Castle 2 Castle

Weer vroeg uit de veren en onder de douche. Vandaag heb ik weer een knipperlichtrelatie met de douche. Het gaat van warm naar koud en naar bloedheet. Shampoo in mijn haren en dan wachten tot het weer wat warmer wordt om uit te spoelen. Gelukkig is de douche nog net niet zo erg als in Rome, maar irritant is het zeker wel.

Kurt neemt weer een full Cornish breakfast, maar laat de tomaten zitten vandaag. Ik neem weer de gepocheerde eieren en vraag er een beetje kaas bij. Het resultaat is een halve cheddarkaas zo´n beetje. Ok, beetje overdreven, maar het zijn 2 forse stukken. De gepocheerde eieren lijken meer op gekookte eieren vandaag, dus de kaas maakt veel goed!

Na het eten pakken we onze tassen in en checken we uit. Alle spullen naar de auto brengen en met de auto naar het dorpsplein terug. We moeten nog even shoppen natuurlijk. St Just is een schattig klein dorpje en ons hotel ligt dead centre aan het dorpsplein. Rond het dorpsplein zijn nog 2 pubs, een bakker, een slager, een groenteboer, een kleine supermarkt, pizzeria en uiteraard een fish and chips shop. Vandaag een bezoekje aan de bakker waar we broodjes voor het ontbijt van morgen kopen en 2 Original pasties. Daarna door naar de slager waar we nog 2 pasties kopen en een stuk echte Cornish Blue. Een lokale blauwschimmelkaas. Vooral de slager is echt een ouderwets winkeltje, lekker nostalgisch.

Na onze schapjes stappen we in de auto en gaan we op weg naar onze eerste bestemming voor vandaag, Pendennis Castle. Pendennis Castle is door Henry VIII gebouwd als bescherming tegen de dreiging van het katholieke Spanje en Frankrijk. Het is sindsdien steeds in gebruik geweest en met de tijd mee aangepast. Het kasteel is dus eigenlijk meer een fort dan een kasteel en past dus in het straatje van Deal Castle en Walmer Castle.

Tijdens de rit regent het flink en we hopen dat we niet al te veel buiten hoeven te zijn. Kurt heeft de kleine weggetjes al redelijk door en de rit gaat redelijk snel. We komen in Falmouth langs de droogdokken en scheepswerven en stoppen even om te kijken naar de enorme kranen. Omdat de weg langs de heuvel is, en de dokken beneden, staan we op ongeveer dezelfde hoogte als de kranen en dat is bijzonder om te zien. We rijden verder en parkeren de auto op het parkeerterrein en wandelen naar het kasteel.

Met onze kaarten kunnen we weer zo naar binnen. Er zijn 2 rondleidingen van 45 minuten. De ene van de half moon battery en de andere van het kasteel. Die van het kasteel is alleen pas om half 3 en dan willen we eigenlijk weer door. We besluiten dus alleen voor de rondleiding van the half moon battery te gaan. We hebben nog even voor die begint, dus we gaan alvast het kasteel bekijken.

Het kasteel op zich is niet heel groot. Er is een poortgebouw en daarachter een woontoren. De toren bestaat uit 3 niveaus. In de kelder is de keuken. Op de begane grond is het dagverblijf, daarboven staat de kanonnen en dan kun je nog op het dak. Kurt heeft zich nog wat grijze haren geschrokken bij de kanonnen, daar begon ineens een gevecht. Met een bewegingssensor geactiveerd uiteraard. Je kunt er tussen de tentoonstelling doorlopen en aan een kant staat een kanon opgesteld en dat wordt zogenaamd afgevuurd met veel geschreeuw van bevelen en andere zaken. Kurt stond daarnaast toen de herrie begon.

Na het kasteel lopen we richting de battery. Bij binnenkomst was ons op de kaart aangewezen dat we ergens in het midden moeten zijn, maar volgens de bordjes is het ergens linksachter op het terrein. Het is ondertussen weer flink aan het regenen, dus we vinden het niet erg als we even door een tunnel of 2 moeten lopen. Uiteindelijk komen we bij de battery, maar nergens een gids te vinden, of mensen die staan te wachten. Dan krijg je toch het gevoel dat je verkeerd staat. Dus we lopen weer terug en komen onderweg iemand van English Heritage tegen. Het blijkt de gids te zijn. Dus weer omkeren en terug.

Onze gids is een dame met humor. Ze vertelt vlot over de geschiedenis van het fort. Het is victoriaans en dat betekent dat niets gebouwd kon worden zonder verfraaiingen. Zoals crême kleurige ventilatieroostertjes met een bloemenpatroon en mooie bakstenen en gebeeldhouwde onderdelen. Zoals zij ook al zei, daar zullen de mannen van het garnizoen echt op hebben zitten wachten.

We krijgen een rondleiding door de battery die begint in de magazijnen waar het kruit en dergelijke opgeslagen lag. Ze legt uit dat je daar niet zomaar naar binnen mocht. Je moest speciale kleding aan. De standaard uniformen uit die tijd waren van een soort wol gemaakt met metalen knopen en konden daardoor enorm statisch worden. Niet handig als je in een kleine ruimte met zeer instabiele explosieven werkt. We krijgen de pakken te zien die van een soort zacht katoen gemaakt zijn. One size fits all jassen en een soort tuinbroek. Het was duidelijk dat ze de wel van de mooimakerij van gebouwen waren, maar niet bepaald van kleding. Ik denk dat ze er toen uitgezien moeten hebben als een wandelende marshmallow. Daarna volgt er nog een soort raid, maar omdat we met een grote groep zijn, krijgen we die niet te horen in de juiste ruimte en daardoor komt het een beetje sneu over. Dat vindt de gids zelf ook zoals ze zegt.

De rondleiding gaat nog langs de opslagplaats voor mortieren en daarna door naar de grote geschutsstukken die er nog staan. Het fort is nog steeds in eigendom van het Britse leger en is in bruikleen van hen. Blijkbaar kunnen ze 24 uur van te voren aankondigen dat ze het weer in gebruik willen nemen en dan moet alles ontruimd worden.

We lopen na de rondleiding nog wat rond langs de kazematten en bunkers. We komen ook langs een groot kanon waar de gids uitleg over gegeven heeft. Het kanon staat in een soort put. Vroeger stond hier een ander kanon, een heel bijzonder kanon, revolutionair zo te zeggen. Het stond in de put uit het zicht en als het moest schieten kwam het omhoog om meteen weer te verdwijnen na een schot en weer omhoog te komen voor het volgende schot. De eerste keer moest het omhooggetrokken worden, maar na het eerste schot werd de energie van dat schot omgezet in de beweging die nodig was om het kanon weer te laten zakken en omhoog te komen. Briljant bedacht om de vijand niet te laten zien waar het schot vandaan kwam, alleen waren ze vergeten dat als men schiet, er een enorme rookpluim ontstaat. Dus het kanon was van mijlen ver te vinden door de grote rookwolk die erboven hing. Nog een minpuntje was dat er 20 mensen nodig waren om het ding omhoog te hijsen en vervolgens zo'n 13 om het af te vuren. Dan kon het maar eens per 4 minuten schieten ongeveer. Al bij al had je nogal veel mensen nodig voor weinig opbrengst omdat de oudere kanonnen vaker konden schieten met minder mankracht en verder konden komen. Ach ja, wapens zijn sowieso achterlijk en dit is daar zeker een voorbeeld van.

We lopen even later nog de controlekamer binnen vanwaar de grote kanonnen bediend werden. Dit gebeurde met een soort computer. Die had net zoveel "power" als een muzikale wenskaart van tegenwoordig. De computer van toen had alleen wat meer ruimte nodig, een hele kamer. Maar het was wel ingenieus. In de controlekamer kunnen we ook nog door verrekijkers kijken naar de baai. Leuk om de voorbij varende schepen van dichtbij te bekijken.

Daarna lopen we terug naar het hoofdgebouw waar we nog een tentoonstelling over het garnizoensleven bekijken en het leven tijdens de eerste wereldoorlog. Onderweg komen we nog een heuse training tegen. Een sergeant staat een team nieuwe rekruten te drillen. Het zijn kinderen uiteraard die meedoen met een activiteit. Ze doen net alsof ze iets moeten beschieten en een handgranaat moeten gooien. De handgranaten zijn grote aardappels en de geweren zijn van plastic. Dat weerhoudt er echter niemand van om het heel serieus te nemen. Een jochie staat met een soort 1 schots jachtgeweer in zijn handen en maakt mitrailleurgeluiden terwijl hij herhaaldelijk zijn geweer herlaadt. Echt hilarisch. De sergeant brult echt zijn longen uit zijn lijf en maakt het nog komischer. We hebben ons de tranen over de wangen gelachen. De koters moeten een handgranaat gooien en dan op de grond gaan liggen om dekking te zoeken. Dit is midden in een grasveld waar het net goed geregend heeft. Een van de kids neemt het heel serieus en gaat compleet plat liggen en is meteen doorweekt. De mamma zal blij zijn geweest hahaha

Na de expositie van 14-18 kijken we naar buiten. Het giet uiteraard weer dus we snellen naar de shop waar nog een kleine tentoonstelling boven is van een beroemde cartoonist (ik denk Butterworth?) met politieke en propaganda cartoons van tijdens de tweede wereldoorlog. Erg goed gedaan. Na deze tentoonstelling is het nog steeds niet opgeklaard, dus struinen we door de souvenirshop. Leuke dingen van dad's army, maar niet echt iets wat ik kan gebruiken zonder dat het ergens gaat liggen verstoffen. Uiteindelijk is het beginnen druppelen en gaan we op weg naar de auto.

In de auto lunchen we met een originele pasty van de bakker. Inmiddels wel koud, maar nog erg lekker. De bakker blijkt zelfs een onderdeel te zijn van de oudste Cornish Pasty bakers. Dus per ongeluk het juiste adres te pakken gehad om pasty te gaan kopen.

We hebben nog een bezoekje gepland staan voor vandaag, St Mawes Castle. Dit is het tweeling fort van Pendennis en ligt aan de overkant van de baai. Volgens de kaart is het best een eindje rijden nog, maar de GPS geeft aan dat we er met een half uurtje moeten zijn. Prima dus, misschien hebben we verkeerd gekeken en leek het een stuk verder rijden. We gaan wel zien.

We rijden weer door Falmouth en richting Truro en dan moeten we afslaan en door wat kleine weggetjes rijden. Kan ook prima, zijn we vaker tegengekomen. Als er echter ineens een bord met ferry tijden staat langs de kant, gaat er ineens een lampje branden. De GPS stuurt ons met de ferry naar de overkant. We twijfelen even, maar besluiten toch door te rijden. Het blijkt een autoveer te zijn dat over een rivier gaat. We zien hem aan de overkant liggen. Er staan al een aantal auto's te wachten dus we sluiten achteraan. We moeten een minuut of 10 wachten op het veer en mogen dan oprijden. Als we op de boot staan komt er een man langs om de betaling te innen. De overtocht kost ons 6 pond. Het alternatief was waarschijnlijk een uur omrijden, dus prima. Ik heb niet eens in de gaten dat we vertrokken zijn, zo soepel vaart het naar de overkant. Toch weer een hele belevenis met een mooi uitzicht op de rivier. Wel weer jammer dat het begint te regenen.

Nog een kwartiertje rijden en we zijn in St Mawes. Wel grappig dat dit de plek is waar de hoofdpersoon van de boeken die ik momenteel lees (Cormoran Strike serie) vandaan komt. Puur toeval. Het is wel even een hele steile helling die we moeten nemen om op de parkeerplaats te komen, maar het lukt. Ondertussen is het weer flink beginnen waaien en hangt er regen in de lucht. We lopen snel de trap af naar de ingang en laten onze kaarten weer scannen. Deze keer krijg ik een audioguide mee.

Als we naar buiten stappen is het echt koud. We kijken snel wat rond bij de tuin voor het kasteel. Die ziet er erg mooi uit met tropische planten en bloemen. Dat is ook wel iets hier in Cornwall. Overal staan palmbomen. Echt iets wat je niet verwacht in Engeland. Ik heb af en toe het gevoel dat we in Florida rijden (wel als de zon schijnt uiteraard) met al die tropische dingen om ons heen. Maar goed, vlug even de tuin bekijken en het begint weer te regenen, dus hup het kasteel in en uit de wind.

St Mawes is een van de forten van Henry VIII en terwijl er aan de rest van de forten veel veranderd is, is St Mawes nog bijna in dezelfde staat als toen. Het is maar kort gebruikt en daarna in onbruik geraakt tot het weer in gebruik genomen is tijdens de tweede wereldoorlog.. Dus alles wat te zien is, is nog origineel. Het fort is in een klaverblad gebouwd en met de audioguide in de hand bezoeken we alle ruimtes. Het is een flink klauter in klimwerk en de wenteltrap is echt ieniemini. Je kunt er net met je tenen op of voorzichtig zijwaarts gaan.

Als we aan het dak toe zijn, begint net de zon te schijnen en ik sta als een zonnecel de zon op te nemen. Als we achter de muren blijven en uit de wind, is het best aangenaam. Helaas blaast de wind als een zotte en waaien we weg als we achter de muur vandaan komen. Bij onze wandeling over de rest van het terrein en de tuin is het lastig om vooruit te komen door de wind. We bezoeken nog een bunker, barak en magazijn beneden, maar hebben het redelijk koud gekregen door de felle wind, dus alles gaat een beetje vlug vlug. Maar goed, alles gezien wat er te zien was en daarna vlug terug naar de auto.

Verder geen plannen meer en het is ook al rond half 6. Mooie tijd om onze volgende slaapplaats op te gaan zoeken. Die ligt in St Austell (ja, ik weet het. Hier heb je een hele berg sinten en sinteressen ;) ) Helaas pakt de normale GPS het adres niet en moeten we dus met Google Maps rijden. Dit stuk ligt echter buiten de gedownloade kaart, dus het gaat niet zo makkelijk. Onze papieren kaart is te ongedetailleerd, dus we doen het er maar mee.

We slapen de komende 3 nachten in een Snoozeboxx op het terrein van het Eden Project. De Snoozeboxx is van de YHA en is dus eigenlijk een jeugdherberg. Snoozeboxxen zijn omgebouwde zeecontainers waar alles in aanwezig is, maar lekker compact. Het is nog wel even zoeken om ze te vinden. We rijden het terrein van Eden op en volgen de borden naar de YHA, maar om de een of andere manier rijden we er kats voorbij. Gelukkig is er aan het einde van het terrein weer zo'n fijne rotonde en kunnen we weer terug rijden. Op de terugweg zien we de boxxen liggen en rijden we af. Inchecken gaat vlot en we nemen nog een handdoeken pakket erbij. Ik was even vergeten dat we die ook mee moesten nemen.

Onze kamer is klein maar fijn. Er is een tweepersoonsbed aan de rechterkant als je binnen komt. Dit bed is net zo lang als de kamer diep is. Naast het bed is een stapelbed. Tegenover het stapelbed is een soort kast waar je je spullen kwijt kunt (wij gebruiken het stapelbed) Tussen het stapelbed en de wandkast zit zo'n 80 cm en daartussen loop je naar de badkamer. De badkamer zit achter een glazen schuifdeur. Aan de rechterkant een toilet, in het midden tegenover de schuifdeur een wasbak en aan de linkerkant een regendouche. Wat ik zeg, klein maar fijn. We gaan het hier 3 nachten uit proberen te houden en dat gaat hopelijk wel lukken. We hebben alleen geen wifi in de kamer, maar alleen in de gemeenschappelijke tent in het midden. Dit is een soort grote festivaltent waar ook magnetrons en waterkokers etc staan en stoelen, tafels en banken waar je even kunt gaan zitten. De receptie fungeert ook als een soort winkeltje waar je eten en drinken kunt kopen en als bar waar je een biertje kunt drinken of een kop koffie. Het zag er best gezellig uit in ieder geval.

Ik heb dit verslag nu lekker warm in bed liggen tikken en we gaan zo naar de tent om de boel online te krijgen. Hebben we nog een avondwandelingetje. Morgen gaan we Eden Project bezoeken, dus een rustig dagje want we zitten er al :D