Kliffen kijken

Vanmorgen hebben we kaas bij ons ontbijt. Speciaal voor ons is er emmentaler kaas gekocht. We krijgen netjes 3 plakjes op een schoteltje geserveerd alsof het stofgoud is. Nope, ik snap het ontbijt niet zo goed hier. Het stel dat na ons de ontbijtkamer binnenkomt ook niet echt. We horen ze overleggen wat ze in hemelsnaam moeten eten als dit alles is. Yup, succes! Er is jam, chocopasta, yoghurt, melk en cereals. Daar moet je het mee doen. De rest van het ontbijt is bereid, dus een gebakken ei of iets dergelijks. Gelukkig hebben we ondertussen de koffie door en laten we hem lang genoeg staan om in de buurt van lekker te worden. Echt goed wordt hij nooit hier. Ik heb een uitgekleed Engels ontbijt genomen van champignons, tomaten en bacon met toast en Kurt heeft gerookte schelvis met een gebakken ei. Ik neem maar een grote bak yoghurt met grapefruit en muesli. Gevolg is wel dat het schaaltje met yoghurt op is na mij. Eigenlijk had ik gewoon het schaaltje willen pakken en de grapefruit erbij moeten doen enzo. Dat was ongeveer wat ik normaal voor ontbijt eet. Ik ben het ontbijt een beetje zat hier zoals je leest.

Terug in de kamer gaan we douchen. Kurt heeft nog geluk, hij kan douchen zonder brandwonden. Mijn beurt is minder succesvol. Ik sta echt een half uur met de douche aan en probeer alle instellingen, maar het water blijft varieren tussen kokend heet en ijskoud. Het is geen doen. Uiteindelijk hou ik mijn haar maar vlug vlug onder het water zonder dat mijn hoofd het raakt en wrijf het water in mijn haren en de shampoo en spoel uit met koud water, dus mijn haar is gewassen. Dan de rest van mijzelf nog, maar dat is dus geen doen. Koud is echt veel te koud en ik brand me meerdere keren aan het water als ik het toch probeer onder het warm. Ik ben echt mega gefrustreerd en verklaar deze douche nog erger dan mijn douche hel in Rome. Uiteindelijk geef ik het op en was mezelf zo goed als het gaat met een waslapje en koud water bij de wastafel. Wat een *piep* zooi zeg!

Door dit gezeur zijn we dus ook veel te laat weg. We waren om 8 uur gaan ontbijten zodat we daarna vlug konden douchen en weg waren, maar dat schiet niet op zo. We gaan alsnog foetsie en rijden richting Cornwall vandaag. De wegen hier in Devon zijn echt slecht. Ze zijn smal, slecht onderhouden en het schiet niet op. Er staan heggen en muurtjes naast zodat je weinig van de rest van het landschap ziet en de route waar we vandaag langs rijden is al niet veel beter. De enige uitzondering qua uitzicht is misschien de brug over de Taw bij Barnstaple. We gaan er stapvoets overheen door een file, dus we kunnen extra genieten van het uitzicht. Als we een eindje verder zijn, weten we ook waardoor de file komt.. een trekker! Op de doorgaande weg waar je 96 km/u mag rijden. En aan de kant gaan? Nee joh! Die perfecte parkeerplaatsen waar dat zou kunnen, zijn daar toch niet voor bedoelt?! Niet normaal hier!

Ineens wordt de A39 breder en beter en even later verdwijnen ook de heggen en muren en kijken we over rollende landschappen en mooie boerderijen uit. Niet veel later zien we het bord Welcome to Cornwall en vanaf daar zijn de wegen goed begaanbaar zoals we ze ons herinneren uit andere delen van het VK. Nope, voor de aangename wegen moet je zeker niet naar Devon!

We cruisen over de A39 genietend van de omgeving naar onze eerste stop. We gaan naar Pentargon waterfall, maar hoe komen we daar? Ter hoogte van de waterval zit een farmshop, maar we zien geen wegwijzers. We parkeren de auto ietsje verderop om op onderzoek uit te gaan, maar kunnen niets vinden. Ik moet nodig naar het toilet, dus besluit naar de farmshop te lopen. Dit blijkt een luxe farmshop te zijn met allerlei producten uit de omgeving, inclusief broodjes en gebakjes en een enorme lunchroom waar het ene hapje er nog beter uitziet dan het andere hapje in de vitrines. Ik hou het bescheiden en koop een zak met 4 tea cakes (een soort zachte bollen met rozijnen en gekruid met kaneel en kruidnagel) en een klein zakje dolly mix en ik vraag netjes of er ergens een toilet is. Sure love! Go straight through the cafe.. go ahead love, off you go! Uh, ok.. Kurt is ondertussen de auto gaan halen en ik maak gebruik van de blinkend schone en fris ruikende toiletten en was mijn handen met lokale zeep die ook al zo lekker ruikt. Prettig dit haha

Als Kurt er is, rijden we maar door naar het dorp Boscastle wat even verderop ligt. Eens kijken of we daar de wandelroute op kunnen pikken. Dat blijkt het geval te zijn. We moeten even mieren om de auto kwijt te kunnen. Er is een enorme parkeerplaats (populair plekje dit) en we moeten weer betalen, maar het valt mee. Dan lopen we door naar het riviertje dat midden door het dorp stroomt en volgen eigenlijk de rest van de bezoekers.

Het blijkt een bijzonder aangename stop te worden. We lopen langs het water naar de klif en klauteren naar het uiteinde van de klif genaamd Warren point. De wandeling gaat een klein beetje omhoog en ik voel mijn knie steken. Ik heb hem met mijn eigenwijze stomkop naar de mesjanka gelopen bij Dunkery Beacon en nu voelt het heel onaangenaam elke keer als ik berg op moet en als het weer steil omlaag gaat. Ik ga dus tot het einde van Warren point, maar niet mee naar de waterval. Dat pad komen we onderweg tegen namelijk en blijkt een f'ing steile trap tegen het klif op te zijn. Overigens ben ik er net achter gekomen dat we bij de farm shop door de speeltuin bij een short cut hadden kunnen komen naar de waterval. Maar dan hadden we Boscastle harbour waarschijnlijk niet gezien, dus wel een beetje geluk dat we die short cut niet gevonden hebben.

Het is onwijs mooi als we bij Warren point zijn. De zee buldert op de rotsen en we kunnen mijlenver naar de kliffen kijken die voor en achter ons de zee insteken. We puzzelen uit welke klif Tintagel moet zijn, het kasteel van King Arthur, waar we een paar jaar geleden zijn geweest. We gaan even op een rots zitten genieten. Dit is toch wel een toppertje hoor tijdens deze vakantie! Als we uitgekeken zijn helpt Kurt me nog even van de top af. Ik banjer vervolgens op mijn gemak terug en Kurt gaat naar de waterval. We spreken af om elkaar beneden aan de andere kant van de rivier weer te ontmoeten.

Ik zie ondertussen dat ik internet heb, dus ik zet mijn harry potter spel aan en wandel rustig langs de inham waar de rivier Valency door naar de zee stroomt. Het riviertje kabbelt over stenen en stroomt trapsgewijs naar beneden. Even verderop liggen vissersboten op de bodem van de havenkom omdat het eb is. In het stilstaande water zijn tientallen meeuwen zichzelf aan het poetsen en badderen. Overal om me heen zie ik klifwanden en het is echt genieten hier. Ik ga aan de rand van de havenkom op de bovenste tree zitten van een in de rotsen gehouwen trapje. Het trapje leidt naar een kleine schuilhut die tegen de havenmuur gebouwd is in steen. Ik geloof niet dat iemand anders hem gespot heeft, maar het is goed zitten hier. Aan de overkant heb ik zicht op de trap waar Kurt naar boven is gegaan, dus ik kan hem ook weer terug zien komen en ondertussen dood ik de tijd met over het water kijken en genieten van de omgeving.

Als Kurt weer terug is, zegt hij dat de blow hole al bezig is. Dit is een gat in de rotsen waardoor zeewater naar buiten gestuwd wordt. Hij blijkt zichtbaar van om de hoek waar ik zit. Ok, geen idee, maar prima. Gaan we nu kijken. Het gat bevindt zich onder in de rotsen aan de rand van het water en werkt tussen 1 en anderhalf uur voor en en 1 en anderhalf uur na eb. We zijn precies op tijd in feite. We zien het zeewater het gat in lopen en dan vervolgens met veel kracht weer naar buiten blazen. Tegenover het gat is een soort natuurlijke tribune uitgesleten op de rotsen door alle mensen die hier over de afgelopen honderden jaren naar dit gat hebben staan kijken. Wij nemen ook even plaats en genieten van het natuurgeweld. Daarna is het tijd om terug te gaan naar de auto en verder te gaan. Twee uur zijn zo voorbij hier, veel te zien en te doen!

We stappen weer in de auto en rijden door naar de chevron folds bij Millook Haven. We kunnen ze niet goed zien, maar op het strand zien we riggels in V vorm van gesteente en later blijkt dat we bovenop de geologische plek stonden. De klif daar bestaat uit gevouwen gesteente dat steeds in V vorm opgevouwen is. Engels voor V vorm is chevron. V vormige vouwen zijn chevron folds. Het is alsnog indrukwekkend met de stranden en de diverse gesteenten en hoe het erbij ligt. De aarde en hoe deze zichzelf vormt en aanpast is een wonderbaarlijke plek!

We rijden verder naar een uitzichtpunt even verderop waar we weer andere rotsformaties bewonderen. Hier kunnen we de auto gelukkig gratis parkeren en we lopen een rondje naar het einde van deze klif. Nogal een basic wandelingetje vergeleken met alle andere stops haha.

We slaan Rober Duncan's writing hut en Speke's Mill Mouth waterfall over omdat we er gewoonweg niet kunnen komen. Beide liggen aan het coastal path en we moeten de auto ergens kwijt om bij het pad te komen. We kunnen alleen nergens een plek vinden. Al doende hebben we ons alleen een beetje in de nesten gewerkt qua weggetjes. Ze zijn weer zo smal als onze auto breed is en aan beide kanten een muurtje. De weg zelf is soms 2 banden asfalt en soms een soort zand en steentjes. Het gaat heuvel op en af met enorm veel bochten. We zijn heel erg blij dat we geen tegenliggers tegenkomen want we zouden niet weten waar we met de auto naar toe moeten dan, er zijn geen uitwijkplekken en om achteruit te rijden door bochtjes en zo'n smalle weg is ook geen pretje. Kurt ploetert rustig door en we besluiten Google even niet de route te laten bepalen en zoeken zo snel mogelijk een weg uit deze miserie en die vinden we uiteindelijk. We gaan weer via de A39, dat is een stuk veiliger. Ik haal serieus gerust adem als we weer op die weg zitten, het is niet goed voor de zenuwen van die weggetjes, zeker niet nadat je een paar dagen geleden lek gereden bent op zo'n kreng.

De volgende stop is Hartland point. Het laatste stukje is weer een bar slecht weggetje. Je moet je indenken dat dit allemaal erg toeristische plekken zijn en dat er dagelijks honderden mensen over deze weggetjes rijden en bij ons zou dit nog niet eens voldoen als achterommetje voor een boer om bij zijn weiland te komen. We rijden in ieder geval weer omhoog en er volgen een paar haarspelden waar we gelukkig niemand tegenkomen en even verderop zijn er gelukkig wat passing places zodat we tegenliggers langs kunnen laten gaan.

Bij Hartland point staat er een oud dametje bij de poort. We moeten 2 pond betalen om te pakeren en als tol voor de weg. Nja, niet echt heel veel, dus we doen het gewoon en we parkeren de auto iets verderop en gaan een eindje lopen. Helaas is de klif op dit moment een bouwplaats. Ze zijn de paden aan het opknappen en de randen van de klif aan het verstevigen. Geen overbodige luxe om eerlijk te zijn, maar het neemt wel wat van de charme weg hier. We lopen richting vuurtoren, maar kunnen er niet bij, dus we lopen omhoog en een eindje door om op de top van de klif lekker over de zee uit te staan kijken. Geen gek uitzicht, maar niet het mooiste van vandaag.

Ergens op de kust moet nog het wrak liggen van de Johanna. Een schip uit Nederland wat hier vergaan is op 31 december 1982, maar wij kunnen het niet vinden. Het is ook erg onduidelijk waar het zou moeten liggen en er is geen tekening bijgeleverd op de bordjes. Later blijkt het tegen de rotsen aan op het strand te liggen. Er liggen nog gedeeltes van de romp van het schip als een miserabel dood dier.

Na Hartland point hebben we ons lijstje afgewerkt voor vandaag en het is ondertussen ook rond half 6 en nog een uur naar Ilfracombe, dus tijd om terug te gaan. Onderweg stoppen we toch nog even bij Clovelly. Kurt is even nieuwsgierig naar wat het ook alweer was. Hij maakt lijstjes voor onze vakanties van de dingen die we moeten gaan bezoeken, maar hij doet dat maanden vantevoren en vergeet soms wel eens wat het allemaal ook alweer was. Clovelly staat voor morgen op de planning en we weten nu in ieder geval waar we zijn moeten haha

Daarna is het door naar Ilfracombe waar we eerst nog even bij de Tesco stoppen voor ons avondeten. We eten vanavond beiden een zak ceasar salade en daarbij een bak met kipfilet plakjes. Het smaakt nog steeds erg lekker en deze keer hebben we bestek want we hebben het houten wegwerp bestek wat we gisteren bij onze chips kregen bewaard, we zijn soms best praktisch haha Het toetje is een stukje vanille en chocolade cheesecake. Best een feestmaaltje hoor.

Nu snel de boel online hijsen en bed in. Morgen gaan de voetjes weer in beweging want Clovelly is een leuk plaatsje, het is alleen een plaatsje wat langs een klif naar beneden gebouwd is. Zo steil dat er geen auto's kunnen rijden.. Maar meer daarover als we het zelf meegemaakt hebben morgen ;) Tot morgen!