Poeie mootjes

Afgelopen nacht ben ik een paar keer wakker geworden en heb me al struikelend door de kamer bewogen. Blijkbaar is het hier heel hip om lampen touch te maken. Dus je raakt de voet aan en de lamp gaat aan. Onze nachtlampjes hebben ook zo'n touch systeem en wel eentje met 3 standen. Ik tik dus al struikelend tegen het nachtlampje van Kurt en moet dat vervolgens van standje sfeerverlichting naar standje schijn in de woestijn aan tikken om weer uit te krijgen. Kurt merkt er gelukkig bitter weinig van, die slaapt zalig verder.. jaloers! Ik ben elke ochtend tegen 6 wakker omdat de kamer dan licht is door de zon. Maar goed, ik kruip toch nog even mijn bed in en even later slaap ik weer en word rond 8 uur weer wakker.

Kurt gaat zich eerst douchen voor het ontbijt en ik moet nu echt even een momentje stilstaan bij deze douche. Het is bepaald geen prettige douche. Het is weer zo'n futuristisch exemplaar waarbij je een aan knop hebt om te starten en een knop om de waterdruk te regelen en eentje om de temperatuur in te stellen. Vooral die laatste trekt zich niets aan van jouw draaien. Het is of bloedheet of ijskoud en weinig daartussen. Meestal is hij bloedheet. Ik laat mezelf eerst wennen aan het water voor ik heel snel kan douchen. Dan nog sta je in een sauna hok en kom je compleet bezweet uit de douche. Kurt was vanmorgen dus ook weer aan het vloeken en tieren en heeft zichzelf op 2 plaatsen een beetje verbrand. Echt niet normaal dat ding!

Daarna gaan we ontbijten. Helaas had de eigenaresse geen kaas, maar dat wordt vandaag voor ons gehaald en morgen hebben we dan kaas bij het ontbijt. Ok, prima. Welke kaas willen we? Maakt niet uit, als het maar kaas is! Ik heb vanmorgen de grapefruit partjes zonder vlies ontdekt. Ik heb er 2 bakjes van gegeten met yoghurt en muesli. Morgen gaan we dat weer doen. Voor morgen ook geen eieren meer, maar wel een plakje bacon.

Na het ontbijt zijn we een beetje aan het puzzelen wat we gaan doen. We willen eigenlijk toch een beetje rust voor de pootjes, maar wat te doen? Tunnels beach hier in Ilfracombe is misschien wel leuk, maar we ontdekken dat we 2,50 moeten betalen per persoon om naar het strand te mogen gaan. We willen wel onder de tunnels door en even een paar foto's maken, maar verder ook niet. Dus dat slaan we maar over. Dan is er een eindje verder bij ons in de straat een haunted mansion waar we een bezoek aan kunnen brengen, maar mwa, ook niet echt iets. Misschien moeten we de overgebleven 2 geplande dagen verdelen over 3 dagen zodat alles wat rustiger wordt en we wat meer tijd hebben. Dat gaat wel werken. Dus de wandelschoenen gaan toch weer aan en we rijden naar Mortehoe.

Mortehoe is een klein, druk gehucht waar we de auto parkeren. We hebben geen idee hoe lang we bezig gaan zijn, dus we nemen een kaartje voor 3 uur en gaan banjeren. We doen een rondwandeling naar Morte Point en Grunta beach. Het is een mooie wandeling. Zeker in het begin is hij niet zwaar en zit er weinig hoogteverschil in. Het is alleen erg warm. We zitten aan een kant van de klif waar geen wind is en wandelen tussen struiken en hoog gras door. Het pad is gemaaid en aan de keutels te zien wordt het pad gebruikt als schapen snelweg.

Morte Point betekent letterijk doden punt. Rond deze klif leden uitzonderlijk veel schepen schipbreuk en daar kwam de naam vandaan. Er werd even verderop wel een vuurtoren gebouwd, maar dit hielp slechts in beperkte mate. Als we de rondwandeling doen, snappen we waarom er zoveel averij opgelopen werd. De kust rond de klif is bezaaid met scherpe rotsen, ze steken als stekels en tanden tussen de golven omhoog. Wij vinden het een prachtig en indrukwekkend gezicht, maar in het tijdperk van voor de digitale kaarten, moet het echt een opgave zijn geweest om hier heelhuids door te komen.

Kurt gaat bovenlangs en ik wandel de ringweg om de klif heen. Halverweg gaan we zeehonden spotten, maar het valt niet mee om die kleine koppies te ontdekken in de golven ver beneden ons. Het lukt de mensen naast ons wel en we worden gewezen op een grijze zeehond. Zo leuk! We proberen er nog meer te ontdekken, maar dat lukt ons niet.

De klif is begroeid met allerlei struiken die in bloei staan. Zo staan er gele brem, paarse heide en diep paarse distels en een soort struiken die wel een beetje op bramen lijken, maar het niet zijn. Er fladderen diverse soorten vlinders rond en allerlei soorten vogels. We kijken onze ogen uit naar de ruige kustlijn en rotsformaties die overal anders zijn. Bij de punt van de klif loopt een soort rotskam. Het lijkt net de rug van een stegosaurus. Hier gaat het pad ook over van zandpad naar rotsen en klauteren we over de rotsen verder en wandelen aan de andere kant van de klif weer terug.

Aan deze kant zijn de rotsen weer anders. Het zijn geen basaltpilaren, maar een ander gesteente, maar het heeft er wel een beetje van weg. Het ziet er heel grillig uit en bezit een ruwe schoonheid waar wij wel van houden. Ook aan deze kant ligt het weer vol met schapenkeutels. maar we hebben de schijtende wolfabrieken op pootjes zelf nog niet gezien. Als we een kijkje over de rand van de klif gaan doen, zien we dat er een tweede richel onder loopt en daar kijken 5 paar verschrikte ogen ons aan. De uitdrukking schaapachtig is helemaal op zijn plaats hier, de beestjes voelen zich duidelijk betrapt haha We laten ze verder met rust en lopen door.

Als het pad weer overgaat naar gras, wordt het ook weer steiler. We moeten weer omhoog naar het dorpje terug. We lopen nog langs de rand waar een trap naar beneden naar grunta beach gaat. Dit is een steenachtig strand tussen de rotsen dat alleen te betreden is bij laagtij (wat het nu zo ongeveer is) De naam grunta komt van een schip met varkens wat hier ergens in de 18e eeuw schipbreuk geleden heeft. De varkens zouden in deze kloof nog een tijd geleefd hebben, zichzelf voedend op zeewier.

Het laatste stuk omhoog naar de weg is echt abnormaal, het gaat bijna loodrecht omhoog. Veel steiler dan het pad gisteren naar Dunkery Beacon. Gelukkig is het niet lang en staat er een bankje aan het einde. We gaan nog even zitten genieten van het uitzicht op het eiland Lundy ver weg in zee en de kliffen en stranden op de voorgrond. Wat een prachtige wandeling! Daarna begint de ook flink zware tocht terug naar de parkeerplaats over de asfaltweg. Damn wat zijn die wegen hier steil. Steeds ff stil staan en weer door en de pootjes houden het redelijk vol. Ik zweet ondertussen wel als een bezetene, maar daar kan ik ook weinig aan doen.

Weer in Mortehoe aangekomen, kopen we een fles gekoeld water bij de lokale winkel en gaan we in de schaduw op een bankje zitten drinken. Dat was wel nodig :) Daarna de auto weer in en we rijden nog even de weg in naar Bulls point om de vuurtoren op te zoeken, maar daar kunnen we niet bij komen. We gaan dan door naar Baggy point.

Als we langs de stranden rijden, vrezen we het ergste voor Baggy point. Dit is namelijk een klif die naast een onwijs populair strand ligt. De weg er naar toe is uitdagend door de drukte. Het is weer zo'n typisch Engels smal pruts weggetje wat redelijk te doen is als het niet ook toevallig ook nog dé route was om naar alle stranden te komen hier in de omgeving. Wij vragen ons af hoe lang dit in België of Nederland zo zou blijven. Langs de weg staan weer die typische struiken, muren en hagen zodat je totaal niets ziet als je een bocht door gaat. In de weg zelf zitten gaten waar je complete voorwiel in verdwijnt als je ze net raakt (wij schrokken ons te pletter en vreesden weer even het ergste) en de lokale bevolking rijdt hier alsof het silverstone is. Het is niet prettig rijden dus.

Ter plaatse bij Baggy point wordt onze angst bevestigd. Het is er druuuuuuuk! Als ze vervolgens ook nog eens 7 pond vragen voor een parkeerplaats, vinden wij het wel gezegend en draaien om. Wat dan te doen? Ik pak de kaart erbij en kies een groene omweg terug naar Ilfracombe.

We rijden eerst een stukje door langs de kust naar Barnstaple. Hier parkeren we de auto langs de weg met een heel mooi uitzicht over een enorm breed strand. Het is echt niet te geloven hoe groot dat strand is! Er zijn ook heel wat minder mensen. Wij zouden wel weten welk strand we zouden kiezen als we strandmensen waren geweest. In ieder geval niet de stranden waar we net vandaan komen!

Het blijk Saunton Sands te zijn waar de clip voor Angels van Robbie Williams opgenomen is en ook de film Edge of tomorrow is hier opgenomen waarbij dit strand door moest gaan voor de stranden in Normandië. Om je een idee te geven hoe groot en breed het is, het strand wordt een aantal keren per jaar afgesloten zodat de RAF hier landen en opstijgen kan oefenen met Hercules vliegtuigen. Het is minimaal 500 meter breed, dus als je wilt gaan zwemmen is het een hele wandeling.

We drinken wat en eten een stuk angel cake als lunch. De angel cake is alleen niet super lekker, beetje jammer! Daarna rijden we door naar Barnstaple waarbij we langs het estuarium van de rivier Taw komen. Aangezien het eb is, is de zee terug getrokken en vormt de rivier een klein stroompje. Met vloed staat er hier een enorme watervlakte.

In Barnstaple nemen we de weg naar Ilfracombe en zijn we binnen no time ook weer terug. De laatste weg is gelukkig heerlijk rustig en een stukje breder. We zetten de auto weer bij ons logeeradres en gaan even in onze kamer zitten. Kurt kijkt tour de france en ik ga met een kop koffie van de zee en schepen zitten genieten. Er vaart hier van alles voorbij. Van enorme containerschepen tot kleine speedboats. Het kanaal van Bristol is een gevaarlijk kanaal door stromingen en rotsen en wordt gebruikt voor heel veel vrachtvervoer per schepen. We hebben al heel wat containerschepen, maar ook veerboten voorbij zien komen.

Tegen een uur of 5 vet ik het kippenwit weer in (lees ik smeer me weer in met zonnebrand) en lopen we naar beneden naar de haven om op zoek te gaan naar wat te eten. We hebben zin in een pasty en hebben diverse winkeltjes gezien die dat verkochten. Uiteraard zijn die vandaag gesloten omdat het zondag is. Dus we lopen de pier af en gaan daarna nog de promenade langs, maar de enige plek waar ze ze hebben is een fish en chips winkeltje genaamd the dolphin. Ok, daar dan maar. We zijn niet de enige en er staat een behoorlijke rij. Ik geef de bestelling door en we moeten wachten.

Na wat een eeuwigheid lijkt, krijgen we een bak met chips and cheese en onze pasties. We lopen richting aquarium waar een paar banken staan in de schaduw. Aangezien daar niemand wil zitten, Britten houden van de zon.. kunnen wij lekker in de schaduw van onze hapjes genieten. Helaas had ik niet begrepen dat toen de jongen vroeg of er zout en vinager over moest, hij doelde over de pasties. Dus ik zei alleen zout en hij strooide doodleuk zout over de pastijen. Zucht! Ze zijn al vrij zout en nu heb ik helemaal dorst. Na het eten dus nog even langs de Cornish ijswinkel voor een ijsje en al smikkelend lopen we terug naar onze kamer. Moet er wel bij zeggen dat dat dus weer flink heuvelopwaarts is en als we weer aankomen, lopen we allebei flink te zweten. Voor een rustige dag hebben we weer flink wat beweging gehad.. Dus eerst even zitten en dan weer tikken.

Morgen gaan we weer actief doen, dus we gaan wat eerder ontbijten. Niet dat alles zo ver weg is hier, maar het schiet niet echt op in de morgen met die douche en het ontbijt. Dat is wel irritant van een ontbijt wat gekookt wordt voor je in tegenstelling tot wat je zelf maakt of pakt. Je bent afhankelijk van hoe snel de kok en bediening is en dat is hier niet heel erg snel kan ik je zeggen.. Maar goed, morgen is er kaas is ons belooft, dus dat is weer een voordeel. Gaat helemaal goed komen dus haha Tot morgen!