Zwart goud en parels

Vanmorgen is het weer vroeg dag voor ons. We zijn hier maar 3 nachten, dus we hebben maar 2 dagen om dingen te doen. We willen heel graag de vanilleplantages bekijken en ook willen we wel eens zien hoe de zwarte parels gekweekt worden. We hebben dus gisteren een land arrangement geboekt met een jeep. Dus niet te lang blijven liggen als de wekker gaat en hup onder de douche. Fijne douche wel trouwens en lekkere douchegel die naar een soort citrussnoepjes ruikt. Daarna gaan we richting het ontbijt.

We zijn van het vorige resort gewend dat je bij binnenkomst in het restaurant je moet melden en je kamernummer doorgeeft, maar hier staan we in de wirwar van mensen en hapjes en niemand komt naar ons toe en geen desk waar je je moet melden. We gaan dus maar ergens zitten want heel veel tijd hebben we niet. Gevolg is dat we geen koffie aangeboden krijgen en geen eitjes krijgen, want blijkbaar bestaan we niet. Behoorlijk irritant, maar we hebben vanmorgen toch geen zin in eieren of iets dergelijks. Het buffet is wel erg netjes, echt te veel om op te noemen. Je kunt je rond eten in het fruit, hartige hapjes of zoetigheden. Voor iedereen is er wel wat lekkers te vinden. Ik ga voor een bord met fruit, een 2 stukjes brie, gedroogde abrikozen en vijgen, een pancake en een stukje wentelteefje. Net ontbijtje naar mijn mening. De borden zijn hier zo huge ass dat het lijkt alsof ik niets opgeschept heb. De meeste mensen om me heen laden hun borden echt bomvol en eten dan vervolgens de helft niet. Ik probeer net zoveel op te scheppen als wat ik op kan en als ik nog ergens zin in heb, dan loop ik nog wel een keer. Maar ik wil ook niet te veel eten hier. Het is ontzettend warm en dat voelt niet goed met heel veel eten in je buik, maar daar ben ik blijkbaar een van we weinige mee. Kurt gaat voor een worstje en wat bacon, een koekje, stukje baguette met beleg en ook lekker vers fruit (we gaan dat tropische fruit missen) We nemen er een goed glas mangosap bij en het is allemaal overheerlijk.

Na het ontbijt snel terug naar de bungalow en nog even naar het toilet voor we naar de receptie gaan waar we op onze boot moeten wachten. We zijn een paar minuten te laat, maar de boot ook. We moesten om kwart voor 9 aanwezig zijn en rond 9 uur vertrekt de pendelboot naar Taha'a. Wel een nette service van het hotel. De pendelboot is gratis en vaart de hele dag heen en weer (mits er mensen op zitten natuurlijk) Bij de receptie worden we ontvangen door de mevrouw van de activities desk die onze namen noteert en ons een bonnetje geeft voor de tour. Daarna begeleid ze onze groep naar de pendelboot (we kunnen die natuurlijk niet zelf vinden, het is wel 100 meter rechtdoor lopen over de enige aanlegsteiger die hier is. Weer zo'n 5 sterren gezeur) waar we geholpen worden met aan boord gaan en dan door een aantal personeelsleden uitgezwaaid worden (zucht!) Ik ben hier te normaal voor geloof ik, wat een gedoe!

Op Taha'a staan de jeeps voor de verschillende tours al op ons te wachten. Wij gaan, met nog 4 anderen, in de jeep voor het landarrangement met Aro als gids. De andere 4 blijken amerikanen te zijn en die zijn al snel in een "Wie heeft de grootste" gesprek verwikkeld. Wij worden met rust gelaten, ons best.

Taha'a is een vriendelijk en erg ongerept eiland vergeleken bij Tahiti en Mo'orea. Hier is weinig toerisme en leven de mensen voor het grootste gedeelte nog erg traditioneel. Er zijn weinig winkels en 2 bakkerijen bakken brood en dit wordt met een bus over het eiland bezorgd. Je krijgt je brood dan in je speciale broodbox bovenop je brievenbus. Daarom zijn de meeste brievenbussen hier langwerpig. Deze bezorgdienst is er omdat veel mensen geen auto hebben hier en meestal op het water zijn om te vissen en geen tijd hebben om naar de bakker te lopen. Eens per maand komt de bus dan langs met de rekening en betaal je deze contant aan de bestuurder. Prima regeling! Het is een beetje lastig om te vertellen wat we precies gedaan hebben en waar. Ik weet gewoon de namen niet van de gehuchtjes en baaitjes waar we gestopt zijn. Onze eerste stop is in ieder geval naast een wit met blauwe kerk van de protestantse gemeente hier. Vanaf hier hebben we aan de linkerkant zicht op Raiatea en aan de rechterkant zicht op Bora Bora. Naast het kleine piertjes kruipen de krabben verschrikt weg, die zijn ook geen bezoek gewend. De gids legt uit dat kinderen naar de kleuterschool en basisschool gaan op Taha'a en voor de middelbare school moeten ze naar Raiatea. Dus 's ochtends moet het hier een zee van bootjes zijn als je hem moet geloven. Ieder kind gaat met een bootje en voor sommige kinderen is dit een tocht van een uur van huis naar school.

We rijden verder langs de kust en steken dan dwars het eiland over. Het is dat er een heuvel tussen zit, maar anders zou je een steen kunnen gooien naar de andere baai, zo'n klein stukje binnenland zit er hier tussen. Bovenop de heuvel mogen we weer even de jeep uit voor een mooi uitzicht en daarna gaan we weer door.

We rijden een eindje en dan maken we een stop bij een rosewood tree. Deze boom wordt zo genoemd omdat de binnenkant van de boom roze is als een roos. Niet omdat er rozen aan groeien ofzo. Wel groeien er zeer giftige vruchten aan. De net rijpe vruchten worden hier gebruikt tegen muggen. Een van de Amerikanen zit onder de muggenbulten en maakt dankbaar gebruik van de vruchten. Je moet een klein kerfje maken in de vrucht met je nagel of iets anders scherps en dan de gele substantie die eruit komt op de muggenbult smeren. Dat zou de jeuk tegengaan. Binnen no time zitten er 5 gele mensjes bij me in de jeep. Mijn muggenbulten jeuken niet meer, dus ik laat deze schilderpartij aan me voorbij gaan. Je schijnt er ook nog je nagels mee te kunnen lakken omdat het als een soort laagje opdroogt.

Overal waar we in de buurt van vanilleplantages komen, ruiken we wolken zoete vanille. Aro laat ons onderweg vanilleplantages zien en andere bijzonderheden, maar echt wauw dingen zijn er niet op dit eiland. Het is erg mooi, daar niet van en de baai is prachtig, maar het kan niet tegen Mo'orea op met zijn grillige bergtoppen en tropisch groene hellingen.

Volgende stop is de parelfarm. Hier krijgen we een uitleg hoe de parels hier gekweekt worden. Ik had er al over gelezen en dat is maar goed ook. De oudere dame legt het vol overgave uit en is erg vriendelijk, maar haar Engels laat te wensen over.

Het proces begint met een soort kabels met daaraan frutsels (kan het niet anders noemen) die ze in de zee laten zakken en vastmaken. De oesters zelf leven op 7 meter diepte en de kabels hangen op 3 meter diepte. De (moeder) oesters scheiden larven af (die weer oester gaan worden) en deze drijven naar boven en hechten zich aan de kabels. Als de oesters groot genoeg zijn, worden ze opgehaald en naar de parelfarm gebracht. Er komt dan een speciaal hiervoor opgeleide oesterdokter die alle oesters inspecteert op kleur. Binnenin de schelp kun je aan de rand zien welke kleur de oester haar parels maakt. De mooiste kleuren worden uitgezocht en per kleur wordt er 1 oester opgeofferd om de mantel af te snijden.

De mantel zorgt voor de kleur. De mantel wordt vervolgens in kleine stukjes gesneden en samen met een kern in de andere oesters geplaatst. De kernen worden van mississippi oesters gemaakt. Deze zijn zo dik dat ze het parelmoer eruit kunnen hakken en in perfecte bolletjes (of andere vormen) kunnen slijpen. Als de oester de kern en het stukje mantel accepteert, groeit er in anderhalf tot 2 jaar een parel in de kleur van het stukje getransplanteerde mantel.

Per oester kunnen er zo maximaal 3 parels worden gekweekt over een periode van 6 tot 7 jaar. Als de parel de kern afstoot, groeit er een grillige parel om het stukje mantel heen, en die zijn ook heel bijzonder en mooi om te zien. Na de parelproducerende periode plaatsen ze stukjes plastic aan de binnen kant van de schelp. De stukjes plastic kunnen alle vormen hebben zoals hartjes of rondjes. De oester vormt een laagje parelmoer over deze plastic vormpjes en dat is de laatste productie van de oester. De schelpen worden dan geoogst en geslepen, de vormen worden oorbellen, sleutelhangeers of gewoon inlegwerk in meubels etc. De oesters zelf gaan de diepvries in en worden met de hele familie opgegeten wat een groot feest schijnt te zijn. Overigens is het bedrijf waar we zijn een familiebedrijf. De moeder staat uit te leggen, de zoon heeft de vanillekwekerij en de neef is de gids etc.

Na de uitleg gaan we op zoek naar oorbellen voor bij mijn ketting. Als ik uitleg wat voor parel ik heb, krijg ik te horen dat dat een uiterst zeldzame kleur is. Ze is vol bewondering dat ik er eentje heb en kan we er helaas geen oorbellen in dezelfde kleur bij geven. Blijkbaar was het dus geen verkooppraatje waar ik de parel gekocht heb. Misschien "gewone" zwarte dan? Ik ga akkoord en ze wijst me een paar paar aan, maar ik vind de zettingen niet mooi. Alles is zo protserig. Ik wil gewoon de parel als middelpunt van het sierraad, geen poespas. Ze komt met het idee om 2 identieke parels te zoeken en deze dan los te kopen en er zelf dan oorbellen van te maken. Dat is prima te doen thuis, dus strak plan.

Ze gaat weer op zoek en legt dan een parel op de toonbank die als hangertje is gemaakt, maar waar geen andere parel bij te vinden is. Ik ben echter alweer verliefd. Het is een eivormige parel in olie-achtig zwart. Hij is perfect in mijn ogen en ik zeg haar dat ze niet verder hoeft te zoeken. Ik ga gewoon voor nog een hangertje. Dan maar geen oorbellen erbij hihi. Helaas accepteert ze geen visacard. Dus de neef krijgt de parel mee en ik mag pinnen in het dorpje. Ik moet ook nog met alle geweld een schelp erbij uitzoeken. We willen geen schelp, maar het moet. Zonder schelp komen we blijkbaar niet weg. De gids pakt dan maar een klein stukje schelp en doet dat in het zakje. Zo van, dat kun je weggooien zonder je schuldig te voelen. Het is echt een lelijke scherf namelijk haha Thuis nu alleen nog een mooi zilveren kettinkje erbij scoren en ik heb een tweede super souvenir.

Terug in het dorp pin ik snel het geld terwijl de andere koppels wat drinken en snacks inslaan. Wij hebben een fles water meegenomen, dus blijven in de auto zitten. Ik overhandig het geld en krijg mijn parel :D

Daarna gaan we door naar een vanillekwekerij. We gaan een soort kas binnen waar enorme vanille orchideëen groeien. Het bloeiseizoen moet net komen, maar er hangen overal al grote vanillepeulen. De peulen worden pas geoogst als ze perfect rijp zijn. Het hele proces van scheut tot peul duurt ongeveer 3 tot 4 jaar hier. Om een nieuwe plant te krijgen, wordt een scheut van een andere plant geknipt en daarna in kokos geplant. De plant groeit vervolgens een jaar of 3 voordat er bloemen aan komen. De bloemen moeten met de hand bevrucht worden. Dit gebeurt met een klein stokje, bloem voor bloem. Als de bloem goed bevrucht is, wordt er een peul gevormd. Ik hoef natuurlijk niet te zeggen dat die peulen onwijs lekker ruiken :D

Na de kwekerij gaan we naar de overkant naar de eigenaar. De oom van de gids. We worden daar opgewacht door de eigenaar en zijn übercute pup cookie. Een blonde retriever of labrador-achtig beestje dat perfect luistert en trucjes kan. We merken op dat hij de hond beter vanilla cookie had genoemd hihi omdat hij zo vanillekleurig is.

We krijgen uitleg over hoe het drogen van de vanille werkt. De peulen liggen anderhalve maand te drogen. Niet de hele dag, maar maximaal 2 uur per dag. Na die uurtjes worden ze ingepakt en gaan ze de kist weer in, anders verliezen ze hun aroma. De peulen moeten ook elke dag met de hand gemasseerd worden. Door de massage krijgt de binnenkant een extra sterk aroma. Als ik naar de handen van de beste man kijk, krijg ik de neiging om voortaan al mijn vanille te wassen hahaha De vanille hier wordt ook wel het zwarte goud genoemd en is de beste vanille ter wereld. Volgens Google dan toch ;)

Vervolgens worden we opgewacht door de vrouw van de eigenaar in het winkeltje. Ze heeft vers fruit voor ons en een heerlijk sapje dat erg welkom is. De rest van de groep krijgt ook nog diverse soorten rum te proeven. Ik wil graag echte vanillepeulen hebben en we kopen een pakje. We krijgen er nog de tip bij om het in een glazen potje te stoppen en daar een bodem rum bij te gieten. Als je dat een jaartje laat staan terwijl je de peulen gebruikt, krijg je nog eens vanille essence, maar dan eeuwig veel fijnere dan je ooit kan kopen in de supermarkt of bakwinkel. Ik denk dat we een flesje rum gaan kopen en daar een halve peul in gaan steken en laten staan. Dat wordt hier ook gedaan om de rum op smaak te brengen. Na een half jaar tot een jaar heb je heerlijke vanille rum.

Na de vanille gaan we verder met de eigenaar van de vanillekwekerij. Onze eerste gids gaat met een van de amerikaanse stellen een tocht maken per jetski. Ik zag dat dus niet zitten met mijn gebrek aan inschatten van afstanden etc. Bovendien geniet ik meer van het eiland vanaf de jeep.

We rijden weer naar de kust en maken een stop bij een wilde hibiscus boom. Hier krijgen we een uitleg over hoe kokos groeit en gedroogd wordt en waar monoi olie van gemaakt wordt. Dit blijkt van een kokosnoot gemaakt te worden die begint uit te lopen. Je opent de kokosnoot en schraapt het laagje eruit dat er een beetje beschimmeld uitziet. Dit kun je dan op je huid smeren. We mogen proberen en krijgen een stukje schraapsel. Zowaar komt er olie uit en ruikt erg lekker. Ik smeer mijn handen er mee in en ik geloof dat mijn huid wel blij met me is.

Vervolgens krijgen we het binnenste van de kokosnoot te proeven. Het gedeelte waar de nieuwe plant uit groeit. Dit is echt een heel bizarre gewaarwording. Het smaakt eerst zoutig en daarna fris zuur en de textuur lijkt op een spons. Een totaal nieuwe smaak die nergens op lijkt. Na het proeven krijgen we een blad gemaakt van gevlochten palmblad met daarop 2 soorten banenen en stukken kokosnoot. Onze middagsnack en het smaakt fantastisch. Vooral de kleine "vinger" bananen zijn heerlijk zoet.

Terwijl wij zitten te snacken houdt de gids een demonstratie houtsnijden van de wilde hibiscus. Hij legt uit dat van de bast touw gemaakt wordt en als je de bast splitst je de dunne draden krijgt waar de "rieten rokjes" van gemaakt worden die dansers dragen. Wij dachten altijd dat dat bladeren waren ofzo, maar het is dus bast. Vervolgens hakt hij een grote tak af met de machette en eerst hebben we geen idee wat hij aan het maken is. Hij hakt de tak door midden, kerft een ring in de bast en maakt een paar gaten er in. Even later trekt hij de bast van het hout af om een omhulsel over te houden en de stok waar het omheen zat en dan gaat er een lichtje branden. Hij maakt een schuiffluit en zowaar! Hij kan er een mooi deuntje op fluiten. Hij heeft er 2 gemaakt en elk stel krijgt er eentje. Klein detail, hier in Polynesië worden fluiten met de neus bespeeld, wij houden het wel op blazen door de mond.

Na deze demonstratie is het tijd om richting de boot te gaan. We zitten wat te babbelen met de Amerikanen terwijl we het fruit opsnacken. We krijgen nog tips voor Bora Bora want daar zijn zij net geweest. De trip met het voeren van haaien en roggen is hen erg goed bevallen, dus misschien moeten we ons daar dan ook maar aan wagen. Het klinkt wel als een bijzondere ervaring.

De boot terug is ook weer heerlijk suf. Er staan al diverse mensen te wachten voor de pendelboot, maar dit blijkt personeel te zijn van het restort. Wij moeten dus eerst de boot op en daarna mogen zij. Ik ben het er zo niet mee eens, maar kan er niets aan doen.

We gaan terug naar onze bungalow en ik tik de verslagen van de vorige dagen. Kurt gaat zwemmen met pijlstaartroggen en andere vissen. De baai is hier echt een stuk beter en diverser qua vissen. Je moet er wel een eindje verder voor zwemmen, maar dat geeft niet echt.

Als ik klaar ben met het tikken, gaan we richting het hoofdgebouw om op internet te raken. In onze bungalow hebben we dus geen internet en we vinden het ernstig suf. Als je een repeater op de pier zet, heb je overal internet. Misschien niet het beste signaal, maar je hebt tenminste internet.

We zitten een tijdje in de bar en deze gaat net open. Ineens staat er een enorme travestiet naast ons. Geweldig om te zien. Ze draait de bardienst vandaag en heeft een prachtig glanzend overhemd aan en is uitbundig opgemaakt. Ik vind het fijn om te zien dat hier in Polynesië iedereen geaccepteerd wordt zoals hij of zij is en uit mag komen voor zijn geaardheid of overtuiging.

Ik ga weer voor een virgin colada en Kurt neemt een vanille cocktail met een hint van gember. Mijn glas is weer een enorme bel en hij krijgt zijn cocktail wederom in een martiniglaasje. Zijn cocktail wint vandaag de smaaktest naar mijn mening. De geurtest overigens ook. Wat een geur- en smaakbom is dat zeg! Je ruikt de vanille als een zoete wolk en je proeft verschillende dieptes van de vanille en een klein hintje van de gember erdoor. Heerlijk!

Als de cocktails op zijn, gaan we terug naar onze bungalow. We gaan niet eten in het restaurant. We vertikken het. Vandaag gaan we decadent voor de roomservice. Kurt neemt varkenshaasje en ik een entrecôte. Hij neemt er frietjes en een chili sausje bij. Ik ga voor kokosrijst met ananas en een roquefort sausje. Kurt had er graag een biertje bij gehad, maar blijkbaar verkopen ze dat hier niet, het staat niet op de kaart in ieder geval.

Een half uurtje later komt ons eten op een groot dienblad met cloches over de borden heen. Warme broodjes en boter erbij en het ziet er hoopvol uit deze keer. Als we echter de cloche van de varkenshaas optillen, kunnen we allebei wel janken. Wat daar op het bord ligt zou amper genoeg zijn voor een voorgerechtje. Het lijkt wel een kindermaaltijd. Twee lullige stukjes varkenshaas. De chilisaus blijkt de zoete chilisaus te zijn die ik bij de toko koop en over mijn kip of loempia's gooi. De frietjes zijn gelukkig wel genoeg. Mijn eten is daarentegen ruim voldoende. Mijn entrecôte van Black Angus is mij zelfs een beetje te groot en de rijst ga ik nooit op krijgen. Het sausje is fantastisch erbij en ik zit te smikkelen, maar baal echt voor Kurt. Gelukkig voor hem krijg ik inderdaad mijn vlees en rijst niet op en dat helpt een beetje, maar hij is er flink chagrijnig over. Het is nou ook niet bepaald budget geprijsd namelijk :(

We bellen naar de roomservice om de boel weer op te komen halen en ik ga nog op ons terras buiten zitten. Het is een heerlijke avond en de hemel is helder. Het lijkt wel alsof er miljoenen sterren te zien zijn. Hoe langer je buiten bent, des te meer zie je er. Ik ben gaan liggen op het ligbed met mijn pareo bij me en kan zo genieten van de sterrenkoepel om me heen. Recht boven ons staat een soort sterrenwolk, maar ik heb geen idee welke het is. We zitten hier op het zuidelijk halfrond en ik ken de sterren hier niet.

Als het donker wordt, hebben we ook een lamp onder de bungalow die we aan kunnen doen. Allerlei vissen komen op het licht af en we kunnen dan aan het voeteneinde van ons bed naar de vissen liggen kijken. Er zijn 3 soorten die elke avond voorbij komen. Ik weet niet hoe ze heten, maar ik heb ze een naam gegeven op basis van hoe ze eruit zien en wat ze doen. Je hebt minitonijn. Die hebben een staart als een tonijn en deze komen af en toe langs. Dan heb je vliegvissen, die hebben vinnen als grote vleugels. Als ze ze uitsteken vormen de linker- en rechtervin samen een halve maan. Ze zijn erg gestroomlijnd en kunnen grote snelheid maken. De laatste soort zijn de oppervlaktehappers. Deze vissen lijken qua schubben erg op koikarpers en ze zwemmen met de kop half uit het water en schuimen de oppervlakte af. Alle 3 de soorten hebben een behoorlijke afmeting. De oppervlaktehappers zwemmen in enorme scholen en draaien soms rond en dan is het net een draaikolk van zilveren vissen. Het is hypnotiserend om naar te kijken en het is een lastige keuze tussen de sterren en de vissen.

Uiteindelijk ga ik dan toch maar naar binnen en lig nog een eindje naar de vissen te kijken. Kurt slaapt dan al. Als er ineens een grote plons is en alle vissen ervandoor gaan en niet direct weer terugkomen, denk ik dat het ook tijd voor mij is om te gaan slapen.