Transatlantische rondrit

Gisteravond onze ontbijtwensen doorgegeven aan Gary (de eigenaar van de B&B) en vanmorgen stipt om 8 uur zaten we aan het ontbijt. Wat een luxe ook weer zeg. De tafel gedekt met een chique servies, alles netjes in kannetjes en bakjes, kommetjes en schaaltjes. Echt genieten hier hoor! We begonnen met een verse fruitsalade van aardbeien, frambozen, zwarte bessen, kiwi, appel, etc, etc.. Kortom, heerlijk! Een bakje yoghurt van Activia erbij en een stevige pot koffie ernaast. Toen kwam gang 2 van het ontbijt, de Eggs Benedict. Engelse toast muffin met daarop 2 dikke plakken gebakken bacon, een gepocheerd ei en een klodder lekkere dikke Hollandaise saus erover. Best lekker, maar niet zo lekker als die in Canterbury (best erg om ze steeds te vergelijken, maar die in Canterbury waren fenomenaal) Nog een glas sinaasappelsap erbij en versgebakken en getoast meergranenbrood. We worden hier verwend!

Met onze buikjes vol lopen we weer terug naar onze kamer en gaan snel douchen, tenminste, we proberen snel te zijn. De douche is echter veel te lekker en ik ben wel toe aan een lekkere warme douche. Ik voel me nog steeds allerbelabberst en Kurt lijdt mee omdat ik hem wakker houd 's nachts. Dus die loopt ook een beetje te slaapwandelen. We zijn dus uiteindelijk een beetje heel erg veel te laat klaar om te vertrekken.

Vandaag doen we een rondrit uit de Michelin gids genaamd "Het achterland van Oban" Ik denk dat het voor een heel groot stuk hetzelfde is als de Argyll Coastal route.

Eerste stop is Dunstaffnage castle. Dit is een ruine van een 13e eeuws kasteel dat gebouwd is bovenop een uitstekende rotspunt. We hebben gelukkig weer korting met onze heritage kaarten. We dwalen wat rond daar en klimmen in, op en over de ruine en nemen nog een kijkje bij de vervallen kapel in het bos. Leuk, maar blij dat we korting hadden.

Onderweg naar het volgende punt, lees ik even over het feit heen dat we langs the falls of Lora komen. Die moeten we dus nog maar doen als we klaar zijn met de rondrit op de terugweg. Onze B&B zit er vlak bij. We rijden door naar Bonawe Furnace.

Bonawe Furnace is een steenkooloven waar ijzererts tot ijzer gemaakt werd. Hij was van 1753 tot rond 1870 in gebruik. Tegenwoordig is het een groep ruines tegen een heuvel aan. Als we aankomen is de kassa gesloten en mogen we gewoon doorlopen. Was alles maar zo haha Het is best een interssante wandeling over de heuvel heen en alle gebouwen. Je hebt er gewoon geen idee van hoeveel hout en kolen er nodig waren voor het smeltproces. Er staan nog steeds enorme pakhuizen hiervoor in ruwe grijze steen. In een van de deurposten zit een houten balk die zo verweerd en versleten is dat hij bijna versteend aandoet. Met alle krullen, knoesten en nerven is het bijna een kunstwerk.

Na Bonawe rijden we door de Pass of Brander. Dit zou een boomloze bergpas moeten zijn, maar we worden omringd door bomen. Het is wel een erg smalle pas. Je rijdt echt op de bodem van de pas en om je heen rijst aan weerskanten van de weg een berghelling op.

We stoppen ook nog even bij Cruachan Power station. Je kunt hier een rondleiding doen in een busje, maar daar hebben we niet heel veel zin in. De centrale ligt middenin de berg uitgehakt en lijkt erg op de centrale in Coo. Een tunnel leidt 1,5km de berg in en er is een turbine die water heen en weer pompt tussen bassins om met waterdruk energie op te wekken. We eten hier onze lunch op een picknickplekje aan loch Awe.

We rijden verder langs loch Awe naar Inveraray waar we Castle Inveraray bezoeken. Het is een typisch 18e eeuws kasteel. Torens op de vier hoeken en nog net geen kantelen. Het kasteel is mooi ingericht en alle kamers zijn aangekleed en er is van alles te zien en lezen. Hier hebben ze zowaar informatiekaarten in het Nederlands, moet zijn dat er veel Nederlanders komen..

Het blijkt ook een filmlocatie van Downton Abbey te zijn geweest en inderdaad herken ik verschillende plekken als we er rondlopen. Ik voel me net zo'n achterlijke Amerikaanse groupie als we er ook nog foto's van nemen hahaha

Het begint te regenen als we in de tuinen lopen, dus teken om de auto in te stappen en weer op weg te gaan. We gaan Inveraray dus maar niet meer bezoeken. Het ziet er wel mooi uit met allemaal witgekalkte huisjes aan het loch.

We rijden langs loch Fune wat een enorme zeearm is die landinwaarts gaat. Vroeger ving men haring op deze zeearm, nu is het een erg idyllisch plaatje. Langs een zijarm van Loch Fyne, genaamd Loch Gilp rijden we door naar Lochgilphead en vandaar door naar Crinan.

Crinan ligt aan het einde van een ruim 14 kilometer lang smal kanaal van de Sound of Jura naar Loch Fyne. Het kanaal is gegraven zodat de vissersboten niet een omweg van een dag moesten maken om een landtong heen. Omdat het verval zo groot is, zijn er 15 sluizen aangelegd en we hebben bij een aantal sluizen staan kijken. Er zijn een aantal sluiswachterteams in dienst langs het kanaal die elk een stuk of 3 sluizen in de gaten houden en met een fietsje heen en weer rijden. De sluizen lijken kinderlijk eenvoudig te bedienen door ze open te duwen of weer dicht. Er komt in ieder geval geen computer of electriciteit aan te pas, alles met het handje.

Vanaf Crinan rijden we over een vlakte die bijna aandoet als een steppe, zo plat is hij. Heel bizar ook weer. Het is echt leuk om hier een dagje rond te gaan rijden in Schotland. Landschappen wisselen elkaar in rap tempo af en elk uitzicht is weer anders en heeft andere planten en bomen. De wegen zijn ook heel uitdagend. Kurt voelt zich af en toe een ware rallyrijder hier :D

We komen nog langs Carnasserie Castle en besluiten even langs te gaan. Op de parkeerplaats staat een bordje 500 meter. Ach, doen we even.. Tja, 500 meter steil de berg op is toch even wat anders dan 500 meter vlak vooruit. Omdat ik heel erg benauwd ben door de verkoudheid, loop ik al snel te hijgen als een oud karrepaard. Even een kasteeltje bekijken zei hij.. Ja ja.. pffff Boven gekomen kan ik nog maar spreken in enkele woorden, heb totaal geen lucht meer hahaha Morgen vooral niet vergeten mijn inhalator in te pakken, was vandaag ook wel handig geweest. Dom van mezelf!

Dit kasteel is weer een ruine, maar wel een interessante ruine. We zijn er bijna alleen en het is alsof je ontdekkingsreiziger bent en zelf de ruine kunt verkennen. Er staan 2 torens aan elke kant van de grote hal. Deze torens zijn nog bijna intact en je mag ze nog beklimmen. Toren 1 laat ik aan Kurt over en ga maar tot de eerste verdieping. Daarna worden het kleine smalle trappetjes en ik ben nog niet uitgehijgd haha Aan de foto's te zien van Kurt, is het een mooi uitzicht van boven. De tweede toren doe ik wel. De trappen zijn een stuk breder en beter hier en alleen het bovenste trappetje is een kleintje. Het leidt naar een heel klein platformpje waar we opelkaar gepropt met zijn twee net kunnen staan, maar het uitzicht is het waard :)

Dit was het laatste punt van de rondrit en we beginnen aan de terugweg naar Oban. Gary had ons gisteravond nog verteld over een interessant plekje wat we toch graag ook eens willen opzoeken. Al rijdend komen het bord er naar toe ineens tegen en dus slaan we af. Het gaat om een brug over de Atlantische Oceaan. De weg er naar toe is er eentje met uitwijkplaatsen en smalle weggetjes en uiteindelijk komen we bij de brug. Een heel erg hoge stenen boogbrug die over een klein stroompje gaat dat de Atlantische Oceaan is. De brug verbindt het "vaste land" van Schotland met het eiland Seil. De brug is 12 meter hoog en 22 meter lang. We zijn dus vandaag 2 keer de Atlantische Oceaan overgestoken ;)

Na de brug is het wel welletjes en gaan we door naar Oban waar we de Tesco nog even binnenspringen voor broodjes en een paar pakken zakdoeken. In de B&B is het vervolgens broodjes eten en nog even met Gary pratenen het ontbijt voor morgen doorgeven en natuurlijk nog even met de Jack Russels en de Show Cocker Spaniel spelen. Erg lieve honden en een heel erg vriendelijke eigenaar ook.