Op weg

Vandaag kunnen we bijna uitslapen. Ok, goed... Uitslapen in vergelijking met voorgaande keren dat we het kanaal overstaken. We hebben de boot van 10 uur pas. Het is zondag, dus er zijn geen afvaarten om onze gebruikelijke tijd van 8 uur. De wekker gaat dus pas om 7 uur en we kunnen vandaag gewoon lekkere verse ovenkoeken halen bij de bakker aan de overkant. Dat is echt ons reisvoer. Ovenkoeken en wat voor er op en onderweg lekker smikkelen.

Tegen 8 uur zijn we eigenlijk redelijk klaar. We pakken nog wat laatste spullen in en bedenken ons wat we niet moeten vergeten en om kwart over 8 zijn we op weg. Dat gaat best vloeiend vandaag!

Het is een kort stukje naar Duinkerken en rond 9 uur zijn we daar. We hadden dit jaar zoiets van laat ons eens mooi op tijd zijn, dan krijgen we misschien wel een mooi plekje op de boot en zijn we er eens op tijd af.

Het begint al dat we in de verkeerde rij staan voor het inchecken. Alle rijen rijden door, die van ons staat muur vast. Yup, het maakt niet uit, je kiest altijd de verkeerde rij. Als we een eindje staan te wachten, opent er gelukkig een rij naast ons en kunnen we de auto die kant op krijgen. Dat schoot een stuk sneller op! We krijgen rij 37 toegewezen waar we ons moeten opstellen en we rijden door de eerste poort.

Na de eerste poort volgt er een korte inspectie door een militair. Dat is ook nieuw, hebben we dus nog nooit eerder gehad. Dan volgt er douane en paspoort controle. Vervolgens nog een keer de auto gecontroleerd, maar dan door de Britten en dan mogen we doorrijden ri opstelterrein. Ok, die controle is ook flink aangescherpt!

We rijden, naar wat lijkt, rij 37 in en gaan even een rondje lopen want we zijn nog veel te vroeg. Pokémon Go gaat aan en banjeren maar! Er zit helaas niet veel boeiends en het is meer voor de puntjes en stardust dan dan wat anders. Als we vooraan onze rij auto's komen, zien we echter dat we in de verkeerde rij staan. Het is 36 en wij hadden er dus eentje verder moeten staan. Na ons rondje zet Kurt de auto dus alsnog in de goede rij en wachten we tot we aan boord kunnen.

We wachten en we wachten en we beseffen dat we weer in de verkeerde rij staan. Alles is al weg en wij mogen nog niet rijden. Als we dan eindelijk de boot op mogen rijden, moeten we niet zoals normaal naar boven, maar moven we de auto neerzetten op het dek waar normaal de vrachtwagens staan. We worden zelfs naar een plekje bijna helemaal vooraan gedirigeerd. Zou het dan toch eens lukken? Als een van de eerste de boot af? We gaan het zien..

Voor deze overtocht hebben we weer een upgrade genomen naar de premium lounge en we gaan daar maar meteen naar op zoek. Als we binnen zijn, gaan we meteen richting de lounge stoelen en halen we koffie en wat lekkers erbij. We kunnen dit keer zowaar genieten van macarons en ik heb een chocolade en hazelnoot macaron en Kurt een hazelnoot en een pistache macaron. Halverwege de reis zijn er nog diverse kleine zoete koffiebroodjes enzovoorts. Daar nemen we er ook nog een paar van. Ik heb eigenlijk nog niet ontbeten, dus het komt goed uit. Ondertussen ben ik ook nog braaf mijn huiswerk voor mijn examen aan het doen. Nog maar weer een keer doorlezen en ik besef me dat ik mijn schrijfblok vergeten ben, niet handig, nu gaat aantekeningen maken wel erg lastig!

De overtocht gaat voorspoedig iets na 11 lokale tijd leggen we aan in Dover. We gaan terug naar de auto en doordat we zo vooraan staan, kunnen we helemaal naar voren wandelen om te zien hoe ze het schip afmeren. Daarna terug naar de auto en.... wachten dus. We mogen pas als allerlaatste de boot weer af. Zelfs als we praktisch vooraan staan lukt het nog niet. We zijn gewoon vervloekt ofzo op dat gebied!

Als we de boot afrijden gaat het allemaal echter wel heel snel. We hebben geen controles meer hier en kunnen zo de haven uitrijden. Kurt merkt nog gekscheren op dat er inderdaad geen aanslag geweest is, dus dan hoeft het zeker niet. Eigenlijk is het wel zo. Na de aanslagen zijn de controles heel streng in Dover en na een tijdje verslapt dat weer.

We zijn al bij al redelijk vlot op weg en nemen de weg richting London om daar de orbital rond London te pakken en vervolgens richting South West en South Wales te rijden. Voordat we naar Wales gaan, gaan we uiteraard nog wat bezoeken. We hopen echter dat we het gaan halen. We gaan naar Berkeley Castle en de laatste toegang is om 4 uur 's middags. Volgens Navigon moeten we daar rond 3 uur zijn, dus dat zou goed uitkomen. Maar we weten dat we normaal gezien nog een berg verkeer tegen gaan komen bij Londen. Dat is gewoon altijd zo.

We verliezen inderdaad een half uur tijd onderweg door wegwerkzaamheden, files en 2 sanitaire stopjes. Waarbij we bij de laatste stop noodgedwongen op de vrachtwagen parkeerplaats stoppen omdat de auto parkeerplaats zo ingedeeld is dat je alleen maar er af kunt rijden als je langs een rij rijdt. Als die rij geen vrije plekken heeft, heb je pech ofzo. Nou, wij gooien de Clio gewoon op een immense parkeervlakte en sprinten even naar de wc. Kurt smeert bij terugkomst snel een ovenkoek en die knagen we met z'n 2 op als we weer verder rijden naar Berkeley.

Het gaat kris kras over Engelse plattelandsweggetjes, gelukkig geen karrensporen deze keer. We komen door veel dromerige plaatsjes met typische Engelse huisjes en tuintjes en het is nog best een aangename rit zo. Iets na half 4 komen we uiteindelijk aan bij Berkeley Castle en we gaan maar snel aan de slag. Kaartje kopen en rondje door het kasteel.

Het kasteel doet heel oud, maar erg gezellig en knus aan. Het is een ronde burcht met een centraal plein en we verkennen de boel aan de hand van een plattegrond. Heel veel tijd voor veel leeswerk en diepgang hebben we niet, maar dat neemt niet weg dat het een erg mooie rondgang is. Vooral de great hall is schitterend met beschilderde wanden. We lezen ook nog een aanwijzing wat te doen als er brand uitbreekt in het kasteel van 1935 en dat is best grappig. Zo moet de butler de brandweer bellen en moet de grounds keeper vuurpijlen afschieten zodat de poortwachter de centrale pomp aan kan zetten.

Na het kasteel nemen we nog een kijkje in de vlinderkas. Dit is eigenlijk best een heel erg klein dingetje vergeleken met wat ze in Luttelgeest hebben staan, maar toch leuk. Er zitten veel vlinders, maar het is er ook bijzonder warm. Er zitten ook heel erg kleine kwartelachtige vogeltjes.

Dan is het weer tijd voor de auto en de rest van de weg naar Wales. Het is nog even een gedoe met de gps. We kwamen er vanmorgen achter dat we er allebei niet aan gedacht hebben om een kaart te kopen van dit gedeelte van GB. Normaal doen we dat altijd wel. We zijn gek op kaarten om te bestuderen en bovendien hebben we niet echt een rotsvast vertrouwen in de gps. Onze jeugdherberg waar we de komende nachten slapen is bijvoorbeeld niet met een gps te vinden. Gelukkig hebben we een routebeschrijving gekregen van de uitbater en heb ik die uitgeprint. Ik heb het beginpunt van die route wel in de gps gezet, maar hoe ik hem nou weer zover krijg dat hij daar naar toe rijdt.. Het is ff knokken, maar uiteindelijk lukt het.

We rijden weer door smalle weggetjes en het gaat heuvel op en slingerend weer heuvel af. en dan over de Severn bridge. Dit is een enorme brug over de Severn en we hebben een prachtig uitzicht over deze zeearm. Het is helaas eb en er ligt veel droog, maar al bij al is het toch een spectaculair zicht. Ik zou graag opzoeken hoe lang de brug is, maar ik heb geen internet hier, dus helaas..

Als we daar rijden, horen we op de radio ook over een enorme file en wegafsluiting en net waar wij langs moeten. Ik krijg ook een melding binnen via Google en ik plot snel een andere route met behulp van maps. We kunnen precies waar de staart van de file begint een afslag nemen en rijden dan een klein stukje om. Al bij al duurt het maar 6 minuten langer en we weten tenminste zeker dat we er komen. De file is stilstaand en zeker 25 minuten en de afsluiting zou net wel net niet voor onze afslag liggen. Dus nope, die gok nemen we echt niet!

Het is een mooie weg die we nu rijden. We gaan richting Raglan en van daar naar Crickhowell. We rijden in de bergen en heuvels en het is mooi groen. Weer een totaal ander landschap. Dat is echt zo fantastisch aan de UK. Ze hebben hier gewoon alles! We hebben nog even een kleine gps breakdown en Kurt zet de auto even aan de kant om de boel weer opnieuw te starten (ik mis een kaart) maar verder komen we zonder problemen bij het startpunt van de routebeschrijving naar de jeugdherberg.

Die jeugdherberg zit dus op een berg. Om daar te komen moet je de berg dus op.. met de auto.. over kleine, smalle weggetjes.. Het was een best wel erg uitdagend ritje omhoog en we waren blij dat er geen tegenliggers waren, maar we hebben de jeugdherberg in 1x gevonden. Toch weer een prestatie haha

We slaan een pad in en rijden dat een heel eind af met aan de rechterkant een weide met paarden en schapen. Als we om de bocht komen, worden we luidkeels begroet door de honden van de eigenaar. Er is een Jack Russel, een Basset en nog eentje die een beetje timide is en ik het merk niet goed van kon duiden. Vooral de Basset is een ramp. Hij vreet alles wat los hangt en eerst is mijn knuffeltje dat aan mijn rugzak hangt het haasje, daarna zijn het de lusjes aan mijn weekendtas en een mouw die loshangt van mijn fleecejack om door te gaan met de ophaallusjes aan mijn broek. Ik duw het beestje steeds weg, maar er zit totaal geen gebod in.

De eigenaar laat ons onze kamer zien met stapelbed en natte ruimte en legt vervolgens uit hoe we kunnen koken. Dan zijn we klaar en kunnen aan de slag. De kamers hebben hier geen sleutels en kunnen niet op slot. Niet echt wat we gewend zijn, maar ik heb in geen enkele review gelezen dat er wat gestolen is, dus we hebben eens vertrouwen in de mensch. We slepen onze bagage naar ons hokje en gaan dan de auto verzetten. Die moet een eindje terug op de parkeerplaats staan. Daarna gaan we ons avondeten maken.

In de keuken staat net een jongen te koken en we willen hem niet storen, dus we wachten even. Hij staat groentes te snijden en kip te choppen etc en met rijst samen wordt dat nog een aardig maaltje. Wij gaan voor makkelijk en warmen een pak meegenomen groentensoep op. Nou ja, makkelijk.. De eigenaar had het gas uitgelegd, maar blijkbaar hebben we toch niet goed genoeg opgelet, want we krijgen de boel echt niet aan de praat. We vragen de jongen er maar even bij om het uit te leggen en dan lukt het. We eten er nog een ovenkoek bij en ik neem er nog een kop thee bij om te drinken en we zitten al bij al nog best te smullen. De Basset zou het liefst mee smullen en staat bijna op tafel om de boel weg te kapen. We doen er alles aan om hem foetsie te krijgen. Uiteindelijk geeft hij het op en druipt af. Na het eten wast Kurt de boel snel af en ik maak de tafel weer schoon. De afwas droog je niet af, maar zet je in een rekje te drogen.. ok.. doen wij ook dus.

Na het eten doen we nog een kort rondje in de omgeving en wandelen een stukje de berg op. We worden begeleid door de Basset die vrolijk blaffend voor ons uit sprint. Hij is even boos op ons als we hem niet het hek over tillen om verder de berg op te gaan, maar ik denk niet dat zijn baas daar erg blij van wordt en volgens mij sjeest hij er dan ook gewoon vandoor. We lopen een stukje door, maar het gras en de varens staan echter hoog en overal over het pad heen en ik heb een korte broek aan. Ik heb nog nooit een teek gehad, maar ik ben panisch voor die beesten. Ik ben er op een gegeven moment dus ook echt wel klaar mee en durf niet verder te gaan. We keren dus maar weer om en lopen terug. De hond is inmiddels nergens meer te bekennen.

We gaan nog even richting de schaapjes en de auto en halen nog onze vergeten douchespullen uit de auto. Wel zo handig als je morgen met een duffe kop onder de douche wilt staan en nog een beetje schoon wilt worden.. Daarna is het tijd om naar onze kamer te gaan en een verslag te tikken. Ik moet nog even zien wanneer ik hem online ga krijgen.

Morgen hebben we een lange dag voor de boeg. We gaan richting Pembrokeshire en onze eerste stop is zo'n 2 uur rijden hier vandaan. Dus vroeg naar bed vanavond en vroeg weer op morgen.

Welterusten!