De weg naar Alesund

Het hotel waarin we overnachten is eigenlijk geen hotel. Het is een gang met kamers onder de souvenirshop zoals ik al zei. Dat betekent ook dat we na het sluiten ervan het rijk voor ons alleen hebben. Er is geen receptie, hal of wat dan ook. Gewoon een paar fijne kamers en een hoop rust. Tenminste... Als er niet een Spaanstalige dame na 11 uur besluit dat ze haar kamergenoten niet lastig wil vallen met haar telefoneren en daarom maar op de gang voor onze deur gaat staan ouwehoeren.

Kurt staat al in zijn boxer aan onze hoteldeur en wil naar haar toe gaan als hij zich beseft dat dat misschien een beetje too exposed is, dus hij pakt zijn korte broek en wil terug gaan. De Spaanse dame heeft ondertussen ons horen praten en de deur gehoord en beseft denk ik dat ze lastig is en gaat gelukkig terug naar haar kamer. Daarna horen we alleen nog de enorm snelstromende rivier die voor ons langs stroomt. Het is een constant geruis wat gelukkig op hetzelfde niveau blijft, dus het is niet heel erg storend.

Ik word rond een uur of 4 nog wakker van een naastgelegen houtverwerkingsbedrijf dat na een paar porren besluit de productie te staken en dan is het om 7 uur tijd voor de wekker. Ik begin mijn knie een beetje te voelen van de wandeling van gisteren, maar het lijkt nog mee te vallen. Dus niet miepen. Onder de douche en rustig aan doen eigenlijk en op ons gemak rond half 9 naar het ontbijt.


Het ontbijt wordt geserveerd in het Kafetaria wat ook gebruikt wordt voor de toeristen. Wij mogen in het achterste gedeelte aanschuiven met uitzicht op die bruisende rivier. Het ontbijt valt goed mee en we eten met smaak. Weer van dat heerlijk warme en knapperig verse brood met diverse soorten beleg en er zijn ook serieus lekkere kaneelbroodjes.

Na het ontbijt wandelen we nog even over de betonnen brug naar de overkant van de rivier om daar de grote overkapping te gaan bekijken. We zagen toen we terug kwamen van de gletsjer dat hier mensen aan het koken waren en een haardvuur hadden gestookt. Dat leek me toen ook geen vervelend idee aangezien we redelijk doorweekt waren van de waterval en het aan het afkoelen was buiten. We zien nu inderdaad dat er een grote barbecue staat en een grote stenen haard en veel tafels en stoelen en een bank rond het haardvuur. Best gezellig.

We pakken in de kamer onze tassen weer in. We gebruiken steeds 2 katoenen tasjes die ik meegenomen heb om onze overnachtingsspullen mee te nemen. Dan hoeven we niet steeds de hele koffer mee te slepen naar de kamer en weer terug. Het scheelt ook tijd met inpakken, we zijn zo klaar nu. Uitchecken en afrekenen en dan nog even de souvenirshop in. Het is inderdaad een enorme winkel en hij is ook best leuk en voor Noorse begrippen nog redelijk betaalbaar. Wij hebben echter niet iets wat we leuk genoeg vinden om mee te nemen, dus gaan we naar de auto en rijden we door naar onze volgende overnachtingsplaats.

We slapen de komende 2 nachten in Spelkjavik. Dat is een plaatsje wat tegen Alesund aan ligt. Het is een grote 3 uur rijden en onderweg zijn er geen rondritten of voor ons boeiende dingen te doen, dus tja... beetje boring naar ons idee. Dan maar naar buiten kijken en, tussen de tunnels door, genieten van weer een totaal ander landschap.

De rit gaat eerst weer via Olden en Loen terug naar Stryn. Daar doen we nog een rondje pokestops en vervolgens gaan we op weg naar Alesund. Het landschap wordt weer wijdser als we richting de kust rijden. De bergen worden lager en we rijden de fjorden weer in. Langs de Voldsfjorden en we stoppen even in Volda. We zijn de auto even grondig zat en hebben even zin om de benen te strekken. Pokémon gaat dus aan en we doen een rondje Volda.

Volda is een beetje raar. Langs het water is het bedrijvig met mensen die op terrasjes zitten en wandelen en auto's die over die voorbij rijden over de doorgaande weg. Ga je 1 straat verder, is er niemand meer en is het stil. We lopen naar de kerk die tegen de heuvel gebouwd is en bekijken de begraafplaats. Hier in Noorwegen hebben ze heel mooie gesmeede metalen kruizen die op graven staan. Met veel krullen en decoraties in folkloristische motieven. Hier staan er ook weer een paar. Ze komen uit de 19e eeuw.

Voorbij de kerk gaan we de heuvel weer af en lopen door wat winkelstraten en weer terug langs de kade. Mijn knie doet niet lief meer en speelt aardig op. Het steekt en prikt en is pijnlijk, dus ik doe wat voorzichtiger. Er zijn echter mensen in de wereld die meer pijn hebben dan dit, dus ik ga er niet over lopen mekkeren en zet de kiesjes op elkaar haha

Na ons rondje stappen we terug in de auto en rijden door naar de Festoya Fergekai (weer zo'n streepje door de o) waar we de veerboot moeten nemen naar Solavagen (rondje op de laatste a). We hebben net de veerboot gemist, dus we moeten even wachten. Ik moet eigenlijk naar de wc en had verwacht dat er wel een toilet is. Net zoals alle andere veerhavens waar we geweest zijn. Hier niet dus, dus het is een beetje huppelen en hopen dat de veerboot er snel weer is.

Gelukkig laat de veerboot niet lang op zich wachten. Ze varen 2 keer per uur, maar de overtocht duurt maar een groot kwartier, dus alle tijd om een plasje te plegen en daarna op het dek te genieten van het enorm wijdse fjord waar we over varen.

Groot Alesund ligt op 7 eilanden en je kunt er eigenlijk alleen maar komen met een veerboot. De stad Alesund bestaat eigenlijk nog niet zo lang. Sinds de 19e eeuw ontstond het Alesund zoals het er nu bij ligt. Hierdoor zijn er ook veel Jungendstil huizen te vinden.

Na de veerboot moeten we nog een heel eind over het eiland rijden voor we bij Alesund zijn. Het echte centrum ligt op het puntje van het eiland en de veerboot komt onderaan aan. We parkeren de auto in een parkeergarage. Deze parkeergarage hoort bij de shoppingmall en het is een beetje een bijzonder geval.

De ingang naar de garage brengt ons in een tunnel en we rijden de grond in. Daarna gaan we weer omhoog naar het derde niveau. Het is een enorme garage en het lijkt wel alsof er plek genoeg is voor de hele gemeente hier. Het is weer zo'n automatisch nummerplaat herkennende garage dus we lopen naar de lift om richting mall te gaan. De lift brengt ons echter naar een soort grot vanwaar een ijskoude tunnel vertrekt. We blazen stoomwolkjes als we erdoor lopen... brrrr! Na de tunnel gaan we weer in de lift omhoog en dan door een gang en we staan in het winkelcentrum. We doen gelijk maar een rondje "Dit-moeten-we-echt-onthouden-anders-vinden-we-de-auto-nooit-meer-terug" Wat een bizar gebeuren!

Uit het winkelcentrum staan we op de Storgata wat winkelstraat betekent en vandaar lopen we richting het Jugendstil gedeelte. Op een pleintje staat een kraampje met aardbeien en frambozen. De frambozen kosten 25 NOK per bak en ik kan ze al bijna proeven. Dus er gaat een bak mee en die smikkel ik al wandelend richting Jugendstil op. Prima lunch!

Mijn knie wil ondertussen echt niet heel veel meer lopen, maar ik wel. Dus we gaan voor de zo vlak mogelijke route en lopen tussen de Jugendstil huizen door. Er zijn prachtige gekleurde en beschilderde gevels. Veel fruitmotieven en decoraties, maar we hadden er wat meer van verwacht.

Het is ondertussen ook vreemd weer. Het is warm, maar niet zonnig en vervolgens zonnig met een ijskoude wind. Ik heb me ingesmeerd en mijn sjaaltje om tegen het verbranden in de nek en loop me rot te zweten. Ik heb noodgedwongen mijn wandelschoenen aan omdat mijn sneakersokjes niet droog waren vanmorgen. Ik was ze nu elke dag omdat ik er niet genoeg mee heb. Helaas hadden we geen fohn in de kamer, dus ik kon ze niet nog even bij drogen. Mijn wandelschoenen zijn van goretex en ik heb volgens mij winter wandelsokken aangetrokken vanmorgen, dus mijn voeten zijn redelijk oververhit ondertussen haha

We banjeren door wat straatjes en lopen nog een stukje van een pier op. Het is echt enorm rustig ook hier weer. Alesund is een grote stad en zeer bedrijvig, toch heb je hier midden in de stad, nergens last van. Er heerst rust en je hoort het water klotsen en de meeuwen krijsen.

Na de pier keren we weer om en gaan rustig terug naar de auto. Kurt neemt de weg die steil omhoog gaat en ik de weg die (in de schaduw) vlak loopt. We zwaaien naar elkaar als we elkaar zien in zijstraatjes. Aan het einde van de weg wacht ik hem op en gaan we weer terug. We lopen nog een stukje langs het water en dan zoeken we het winkelcentrum weer op.

Raar maar waar, maar we hebben eigenlijk binnen no time het winkelcentrum en de juiste plaats gevonden. En we doen nog even boodschappen bij de Spar. Wat broodjes en nog een bak frambozen. Kun je dat ooit teveel eten? Afrekenen en dan de lift en tunnels weer in en even flink afkoelen daar onder de grond.

We moeten nog wel afrekenen voor het betalen en daar hebben we het kenteken van de auto voor nodig. Ik kom nog tot BE166 en nog wat, maar wat dat en nog wat is, geen idee. Kurt komt niet verder dan BE en we moeten dus naar de auto. Die staat natuurlijk net op een niveau waar geen betaalpaal staat, dus ik besluit dan maar online te betalen. Dat kan ook binnen 48 uur. Als we echter van dit niveau wegrijden, staat er toch een paal. Dus uitstapen, kenteken invoeren en 36 NOK afrekenen voor 2 uur parkeren. Parkeren in Zwolle of Almere is duurder per uur haha

Ons hotel ligt in Spjelkavik, dus we moeten een paar kilometer terugrijden over het eiland en een grote 10 minuten later staan we in te checken. Het inchecken lijkt een eeuwigheid te duren, maar dan mogen we naar onze kamer. We zitten in 213 en het is een leuke kamer. Met een bankje en een houten hekje wat een balkon wordt als we de ramen openzetten. Het is jammer dat we hier totaal geen uitzicht hebben op iets leuks, maar het is een fijne kamer.

Ik snack wat frambozen en we vangen ons rot aan de pokemon (we zitten naast een pokestop) en luieren een beetje. We gaan nog even naar beneden omdat de fotocamera nog in de auto ligt en ik ben nog wel nieuwsgierig naar de wafels die we mogen maken tussen 6 en 9 en ik lust ook wel een lekker kopje koffie. Dus we maken 2 wafels per persoon en smikkelen die naar binnen en daarna terug naar de kamer. Ik snack nog wat van mijn frambozen en heb besloten dat er toch wel zoiets is als een frambozen overkill. Ik heb nu in 2 dagen tijd ruim een kilo frambozen binnen en ik denk dat dat wel mijn max is voorlopig. Ze zijn overigens heerlijk en bijna zonder die vervelende pitjes. Dus het hapt wel lekker weg, maar op een gegeven moment is het genoeg geweest.

Morgen gaan we, als het lukt, naar een eiland waar we vogels kunnen spotten. We hopen dan dat we Kurt's favoriete vogel weer kunnen vinden. Nu eerst dit verhaal de wereld in slingeren en dan het bedje in en slapen.