Nog een keer!

Wekker? Wat is dat? Je wordt hier toch wakker wanneer de zon opkomt en dat is zo rond 8 uur. De douche wordt ook binnen no time warm, wauw! We hebben vanaf een uur of 11 de auto, dus geen haast en we zitten tegen half 10 aan het ontbijt. Waar we vol verbazing zitten te kijken hoe een van de uit checkende gasten een whisky sour, mojito en rode wijn bestelt. Voor 11 uur ´s ochtends! Niet goed bij hun hoofd... Na het ontbijt terug naar ons huisje en de rugzak pakken en dan de auto ophalen.

We treffen de hotelmanager en ik vraag haar meteen naar het ene grote schip wat al de hele week voor anker ligt voor de kust. Dit blijkt het vrachtschip te zijn dat het eiland 4 keer per jaar komt bevoorraden. Na deze uitleg krijgen we de slechtst sprekende, maar oh zo vriendelijke jongen mee die ook bij de balie werkt en hij neemt ons mee naar de auto. We krijgen een Jimny tot onze beschikking, 4x4 uiteraard. Klein maar fijn ook. Eigenlijk wel suf, alle toeristen hier op het eiland rijden rond in die Jimny´s. De lokale bevolking heeft wat grotere uitvoeringen gekozen, of gaat voor de oude vertrouwde enkele paardenkracht ;)

We hebben eigenlijk nog geen idee waar we naar toe gaan met de auto. We gaan gewoon maar een stukje rijden besluiten we en zien wel waar we uitkomen. Heel ver ga je toch niet komen op dit eilandje. Eerst naar Hango Roa voor empenada´s en water en dan door.

Onze eerste stop is Ahu Akahanga. Hier zijn we eerder deze week ook al geweest, maar hebben we alleen de fundering van de oude huizen bekeken en de grot. De Ahu hebben we eigenlijk niet gezien en wat daar achter ligt. De Ahu is nog best mooi, maar dat zijn ze allemaal, ookal liggen de beelden plat op hun snuffie. We lopen door achter langs de Ahu en daar is een prachtige klif met een waanzinnig uitzicht over de oceaan. We staan een heel eind boven de zee, maar toch is het water zo helder blauw dat je tot op de bodem kunt kijken. Kurt klautert nog langs de rotsen naar beneden om naar de punt van de klif te komen. Op zich een makkelijke klim, maar zonder diepte te zien, geen beginnen aan. Ik had eigenlijk besloten om bij de stalletjes die bij de ingang stonden wat te gaan kopen als souvenir, maar nadat de bus vertrokken was van de excursie, zijn de verkopers blijkbaar ook vertrokken. Irritant, maar we hebben de plek wel helemaal voor onszelf.

Eigenlijk is het overal hier zo. Er zijn weinig toeristen en daardoor is alles heerlijk rustig. Geen volksstammen die zich lopen te verdringen om iets te kunnen zien. Je kunt alles op je gemak doen en ergens rustig van staan te genieten en dat doen we dus ook met volle teugen.

We rijden door naar Tongariki en stoppen onderweg hier en daar om van het uitzicht te genieten en eindjes te wandelen naar verschillende Ahu die niet gemarkeerd zijn, maar toch wel een bezoekje waard. En tja, dat uitzicht op die eindeloos lijkende oceen he.. Magisch!

Onderweg rijden we ook nog even richting de steengroeve waar de moai gemaakt werden. Nu we zelf kunnen bepalen hoe snel we vorderen, kunnen we echt genieten van het waanzinnige uitzicht. Het blijft bizar al die moai die lukraak over de zijkant van de vulkaan verspreid staan. Elk in een ander stadium van het proces. Sommige zijn niet meer dan steenklompen met neuzen en anderen hebben al helemaal een nek, oren etc. Heel bijzonder!

Bij Tongariki gaan we middenin voor de beeldengroep zitten op een stuk rots en genieten we van onze empanada´s en een slokje drinken. Daarna nog wat foto´s maken, het licht is toch weer heel anders.

Na Tongariki stoppen we nog bij de belangrijkste vindplaats van petroglieven op het eiland; Papa Vaka. Hier leidt een paadje langs allerlei tekens en wezens. Er staan gelukkig borden met uileg bij want sommige stenen zijn zo verweerd dat het lastig is om duidelijk te zien wat een natuurlijke barst in het gesteente is en wat een ingebeitelde lijn. Ze zouden dit eigenlijk op de een of andere manier moeten beschermen, over een paar jaar bestaan deze petroglieven anders niet meer.

We rijden door en hebben beide geen zin om naar Anakena te gaan. Het strand is mooi, maar niet echt ons ding, dus we rijden door naar de "snelweg" van het eiland. De enige weg die perfect geasfalteerd is en geen gaten, stenen en hobbels bevat.

Via de snelweg rijden we door naar Rano Kau, de eerste vulkaar waar we geweest zijn. Het weer is alleen vandaag niet zo goed, dus het ziet er wat minder spectaculair uit, maar nog steeds mooi hoor. Bij het uitkijkpunt (mirador) gaan we op de balustrade zitten en eten we onze laatste empanada´s op.

Er liggen op deze vulkaan 2 geocaches en die gaan we, als we er toch weer zijn, maar eens zoeken. We beginnen bij de eerste wat een earthcache is. Hier is het zottenwerk om naar de locatie af te dalen waar ze naar toe wijst. Dus we nemen een foto er vlak boven en nemen een paar foto´s van de locatie waar het moet zijn. Dan kan ik thuis de vragen wel beantwoorden. Het is hoe dan ook een leuke hike langs de kraterrand.

Na de cache lopen we terug naar de auto om door te rijden naar de volgende. Deze moet vlak bij Orongo ergens langs de kraterrand liggen. We zetten de auto dus net buiten het hek bij Orongo neer zodat we niet onverwacht onze auto niet meer terug kunnen krijgen doordat de boel gesloten is. Daarna klauteren we naar de kraterrand en waden we door het struikgewas naar de locatie. Deze hike is een stukje uitdagender. We worden ook op de voet gevolgd door een vier voetig vriendje. Deze hond is ook weer zo braaf. Hij loopt achter ons aan, maar als ik me omdraai gaat hij zitten of liggen en kijkt heel schuldig alle kanten op behalve de mijne. Het is wel gezellig om zo´n volgeling te hebben. We bereiken de locatie en het blijkt een uitstekende rotspunt te zijn onder de rand van de krater. Kurt gaat eerst aan de verkeerde kant naar beneden en vertrouwt het voor geen meter. Als je daar tussen stenen gaat zoeken, heb je kans dat de hele boel naar beneden komt. We bekijken de foto´s van de cache en zien dat andere mensen aan de andere kant naar beneden gaan en dat gaat wat vlotter. De cache is niet verstopt, maar staat op een rotsrichel voor het grijpen. Snel loggen en nog een klein stukje door naar een mirador een paar meter verder, maar de uitleg over de flora en fauna daar ontgaat me omdat alles in het Spaans is.

We hiken terug en nemen deze keer een pad dat naar de weg leidt en niet langs de kraterrand. Dat loopt net wat gemakkelijker. Zodra we op de weg komen, neemt onze viervoeter afscheid van ons en gaat bij de koeien liggen die langs de weg staan.

Na deze cache is er nog eentje die onderweg naar beneden gevonden kan worden. Deze blijkt aan het voetpad naar de vulkaan te liggen en is vlot gevonden. Daarna is het tijd om terug te gaan naar het hotel.

We doen weinig meer behalve met de pootjes omhoog liggen. We hebben behoorlijk rondgebanjerd weer vandaag tijdens alle stopt die we gemaakt hebben. Kurt´s stappenteller is zwaar tevreden met ons in ieder geval haha We hadden ook geen zin meer om naar beneden te lopen om een verslag te tikken (vandaar een dag later) of om uit eten te gaan in het restaurant. Een mueslireep en we hebben weer genoeg.

Aangezien we morgen enorm veel tijd hebben (laatste dag en we worden pas om 8 uur ´s avonds opgehaald) tik ik morgen het verslag van vandaag wel, dus tot morgen maar weer ;)