Atlanterhavsveien

Vanmorgen weer het vaste riedeltje. Wekker staat inmiddels wel op 7:30 in plaats van 7 uur. We zijn naar het einde van de vakantie wel een beetje moe aan het worden en je bed uit komen valt soms wat zwaar. Douchen en ontbijten dan maar, anders liggen we er tegen 11 uur nog steeds in en het ontbijt is maar tot 9:30.

Ik heb niet echt veel trek vandaag, dus 2 mini broodjes met ham, kaas en komkommer, koffie en sapje. Kurt weer aan de vis en een gebakken eitje. Eigenlijk van plan om een bak yoghurt te nemen weer, maar nu ik ervoor zit, geen zin meer. Er gaat nog wel een stukje watermeloen in. Gisteren geen fruit gekocht, dus moet een beetje compenseren he ;)

Onze tassen weer pakken en in de auto zetten en we plotten onze route in de navigatie van de auto. Vandaag gaan we de reden rijden waarom ik naar Noorwegen wilde met de auto. We hadden vorig jaar eigenlijk het plan opgevat om met de trein een paar landen aan te doen. Interrailen zeg maar. Maar wij beginnen dan te plannen wat we allemaal willen zien en de trein is dan niet het ideale vervoersmiddel.

Ik was door brochures over Noorwegen aan het kijken en kwam daar de atlantische route tegen en die zag er zwaar spectaculair uit met enorme bruggen die lieflijke eilandjes verbonden en schitterende vergezichten. Toen ik daar naar keek en het verder bekeek op intenet, was ik verkocht. Ik wilde naar Noorwegen en dan met de auto want ik wilde die route gaan rijden! PUNT! Kurt was het overigens wel met me eens hoor, het was niet een geheel eenzijdige beslissing haha

De route ligt vlak onder Kristiansund, dus daar slapen we vanavond. Om er te komen gaan we eerst richting Molde. We rijden weer door een fijn landschap met diverse bergen. Er zijn spitse bergen, platte bergen en van die ronde bergen die net zo goed ergens in Thailand hadden kunnen staan. Het landschap is groen en overal staan de bekende houten huizen in overwegend rood en geel.

Naar Molde gaat een veerboot vanaf Vestnes en daar zijn we nu naar onderweg. Er gaan 3 veerboten per uur, maar de vertrekken zijn een beetje raar. Kwart voor, heel en kwart over, of Kwart voor, kwart over en half. Het is maar net hoe laat de veerboot van de andere kant komt. Wij zijn er even voor 12 uur en we hebben geluk, we kunnen zo de veerboot oprijden.

De overtocht duurt 35 minuten, dus we hebben alle tijd om te genieten van het, wederom, overweldigende uitzicht over het enorme fjord. We steken deze keer het Moldefjord. Het veergeld is wel pittig, ruim 20 euro, maar omrijden is ook niet echt een optie haha. We banjeren rond op de veerboot. Het is weer zo'n grote roll on, roll off boot en je kunt dus een eindje lopen. Aangezien het weer tijd voor middageten is, verdwijnt menig Noor naar het cafetaria wat ook hier weer standaard aan boord is. Het maakt niet uit hoe lang de overtocht is, 10 minuten of een uur, de Noor zit aan de koffie, wafels of een broodje met worst.

We staan helemaal vooraan op de veerboot, maar we mogen niet als eerste de boot af. Het afrijden gaat zelfs zo rommelig dat we de kaart niet af kunnen geven die als betalingscontrole wordt gebruikt. Als je het veergeld betaalt op de boot, krijg je een soort plastic kaart met daarop de veiligheidsregels en uitleg over het schip. Deze kaart lever je na de overtocht weer in. De Finse auto achter ons heeft niet betaalt zelfs en door de chaos betwijfel ik of ze nog moeten betalen, misschien hebben ze het kenteken genoteerd.

Van Molde rijden we naar het plaatsje Bud. Even voorbij Bud begint de Atlantische route, maar in Bud lijkt er ook nog het een en ander te zien te zijn. We rijden er een rondje en in het midden staat een soort fort op een heuvel. We parkeren de auto en Kurt klimt naar boven. Ik blijf even in de auto zitten aangezien de klim er redelijk steil uitziet.

Het fort blijkt een Nazi fort te zijn uit de tweede wereld oorlog van waaruit de fjorden in de gaten gehouden werden. Sinds we hier een beetje aan het rondrijden zijn, snap ik ook veel beter hoe er complete vloten verstopt konden worden in de fjorden. Die dingen zijn echt enorm en de diepte maakt het zelfs voor een onderzeeboot goed te doen.

Na Bud rijden we door een soort kustlandschap door naar de weg door de zee. Het landschap is voor ons een beetje saai. Het lijkt erg op het Nederlandse duinlandschap. Het enige verschil is dat de duinen hier geen zand, maar rotsen zijn.

We stoppen bij een paar uitzichtpunten en de zee is wel mooi hier met al die kleine eilandjes ervoor. We zien grote schepen voorbij varen en het weer is zo helder dat we een enorm eind kunnen kijken. De zee is bijna zo glad als een spiegel want er is bijna geen wind. Bij onze tweede stop is er een soort glazen bak op het einde van de pier gemaakt waar je in kunt staan en van het uitzicht kunt genieten. Een lokale visser vindt het echter de beste plek om zijn hengel uit te gooien en de toeristen kunnen het dak op. Wij hebben echter zoiets van je wacht maar even met je hengel en zijn er gewoon naast gaan staan. Meneer keek een beetje nors, maar zei verder niets.

Even verderop nog een stop bij een wandelpad langs de zee waar een kunstenaar een kunstwerk gedropt heeft. Het zijn stukken wit marmeren zuil die verspreid liggen tussen de rotsen. We wandelen een paar honderd meter en zien het begin van het pad en de eerste stukken liggen en op de achtergrond de bruggen waar we straks over gaan.

Dan begint het stuk weg waar het allemaal om gaat. De enige echte Atlanterhavsvegen en oh mijn god wat is dat een teleurstelling zeg! Een complete desillusie! We hebben foto's gezien en verhalen gelezen over bruggen die eilandjes verbinden, overal krijgt het lovende kritieken en het enige wat wij zien is bergen auto's en toeristen en een paar bruggen die over wat water gaan. Het meest indrukwekkend moet de elipsvormige boogbrug zijn waarmee je de lucht in in schijnt te rijden. Nou, de brug Pont Normandie bij Le Havre is indrukwekkender! We kunnen ook nergens stoppen want de parkeerplaatsen puilen uit met campers die daar, ook al mag het niet, staan te kamperen en mensen die gewoon niet kunnen parkeren of het niet boeit dat er misschien nog iemand anders naast moet staan. Het is gewoon verschrikkelijk!

Bij de laatste stop mogelijkheid vinden we dan nog een plekje. Hier kunnen we over een soort wandelsteiger een rondje over het eiland doen en zo als wandelend 360 graden om ons heen kijken. Het is wel leuk, maar de tig mensen die hier complete fotorapportages maken op de meest bizarre manieren maakt het gewoon irritant om hier te lopen. Toevallig heb ik vanmorgen een fotoreeks gezien van vriendjes die verplicht worden om de ideale instagram foto te maken en dat leek hier ook wel aan de hand. Ze stonden gewoon op een rij en manlief moest halsbrekende toeren uithalen om vriendinlief in een lachwekkende pose zo voordelig mogelijk in beeld te brengen. Een punthoofd krijg je ervan! Men is niet meer bezig met te genieten van wat er om hun heen te zien is, nee je moet likes scoren en jezelf zo hip mogelijk maken... zucht!

Als we verder rijden baal ik als een stekker, dit stukje weg stond dus op mijn to do list en is eigenlijk de reden dat we dit jaar 3 weken door Noorwegen aan het crossen zijn. Er heerst een hevige mineurstemming in de auto als we eigenlijk binnen no time over de route zijn en het achter onze ruggen in de binnen spiegel zien verdwijnen. Was dat nou alles??? Yup, dat was alles. Dus mensen, doe vooral die Atlanterhavsvegen niet! Zonde van de tijd en moeite. Misschien dat het indrukwekkend is tijdens een herfststorm en als er verder geen volk op de been is, maar in de zomervakantie zoals nu... NOPE!

Nja, dan maar door naar het hotel. Wat moeten we anders nog doen? We rijden dus verder tot we een bruin bord naar links zien wijzen met een keltische knoop er op. Die bruine borden en keltische knopen zijn het teken van de Noorse toeristen dinges en duiden bezienswaardigheden aan. Aangezien het wat ons betreft niet slechter kan worden, rijden we de weg maar in.

De weg zou naar een Minnesmerke gaan. Geen idee wat het is, maar we hebben tijd genoeg. Ik doe even snel een vertaalslag in Google translate en kom op gedenkteken... We gaan het wel zien. De weg er naar toe is in ieder geval al prettig. Voor paps en mams, weten jullie nog die achtbaan hobbels bij Lelystad? Nou die hebben ze hier ook in de weg liggen alleen dan als ware heuvels. De weg is enorm breed, bijna snelwegbreedte en er liggen een paar prachtige heuvels in de weg die je bij de juiste snelheid dezelfde kriebels in je buik geven alsof je in de achtbaan zit.. wieeeeee!

We volgen de Fv251 en rijden langs water en rond ons liggen schattige huisjes. We vinden dit stukje al mooier dan de hele atlantische route bij elkaar. Het gedenkteken blijkt een soort gevleugelde A te zijn ter nagedachtenis aan een verdrag dat gesloten is in 1040 tussen de toenmalige heerser en de kustboeren. Wij spieken even op de kaart en zien dat we vanaf hier nog een heel eind door kunnen rijden over eilandjes, bruggen en dammen. Kortom, we maken onze eigen toeristische route wel.

Uiteindelijk rijden we over een hele zooi bruggen en eindigen op het eilandje Sor Ramsoya (2x streepje door de o) aan de ene kant en op het eilandje Honningsoya (streepje door laatste o) aan de andere kant. Het laatste eilandje heb ik de naam zowaar van onthouden, het doet me teveel denken aan een of andere roerbaksaus hihi.

Sorry, maar deze per ongeluk genomen route is dus eeuwig veel mooier dan die Atlantische route. Er zit ook een hoge boogbrug in. Je rijdt over idyllische eilandjes met snoeperige houten huisjes in diverse tinten. Kleine haventjes met bootjes. Links en rechts staan enorme droogrekken voor de lokale stokvis. Dit is wederom het Noorwegen uit de prentenboeken en een bijkomend voordeel is dat het zalig rustig is en je dus overal even je auto kwijt kunt om een foto te maken. Het werd per ongeluk weer een rondrit die in onze favorietenlijst kwam te staan, met dank aan de bijzonder tegenvallende Atlantische route dus.

Ik maak op Honningsoya nog een paar foto's van de vuurtoren op een eilandje verderop en de droogrekken op dit eiland als de lijnbus over de dam aan komt rijden. Hier in Noorwegen rijdt dus echt overal een bus naar toe. Het meest kleine gehucht wordt bezocht door een bus. Ik weet nog steeds niet hoe mensen hier weten hoe laat de bus komt (er hangt nergens een tijdenoverzicht ofzo) maar dat hij komt is wel zeker. De bushokjes zijn ook allerschattigst hier. Bijna elke halte heeft een klein huisje en die huisjes worden waarschijnlijk onderhouden door de mensen uit de buurt want ze zijn telkens anders aangekleed. De een met bloembakken en de ander heeft gordijntjes en schilderijtjes of een leuk geschilderd dakje.

Maar goed, dus bus komt over de dam aanrijden en het is echt modelletje stadsbus en de dam is een enkelbaansweg. Waar wij geparkeerd staan is blijkbaar de keerplaats van de bus. Dus Kurt moet een beetje heen en weer rijden zodat de bus daar kan keren. Honningsoya is de eindhalte van de bus en nadat de bus weer vertrokken is, vertrekken wij ook maar weer terug over alle dammen en bruggen en nog eens flink genietend van deze topper van een alternatieve route.

We vervolgen de weg naar Kristiansund en moeten daarvoor nog door een tunnel die bijna 6 kilometer lang is en 250 meter onder zeeniveau gaat. We rijden hier dus onder de atlantische oceaan door naar de eilanden waarop Kristiansund ligt. Uiteraard moet er hier tol betaalt worden. Deze keer eens niet geautomatiseerd, maar aan een poortje. Kurt rekent af met de Visacard en we rijden de 10% helling af tot op het diepste punt zijn. Uiteraard zijn mijn oren alweer compleet verstopt en ik gaap me rot om ze te laten ploppen. Het diepste punt wordt aangegeven met blauwe verlichting en vanaf daar gaan we een klein eindje omhoog en daarna weer steil omhoog naar de andere kant. Ik blijf het maar een bizar idee vinden die tunnels onder de zee door, maar het is wel handig en een heel stuk sneller.

Als we de tunnel uitrijden, zijn we meteen in Kristiansund. Overal om ons heen is stad en dit is een stad met nog heel veel houten huizen. Het doet erg gezellig aan die wijken met bontgekleurde huizen waar we door rijden. Daarna gaan we over een enorme brug die ons naar het eiland brengt waar ons hotel op staat. Het is de Sorsundbrua (ja, weer zo'n streepje door de o) en deze brug is 408 meter lang en 38 meter hoog met de langste overspanning van 100 meter. Het is een smalle brug met smalle pilaren eronder. Het ziet er heel fragiel uit als we er later naar zitten te kijken in ons hotel.

Na de brug slaan we meteen linksaf en staan voor een afgesloten weg, dus weer terug en een straat verder weer proberen. Hier rijden we een steile weg af naar beneden en we zijn bij ons hotel. En ons hotel ligt heel erg gaaf! We hebben een prachtig uitzicht op Kristiansund en als we even later in onze kamer zijn, zijn we helemaal blij. We zitten in het bijgebouw waarvan het lijkt alsof er een oude houten loods omgebouwd is tot hotel. Wij hebben een hoekkamer en hebben aan de voorkant en zijkant zicht op de rest van Kristiansund het het water op de voorgrond. We hebben allebei meteen zoiets van damn, we hadden hier 2 dagen moeten zitten op zijn minst, deze kamer is super!

Vanavond gaan we ook eindelijk dan eens uit eten en we proberen het restaurant in ons hotel. Ik ga voor sirloin en Kurt voor het Hardanger lam. Mijn vlees is erg lekker, maar voor Kurt's lamsvlees moet een eigen categorie bedacht worden. Zo zacht, mals en smakelijk, gewoon boterzacht en heerlijk gekruid met rozemarijn. Echt zalig! We nemen nog een toetje waarbij ik een caramel parfait neem en Kurt een rabarber/aardbeien consume met witte chocolademousse. Wederom is Kurt's toetje de winnaar. Prachtig opgediend en heerlijk van smaak. Gelukkig heb ik van beide gerechten wat mee mogen proeven. De prijzen liggen hier misschien wat hoger, maar ik had gerust hetzelfde betaalt voor wat we kregen in Nederland. Het was echt uitmuntend!

Met onze volle buikjes hebben we nog een wandelingetje over ons eilandje gemaakt. Onderweg heb ik nog 2 katten geknuffeld. De beestjes waren zo onwijs zacht, net fluffy knuffelbeestjes en nog schatjes van katten ook die wel op een knuffeltje zaten te wachten. Er staan diverse historische panden langs de route die waarschijnlijk in de Noorse geschiedenis erg bekend zijn, maar mij niet zoveel zeggen. Ze zijn daarom niet minder mooi.

Daarna terug naar de kamer en mezelf installeren voor het uitzicht wat nogal afleidend werkt. Dan maar op het bed verder typen, maar Kurt heeft de spelletjes op de smart tv ontdekt en ik had nog nooit fruit ninja gespeeld... nu wel haha Als een bezetene mep ik fruit door midden met de afstandsbediening en met een lamme pols heb ik de high score (voorlopig) te pakken.

Morgen rijden we door naar Trondheim en ons laatste hotel hier in Noorwegen. Overmorgen vliegen we alweer naar huis.. boehoe! Nu nog even genieten van het uitzicht hier. Het wordt toch niet donker, dus je kunt lekker lang kijken. Daarna lekker slapen en morgen eens zien wat we nog gaan doen. Dus tot morgen!