Ik voel nattigheid

Het is 5 uur als de wekker afloopt en dat is best wel vroeg op een zaterdagochtend. Zeker als Kurt er nog geen 5 uur in ligt en ik sindsdien eigenlijk niet heel veel meer geslapen heb. Maar goed, het is voor een goed doel.. We gaan vandaag naar Portugal! Helaas moest de wekker een stukje vroeger omdat de A6 afgesloten bleek te zijn en we dus een heel eind om moeten rijden via de A27 en A1. We gaan deze keer met de auto en hebben via Groupon een dealtje voor valet parking. Maar goed, eerst even wakker worden met een lekker bakje koffie en daarna douchen.


Rond kwart over 6 rijden we weg en het is lekker rustig (joh) dus we schieten goed op (zware voet helpt ook) Ik bel de parkeerservice dat we er aan komen en ik moet, als we vlak bij Schiphol zijn nog een keer bellen. Ok, geen half uur van te voren dus? Mij best hoor. Er zouden werkzaamheden op de A1 uitgelopen zijn, maar daar merken we niets van. De A10 rijdt ook lekker door, is ook wel eens anders als je wat later op de dag komt. En voor we het eigenlijk door hebben, rijden we Schiphol al binnen. Dus snel weer even bellen naar de parkeermeneer en vervolgens manoeuvreert Kurt de auto tussen de andere parkeerders door op de aangewezen plek. We moeten even wachten en dan komen ze de auto ophalen. Werkt wel relaxed dit! We banjeren met onze handbagagekoffertjes naar de vertrekhal en zoeken onze gate op. Ik heb gisteren de boardingpassen al geprint, dus zelfs dat hoeven we niet meer te regelen. We kunnen dus in een keer door naar gate C8.


Via een hekje komen we bij de security check uit en omzeilen zo alle wachtrijen van mensen die nog wel moeten inchecken. We hebben voor de zekerheid ons paspoort er ook maar bij gepakt, maar die gaan we vandaag niet nodig hebben. We leggen netjes al onze spulletjes in de bakjes en de koffertjes er achteraan. Ik heb deze keer zelfs de juiste ziploc zakjes gekocht voor de zekerheid, dus kan niet misgaan! Nja, bijna dan.

Beide koffertjes worden afgezonderd en we moeten bij de veiligheidsmevrouw komen. Ze halen er een snuffelaar overheen en bij Kurt wordt er een substance aangetroffen, dus hij krijgt er nog een drug swipe achteraan. Langs alle randen en zijn kleren en de ritsen en binnenkant van het koffertje. Pap, waar heb jij met dat ding uitgehangen?? (De koffer is geleend van mijn vader haha) Ik merk nog helemaal happy en trots op dat dit best wel gaaf is om mee te maken. Normaal zie je dit alleen op tv bij van die airport security series. En om eerlijk te zijn, vind ik het best boeiend om eens te zien. De dame achter de balie moet er een beetje om lachen en de sfeer is heel ontspannen. Hey, ik heb echt niets te verbergen hier!

Vervolgens gaat het strookje de testmachine in en daar komt te staan No Alarm. Ik had ook niet anders verwacht hoor hahaha De beste man die Kurt's koffertje onderzoekt, komt ook nog een busje deo tegen. Het scan apparaat had dat niet eens opgemerkt. Dus ook tijd voor een calibratie'tje denk ik. Het laadblok voor de telefoon is de volgende boosdoener voor het alarm, maar deze mag ook gewoon mee. Dus Kurt is klaar. Mijn beurt!

De snuffelaar vindt bij mij geen vreemde stoffen, dus het wordt alleen een inhoudsonderzoekje. Het alarm blijk afgegaan te zijn op een schaartje dat in mijn handbagage zit. Ik mag dat schaartje gewoon meenemen, dus ook ik mag mijn koffer weer pakken en foetsie. We wensen de meneer en mevrouw nog een fijne dag en bedanken ze voor deze interessante interactie (ja ik ben gestoord, ik weet het)


Na de controle is het eigenlijk naar de gate, maar Kurt gaat nog de pokestops af op Schiphol. Pokemons zijn er niet achter de douane ivm idioten die her en der het tarmac op liepen. Behoorlijk saai dus. We kopen nog een panini omdat we nog niet gegeten hebben en dan zijn we al toe aan het boarden. Tegen 10 voor 9 zitten we in het vliegtuig.

We vliegen pas om 9 uur, maar de gate sluit al om kwart voor. Als we zitten merken we dat er veel lege plekken zijn en al snel komen we er achter dat we op een grote groep mensen uit Kiev wachten. Deze groep wordt vastgehouden door immigratie en hun bagage is al wel aan boord. Onze vertrektijd gaat voorbij en even later krijgen we te horen dat de mensen uit Kiev niet door mogen vliegen en dat hun bagage uitgeladen wordt. Dit duurt alleen wel weer een minuut of 20 extra. Al bij al zijn we 40 minuten te laat vertrekken en dat was niet zo tof.

Maar goed, tijdens de vlucht was het heel rustig en we hadden geen persoon naast ons zitten, dus dat was ook wel fijn. We kregen nog een broodje met een gebakken ei, roomkaas en bieslook (bizarre combi, maar het is te eten) en een beetje droog citroen cakeje na. Lekker veel drinken erbij, ik had het gevoel dat ik aan het uitdrogen was. Wel weer voordeel van KLM. Je moet misschien bijbetalen voor ruimbagage, maar aan boord wordt je voorzien van hapjes en drankjes en dat is ook wel weer fijn. Bovendien past in zo'n handbagage koffertje met gemak een week kleding, dus prima te doen.


De vlucht verloopt rustig en na het eten dommelen we nog een beetje weg. Dus voor we het weten vliegen we alweer bij Lissabon en zetten we de landing in. De piloot heeft vol gas gegeven en uiteindelijk komen we een kwartier te laat aan. Het is wel heel mooi om Lissabon binnen te komen. De luchthaven ligt middenin de stad, dus de afdaling is net een soort rondvlucht boven de stad. We zien de Taag en alle bruggen en zien Lissabon in al haar glorie liggen. Echt super!


We hebben het nu wel heel gemakkelijk want we rollen met de handbagage (na nog een toiletbezoekje) zo de luchthaven uit. Geen wachten op koffers of wat dan ook. We kunnen zo de Aerobus naar het centrum pakken. Hier heb ik ook de kaartjes al vooraf voor geboekt en voor de belachelijke prijs van 9,90 zijn we met 2 personen retour. De bus zelf is een gewone stadsbus met een bagagerek in het midden. We leggen daar onze koffertjes in en dan begint de rit. Zo tegen dat we in de buurt zijn van onze stop loop ik voor de zekerheid nog even naar de chauffeur om te vragen hoe en waar we moeten stoppen. Hij zegt dat het nog "very far" is en welke de volgende halte is. Het is heel lastig te zien waar de haltes zijn en welke het zijn en hij roept niets om. Ik denk toch dat hij, ook omdat hij het weet omdat ik het net tegen hem gezegd heb, dat we er bij Restauradores uit moeten, maar nee, natuurlijk niet. Hij stopt niet en rijdt zo de halte voorbij. Tenminste, de halte zal daar wel gelegen hebben want het is bij het treinstation. ZUCHT!!! Snel op stop drukken dan en de volgende halte er maar uit. Gelukkig is dat Rossio en maar een minuut of 2 verderop. Heel handig om een niet Engels sprekende chauffeur op de toeristenbus te zetten... Maar goed, we zijn er.


Nu door naar het station want we blijven niet in Lissabon. We nemen de trein nog door naar Sintra. Het station heeft 2 erg mooie hoefijzervormige ingangen. Naast het station ligt ook ons volgende hotel trouwens, dus dat hebben we ook al gespot :D Er zit een starbucks onder, dus even kijken of ze nog specials hebben hier, dan heb ik volgende week saafs een lekker kopje koffie (voor zover dat kan daar tenminste) In het station kopen we een kaartje naar Sintra. We hebben niet de juiste opwaardeer kaartjes bij ons voor de trein, dus die moeten er nog extra bijgekocht worden en alles bij elkaar zijn we dan het lumineuze bedrag van 2,60 per persoon kwijt voor een enkele reis Sintra. Zo'n reis duurt 40 minuten en is ongeveer te vergelijken met een ritje Almere Centrum naar Kampen Zuid. Die rit kost 7,60 met 40% korting, dus tel uit je winst.. We komen er ook achter dat we dus een grote 10 minuten te laat zijn voor de trein van 12:01. Hadden we niet moeten wachten op de Kievjes die niet kwamen, dan hadden we die makkelijk gered. Nu moeten we dus wachten op de trein van 13:01.. zucht!


Gelukkig komt de trein al vroeg en kunnen we alvast gaan zitten. Heel ruim zijn de plaatsen niet en er is geen ruimte voor bagage. De reis zelf is weinig enerverend en gaat vooral door de verschillende voorsteden van Lissabon. We zien vooral veel oninspirerende hoogbouw voorbij komen die lukraak neergezet lijkt te zijn. Het is een waar oerwoud van betonkolossen en we zijn het er over eens dat we daar nog niet dood gevonden zouden willen worden zoals we het vanuit de trein voorbij zien komen. Weinig groen en vooral veel vervallen, smerig en beklad beton. Heel deprimerend!


De rit naar Sintra is naar ons idee best kort, voor we het weten zijn we er al. We lopen het station uit en gaan op zoek naar bus 435 die ons naar onze eerste bestemming moet brengen. De bus is snel gevonden, maar we mogen niet instappen. De chauffeur wuift naar de bushalte voor ons en we gaan maar braaf daar staan. Misschien zijn het hier van die pietje preciezen en mag je alleen bij de halte instappen en niet ervoor. Als we een paar minuten staan te wachten komt de 434 aan. Dat is de grote broer van de 435 en die rijdt langs de grote toeristentrekkers hier in Sintra. Morgen willen we die bus wel hebben, maar vandaag dus niet. Daar denken tientallen andere mensen heel anders over en het wordt een geduw en chaos van jewelste. Wij stappen maar een eindje achteruit en uiteindelijk begrijpt de chauffeur van de 435 dat we toch echt hem willen hebben en hij heeft de deur geopend. Woehoe!


Het is een klein busje en ik koop 2 enkele reizen naar Quinta da Regaleira. Ik denk even dat hij het fout gedaan heeft, maar op het ticket staat hetzelfde. Het ritje kost ons 1 euro per persoon. Echt dat OV hier is fijn geprijsd! Vandaar dat het zo druk gebruikt is ook.. Het ritje duurt nog geen 10 minuten, maar gaat flink berg op. Kijk, daar heb ik graag een euro voor over om dat niet met een koffertje achter je aan en een rugzak op je rug te hoeven lopen. Het is beredruk in Sintra en we kunnen niet overal doorrijden. Het is heel bizar. Sintra heeft hele kleine smalle weggetjes en daar mag je overal nog gewoon met de auto doorheen. Bij ons zou dat al lang geleden autovrij gemaakt zijn en alleen voor OV, maar hier rijden we er gewoon nog al claxonerend doorheen.


Bij de bushalte voor ons hebben we nog wel een onaangename verrassing. De ingang van Quinta da Regaleira is verplaatst en in plaats van tegenover de bushalte is deze nu naar rechts en een heel eind de berg op. SHIT! Dus we kunnen alsnog een eind de berg op slepen met de koffers. Had ik het geweten dan had ik een halte verder gedaan want die was maar een paar meter verder bergopwaarts van de nieuwe ingang. Tja, goed voor de conditie zullen we maar zeggen..


Boven gekomen gaan we in de rij staan voor een kaartje en zijn al snel aan de beurt. Voor 12 euro zijn we binnen en we mogen gratis al onze bagage stallen. Dat had ik van te voren gelukkig al bekeken want ik had er geen zin in om eerst naar het hotel te moeten gaan, daar de boel afdroppen en dan weer door naar de volgende stop. Vond ik zonde van de tijd.


Quinta da Regaleira is een groot park waarin zich diverse bijzondere bouwwerken en zaken bevinden. Waaronder een landhuis dat eruit ziet als een spookhuis/sprookjeskasteel. We besluiten bovenaan te beginnen in het park en dan langs alle bezienswaardigheden naar beneden te lopen.


We beginnen goed, maar al snel zijn er her en der diverse paden en houden we maar grof een richting aan. We klimmen dus als eerste met een lange trap langs de rand van het landgoed naar boven en daarna een aantal slingerende flink omhoog gaande wegen en uiteindelijk komen we boven bij de Mariagrot. Ongetwijfeld zal het er hier heel bijzonder aan toe zijn gegaan vroeger, maar nu zoemen er enorme steekbeesten die een nest tussen de rotsen hebben, dus wij staan snel weer buiten.


Na de grot meanderen we met diverse paden mee naar beneden en verwonderen we ons over het park. Het is een waar sprookjesbos met overal aangelegde en natuurlijke grotten, fonteinen en watervalletjes. We komen langs een paar enorme zwerfkeien, echt zo groot als een huis. De meeste bloemen zijn helaas al uitgebloeid, maar hier en daar staat nog een dappere laatbloeier mooi te zijn.


Waar we echt voor gaan is de initiatie put. We hebben geen idee wat de gedachte achter dit alles is, maar hij is gewoon heel gaaf! Het is een negen verdiepingen tellende naar beneden spiralende put. In het midden is de put en daarlangs loopt het spiralende pad. Op elke verdieping takt er een ondergrondse gang af en sommige van deze gangen kunnen we nu nog steeds in en dat doen we dus ook. De ingang van de put is wel heel gaaf. Een zware stenen plaat die in het midden een draaipunt heeft. Je mag deze steen zelf open en dicht duwen en menigeen doet dit ook. Ik probeer het nog met de tweede sluitsteen, maar deze is een aanzienlijk stukje stroever en ik krijg er bijna geen beweging in.


Wij gaan helemaal naar beneden en pakken daar de onderaardse gang naar het meer met van de waterval. Het is heel donker in de grot, maar ze hebben een lichtslang over de vloer gelegd, dus het is verlicht met een mysterieus tintje. We komen inderdaad uit bij de waterval en een meertje.

We lopen via een gang langs de oevers van het meertje tot waar we stapstenen zien. Kurt stelt voor om over de stapstenen te gaan en dat ik dan een eindje terug ga staan zodat hij een foto van me kan nemen. Ik loop terug de donkere gang in. Hier is geen verlichting, alleen een beetje schemerig daglicht dat door de waterval gefilterd wordt. Ik wil de door Kurt aangewezen gang instappen en sta prompt met 1 been in de vijver. Tot bijna aan mijn knie in het water. Wel *pieperdepiep pieeeep piep piep piep!!!!*

Het pad gaat naadloos over in het kroos en in het donker is het niet van elkaar te onderscheiden. Ja nu wel, er is een donker, glanzend gat ontstaan in het kroos. Tot overmaat van ramp komt er ook net een groepje Portugezen langs die natuurlijk dubbel liggen van het lachen als ze me zien. Gelukkig heeft een van de meiden door dat ik zo ongeveer op standje vermoorden sta als ze nog langer door blijven lachen en vraagt ze of ze kan helpen. Hun Engels is bizar slecht, maar met handen en voeten weten we toch Kurt terug te roepen. Die was al een eind verder gelopen omdat hij dacht dat ik toch een andere gang in gelopen was.


Goed, eerste dag op vakantie, meteen je schoen naar de mesjanka geholpen. Het water loopt er gewoon uit en ik loop te zompen en te soppen. Het is echt verschrikkelijk. Ik ben echt zo kwaad op mezelf. Waarom loop ik ook zonder te kijken die gang in? Ja, heb wel gekeken, maar niet goed genoeg van mezelf. Wat ben ik ook een onwijze trut vind ik zelf. Jemig! Ben echt des duivels op mezelf en ik loop een eindje de andere kant op naar een andere tunnel zodat we een beetje uit de mensenmassa zijn. Geen zin in uitgelachen te worden hier namelijk! Daar laat ik mijn schoen leeglopen en wring mijn sok uit. Ik rol mijn spijkerbroek maar op tot boven de knie en loop maar voor aap dan. Kan er ook weinig meer aan doen verder. Eigen schuld, dikke bult!


We soppen door en komen langs een grot met aquaria. Er zit een soort bruin water in en misschien ook nog wel beestjes, maar wij zien niets.


Vervolgens lopen we weer een stukje omhoog omdat we door de ondergrondse gangen een heel eind bergafwaarts gekomen zijn weer. We stoppen nog bij een tweede put, maar deze is niet afgemaakt. Je kunt hier ook via de trap rond de put naar beneden, maar deze slaan we over omdat de gang op hetzelfde punt uitkomt als waar we net vandaan komen. Bij het portaal van de wachters slaan we rechtsaf naar een open plein waar aan de hoeken 2 torens staan. We beklimmen het rechter bouwwerk en hebben vanaf de top een spectaculair uitzicht op Sintra, de vallei en de omringende bergen. We zien ook de bestemmingen van morgen liggen. Het kasteel van de Moren en het Pena Paleis. Na de toren is het weer even tijd om mijn sok uit te wringen. Mijn voet voelt heel koud en yugh aan, maar het is maar even doorbijten. Ik heb heel stoer geen andere schoenen meegenomen want die gebruik ik anders ook nooit, dus waarom zou ik ze nu wel mee moeten nemen? (zeg maar niets, ik weet het!) Na deze stop lopen we terug naar het portaal en komen erachter dat hier ook een ingang naar de ondergrondse gangen zit. We lopen de gang even in en kijken waar hij uitkomt en dit blijkt op een tussenverdieping te zijn van de initiatie put. Weer terug dus en verder waar we gebleven zijn.


We gaan door naar Regaleira tower waar we weer een mooi uitzicht hebben en daarna dalen we af via de fontein van Regaleira (heel mooie mozaïek) naar Leda's grot. Deze is wel weer bijzonder. Een klein watervalletje valt in een bassin en rondom langs de wanden van de grot staan planten. Er is een mooi beeldje en de sfeer in de grot is heel sereen. Via de plantenkas (die helaas gesloten is) lopen we naar de prachtige kleine kapel waar we in de kelder een fado optreden aantreffen. Fado is niet mijn ding. Het is zo deprimerend en ik ben momenteel al down genoeg van mezelf, daar heb ik niet nog muziek bij nodig die de tranen uit je lijf sleurt. Het is wel mooi uitgevoerd hoor en de zangeres staat vol overgave te zingen, maar het is gewoon niet ons ding. Met de wenteltrap door naar boven waar we op een klein balkon met een onwijs mooie mozaïekvloer een blik kunnen werpen op het interieur van de kleine kapel. Heel erg mooi!


Vanaf de kapel komen we via een klein trappetje, ergens verborgen in een mooi stenen gebouwtje, uit in de kapel gangen die het huis verbonden met de kapel. Wij gaan nog niet naar het huis dus slaan de andere richting in en lopen naar de Balnearium fontein waar we een C in de bestrating ontdekken. De letters her en der in het beton corresponderen met de kaart die we bij de ingang gekregen hebben, maar de C kunnen we niet direct plaatsen. Het zou de labyrint grot moeten zijn, maar die staat een eindje verder pas op de kaart. Vreemd. We nemen dus niet het kleine weggetje naar rechts, maar lopen over een bruggetje dat uit allemaal keien gemetseld is door naar de overkant van het watertje. Daar zien we inderdaad dat aan de andere kant van het water grotten zijn. Voorbij het water is er inderdaad ook een ingang en we gaan op onderzoek. Ook hier lopen diverse gangen het water in, maar we hebben wat meer licht, dus we trappen er (letterlijk) niet in deze keer. Als we een eindje door de kronkelende gangen hebben gelopen, wil Kurt eigenlijk terug gaan. Hij denkt dat de volgende gang boven uitkomt. Ik heb echter mensen aan de andere kant gezien die volgens mij wel het kleine pad rechts genomen hebben, dus denk dat die gang netjes daar uit komt en ik dring aan om toch die kant op te gaan. Kurt laat zich overhalen en licht me bij met zijn gsm. Dat is maar goed ook want het is hier aardedonker! De gangen lopen kronkelend en zijn hier en daar bijzonder laag. Kurt haalt helaas zelfs zijn hoofd open aan een van de lage plafonds. Maar ik had wel gelijk, de gang loopt al zigzaggend rond het water met mooie doorkijkjes en komt keurig uit op het pad dat we links (eigenlijk rechts) hebben laten liggen.


Na dit avontuur lopen we verder over de promenade van de goden naar het huis. Langs deze promenade staan diverse goden beelden op sokkels die neerkijken op de voorbijgangers.


We hebben nog even moeite om de ingang van het huis te vinden en een beetje ruzie met mensen die met zo'n enorme selfie stick staan te zwaaien. Je moet natuurlijk uitgebreid jezelf verheerlijken op de balustrade van een Portugees paleisje, dat is wel het doel van je bestaan denk ik als platina geblondeerde bimbo en je patserige vriendje doet daar natuurlijk aan mee.. Zo jammer dat soort mensen!


Als we de ingang gevonden hebben worden we aangenaam verrast met prachtige mozaïeken. In de jachtkamer ligt er echt eentje die zo bijzonder is dat we er even de tijd voor nemen. Het is een ronde kamer en de mozaïek beeldt de cirkel van het leven uit in de vorm van de mythische jacht. Prachtige honden, hazen en konijnen, maar ook papegaaien en tropische bloemen. Alles in levendige kleuren en gevat in een hemelsblauwe vloer... wauw!! In de kamer bevindt zich ook een openhaard om u tegen te zeggen. Het beeldhouwwerk hier is super gedetailleerd en uitbundig. Het plafond tenslotte maakt de kamer helemaal af. Schitterend houtsnijwerk siert het plafond met allerlei voorstellingen uit de mythologie en jacht. Als we verder lopen, komen we er al snel achter dat elke kamer een andere vloer en plafond heeft, de een nog mooier dan de andere en het is ook echt genieten. Helaas is veel erg versleten en mag je dus overal gewoon overheen lopen. Dat helpt de conservatie ook niet echt.


We komen bij de pianokamer waar een heus pianoconcert aan de gang is. We gaan uiteraard een eindje zitten luisteren en de beste man staat zelfs op om applaus in ontvangst te nemen. Zoals Kurt opmerkt, het is een echte hoor! Hier in Quinta da Regaleira hebben ze een muziekproject lopen en er treden beroemde musici op voor het bezoekend publiek. Weliswaar Portugese musici, maar het resultaat is er wel naar. Je kunt helemaal in sfeer genieten.


We dwalen verder door het huis waar de bouw en renovatie van het huis uitgelegd worden en waar de aanleg van het park nader verklaard worden. Ik kom ook tekeningen tegen waaruit blijkt dat we in de rotsen in de labyrint grot gezichten uit de verhalen van Shakespeare hadden moeten herkennen. Sorry, niet goed op gelet. Maar het klopt wel. Het hele park is vergeven van kleine verwijzingen naar esoterische, mythische, godsdienstige of andere bovennatuurlijke zaken. Als je goed kijkt zitten er overal gezichten of kleine beeldjes verstopt en alle aangelegde rotsen hebben bijzondere vormen.

We zien ook een doorsnede van de initiatie put en daar is aan te zien dat de gang die om de put heen kronkelt eigenlijk een slang moet voorstellen. Bovenaan is de bek waar een grote stok als tong uitsteekt. Aan die stok hangt een lantaarn die de put verlicht. Helaas ken ik niet het hele verhaal achter dit park en het huis, maar als je zou zeggen dat er een of andere alchemist of tovenaar heeft gewoond, dan geloof ik het meteen. Het is heel bijzonder en zoals eerder al gezegd, heel sprookjesachtig om doorheen te lopen. Het verrast om elke hoek en eigenlijk ook tussendoor en we hebben er enorm van genoten.


Na het bezoek aan het huis is het tijd voor een terrasje en ploffen we neer in het hof van de Chimera, of te wel het terras van het café in het park. Ik ga voor een grote koffie met melk, een kippenpasteitje en een pastel de nata. Kurt heeft grote dorst en neemt een paar biertjes en een flesje water en bestelt een broodje met kalkoen, granny smith, rochefort en waterkers. Mijn koffie smaakt erg lekker en het pasteitje is koud, maar lekker. De pastel de nata is een typisch regionaal zoet hapje en bestaat uit een soort gedraaid zoet bladerdeeg met een pudding laagje erin en een gekarameliseerd laagje erover. Best te doen. Gelukkig had ik 2 dingen besteld, want geen van 2 was echt maagvullend. Kurt's broodje was ook niet enorm, maar wel erg lekker. Dus zo hebben we onze dag afgesloten. Op 29 oktober heerlijk ontspannen op een terrasje in Sintra.


Na de hapjes en drankjes is het tijd om de koffertjes weer op te halen en af te dalen naar ons hotel. Hier hebben de koffertjes wel een beetje afgezien. De straat is met kleine klinkertjes en waaltjes bestraat en die liggen niet echt recht of vast. Dus het is een gerommel van jewelste. Het gaat gelukkig bergaf en we zijn ook met een minuut of 10 bij ons hotel en ingecheckt.


Onze kamer bevindt zich op de 6e etage aan de kant die uitkijkt op het nationaal paleis en dat doen we ook wel inderdaad, maar het is niet de mooiste kant, laat ik het zo zeggen. We hebben wel een mooi terrasje erbij met een zitje en de kamer is enorm. Omdat ik lid geworden ben van de hotelketen, krijgen we gratis internet erbij en een prijs die bijzonder gunstig is. Dat lid worden is trouwens gratis en ik snap niet dat niet meer mensen zich verdiepen in dit soort zaken. Het kan je zoveel winst opleveren haha We hebben trouwens ook een hele moderne televisie op de kamer.. not! Het is nog zo'n ouderwetse beeldbuis en hij staat op zo'n achterlijk eenpoots tv standaardje op wieltjes. Oh, en hij sneeuwt tijdens de uitzending. Hoe we dit weten? Nou, toen de kaart voor de elektriciteit in de sleuf gestoken werd, sprong de tv meteen aan op het hotelkanaal zodat we meteen oorverdovend op de hoogte waren van alles.


We zijn ondertussen zo moe dat we niet meer van de kamer geweest zijn. Nja, Kurt heeeeel eventjes net omdat er een plekje vrij kwam in de Pokegym hier om de hoek, maar verder hebben we geen zin meer. Avondeten slaan we over vandaag, gewoon lekker het bed in is meer aan ons besteed. Morgen maar wat extra ontbijten ofzo. Nu lekker slapen met dopjes in, de kamer is wel wat gehorig. Vannacht gaat de klok een uur achteruit, dus dat uurtje extra komt ook goed uit.


Welterusten en tot morgen!