Tour de isle

Vandaag gaan we weer wat doen, van niets doen word je maar een lui geval hahaha We worden om 10 over 9 in de lobby van het hotel verwacht, dus niet te langzaam ontbijten en niet te lang in ons nest blijven liggen. Ik neem weer een bord vol vers fruit en 2 kleine broodjes erbij en een bakje kwark. Veel trek heb ik niet met het warme weer hier en fruit knabbelt wel lekker weg. Het is een vlug ontbijtje en we denken dat we veel te weinig tijd hebben, maar uiteindelijk zijn we ruim voor onze ophaaltijd in de lobby.

Rond 10 over 9 komt er inderdaad iemand aanrijden van Avis met een rood auto'tje. Hij blijft bij de ingang een beetje rondhangen en komt niet binnen om te vragen of wat dan ook. Wij lopen er dus maar eens heen en vragen of hij op ons wacht. Hij noemt een naam waar wij niets van kunnen maken, dus we gaan weer zitten. Even later staat hij er nog steeds en Kurt stapt nog eens op hem af met het papiertje en dan blijkt hij toch voor ons te komen. Hij vraagt dan later ook nog eens of we niet gezien hadden dat hij van Avis was. Ja, duh, dat hadden we wel gezien en daarom kwamen we ook naar je toe, maar jij noemde een totaal andere naam, dus wat wil je nou? We rijden een groot kwartier naar het kantoor toe, dat bij de ferry haven ligt. In het kantoor wordt ons uitgelegd hoe en wat en proberen ze ons nog een extra verzekering aan te smeren. Nou, ik verwacht geen aanrijdingen op 62km weg waar je eigenlijk alleen maar rechtdoor over kunt, dus laat die maar zitten. Daarna volgt er een uitleg over wat er allemaal te zien en doen is op het eiland en dan zien we ook dat ze ons bij de neus genomen hebben op het vliegveld. Je kunt dus wel gewoon met de auto naar het uitkijkpunt in de bergen hier. De dame achter de balie op het vliegveld vertelde ons dat dat absoluut niet mogelijk was en dat we daar echt een 4x4 safari voor moesten nemen. Oh, wat voel ik me een stomme, domme toerist nu zeg! Maar goed, we doen nog een rondje om de auto heen om alle krasjes en deuken te bekijken en af te tekenen en dan zijn we weg.

We hebben de auto voor de komende 6,5 uur (we betalen natuurlijk voor 8 uur, maar ja, het kantoor sluit eerder, dus wat doe je eraan? Toeristje melken noemen we dit.) en ik geloof niet dat we zoveel tijd nodig hebben, maar ze verhuren de auto's allen per 4 of 8 uur. Ok, ik hou op, ik erger me gewoon teveel aan die commerciele toeristenindustrie. Goed, we hebben de auto dus en zijn op weg. We zijn van plan in ieder geval alle punten die op de kaart aangegeven staan te doen en verder wat we zelf nog leuk of mooi vinden. We beginnen met een uitkijkpunt vanwaar je Tahiti kunt zien liggen. Tahiti ligt zo'n 25 kilometer van Mo'orea af, dus bij helder weer kun je bijna naar elkaar zwaaien. Hier smeer ik me ook maar in met zonnebrand, daar had ik nog geen zin in. Elke ochtend is dat echt een feest hier.. not! Plakkerige rotzooi! Maar zonder ga ik het niet overleven gok ik. Ik ben trouwens als bijna door mijn tube Bananaboat heen die ik van Corrie en haar zus gekregen heb. Bij het uitkijkpunt is ook een herdenkingsplaat voor 20 omgekomen mensen met de crash van een twin otter vliegtuig in 2007 hier. Het uitzicht is super! De lagune is azuurblauw en schitterend.

We rijden verder en maken een stop bij het strand van Temae. Dit is echt een plaatje uit een reisbrochure. Wuivende palmbomen met daaronder picknickende en joelende kinderen. In de kristalheldere zee geven juffies de kinderen zwemles. Het is een lang uitgestrekt grasland met daarop tientallen metershoge kokospalmen en ernaast een strand met hagelwit zand. De zee is ook hier blauwer dan blauw in meerdere tinten en je moet jezelf gewoon knijpen om het te geloven, zo mooi.

Na het strand maken we een tussenstop in ons hotel, we komen er toch langs! Ik laad snel de geocache van het uitzichtpunt in mijn telefoon en we nemen voor de zekerheid ook de reisgids maar mee. Daarna rijden we door.

Dit eiland is echt een droom kan ik je zeggen. We hadden het al gezien vanuit het vliegtuig en vanuit de boot gisteren, maar zelf rondrijdend in de auto.. Echt, niet te geloven zo mooi! Het eiland is eigenlijk een enorme vulkaan die uitgedoofd is. De krater is langzaam vervallen en heeft hele scherpe en steile bergen achter gelaten. Deze bergen zijn volledig begroeid met tropische bossen en bloemen. Als we Cook's bay binnen rijden, krijgen we een goed zicht op de bergen en tja, geen woorden voor om dat te beschrijven. Magisch gewoon. We stoppen hier en daar even om van het uitzicht op de bergen en de baai te genieten en wat foto's te maken en aan de andere kant van de baai (bijna gemist, want waarom zou je een bord neerzetten voordat je af moet slaan, dat doe je toch gewoon waar je af moet slaan!) slaan we linksaf naar de Rotui sapfabriek. Hier worden allerlei tropische sapjes gemaakt en die kun je proeven!!! Dat gaan we dus ff doen, dat begrijp je wel.

We rijden het terrein van Rotui op en hebben geen idee waar we moeten zijn en parkeren maar waar er staat visiteurs. Dan banjeren we de winkel binnen en achterin is een soort bar en we mogen van alles proeven. Kurt krijgt 2 kleine proefjes van alcoholische mix drankjes en ik een puur mangosapje en daarna nog eentje met banaan en vanille. Vooral de laatste is compleet bizar. Je staat bananensap te drinken, maar het smaakt en voelt als bananenmilkshake, erg lekker! We spotten ook ananaswijn en nemen een flesje mee voor thuis. Het is een halve fles en kost al ruim 15 euro, maar we willen dat gewoon eens proberen. Dan komt er een lading mensen binnen van een jeepsafari en wij kijken elkaar aan. Ok, tot morgen dus blijkbaar.. Ik ben sowieso al fan van de sapjes van Rotui en drink ze zoveel ik kan hier. Ik heb momenteel een pak met watermeloen en passievruchtensap in de koelkast liggen hier. Deze verwennerij in een pak kun je bij ons niet krijgen.

Door gaat de reis naar de volgende baai, de baai van Oponohu. Dit had eigenlijk Cook's bay moeten heten want hier is de beste man aan land gegaan. Waarom de baaien omgewisseld zijn is niet bekend, maar het is wel suf. Hier proberen we nog dolfijnen te spotten, maar we hebben weer geen geluk. Waarschijnlijk wachten ze allemaal tot ons vliegtuig zondagochtend de lucht in is en komen ze dan allemaal weer tevoorschijn.

Vanuit deze baai leidt een weg naar het uitkijkpunt hoog in de bergen. De weg draait het binnenland in en ineens rijden we tussen de weilanden door die in de achtergrond omringd worden door de hoge, scherpe pieken. Blijkbaar is er dus landbouw en veeteelt mogelijk op dit eiland. Na de weilanden wordt de weg al snel smaller en begint hij met scherpe haarspeldbochten steeds hoger te klimmen. Onze panda houdt zich goed en brengt ons helemaal veilig naar het Bèlvédère op zo'n 900 meter hoogte op de helling van Mt Tohivea. Deze berg is met ruim 1200 meter de hoogste op dit eiland.

Omdat we zo hoog staan, hebben we dus echt een mega goed uitzicht. We kijken naar de berg Rotui (daar is het sap naar vernoemd) met aan weerskanten de Oponohu baai en Cook's baai en overal daaromheen of azuurblauwe zee, of groene jungle in allerlei tinten. Echt heel erg mooi!

Vanaf dit uitkijkpunt lopen er diverse wandelpaden door de jungle en langs de diverse pieken en dalen. Wij nemen een van de paden zo'n 250 meter ver om een geocache te gaan zoeken. Zodra we een klein stukje de jungle in zijn, baal ik al dat ik mijn wandelschoenen niet aan heb. Het is een prachtig pad dat door zwaar indrukwekkende natuur leidt, maar het pad is nogal glibberig van de regen van gisteren en eergisteren. We lopen voorzichtig tussen boomwortels door en over kleine stenen trappetjes. Tussen enorme woudreuzen en onder palmbomen door om uiteindelijk bij een boom die langs het pad staat te moeten zoeken. Er staat dat hij zeer goed verstopt is, maar dat is dus gewoon pure onzin in deze hoek van de wereld. Het is een D3/T3 en in Nederland of België zouden we daar eeuwen naar kunnen zoeken en halsbrekende toeren voor moeten uithalen. Hier is het een kwestie van naar de andere kant van de boom klauteren en daar het potje pakken. Kurt moest daar wel een groep zonnebadende hagedissen voor verjagen. Daarna glibberen we weer terug naar de auto en beginnen aan de weg naar beneden. Morgen zijn we hier toch weer met de jeepsafari.. haha

Dan gaat de rit weer door langs de kust waar we ook een paar keer stoppen omdat de zee gewoon zo adembenemend blauw is. Echt, stel je een azuurblauwe zee voor met stukken indigo en hemelsblauw en doe daar dan maar een flinke schep bovenop qua kleurintensiteit en ik denk dat je nog niet in de buurt zit van hoe prachtig het is. De fotocamera's kunnen het blauw gewoon niet aan, zo intens is het.

Onze volgende bestemming is een ander resort, namelijk het Intercontinental. Dit is het grootste resort dat er is op het eiland, 4 hectare bestrijkt het. We willen hier graag eens gaan neuzen omdat ze hier een zeeschildpaddenopvang- en ziekenhuis hebben en dolfijnen. We hebben nog geen dolfijnen gezien, dus dat moet hier gaan lukken en zeeschildpadden willen we ook heel graag zien. We parkeren de auto en voeren een stukje op dat heet "mijn neus bloedt en ik hoor hier echt wel thuis" en verkennen de boel. Het is echt enorm en we zeggen meteen al tegen elkaar dat we liever op ons eigen resort zitten. Dat is veel kleiner en doet niet zo aan alsof je in Disneyland loopt. Het is echt allemaal heel erg gemaakt en nep. Ons resort is ook niet authentiek, maar komt wel beter over. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we de zeeschildpadden in een afgesloten stukje van de lagune. Er zitten er momenteel 14 en ze flipperen tevreden rond. Er is 1 schildpad die niet meer uitgezet kan worden, haar naam is tortilla en ze is al meer dan 40 jaar oud en een behoorlijk beestje. Ze kan zichzelf niet goed laten drijven en zinken en kan daardoor niet meer overleven in het wild. Ze is nu een beetje de mascotte geworden van de opvang. Er is erg veel informatie over de schildpadden en alles is netjes opgezet. We kunnen om de lagune heen lopen en de schildpadden van dichtbij bekijken zonder ze te storen. Heel gaaf! We proberen ook nog de dolfijnen te vinden, maar die lijken van de aardbodem verdwenen te zijn.. alweer.. :( We lopen het hele eind weer terug naar onze auto. Als je hier 's ochtends moet gaan ontbijten, dan ben je minstens een kwartier onderweg voor je aan je tafel zit ofzo. Je krijgt je beweging wel op die manier.

Volgende stop is Tiki Village, nou, tja, wat moet ik daar nou van zeggen? Ik heb geen idee wat we ervan hadden moeten verwachten, maar het is gewoon vreemd. Het moet een Polynesisch dorp voorstellen zoals ze waren ten tijde van Cook. Rieten en houten huisjes en de klederdracht. Wij komen binnen en het ziet er allemaal wat gammel en vervallen uit en er is niemand.. helemaal niemand! We hebben geen idee wat we moeten doen, er is nergens uitleg en we willen al bijna rechtsomkeert maken. We zien dan ineens nog andere mensen een beetje verdwaasd rondlopen en beseffen dat we niet de enige zijn. We lopen nog door een theater (hier zal er wel een show opgevoerd worden ofzo) en kijken even bij het water en gebruiken nog even het toilet en zijn dan weer weg. Helemaal bizar, ik heb er geen andere woorden voor. Maar hey, we zijn er geweest!

Dit was eigenlijk onze laatste stop voor vandaag, verder schijnt er weinig meer te zien te zijn op het eiland. Dus we rijden rustig door en genieten enorm van dit prachtige eiland. Links de bergen en rechts de zee.. wauw!

Vlak voordat we de auto in moeten leveren, gaan we nog even langs een grote supermarkt. Dit is een Champion, maar je had het ook Carrefour kunnen noemen, want alles wat er staat aan eigen merk, heet Carrefour. Eigenlijk is de supermarkt ook helemaal niet leuk daardoor, het is gewoon net zoals in Frankrijk. We spotten wel enorme zakken met frootloops en apple jack's. We nemen wat flessen water mee en cola en bier. Echt een enorme aankoop haha. D

Na de inkopen gaan we de auto nog voltanken. Nou ja, wij.. Hier staat er iemand bij de pomp die dat voor je doet en je betaalt deze persoon ook. Je blijft gewoon in je auto zitten. Ook weer eens een beleving. De auto terugbrengen is appeltje eitje en binnen no time zitten we op de achterbank van iemand die ons terugbrengt naar ons resort. De veerboot uit Tahiti is net aangekomen, dus het is wel een stukje drukker op de weg.

In onze bungalow aangekomen hebben we eigenlijk nergens meer zin in. Het was de heetste dag van de week vandaag en de hitte en felle zon heeft er flink ingehakt. We ploffen neer op onze ligbedden op het terras en hebben door de hitte niet eens meer zin om te gaan eten. Kurt geniet in de schemering van zijn biertjes en ik drink nu een paar slokjes mee van een variant (Tabu) met vodka en rode vruchten.

Morgenochtend is het weer vroeg dag. Dan gaan we dus die (ondertussen nutteloze) jeepsafari doen en we worden om kwart over 8 opgehaald. Maar gezien dat we elke ochtend vanzelf al wakker worden rond een uur of 5 a half 6, denk ik eigenlijk dat we er niet veel problemen mee gaan hebben.