The Blair Castle project

We zijn in Fawlty Towers terecht gekomen.. Het kan niet anders! Maar laat me bij het begin beginnen. We hebben redelijk tot slecht geslapen in ons bed. Het matras, of laat me zeggen, de geveerde plank, heeft betere tijden gekend. Het kussen, of de tijk met een hint van voering geeft niet bepaald steun aan je hoofd en tja, laat maar.

De douche dan maar. Hier in dit hotel hebben we een douchecabine. Zo eentje met 2 rechte zijden en 1 zijde die rond loopt. Deze zijde is voorzien van 2 schuifdeurtjes. Het is de kleine variant, je krijgt er een beetje claustrofobische neigingen van, maar het gaat. De waterdruk is redelijk en het douchen wil wel, maar laat niets vallen, bukken gaat niet!

De handdoeken hebben dezelfde kleur als het wc papier. Je zou denken dat dat normaal is. Nou nee, het wc papier is vanille kleurig. Van dat verschoten geel. Wie koopt er nou in hemelsnaam vanillekleurig wc papier?? Wat schiet je daar nou mee op? Het ziet er gewoon ranzig uit. Sorry, maar nee.

De aankleding van de kamer is wel aandoenlijk. Alles is bij elkaar passend gemaakt. De gordijnen, lampenkappen, dekbed en zelfs het overtrekje van de tissuedoos hebben hetzelfde motiefje en stofje. Men heeft er werk van gemaakt! Gelukkig zijn de kleuren niet al te "in your face" en uitgevoerd in een rustig creme, aqua en groen.

Door naar het ontbijt. The fun part! We gaan zitten aan een tafeltje waar we het tafeltje al bijna meteen wegschoppen. De stoelen zijn te hoog, of het tafeltje is te laag. We krijgen er in ieder geval onze benen niet onder. Scheelt ook weer want we zouden dan ook niet weten waar we ze laten moesten want zo groot is het ding nou ook weer niet.

We maken een studie van het ontbijtmenu. Het is weer zo'n standaard menukaart van overal alleen deze keer mag je de eerste gang niet zelf pakken. Je moet alles vragen aan die "aardige mevrouw" Wij gaan dus voor fruit en yoghurt omdat het ons tot nu toe overal zo goed bevallen is en koffie. Ik heb geen zin in een gekookt ontbijt, dus ik ga voor een continental en Kurt neemt roerei met zalm we nemen er ook een glaasje sap bij.

Prompt komt mevrouw met 2 scherpe messen aanlopen die ze voor ons neerlegt. Ik voel de bui al hangen, Kurt kijkt nog een beetje vreemd. Vervolgens zet ze de fruitschaal voor ons neer en komt met 2 bakjes yoghurt aanlopen. Eet smakelijk!

We mogen dus ons eigen fruit schillen en snijden en in de yoghurt doen. We kijken elkaar nog eens aan van "Meent ze dat nou?" Blijkbaar wel. De mevrouw die bang is voor vlekken in haar tapijt van de Irn Bru maakt het niet uit dat we nu haar hele tafellinnen onder de fruitvlekken smeren. Onze handen pikken en kleven aan alle kanten. We weten niet wat we met de schillen en pitten moeten doen, dus die leggen we maar op ons broodbordje. Met wat hangen en wurgen (het mes is rampzalig) lukt het ons om het fruit geslacht te krijgen en yoghurt-waardig in een kommetje te deponeren. We houden het op appel, peer, banaan en perzik.

Vervolgens komt het "warme" gedeelte. Kurt krijgt een redelijk ogend bord voor zijn neus. Ik krijg een bakje met een croissant die eruitziet alsof het promotiemateriaal is voor de etalage van een bakkerij en 2 hompen wat iets van brood moet voorstellen. De croissant is nog warm, wat betekent dat ze een afgebakken croissant nog eens extra gebakken hebben waarschijnlijk. Op het andere bord liggen 2 plakjes salami en 2 plakjes ham een stuk cheddar en iets van witte kaas. Bij het brengen van het bord lagen er nog 2 cherry tomaatjes op het bord. Bij het neerzetten rolt er eentje vanaf en de mevrouw zegt heel grappig dat als ik de andere zoek, dat hij daar op het andere tafeltje ligt en ze laat hem vervolgens gewoon liggen. Ik vraag me serieus af waar de verborgen camera staat ondertussen.

Ik neem maar een stuk toast en eet dat op. Mijn bord ziet en ruikt echt niet lekker naar mijn idee. De cheddar valt nog mee. De witte kaas blijkt hele zure feta te zijn. Wie doet er nu feta als ontbijt?? Zucht! Het croissantje is dus inderdaad net een stuk karton ondertussen. Ik probeer er nog wat van te maken met boter en eet het maar op omdat ik dan toch wat gegeten heb, maar het gaat niet van harte. Kurt's eten is prima. Morgen dus maar weer voor iets met gebakken ei helaas. De rest van het menu is vis.

Goed, dan volgt nu het leuke gedeelte van vandaag. Al hebben we ons we suf gelachen vanmorgen tijdens het ontbijt, zo onwerkelijk als het was. Maar we hebben nog andere dingen gedaan vandaag. Het is niet helemaal geworden wat we van plan waren aangezien het zeiknat was en regende dat het goot. De wolken waren de vallei ingedreven en het zicht was slecht. We hadden een beetje een rondrit willen maken met een paar leuke stops, maar we zijn nu maar direct voor de stops gegaan en de rondrit overgeslagen.

Eerste stop voor vandaag is Blair Castle. Dit kasteel vormt de zetel van de Duke of Atholl, chief van Clan Murray. Het is een indrukwekkend en mooi wit met zwart kasteel. Het heeft torenspitsen, ronde torens, vierkante torens, kantelen en transen. Erg mooi om te zien en het riviertje wat er voor langs kabbelt, maakt het plaatje compleet. De bouw van wat er nu staat, is begonnen in 1269 met een hoofdtoren en gedurende de eeuwen is er vanalles aan, op en bijgebouwd.

De toren is gebouwd terwijl de officiele eigenaar van de grond op kruistocht was door een buurman. Toen de eigenaar weer terug was van de kruistocht heeft hij erover geklaagd bij de toenmalige koning. Die heeft even orde op zaken gesteld met een legertje en de toren was voor de teruggekeerde eigenaar. Die is vervolgens begonnen met het aanleggen van een heus kasteel rond deze woontoren en zo begon de bouw van een enorm kasteel.

Clan Murray is altijd zeer koningsgezind, lees Engeland minnend, geweest. Zo ook tijdens de opstand van de Jacobieten. Het was dus ook wel een schande dat 2 zoons zich bij de Jacobieten aansloten. Deze 2 zoons schopten het ver in het leger van de Jacobieten en stonden uiteindelijk aan de andere kant van de poort van hun ouderlijk huis. Ze belegerden het en veroverden het en Bonnie Prince Charlie heeft er nog een tijdje doorgebracht. Helaas hebben de Jacobieten het kasteel verlaten omdat ze er geen strategische meerwaarde in zagen waarop de Engelsen het innamen en het met succes als strategisch punt tegen de Jacobieten gebruikten. Blair Atholl en het kasteel liggen, net als Stirling Castle aan de doorgaande Noord/Zuid route.

De huidige Duke of Atholl woont in Zuid Afrika en is niet geïnteresseerd in Schotland. Daarom heeft zijn vader het kasteel in de jaren 90 overgedaan in een trust en aan de regering van Schotland. Er zouden anders enorme belastingen over betaalt moeten worden bij overlijden omdat de zoon niet op dat adres woont. Er zijn nog wel een aantal appartementen in gebruik door een nicht die als beheerster van het kasteel optreedt.

We kunnen zo'n 30 kamers bezoeken binnen in het kasteel en dat houdt ons wel even zoet. Zoals gewoonlijk zijn de vertrekken rijkelijk aangekleed en voorzien van alle luxe die zich men toen kon veroorloven. Persoonlijk vond ik Dunrobin wat mooier aangekleed en ingericht. Hier in Blair is alles redelijk oud en vergaan.

Na het kasteel zijn de tuinen aan de beurt. Als eerste lopen we naar de herten. We hebben geluk want ze worden net gevoerd als we staan te kijken. De beesten weten dat ook dondersgoed. Ze horen een tractor aan komen rijden en twijfelen eerst nog of hij hun kant op komt, als ze het zeker zijn, is het een race om naar het hek te komen en als eerste aan de beurt te zijn om te eten. Wij staan op een verhoging boven het hek, maar de herten vinden dat toch wel eng en zijn nogal nerveus terwijl ze aan het eten zijn.

Na de herten gaan we een wandeling maken door Diana's Grove. Dit is een aangeplant bos met enorme reuzen van bomen. Er staat vanalles en de stammen zijn gigantisch, zowel in hoogte als doorsnede.

Als laatste hebben we Herculus Garden. Een ommuurde tuin met een vijver in het midden. Het is een leuke tuin die zo groot is als een klein stadspark. Het is er erg aangenaam wandelen en er staat weer veel in bloei. Helaas mag je alleen op de paden wandelen en dus niet naar de bruggetjes en eilandjes die in het midden liggen. Dat niet iedereen die aanwijzingen zo nauwkeurig opvolgt is duidelijk, maar wij houden ons er wel aan, al zouden we ook graag anders doen. Er staat ook nog een klein museumpje in de tuin met een houtsnijwerkkast.Deze kast heeft allemaal verborgen deurtjes die je kunt openen (als je ze vindt) Ik denk dat het de antipathie van de Schotten tegen de Engelsen uitbeeldt. Er stond verder geen uitleg bij.

Na Blair Castle gaan we weer even gebruik maken van ons Whisky paspoort en Blair Atholl bezoeken. We rijden dus weer terug naar Pitlochry en krijgen plaatsen op de tour van 3 uur. We moeten daarvoor nog wel een eindje wachten, maar even pootjes rust geven op een comfortabele bank is ook geen straf.

Deze rondleiding is een stuk beknopter dan de andere rondleidingen. Er wordt niets gezegd over de smaakontwikkeling en ook niets over de duty free warehouses. Wel wordt er uitgebreid stilgestaan bij hoe je een whisky het beste kunt zien, ruiken en proeven. Persoonlijk vind ik deze whisky minder. Hij is erg graanachtig en er zit maar een kleine hint van kersen in. Hij blijft wel heel lang nasmaken, dat is wel weer fijn aan een whisky.

Als we uit de stokerij komen, is het weer een klein beetje opgeklaard. Het regent wat minder hard, dus we besluiten toch nog een kleine rondrit te gaan doen. Dan zien we toch nog een beetje van de omgeving.

We rijden van Pitlochry naar Killiecrankie en van daar richting Tummel Bridge. We komen dan langs Queen's view waar we nog even willen stoppen. Je moet alleen weer eens betalen om te parkeren en vervolgens nog een eind lopen om een uitzicht te bekijken. We worden een beetje luxepaardjes zoals ik al zei en als we het zo bekijken, hebben we al veel betere uitzichten gehad op onze reis. Dus we slaan deze over, al krijgt hij 3 sterren van Michelin.

We rijden vanaf daar verder naar Tummel Bridge waar een nieuwe baileybrug de oude brug heeft vervangen. De oude brug kun je nog wel oplopen, dus dat doen we uiteraard. Het is een hoge stenen brug met een scherpe knik bovenaan. Vanaf boven heb je een leuk uitzicht op de rivier de Tummel die even verderop in Loch Tummel uitmondt. Vlakbij staat een waterkrachtcentrale (Die hebben ze hier echt bijna overal. Heel goede manier van energie opwekken als je zoveel water en hoogteverschil hebt overal) waar we ook nog even een kijkje nemen.

We rijden verder over de B846 wat op zich een leuk weggetje is door een leuk landschap en met het zonnetje erbij is het ondertussen best wel weer een aangename rit.

Ter hoogte van Loch Kinardochy zien we een mooie parkeerplaats om een foto van het landschap te maken. Er staan hier grote naaldbossen en dat hebben we nog niet echt op de foto staan. Als ik me omdraai, zie ik iets wat mijn interesse wekt. Na de heuvel beklommen te hebben, blijkt het een oude kalkbranderij te zijn. Hier werd vroeger kalksteen gebrand om de bodem beter geschikt te maken voor gewassen. Een eindje voorbij de kalkbrander ligt nog een oude leisteengroeve, maar hier heeft het te erg geregend, dus we staan al snel in een vijver midden in het gras. Terug naar de auto dus maar weer.

We rijden door via de 846 richtin Aberfeldy en komen dan Castle Menzies tegen. Deze hadden we eigenlijk nog willen bezoeken vandaag, maar door alle regen hebben we dat niet gedaan. Nu zijn we net te laat en kunnen we alleen de buitenkant bekijken. Het is weer een totaal ander soort kasteel. Het is een 16e eeuws kasteel dat opgetrokken is uit zwerfstenen en op de hoeken gebruikte men blauwe hardsteen of arduin. Ondertussen ziet de steen er meer groen dan blauw uit, maar het contrasteert mooi met de grillige natuurstenen die in de muren gebruikt zijn. Al bij al een mooi kasteel ook.

Na Castle Menzies rijden we nog even door Aberfeldy wat ook een behoorlijk plaatsje is en gaan we vervolgens weer terug naar Pitlochry. Daar doen we weer boodschappen bij de Co-Op en halen we sandwiches voor ons avondeten. We zijn de frieten enzo echt behoorlijk zat.

Terug in het hotel ontdek ik dat we geen nieuwe koekjes gekregen hebben. Ik had namelijk 1 pakje aangebroken en daavan lag er nog 1 koekje op het bureau. Dus blijkbaar krijg je dan geen nieuwe koekjes. Dus helaas, geen nieuwe snackjes voor onderweg haha

Morgen gaan we op weg naar ons laatste hotel alweer. We slapen nog 1 nachtje in Peebles, wat een steenworp afstand van ons allereerste hotel ligt. Overmorgen moeten we de boot weer op en is onze vakantie bijna voorbij. Wat gaan 3 weken ontettend snel zeg! We gaan zo nog maar eens kijken of we onderweg naar Peebles nog wat interessants kunnen bekijken en dan weer slapen. Morgen maar geen fruit meer voor ontbijt hihi

Tot morgen!