Heuvel op en weer af en weer op en weer af ...

Vandaag hebben we een rustige dag op de planning staan. Dus we ontbijten weer om kwart voor 9 en daarna douchen. We gaan vandaag voor de scrambled eggs, maar om heel eerlijk te zijn ben ik de eieren na 2 dagen alweer beu. Ik heb net dan ook bij het invullen van het ontbijt voor morgen gevraagd of we een paar plakjes kaas kunnen krijgen aangezien er niets anders is dan jam en boter en tja, ik wissel graag eens af. Het cooked breakfast is lekker hoor, maar niet elke dag.

We vertrekken vandaag richting Lynton en Lynmouth, daar gaan we lekker de toerist uithangen, maar eerst even de auto ergens kwijt zien te raken. We rijden naar beneden naar Lynmouth en volgen dan de weg langs het water naar een parkeerplaats. Alle parkeerplaatsen die we tegenkomen staan al vol en we vrezen er een beetje voor, maar als we op de parkeerplaats komen valt het reuze mee, we hebben nog met gemak een plekje en nog best vooraan.

Aangezien we nog redelijk op tijd zijn, gaan we maar meteen naar onze toeristische activiteit voor vandaag. Het betreft de Lynton and Lynmouth Cliff Railway. Dit is een korte spoorlijn met 2 karretjes die op en neer gaan over een helling met een percentage van 58% De spoorlijn wordt door water aangedreven en is als sinds 1890 non stop in bedrijf. Het mechanisme is heel eenvoudig en daardoor slim bedacht. De 2 karretjes zijn verbonden met een kabel lus. Het bovenste karretje neemt bovenaan water in tot de tank vol zit. Het onderse karretje loost beneden ondertussen water tot het gewicht minder is dan het karretje er boven. Eenmaal gevuld, luidt de "brakeman" de bel en worden de remmen gelost. Door het gewicht van het water (of als het karretje vol zit, het gewicht van de passagiers) daalt het bovenste karretje en sleept het onderste karretje naar boven aan de kabel. Beneden gekomen worden de rollen omgedraaid enzovoorts. Het water wordt voorzien door de rivier Lyn en zo is dit een erg milieuvriendelijke manier van makkelijk steile heuvel op komen.

Het is een kort ritje naar boven. De spoorlijn is zo'n 300 meter lang, maar het is wel erg leuk. Bovengekomen genieten we op het terras even van het uitzicht en gaan dan Lynton verkennen. Dit is eigenlijk zo gebeurd, het zijn beide geen grote plaatsen. We brengen een bezoekje aan een klein kerkje en bekijken wat etalages van allerlei winkeltjes. We hadden nog gehoopt om city hall in te kunnen, maar er is net een bruiloft aan de gang. Als we teruglopen komen de gasten het gebouw uit en kijken we of ze snel genoeg weg zijn zodat wij naar binnen kunnen, maar het zit niet mee. We verbazen ons weer eens over het gebrek aan gêne van de gemiddelde Britse vrouw qua kledingstijl. Er staan diverse dames in bizarre jurken die op sommige plekken wat meer stof hadden mogen bevatten. Zo staat er een mevrouw met een overslag jurk met bijzonder korter voorkant en daar weten we nu van dat ze een zwarte slip draagt vandaag. Overigens gaan de heupflessen met drank van hand tot hand. Je zou maar zonder alcohol komen te zitten..

We lopen weer terug naar het spoorlijntje en kunnen meteen instappen en de rit naar beneden gaat ook weer gesmeerd. Ik ben nu maar even gaan staan om mee te kijken. Op de heenweg heb ik niet om me heen kunnen kijken. Beneden aangekomen wandelen we door Lynmouth heen. We gaan even op de pier kijken en steken daarna even verderop een brug over de rivier Lyn over en wandelen daar nog een stukje verder om een eindje verderop weer een brug over te steken zodat we weer terug kunnen lopen. We zijn het er beiden over eens het is een leuk plekje hier en er is genoeg te doen en zien om je een dagje bezig te houden hier. Wij gaan echter terug naar de auto om verder te rijden naar onze volgende stop.

Deze stop is niet heel ver rijden en een paar minuten later parkeren we de auto op een parkeerplaats langs de weg en gaan op zoek waar we moeten zijn. We gaan watersmeet bekijken en een wandelingetje doen daar. Het blijkt dat aan de overkant van de weg een steile helling naar beneden gaat en dat we daar inderdaad vanaf moeten. Het pad is een best wel steil en ik verheug me al op de terugweg.. not! We slalommen de heuvel af en horen het water steeds duidelijker stromen. Werkt overigens goed als je een volle blaas hebt.. haha Dus eerst maar even de toiletten opzoeken bij het victoriaanse theehuis wat hier uiteraard staat. Daarna gaan we de boel verkennen.

Watersmeet is de plek waar Hoaroak water zich bij de East Lyn River voegt. Dus waar 2 rivieren elkaar ontmoeten.. waters meet (wateren ontmoeten) Wij gaan langs de Hoaroak een eindje terug om daar watervallen te bekijken. De Hoaroak is een rivier met veel rotsen en het kolkt behoorlijk. Overal om ons heen is het groen en de rotsen zijn bemost. Het is weer een sprookjesbos waar we doorheen lopen met een riviertje wat het bekijken steeds weer waard is. Je moet alleen ook flink opletten waar je je voeten zet. In het begin van de route moeten we weer een stuk steile helling op en daar hebben ze nu traptreden tegen gemaakt. Ze zijn alleen heel erg hoog, dus je moet je voet er op zetten en je dan omhoog hijsen. We voelen allebei flink onze rug hierbij. Hopelijk komt er niet veel meer zoals dit. Dat blijkt niet het geval te zijn, de rest van de weg gaat gewoon steil omhoog. Met andere woorden het is weer verbranden geblazen, maar het uitzicht waar ik steeds even voor stop is het meer dan waard.

Niet veel later komen we bij het uitzichtpunt op de waterval. Gelukkig heeft het gisteren geregend zullen we maar zeggen.. We hebben wel eens grotere watervallen gezien, maar goed. We draaien weer om en kunnen dan heuvelafwaarts terug lopen. We hebben ook een bordje gespot dat een alternatieve route voor de trap geeft en we gaan via de andere helling weer terug. Hier komt de zon niet en lopen we door een varenwoud dat heel vochtig is. We dalen af tot we langs de East Lyn lopen en kijken ondertussen of we toevallig niet ergens een otter zien, die schijnen hier te zitten, maar we hebben geen geluk vandaag.

We lopen weer terug over de brug richting theehuis en gaan dan nog een stukje langs de East Lyn tot we weer op een trap stuiten. Daar hebben we geen zin meer in, dus we keren om en even later lopen we te puffen tegen de helling op naar de parkeerplaats. Er was ook een weg om met de auto bij het theehuis te komen, maar hey, dat is voor watjes.. ofzo.. hahaha

Eenmaal bij de auto drinken we wat en kijken we wat we verder nog gaan doen vanmiddag. Kurt ziet op de kaart een uitzichtpunt niet heel ver hier vandaan dus gaan we daar eens naar toe. Wie weet is het wat.

We rijden over smalle, typisch Engelse weggetjes met hagen en muren naar Dunkery Beacon. Deze heuvel is met 519 meter het hoogste punt van Exmoor National Park en ja, we gaan deze beklimmen. Meestal doe ik niet mee aan bergbeklimmen, maar vandaag ben ik koppig en ik ga er gewoon voor. Er ligt een pad en Eveline gaat zich daarover tegen de heuvel op slepen al val ik erbij neer ofzo. Kurt is als soepel en fit persoontje al vooruit gesneld en ik ga op mijn eigen tempo en doe ook een poging.

Ik loop tegen de helling (weer zo'n ellendig steil geval, waarom zijn heuvels toch altijd zo verdomd steil?) van afwaterkanaaltje naar afwaterkanaaltje. Die zijn op regelmatige afstand op de helling gegraven zodat het water niet het pad mee zou sleuren als het regent en tegelijkertijd krijgen de planten links en rechts ook water zodat er meer groeit en bloeit. Bij elk kanaaltje is het even op adem komen, ik heb meer doorzettingsvermogen dan uithoudingsvermogen en conditie namelijk. Bovendien vinden mijn longen dat ze een tekort aan zuurstof hebben ofzo, ik loop te hijgen alsof ik elk moment dood neer kan vallen. Ik vind het allemaal maar niks, want ik wil, zal en moet naar boven. Bovendien komen er mensen achter me aan en dan begint mijn competitieve zelf ook nog eens mee te doen en de adempauzes worden korter en ik moet die mensen voorblijven, ik wil me niet laten kennen, ik zal eerder boven zijn! Ik moet! OK, ik ben dus eerder boven, maar vraag niet hoe. Ik heb een behoorlijke meltdown daar. Gelukkig vangt Kurt me op en is de top redelijk vlak. Even uithijgen en dan trots zijn dat ik het ook gehaald heb (al is dat natuurlijk relatief aangezien de rest van de wereld aanzienlijk minder moeite met de heuvel heeft dan ik, naar mijn mening dan)

Boven is het uitzicht fantastisch. De klim is de moeite waard en we kunnen tot ver in Wales kijken en richting Midlands, Somerset en naar Devon en Cornwall. Gelukkig was het redelijk helder dus. We kijken aan de hand van een metalen plaat met gravures waar dingen zouden moeten liggen en hoe ver ze liggen. Zo spotten we heel wat dingen, inclusief een paar bergen en dingen die we een paar jaar geleden in Wales gezien en gedaan hebben. Helaas zijn we niet lang alleen op de top als er een fietser aan komt via de andere kant van de heuvel. We zijn even onder de indruk van zijn prestatie, tot we de motor spotten. Dat vinden we valsspelen! Het pad aan de andere kant van de heuvel is vlakker, maar langer.

Na nog even rondgekeken te hebben, gaan we weer naar beneden. De afdaling is ook nog best pittig. Vooral het niet uitglijden over losliggend zand en stenen. We komen nog diverse hijgende en puffende mensen tegen die ook naar de top willen en we wisselen knikjes van verstandhouding uit haha

Bij de auto weer drinken en een klein koekje eten, we krijgen best trek ondertussen. Dan nog een laatste plekje gaan zoeken wat vlak bij Ilfracombe ligt en onderweg nog even tanken. We gaan op zoek naar Watermouth cove met Watermouth Cave. Hier blijk je echter een vakantiepark voor op te moeten rijden en vervolgens weer een klif af en op te lopen. We besluiten dus dat ons "rustige" dagje voorbij is en rijden terug naar Ilfracombe.

We doen nog boodschappen bij Tesco voor ons avondeten. We hebben niet zo'n zin in brood, dus we zoeken salade uit. Kurt gaat voor een salad bowl en koopt er een bakje zalmsnippers bij. Ik neem een Ceasar Salad pakket en een bakje met in stukjes gesneden kipfilet met een indiase marinade. In onze kamer gaan we creatief aan de slag. Kurt schept met een koffielepel steeds een beetje zalm door zijn salade en ik schud alle ingrediënten in de zak waar de sla in zit en lepel alles er daarna uit met de andere koffielepel. Het is een heerlijk maaltje en we zijn dik tevreden. Als toetje hebben we nog een klein stukje cheddar met abrikozen mee. Terwijl we eten genieten we vanaf onze stoeltjes van het prachtige uitzicht en de zeilschepen die binnenlopen na de race rond Lundy. De eigenaresse vertelde ons vanmorgen dat er een zeilrace rond het eiland Lundy is vandaag. Deze race wordt elk jaar gehouden. We missen eigenlijk alleen nog een klein treintje in ons uitzicht want dan zou het diorama helemaal compleet zijn :-)

Morgen staat er dan een wat intensiever programma op de planning, hoewel vandaag per ongeluk al vrij intensief bleek te zijn hahaha Eens zien ook of er morgen kaas is bij het ontbijt. Eerst eens bedje in en lekker slapen. Afgelopen nacht bijzonder goed geslapen en mijn rug voelde een heel stuk beter dan gisteren. Hopelijk was het gewoon een nawee van Bath. Anyway.. tot morgen dus!