Bergbeklimmen en bootje rijden

Het is middernacht en dat zullen we weten ook. Naast me gaat de wekkerradio snerpend af en ik zit meteen recht overeind in bed. Zeker geintje van de vorige bewoners van de kamer.. Vloek, tier, grom, grauw!! Met m'n ogen nog half dicht weet ik zo gauw de knoppen niet te vinden dus ik los het heel rigoureus op door de stekker er maar uit te trekken. Althans dat is het plan, maar de stekker zit net achter het bed dus met nog meer gevloek en getier kan ik de stekker er net ver genoeg uit werken dat er geen stroom meer op de wekker zit. Denk alleen dat de buren nu ook wakker zijn, maar dat boeit me op dat moment niet echt. Wat een *piep* ding zeg. Gelukkig val ik weer redelijk snel in slaap en slapen we redelijk de rest van de nacht.

Als om 3 minuten over 8 dan onze eigen wekker af gaat ben ik helaas nog niet te wakker. We doen een beetje rustig aan en nemen een douche Deze douche is wel bijzonder. Je staat eigenlijk te douchen voor het raam. Hier zit alleen wel een soort vitrage voor die voor de straat die boel redelijk verbergt. Onder het motto van “over 3 dagen kent niemand me hier nog” lekker genoten van de douche. Over de douche deze reis niets dan goeds (voorlopig, je weet maar nooit he) lekkere waterdruk en je wordt er goed wakker door.

Na de douche de rest van de ovenkoeken opgegeten en op weg gegaan richting Mont st Michel.

Mont st Michel ligt hier ongeveer 15 a 20 minuten rijden vandaan en als je door het oerwoud van rotondes de weg blijft volgen (zoals wij overigens netjes doen hoor) is het een peulenschilletje om er te komen.

Op een gegeven moment doemt de rots ineens op aan de rechter zijde boven de inmiddels drooggevallen baai. Uiteraard springen we de auto even uit (hij stond toen al wel stil hoor) om een paar foto's te nemen. Na de foto pauze is het al rap aansluiten bij de rest van de toeristencolonne richting de mont.

Er is mogelijkheid om te parkeren aan het begin van de dijk, maar dan is het nog een flink eind lopen naar de voet van de mont. Aangezien ik al redelijk de zenuwen had over het beklimmen van de mont, vraag ik Kurt door te rijden naar het einde van de dam. Als we daar niet kunnen parkeren, dan zien we dan wel wat we doen.

Bij het einde van de dam gekomen blijkt dat de parkeerplaatsen aldaar net vrij gekomen zijn van het water. We mogen de parkeerplaats daar oprijden en we rijden door de wegtrekkende zee en het zand de parkeerplaats op. Hmm, even heel goed kijken wanneer het dus weer vloed is, want dit staat echt onder water dan. We moeten onze auto uiterlijk 19:30 op de dijk zetten, dus dat komt wel goed.

Heel veel mensen die ik gesproken heb over de mont geven aan dat het zwaar is om deze te beklimmen en dat er ook veel zijn die het niet halen. Ik maak me er wel druk over. Maar goed, inhalator mee en we zien wel waar het schip strandt.

Het is druk bij de mont, maar het loopt nog aardig door. We gaan over een houten looppad ricthing ingang en nemen daar de hoofdstraat. Ons hoofddoel is de abdij boven op de berg, de rest is leuk meegenomen.

Als je onder de poort door Mont st Michel binnenkomt is het net alsof je een teletijdmachine van professor Barabas ingestapt bent. Je wordt terug geslingerd richting de late middeleeuwen. De huisjes en straatjes liggen er nog net zo bij en het is enorm mooi om te zien.

We nemen een trap omhoog naar de wallen en vervolgen onze weg naar boven. Tot nu toe valt het mij enorm mee. We gaan nog een paar trappen op en genieten ondertussen van het echt schitterende uitzicht op de baai.

Bovenaan de trappen wordt een Indiase schone in sari op de foto gezet en er drommen tig Indiërs omheen. Ze laten steeds maar zoveel mensen door. Heel handig op zo'n toeristische plaats.. Wij hebben “geluk” en hoeven niet eens te wachten. Bovenaan deze trappen is het wel even uitpuffen, maar lang niet zo dramatisch als gisteren bij de falaises van Etretat.

We zijn nu bij de abdij en sluiten aan in de rij die hier staat. Wederom valt op dat als je Fransoos bent, je zekere privileges geniet, zoals bijvoorbeeld gewoon lukraak ergens in de rij gaan staan. Bij voorkeur ergens veel verder naar voren dan waar je zou moeten aansluiten.

Na een kwartiertje wachten mogen we naar binnen. Gewapend met een audioguide wandelen we door de abdij.

We hebben tijdens de tocht door de abdij gedacht hoe we dit in een reisverslag moesten zetten, maar het valt niet te beschrijven hoe mooi het is.

De abdij is eigenlijk een opeenstapeling van gebouwen en daardoor een waar labyrint. Om het simpel te houden onderscheidt men 3 lagen. De onderste laag met de kelder en de tuinen, de middelste laag met de crypten, ridderzaal etc en de bovenste laag met de grote binnen trap (mooi!) het terras (prachtig uitzicht!) en de kloostergang (wow!)

De bouwstijlen lopen door elkaar heen en sommige vertrekken van van Gotisch over naar Romaans, of worden ineens onderbroken door een nieuwer gedeelte.

Onze favoriete plekken in de abdij zijn:
Het west terras vanwege het prachtige uitzicht over de baai.
De kloostergangen door de bijna magische bogen rond de binnentuin en doordat het er, ondanks dat er 100 mensen staan te fotograferen, een oase van rust is.
De crypte de gros-piliers omdat je gewoon overdonderd wordt door de indrukwekkende pilaren hier.
De refter door zijn indrukwekkende eenvoud en zijn enorm gracieuze boogramen.

Het is gewoon een kwestie van dat je het moet zien om te geloven hoe mooi het is en dat het niet valt uit te leggen helaas.

Na de abdij dwalen we nog door de straatjes van mont saint michel en bezoeken we wat souvernirwinkeltjes. Het is echt overdreven duur allemaal en we besluiten dan ook maar dat we geen souvernirs doen van dit gedeelte van de reis. We hebben ook al geen omelet van 25 euro gegeten bij la mere poulard. Gut, wat zijn we goedkoop hahaha

Bij terugkomst bij de auto bleek deze er nog te staan, alleen het asfalt er omheen was gesmolten door de hitte. Het is hier nu overdag rond de 24 graden met een flink zonnetje. Ideaal weer om een dagje iets te gaan doen, maar blijkbaar minder als je een stukje asfalt bent. De auto zelf moest ook eerst even uitwaaien, het was er net een oven binnen.

Vanaf Mont st Michel zijn we een toeristische route gaan rijden. We hadden geen zin om achter onze medemensen aan in de rij aan te sluiten en zijn met kaart op schoot een alternatieve route gaan zoeken. Weer een leuke rit door lieftallige kleine dorpjes om vervolgens de “grote” provinciale weg naar Dol de Bretagne te pakken. Hier zijn we afgeslagen en hebben de weg naar Mont Dol gepakt.

Mont Dol is een plotseling uit het landschap rijzende rots en zou het middelpunt gevormd hebben van een gevecht tussen Sint Michael en de duivel. Sint Michael groef een gat in de berg en stopte daar de duivel in, maar deze ontsnapte en dook weer op bij de berg die nu Mont st Michel is. Sint Michael is toen van de Mont Dol naar de Mont st Michel gesprongen. Op Mont Dol zou nog steeds de voetafdruk van de beste man te vinden zijn. We zijn hier natuurlijk naar op zoek gegaan..

We parkeren de auto onder een paar bomen waar al een erg bemoedigend bord op hangt van vallende takken. Dit is de enige schaduwplaats dus we nemen de gok. We klimmen naar boven onderwijl speurend naar alles wat mogelijk een voetafdruk kan zijn.

Boven op de Mont Dol staat een piep, maar dan ook piep klein kapelletje met daarin net een kruis en 2 bankjes tegen de achterwand. Wel prachtig beschilderd met blauw en sterretjes. Ik zou het zo in mijn slaapkamer willen hebben! Hier is geen voetafdruk te vinden.

We speuren verder over het grasland hier en zien niets. Er is wel een wijds uitzicht over de baai en over een groot gedeelte van Bretagne en Normandië. Er staat ook nog een groot Mariabeeld met kind op een torentje en dit torentje mag je ook beklimmen. Ik aarzel eerst even omdat ik niet zo van de nauwe trapjes naar boven ben, maar het valt mee en ik klim ook naar boven.

Boven is het uitzicht nog mooier en we genieten er even van, maar zien nog steeds nergens een voetafdruk. Wel een beetje flauw van de reisgidsen om dat te vermelden en dan nergens te vinden. Na de afdaling kijken we nog even bij de molen en wandelen we nog naar het enorme kruis wat aan de andere kant van de top staat. Echt helemaal nergens een verwijzing naar de voetafdruk te vinden... Frustrerend!!

Ik heb het dus net maar even opgezocht op google. De voetafdruk staat dus achter de kapel in de zijwand van de Mont Dol, eigenlijk niet zichtbaar vanaf de top. Pfff, is dat nou zoveel moeite om dat even te vermelden beste reisgidsen?

Mont Dol is wel een ideale picknick plaats en rustplaats voor gezinnen. Er is een mooie speelplaats en ruime gelegenheid om je picknickkleedje neer te leggen. Er staan her en der bankjes onder de schaduwrijke bomen en het is er al bij al goed toeven.

In de auto pakken we er nog even de kaart bij. We hebben nog ruim tijd over en willen nog een eindje rijden, maar dan wel een mooi weggetje bij voorkeur. We besluiten richting kust te rijden en die te volgen terug richting Mont st Michel, maar dan via de absolute b weggetjes.

Bij le Vivier sur Mer komen we echt oog in oog te staan met hoe groot het verschil tussen eb en vloed hier is. De haven en de vaargeul liggen compleet droog. Er liggen lukraak bootjes in de modder. Er valt ons echter nog iets op.. Mensen kunnen hier met de boot van huis naar werk, want de platbodems waar ze hier mee op oesters en dergelijke vissen hebben allemaal wieltjes. Als het tij keert, rijden ze hun boot gewoon de kade op en sommigen zelfs naar huis. We hebben bij een huis in een dorpje verderop een boot op de oprit zien staan. Heel bizar!

De route voert verder langs een aantal uitkijkpunten over de baai en om heel eerlijk te zijn vinden we de baai wel mooi geweest voor vandaag en we vinden het ook niet erg als we een afslag missen en nu op de D87 naar beneden rijden. Hier rijden we de bossen weer in en is het weer genieten van scherpe bochten en verrassende panorama's die je van om elke hoek lijken tegemoet willen springen. We komen nog een prachtig meertje tegen met in de verte een kasteeltje.

Na deze rit is het mooi geweest. We gaan richting Ducey en richting Carrefour om ons avondeten in te slaan. We hebben allebei niet echt trek, dus de pizza slaan we vandaag maar over. Het worden volkorenboterhammen met franse salades. Niets mis mee.

Als we door Ducey rijden lijkt het haast wel alsof er ineens mensen zijn komen wonen. Waar het gisteren nog uitgestorven leek, lopen er nu ineens overal mensen. Misschien is het een soort regel dat je op maandag de deur niet uit mag? Nou ja, alleen als je bakker en bakkerin bent, dat waren de enige mensen die we tegen kwamen gisteren.

We hebben net een uitgebreide analyse van de kaarten gedaan en een selectie uit onze reisgidsen en morgen gaan we een route rijden van Cancale naar (indien mogelijk qua tijd) naar la val Andre, maar zeker tot Cap Frehel. Met onderweg St-Malo. Het is een ambitieuze rit, maar wij zijn dan ook ambitieuze mensen (ahum) Maar goed, jullie lezen morgen wel hoe ver we zijn gekomen ;-)