De zon achterna

Na het ontbijt en de douche gaan we op weg naar de supermarkt hier in Chateauneuf. We hebben een redelijk grote koelkast en een ruim vriesvak, dus kunnen we voor een paar dagen inkopen doen.

De supermarkt hier is een e Leclerc en het lijkt wel een beetje op een Carrefour. De ene helft is non-food en de andere food. Ik koop ook nog een matje voor in de douche, kan ik tenminste ergens mijn voeten parkeren als ik me afdroog.

Ik bedenk me net dat ik het nog helemaal niet over de douche heb gehad. Nou, hij werkt, maar hij stinkt, het water dan. Een snufje van dat water heeft mij ook doen besluiten om vooral grote flessen water te kopen en alles met dat water te koken en drinken. Het water uit de kraan komt er bij mij niet in. Uit de douche komt wel veel water, maar er zit geen druk op, dus je kunt je wel douchen, maar het gaat niet zo snel. Verder is het een redelijke doodskist qua grootte. De douchekraan prikt in je rug en je moet vooral je fles doucheschuim niet laten vallen want als je voorover bukt, knal je door de wandjes. Maar goed, hij is warm, hij werkt en ik vind het best.

Terug naar de supermarkt. We komen er achter dat de Fransen nogal aan hun tradities en gebruiken hechten hier en de boel om kwart over 12 sluiten voor de middagrust. Goed, even doorpakken dus.

We hadden een beetje te lang getreuzeld bij de non food en alle gebakjes en andere nieuwe en bijzondere dingen. Het is altijd leuk om in een ander land naar een supermarkt te gaan. Je komt de meest rare dingen tegen en leert nieuwe dingen kennen en eten.

We hadden aardappelpuree willen kopen uit de vriezer omdat we maar 2 pitten hebben om op te koken en dat spul kun je zo opwarmen in de magnetron terwijl de groente en het vlees op het vuur staan. We hadden dit ook wel gedaan ware het niet dat we ergens tussen de bakboter en het peper en zout totaal vergeten zijn wat we ook alweer gingen kopen, tot we terug waren in het huisje. We hebben dus net ook rijst gegeten ipv de aardappelpuree. Smaakte eig ook wel goed.

Na de supermarkt snel terug naar het huisje, alles weg zetten en nog even snel een hapje eten. Daarna door naar Locronan. Dit is een klein plaatsje hier niet zo ver vandaan, ongeveer een half uur rijden.

We nemen de snelste route via de “grote” weg en door Chateaulin. Wegen gaan hier trouwens dwars door stadjes heen. Zo rijd je op een tweebaansweg, zo zit je op een 30km weggetje door het centrum van een stad en steken de voetgangers over. Ach ja, je went er wel aan en je ziet nog eens wat op deze manier. Zo ook in Chateaulin waar we verrast werden met een prachtige stenen eenrichtingsbrug waar we overheen moesten en vanwaar we een mooi uitzicht hadden over het stadje en de Aulne.

Na Chateaulin was het doorrijden via Cast naar Locronan. Hier is het in de zomer betaald parkeren. Je betaalt 3 euro en mag de hele dag staan en krijgt een mooie sticker die je op je auto kunt plakken. Met die sticker kun je de rest van het seizoen gratis parkeren. Is ook goed te doen, aangezien je waarschijnlijk na een eerste bezoek, niet snel nog eens zult gaan. Je krijgt ook een plattegrond mee met een wandelroute en die zijn we gaan lopen.

De huizen in Locronan zijn van graniet en zijn dus overwegend grijs, maar heel anders grijs dan st Malo vorig jaar. Dit stadje heeft veel meer een knusse uitstraling en doet veel boeiender aan. Waar st Malo vooral kil en koud aanvoelde. Het stadje wordt in veel films gebruikt als decor.

De wandeling is leuk, maar ook redelijk zwaar. Locronan is tegen een berghelling gebouwd en we krijgen gratis kuitengymnastiek als we meerdere keren tegen een super steile helling omhoog moeten wandelen. Maar alles is de moeite waard en het is een aangenaam bezoekje. Vooral als ik aan het einde nog de lokale biscuiterie ontdek waar diverse proevertjes zijn uitgestald. Ik weet nu hoe Bretonse galetten smaken en wat gezouten botercaramel is, vooral erg lekker!

Na Locronan rijden we naar de montaigne de Locronan waar een klein kerkje bovenop staat. Locronan is vernoemd naar de heilige Ronan, een heremiet die uit Ierland hier is neergestreken. Hij zou elke dag voor het ontbijt op blote voeten de berg opgelopen zijn en weer terug. Vandaar ook dat er elk jaar een rondgang is ter ere van hem en er een kerkje bovenop de berg staat. Vanaf het kerkje hebben we ook een prachtig uitzicht over Locronan en de Baai van Douarnenez.

Eigenlijk stond nu Menez Hom op het programma, maar dan zijn we zo vroeg thuis, dus we besluiten er maar een grote rondrit aan vast te plakken en gaan richting Pointe du Raz wat op een van de uitlopers van Bretagne ligt.

De weg naar Pointe du Raz is ook weer erg mooi. Wij rijden van Locronan via Treboul naar Audierne en van daar via de kust weg naar Pointe du Raz. We zien aan 2 kanten de zee liggen en de dorpjes veranderen van landdorpjes naar typisch witgekalkte zee-dorpjes. De mensen hier noemen deze route ook de weg van de zonnewind en dat klopt ook wel. Het waait en de zon schijnt ook wel lekker. Je merkt alleen niet zo veel van de zon doordat de wind de warmte wegneemt.

Bij Pointe du Raz moeten we 6 euro betalen om te parkeren en krijgen een kaartje mee waarmee we een informatiepakketje kunnen ophalen bij de info balie. Ik denk wel dat deze bezienswaardigheid wel het meest toeristische is wat we tot nu toe gezien hebben hier in Bretagne en ook voorlopig het laatste wat zo toeristisch is.

Volgens de gids komen hier jaarlijks zo'n miljoen mensen om zich aan de grillige rotsen aan dit stukje van de kust te vergapen. Het doet niet heel druk aan, maar de voorzieningen zijn er wel naar. Er is een soort winkelcentrum gemaakt met allerlei restaurantjes, terrasjes en souvenirshops. Het doet allemaal best gezellig aan en door de grote oppervlakte van de landtong zijn de mensen redelijk verspreid.

Er zijn 2 routes om naar het uitkijkpunt te komen en we nemen de lange van zo'n half uur wandelen. Deze keer geen berg op berg af gelukkig en we stappen aardig door. Onderweg steeds even kijken bij alle uitzichtpunten. De verleiding slaat toe om weer een cairn (mannetje) te gaan bouwen, maar er staan overal borden dat het verboden is om de stenen te verplaatsen, laten we dat dan maar niet gaan doen.

We komen langs een enorm standbeeld van Maria met kind en een semafoor van de marine. Het is hier een heel gevaarlijk stukje zee voor de scheepvaart, dus deze semafoor is nodig. Bij het uitkijkpunt zitten er overal toeristen. Ja ik weet het, wij zijn ook toeristen, maar het is toch leuker als je iets een beetje voor jezelf hebt zonder dat je op alle andere mensen moet letten. We banjeren wat rond en maken wat foto's. Je hebt een mooi zicht op de kleine eilandjes voor de kust die als een rij tanden uit de zee omhoog komen. Er staan ook een aantal vuurtorens op.

We wandelen terug via de korte route en deze is aanzienlijk minder interessant. We wandelen midden over de landtong en uit de wind en dan voel je dat de zon behoorlijk wat warmte heeft. Het is best wel plakkerig zo in een lange broek en shirt. Morgen echt een korte broek aan!!!

Bij de winkeltjes aangekomen kijken we nog snel even de tentoonstelling over Pointe du Raz en eten we nog een ijsje voor we verder gaan. Gelukkig is hier alles wel in het engels en kun je dus zowaar eens wat lezen.

De weg vervolgt naar Pointe du Van waar we even op de parkeerplaats kijken. Dit is ook een wandeling naar het uiterste stukje, en daar hebben we niet zo heel erg veel zin meer in, dus die wordt overgeslagen.

Na Pointe du Van rijden we naar Pointe de Brézellec. Hier is bijna geen kip en we zijn het er over eens dat dit eigenlijk net zo mooi is als Pointe du Raz. We klauteren over de stenen en wandelen de hele landtong rond. Bretagne heeft echt een hele mooie kust met grillige rotsen en kleine idyllische zandstrandjes er tussen. De meeste strandjes zijn erg rustig, behalve als ze er goed reclame voor maken. Behalve Denen, komen we weinig Nederlanders of Belgen tegen, waarschijnlijk is dit een beetje terra incognita voor onze medelanders of zijn ze bang dat het weer niet goed genoeg is. Of het moet zijn omdat hier geen friet van Piet te krijgen is.. Het maakt ons niet uit, wij vermaken ons prima :)

Na Pointe de Brézellec rijden we nog naar Pointe du millier waar we een mooi uitzicht hebben op een vuurtoren huisje op de landtong. Ik ga zelf niet naar beneden, maar Kurt waagt het er een eindje op. Het is een enorm steile klim weer naar boven en hij komt redelijk vermoeid weer boven. Tijd om maar weer eens terug te rijden naar ons huisje op de berg.

De terugweg gaat weer via Tréboul, waar we nu ineens over een hoge brug midden in het centrum rijden. We wilden het liefst stil blijven staan op deze brug want hij is tientallen meters hoog en biedt aan beide kanten een spectaculair uitzicht over de zeearm die landinwaarts afbuigt en de bootjes die erin afgemeerd liggen.

Na Tréboul rijden we weer richting Locronan om daarna richting Chateaulin weer terug naar Chateauneuf te rijden. In Chateaulin missen we een kleine afslag en we rijden een leuk stukje door langs de Aulne en komen via de kleine binnenweggetjes bij Peyben weer op de weg naar Chateauneuf.

In de auto heb ik ondertussen al ontdekt dat de wind weliswaar verkoeling biedt, maar niet echt handig is met een bleek huidje als ik. Ik ben echt zo rood als een kreeft. Gelukkig doet het niet heel veel pijn. Morgen dus maar goed smeren haha.

Iets over 9 zijn we thuis en maken snel ons avondeten. Ik heb gisteren een stukje van het verslag al getypt, maar was te moe om alles af te tikken, dus vandaag (dinsdag) maar even verder getikt na lekker uitgeslapen te hebben.

Vandaag niet heel veel op de planning staan. We gaan naar Pleyben waarschijnlijk en daarna maar even zien. Wie weet zien we nog een interessant weggetje, je weet het maar nooit ;)