Mont uhm Mount.. Zitten we goed hier?

Het ontbijt is hier tussen 8 en 9, dus we hadden besloten tot half te slapen, te ontbijten en daarna te gaan douchen. We zijn echter al een stukkie vroeger wakker en zo zitten we uiteindelijk iets voor half 9 fris gewassen aan ons ontbijtje.

Dat fris gewassen had nog wat voeten in de aarde. Alles is fijn aan onze kamer, maar de douche dus niet. Hij wisselt tussen kokend heet en ijskoud in diverse gradaties en je moet vlug wegduiken als het de verkeerde kant op wisselt. Douchen is dus een avontuur hier haha

We nemen een rekje gemengde toast en Kurt gaat voor de roereieren met gerookte zalm, ik voor 2 gepocheerde eieren op toast. De koffie is bijzonder heel erg ontzettend verschrikkelijk slap. Je moet weten dat het koffie is, anders zou je denken dat je heet water met een kleurtje drinkt. Het ontbijt is verder goed. Alles goed klaargemaakt en we eten met smaak.

Even voor 10 vertrekken we voor onze rondrit van vandaag en de eerste stop is vlakbij. We gaan naar Porth Nanven. Een strand met ronde stenen die op eieren lijken. Het strandje wordt ook wel dinosaur beach genoemd omdat het net lijkt alsof er allemaal dinosaursuseieren liggen.

Omdat we in eerste instantie verkeerd rijden, komen we niet bij het strand uit, maar op de kaap ernaast. Hier besluiten we een wandeling te maken. Het is stralend weer en we lopen door een prachtige omgeving en de zee is door de harde wind erg ruw. De zee is mooi helder blauw van kleur en door de vele rotsen die voor de kust liggen, ontstaan er hoge golven die op de kust uitelkaar knallen. Het is een machtig schouwspel waar we intens van genieten. Daar zo lopen met de zon op mijn bolletje en een omgeving die zo ruw en mooi is, maakt dat ik me helemaal gelukkig voel. Daar doe je het voor, daar reis je voor, om dingen te zien die je het gevoel geven dat je leeft en geniet, die je gewoon gelukkig maken. Heerlijk!

We komen tijdens onze wandeling nog een oude tin mijn tegen. Alleen de schoorsteen staat er nog en wat vervallen muren. Er staan in Cornwall heel veel van dit soort mijnen. Aan de horizon zien we overal van die schoorstenen. Langs het pad liggen ook nog veel mijnschachten, sommige verborgen onder de bosjes, dus je mag absoluut niet van het pad omdat je het risico loopt er in te vallen.

Na de wandeling besluiten we alsnog via Cot Cove naar Porth Nanven te rijden. Daar is het strand inderdaad bezaaid met ronde rotsen en stenen. Ik zou het eigenlijk niet eens strand willen noemen. Het is er wel erg mooi en we genieten van het uitzicht en een stel zeehonden dat in de golven aan het spelen is.

Na Porth Nanven gaan we door naar Cape Cornwall. Daar parkeren we de auto en wandelen naar de toren die op de kaap staat. Deze toren is de schoorsteen van een oude tin mijn. Het waait behoorlijk en het is lastig om cape Cornwall te beklimmen. Mijn benen worden gewoon weggeblazen als ik mijn voet op til om een stap te zetten. Boven bij de schoorsteen heb ik zelfs moeite om te blijven staan. Toch snel nog even op het bankje gezeten om het uitzicht te bekijken.

Als we weer naar beneden lopen, is de lucht wel heel erg grijs geworden en beginnen de eerste druppels te vallen. Tegen dat we bij de auto aangekomen zijn, regent het serieus. Het regent zo hard dat Kurt met de auto naar de toiletten rijdt om niet doorweekt te raken.

Een paar minuten later is de bui alweer voorbij en breekt de zon weer door. We zijn ondertussen een eindje terug gereden naar Ballowall Barrow. Hier zijn we blijkbaar al langs gelopen tijdens onze eerste wandeling (alles ligt hier heel dicht bij elkaar) We kijken een beetje rond, maar door de begroeiing is er niets meer te zien van de grafheuvel. Vermoedelijk lopen we zelfs over de grafheuvel heen daar. Het is daar een soort heuveltje op de kaap, dus het zou best kunnen.

Volgende stop is Portheras Cove. We zetten de auto op een parkeerplaats en wandelen de weg verder naar beneden naar de inham. Het gaat flink naar beneden en even later zien we een groot strand met mooie zwarte rotspartijen. Er is nog een soort lier installatie die schepen op de kant kan trekken. Er liggen wat bootjes en in een ervan ligt een plasticbak van de visafslag Scheveningen uit 1997. Ik geloof niet dat die ooit weer terug in Scheveningen gaat komen.

Terwijl Kurt over de rotsen naar beneden klautert, ga ik op een steen bovenaan zitten om te genieten van het uitzicht. De kust is hier heerlijk ruw en ruig en door de harde wind worden de golven hoog opgezweept. Het weer is erg helder voor hoeveel regen er steeds valt, dus je kunt heel ver kijken. Kurt komt zonder kleerscheuren weer boven en dan dalen we via de boothelling af naar het strand.

Hier is het zand vrij grof en er stromen overal kleine stroompjes water van de rotsen naar de zee. Dus je moet steeds goed oppassen waar je je voeten zet, sommige plekken zijn net drijfzand. De rotsen zijn heel erg mooi. Diep zwart met allerlei kleuren dooraderd. Van helder groen tot zacht roze. Ik heb geprobeerd te vinden welke steensoort het is, maar ik kan het zo snel niet vinden. Mooi is het in ieder geval zeker! Als je van de zee naar de kliffen loopt, is er een soort "rotskamer" ontstaan doordat 2 omhoogstekende rotswanden verbonden worden door een diamantvormige wig. Je kunt er nu gewoon onderdoor lopen met zat ruimte over, in de zomer schijn je er alleen onderdoor te kunnen kruipen. Hoe dat zand in de winter wegraakt en in de zomer weer terug komt weten we niet, maar we geloven de lokale bevolking maar. De rotskamer is niet echt veilig omdat de kliffen heel instabiel zijn door de constante waterstroom die van boven naar beneden gaat. Er schijnt normaal ook een waterval te zijn, maar die was nu niet te zien.

De weg terug naar de parkeerplaats was nog best lastig. Het ging flink omhoog en ik was blij dat ik weer in de auto zat. De reis ging verder naar St Ives waar we de pier willen gaan bekijken. Onderweg nog een fotostop voor Carn Galver Engine House. Het gedeelte van een oude tin mijn waar de machinerie stond.

St Ives ziet er prachtig uit als we aan komen rijden, maar parkeren is weer lastig. Omdat we nog meer op het programma hebben staan, besluiten we dat we doorrijden. Het begint ook net te regenen en de pier ligt beneden en waar we moeten parkeren is helemaal bovenaan de kliffen.

We rijden direct door naar de volgende bestemming en dat is St Michael's Mount. Een bewoonde rots voor de kust die volgebouwd is door dezelfde kloosterorde als Mont St Michel (had je waarschijnlijk al geraden door de naam) De GPS wijst ons de kortste route. De route gaat echt rechtdoor, dwars over de heuvels naar waar we zijn moeten. Gevolg is dat we weer door piepkleine en kronkelige weggetjes moeten. Kurt heeft het weer naar zijn zin in de auto. Bonus is wel het prachtige uitzicht aan de andere kant van de heuvel als we St Michael's mount zien liggen. Nadeel is dat we ook meteen de overvolle parkeerplaatsen zien..

De eerste parkeerplaats is bomvol, we worden doorverwezen naar de volgende parkeerplaats waar we betalen, een plekje zoeken en vervolgens richting strand gaan.

Saint Michael's Mount is alleen bij laagwater te voet bereikbaar. Dan kun je er bijna helemaal over het strand naar toe lopen. Maar de normale manier is via de dam die aangelegd is. Bij hoogwater kun je met een lokaal bootje meevaren. Wij wandelen over het strand en pakken een stukje dam mee. Het is enorm druk en iedereen lijkt wel haast te hebben. Als we op het eiland aankomen, weten we ook waarom. We hebben nog maar een klein uur voordat ze de boel afsluiten en het water weer op begint te komen. Er varen vandaag door de harde wind geen bootjes ook, dus het is nu, of morgen terug komen. Nu dus maar. Door het gebrek aan tijd, slaan we het kasteel over en banjeren gewoon wat rond. Het eiland is een stukje kleiner en heel stuk minder volgebouwd. Dus het voelt wat meer open. Er zijn wat huisjes, winkeltjes en een cafe. We hadden gehoopt om de tuinen te kunnen bekijken, maar deze blijken ook gesloten te zijn. Of het komt door de Pasen, of we hebben gewoon pech.

Tegen het einde van ons korte rondje is de lucht weer loodgrijs en maken we dat we van het eiland af komen, maar we zijn nog niet goed en wel weer op de dam als het noodweer losbarst. Striemende regen, hagel en harde wind. We zijn binnen een mum van tijd doorweekt en het water loopt ons in de schoenen. Kurt's winterjas is door en door nat en kun je uitwringen. Onze spijkerbroeken zijn zo nat dat het water er weer afloopt. Kortom, natter dan dit gaat het niet meer worden! Morgen een droge broek in de auto leggen voor het geval we weer zo'n lekker verfrissend buitje tegenkomen..

We parkeren onszelf voorzichtig in de auto, wat bijzonder onprettig is en besluiten dat we naar Lizard rijden. Daar is nog een mooie cove die het bezichtigen waard schijnt te zijn. Het is een eindje rijden, maar het geeft niet. De verwarming staat lekker warm en de broeken kunnen een beetje drogen.

Bij de cove aangekomen, blijkt het weer een betaalde parkeerplaats te zijn. Vervolgens moet je nog een eind lopen en dat zien we niet zitten met de nog steeds veel te natte broeken. Omdraaien en nog even door Mullion rijden. Cornwall is erg mooi en heeft veel mooie dorpjes en prachtige kusten met veel rotsen, kliffen, baaien en stranden. Mullion is ook erg charmant.

We besluiten nog een site te bezoeken van een dorp uit de ijzertijd genaamd Carn Euny. Het moet net zoiets zijn als Skara Brae op Orkney. Het is een English Heritage Site en gratis, dus onze verwachtingen zijn niet erg hoog, maar het is dichtbij het hotel en ligt ongeveer op de weg, dus waarom niet.

Aangekomen daar is het echt ergens en nergens. Een klein kronkelweggetje dat eindigt bij een tearoom en een modderpad dat door de weilanden naar de ruines moet leiden. We wagen het er op en dat werd beloond! Na een paar minuten lopen staan we op een plek waar je gewoon in, op en over de ruines kunt lopen. Er is zelfs nog een tunnel intact en een huis en je mag er allemaal in. Nou dat doen we dus ook en we zijn helemaal enthousiast. De mensen leefden toen trouwens in behoorlijke huizen. De diameters liepen van 7,5 tot 9,5 meter als we er zo door lopen voelt het bepaald niet klein aan. Ik kan in de gang rechtop lopen, alleen de doorgangen zijn heel laag en daar moeten we wel even bukken. Het begint weer te spetteren, dus helaas moeten we ons bezoek afbreken, maar het was zeker een goede afsluiting van een hele fijne dag.

We hebben vanavond weer in het hotel gegeten. Kurt is voor de Steak and Ale pie gegaan en ik voor tagliatelle met champignon en spek roomsaus. De pie was een beetje weinig herkenbaar als pie. Je zou zeggen een schaaltje stoofvlees en een bol bladerdeeg erbij en daarnaast wat doperwten. De smaak van de saus was goed, misschien een beetje zout, maar je proefde het bier er erg goed in. De bladerdeegbol heeft Kurt in stukken door de saus gehaald. Mijn tagliatelle was lekker en erg vullend. Je krijgt hier ruime porties, dus een toetje past er niet meer bij.

Na het eten door naar boven en verslagen tikken. Was eventjes een paar uurtjes werk, maar ik ben weer bij :D

Morgen weer een rondrit en veel mooie (volgens de beschrijvingen toch) plekjes die we gaan bekijken. Nu snel slapen, het is alweer 20 voor 12!

Tot morgen!!