Rijden rijden in een wagentje...

Alle koffers, tassen en andere los slingerende zaken zijn in de auto gepropt. Kurt's laatste papieren voor zijn werk zijn in Veurne afgeleverd en onder het zingen van Waterspin Wonderspin rijden we in de regen Frankrijk in.

Het weer is allerbelabberdst, er is geen spatje zon te bekennen en het werkt een beetje deprimerend om ook geen mooie omgeving te zien tot we voorbij Calais zijn, maar goed, we houden de moed er in. Nog maar een uur of 9 te gaan!

Ik heb al een tijdje weer last van mijn rug en vandaag is het niet minder, dat wordt dus regelmatig stoppen en gelukkig hebben we menig aire tot onze beschikking voor het broodnodige beentjes strekken (zij het in de regen) We stoppen bij dezelfde aire van vorig jaar (weer de naam vergeten) met grote windmolens en hoog op een berg, vanwaar je een prachtig uitzicht hebt op de wijde omgeving. Ik hou mijn oorbellen voor de zekerheid maar vast, het waait echt belachelijk hard!

We besluiten dat we voorbij Caen pas gaan stoppen voor middageten aangezien we de nodige files en vertraging verwachten. We beginnen een beetje te twijfelen aan onze verwachtingen aangezien de weg echt helemaal leeg is. Er rijden misschien 4 auto's in de buurt voor zover we kunnen zien. Ineens staat er een bord aan de kant van de weg met een Bouchon waarschuwing, hmm, misschien toch? Nee, vast niet, waar moet die file dan van ontstaan? Er rijdt niemand!

Aangekomen bij een bord dat het einde van de peage is, komen we er achter, het is een ruim 2 km lange file voor het afrekenen van de 15,10 euro voor de 180km die we net gereden hebben. Aansluiten dus maar en we verliezen een half uur door dit grapje. Aangekomen bij het tolpoortje zijn we er snel doorheen met de creditcard en zijn we weer op weg. We beginnen te vrezen voor de tolpoortjes..

We vermaken ons nog opperbest in de auto en de reis gaat weer voorspoedig. Tot we bij Pont de Normandië aankomen. Daar zijn blijkbaar werken en we worden dringend aangeraden om over een andere brug te rijden. Daar hebben we dus geen zin in en we gaan dapper door. We willen nog even een tussenstop maken hier bij het uitkijkpunt en nemen (dit jaar netjes via de aangegeven route) de afrit naar de aire daar.

Even lekker uitwaaien en uitkijken over de monding van de Seine. Ook dit jaar zijn we er weer bij laag tij en de enorme rivier heeft zich versmald tot een kleine zilveren slang in een enorme bedding van aangeslibd zand. Er staat een waterig zonnetje en de motregen wordt verwaaid door de sterke wind, maar het is fijn om hier weer te staan.

Door deze stop hebben we nog een voordeeltje gehaald, de uitrit van de aire is direct voor het tolpoortje. We hoeven dus niet achteraan te sluiten in de file voor de tolpoortjes en kunnen zo doorrijden. De tijd dat we normaal in de file voor de poortjes hadden gestaan, hebben we nu lekker banjerend doorgebracht hihi.

Na Pont de Normandië gaat het verkeer weer rap, al beginnen we het rijden aardig zat te raken. Het lijkt alsof het langer duurt voor we ergens zijn. Bij Caen zijn er weer werken (de Fransen zijn al net als de Duitsers, alle wegenwerken moeten in de zomer) Gelukkig hebben wij nergens last van, al staat er van alles aangegeven. We missen nog bijna onze afrit, maar Kurt propt de auto er nog netjes tussen.

Bij afrit 42 hebben we een mooi groen weggetje gevonden op de kaart dat daarna bij de oprit 41 weer de snelweg op gaat, dus we besluiten daar onze lunch te plannen. Op een hoge heuvel met uitzicht op alles om ons heen zetten we de auto neer en eten we de meegenomen ovenkoeken. Altijd leuk zo'n picknick. Het waait te hard om buiten te zitten, maar de auto zit ook prima. We maken snel nog wat foto's voor we weer verder rijden.
Als we weer op weg zijn begint ons “spot de Mont st Michel” spelletje en even voor Avranches zien we hem in de verte liggen. Het is heiig dus het is een vage berg in de verte, maar overduidelijk! Wat was dat een super-vakantie vorig jaar!

De wegen beginnen hier weer heel herkenbaar te worden. We hebben vorig jaar bijna elke centimeter van dit stukje Bretagne uitgekamd. Bij Pontorson moeten we weer lachen als we voorbij de MacDonalds rijden en zien we nog steeds niet hoe je daar op een reguliere manier moet komen.

Hoe verder we Bretagne in rijden, hoe rustiger het wordt. Het lijkt wel alsof niemand die kant op wil. Alle stadjes en dorpjes waar we doorheen rijden lijken uitgestorven en dat op de nationale feestdag. We vragen ons af of ze dat hier niet vieren met een markt of kermis ofzo, maar blijkbaar niet, er is nergens wat te zien.

Bij Brieuc nemen we de weg richting Quimper om dan langs Rostrenen en Carhaix bij Chateauneuf du Faou uit te komen. We komen nog een heel imposante burcht tegen die we op onze to do lijst zetten aangezien hij nu al gesloten is.

De omgeving is hier echt prachtig en we genieten. Op een bepaald moment stroomt de Aulne (kanaal Nantes Brest) vlak langs de weg en is het bijna een sprookjeslandschap.

Bij Chateauneuf aangekomen nemen we de grote weg naar het centrum. We willen even kijken waar de supermarkt en winkels te vinden zijn. We zijn verbaasd als er zowaar mensen op straat lopen. Blijkbaar leeft er hier toch meer dan de plaatsen waar we doorheen gekomen zijn.

We moeten helemaal de berg afrijden naar de rivier en daar een brug over. In eerste instantie nemen we de verkeerde ingang en komen we op een oude camping terecht. Bij de tweede ingang is het wel raak en zijn we op ons vakantiepark aangekomen. Hier begint dan ook de eerste “vakantiepret”

Ze kunnen hier geen Engels!!! OH MY GOD!!! Het lukt me wederom niet om mezelf verstaanbaar te maken en ik versta bijna geen woord van wat de beste man zegt, hoe goed hij ook zijn best doet. Kurt is beter in Frans, dus hij mag het woord voeren. Ik voel me weer dom gansje en hou me maar op de achtergrond. Wat zullen ze wel niet denken :(

Maar goed, met de nodige handen en voeten krijgen we de sleutels en de papieren voor alles. We zitten in huisje 40 en aangekomen daar blijkt het via een trappetje omhoog op de helling te liggen. Alles spullen weer uit de auto naar boven sjouwen (danku Kurt!) en in het huisje zetten.

Het huisje is klein en eenvoudig, maar wel voorzien van alles. Er is een buiten terras voor met stoeltjes en een tafel en binnen is er rechts een clic-clac (ik neem het woord maar over, maar het is een bed met een uitschuifbaar onderbed) Rechtdoor lopend bij binnenkomst kom je bij de eetkamertafel terecht met aan je rechterhand een klein deurtje naar de badkamer en wc. We hebben een douche en wastafel die het zo te zien wel naar behoren doen.

Via het smalle (best wel enge) trappetje kom je boven op de overloop waar nog een bed staat en een deur is waardoor je naar buiten kunt weer. Het huisje is tegen een helling gebouwd en de verdieping is gelijkvloers met de helling. Beneden is in de helling gebouwd. Onze slaapkamer is eigenlijk best wel ruim, met een bed met een redelijke matras. Er is een veluxraam met verduisterend gordijn. Voor alle ramen van het huisje zijn een soort schuifpanelen gemonteerd zodat je de boel kan verduisteren zonder gordijnen te gebruiken, best wel praktisch. Verder is het heel erg koel in het huisje, dus dikke trui aan en sokken, want eigenlijk hebben we het gewoon koud hier hahaha

We hebben nog een lijst meegekregen die we na moeten lopen voor wat betreft de inventaris. Deze lijst is ons tweede “vakantiepretje” De lijst is uiteraard in het frans en er staat van alles op waar we nog nooit van gehoord hebben. Uiteindelijk zijn we alle kaders, lampen, kussens, kleerhangers en wat al niet meer, maar gaan tellen in het huisje en zijn we tot de conclusie gekomen dat het allemaal vast wel zal kloppen.

Na een kop koffie zijn we omgeving even gaan verkennen en zijn we via de oude brug de Aulne overgestoken en hebben we een eindje gewandeld tot voorbij de eerste sluizen. Door de hevige regens staat de Aulne behoorlijk hoog. Bij de sluis is een soort wildwaterbaan voor kano's zodat ze niet door de sluis hoeven, maar mij zou je daar voor geen goud in krijgen. Het water raast daar nu wel heel erg bulderend door heen. Nog een paar grote vissen gezien en verder is het gewoon een prachtig stukje hier. Blij dat we hier zitten!

WiFi is wel een puntje. We hebben geen WiFi in het huisje, maar alleen bij de receptie, dus ik tik dit verslag nu in het huisje en straks moeten we naar de receptie om de boel online te zetten (wat hopelijk gaat lukken)

Vandaag, zondag, staat er een rondrit door de omgeving op de planning, maar dat lezen jullie wel in het volgende verslag.