de D20 maar eens! Echt waar, in het meest kleine piep gehucht staan er borden die honderden meters van te voren aangeven welke kant je op moet of welke richting je moet volgen om ergens te komen. Nou, in Quimper vinden ze dat niet nodig. Hier heb je gewoon een rotonde-hel en je zoekt het maar uit. Overal staat het eerst volgende ding op en dat ding staat niet op de kaart natuurlijk. Ik vervloek de Fransen en hun rotondes meerdere malen. Gelukkig is Kurt iets rustiger dan ik en met enig gepuzzel komen we uiteindelijk in de buurt van de D20. Uiteraard niet op de D20 want er wordt aan de weg gewerkt en dan kun je er niet langs hè.. ZUCHT!!

We rijden uiteindelijk via Plomelin de D20 op en missen zo de eerste 2 uitzichtpunten, maar we zijn er. In Plomelin nog even een aanvaring met een Fransman die de rotonde de verkeerde kant op neemt en via een eenrichtingsweg rijdt en vindt dat wij verkeerd bezig zijn(terwijl er een 15-tal politieagenten erbij staan te kijken)... Fransen en hun rotondes.. waardeloze combinatie!

Even voorbij Plomelin vinden we het volgende uitzichtpunt. We rijden een klein weggetje in en komen uit bij het begin van een wandelpad. Het wandelpad ligt tussen twee wallen waarover klimop groeit en de bomen zorgen voor een groene overkapping. Aangenaam met die zon. We lopen langs een akker waar het graan er al erg mooi bijstaat om daarna een bos in te duiken. We zien aan onze linkerkant af en toe een glimp van de Odet die daar moet liggen. Uiteindelijk komen we bij wat, bij hoog water, de oever van de Odet moet zijn. De rivier ligt nu een tiental meters verder.

Er liggen grote plaggen wier en diverse trossen mossels op het slib. We proberen nog over het slib te lopen, maar het is te zacht en je zakt er snel in weg. Mijn schoenen kunnen hier wel een eindje tegen, maar Kurt heeft niet echt geschikt schoeisel. Ik heb ook geen zin om mijn schoenen schoon te moeten maken straks, dus ik blijk ook maar aan de kant staan. Het is wel een mooi gezicht om de rivier zo te zien. Het is hier honderden meters breed en verder landinwaarts nog niet een meter.

We lopen weer terug naar de auto en rijden door een klein gehucht dat Le Croissant heet. Vorig jaar rue de Croissant, dit jaar een heel gehucht hihi Door Combrit rijden we vervolgens richting Bénodet. We steken de Odet over via een hoge brug die een mooi uitzicht biedt over de rivier en de baai. Van Bénodet rijden we via Fouessant en Rosporden weer terug naar Chateauneuf.

Inmiddels ben ik alweer halverwege mijn fles Schweppes Mango. Smaakt erg goed, zouden ze ook moeten verkopen in Nederland of België. Gisteren de fles met mandarijnensmaak opgemaakt en die was nog beter. Voor morgen staat er een fles Fanta aardbeien/kiwi in de koelkast en dan nog een fles Schweppes Braam te gaan.. Yum!! Kurt is bezig met een 1664 biertje. Hij heeft elke avond een ander biertje en zo veel mogelijk verschillende geprobeerd. Vooral de Bretonse biertjes wil hij proberen, maar die zijn lastig per stuk te krijgen. We verwennen niet alleen het oog met mooie dingen hier hahaha

Morgen de laatste “drukke” dag van de vakantie. We gaan waarschijnlijk terug naar het schiereiland Crozon. Er is nog een rondrit waarbij je met een bootje langs grotten kan varen. Dit lijkt ons erg leuk om te doen. We gaan dit straks even nakijken op internet als we het verslag gaan uploaden. Maar goed, je leest morgen wel wat het geworden is ;-)