Alle hoekjes van Caithness

Wat ligt dit lekker zeg! Op de website stond het bed beschreven als een zachte witte marshmallow waar je jezelf in hult. Dat is dus echt totaal niet overdreven, het bed is Za Lig! Als om 8 uur (we slapen uit vandaag haha) de wekker gaat voelen we ons net de koning en koningin zo luxe als we erbij liggen. Lekker lui wakker worden en daarna een douche nemen in de zeer ruime inloopdouche met regendouchekop.. mmm Ik doe bijna een regendansje zo tevreden ben ik.

We lopen op ons gemak naar beneden en schuiven rond 9 uur aan voor het ontbijt. Als ik bestel weet ze nog dat ik een paar maanden geleden eens gezegd heb dat Eggs Benedict mijn favoriet is en ze hoopte al dat ik dat ging bestellen. We krijgen een kop heel erg lekkere koffie. Ik mag wel zeggen de eerste koffie die door de Nederlandse beugel kan om eerlijk te zijn. We krijgen weer versgebakken brood (die hebben we gemist) en we nemen verse fruit salade met heerlijke yoghurt. Ze hebben hier lokale jam in kleine plastic bakjes en ik bijna denken dat ze haar eigen jam maakt, of dat ze het hier ergens in de buurt koopt. De marmelade is geweldig! Er zitten sinaasappels, grapfruits en citroen in, het proeft bijna als een gebakje :D

De Eggs Benedict zijn even wennen. Er zit veel azijn in de Hollandaise saus lijkt het, maar na 3 happen ben je er aan gewend. We hebben wel wat saus er afgehaald, was wel erg veel. De eieren zijn perfect gepocheerd en de ham eronder mmmm Kortom een erg goed ontbijt!

We blijven nog een eindje plakken terwijl we met de eigenaars babbelen. Prince Charles is gisteren aangekomen in Castle Mey en tja, ach, een boel poespas vinden we allemaal. Ze geven ons nog een paar goede tips over wat we kunnen gaan doen vandaag en ze reserveren een tafeltje voor ons in een restaurant vanavond. Of we ook gebracht en gehaald wilden worden? Uh, nee, dat wordt ons een beetje te luxe hoor..

We gaan weer naar boven en hangen nog wat rond en pakken de tas in voor vandaag. Het is een heerlijke kamer en vandaag is onze relaxdag weer. Morgen gaat een drukke dag worden, dus niet teveel op onze vork laden is ons idee. We snuffelen nog wat op de kaart en in de reisgids en vertrekken dan eerst naar John o'Groats.

Daar aangekomen kunnen we meteen weer terug. Iemand, ik zal geen namen noemen, was de camera vergeten. Niet geheel onbelangrijk als je op reis bent natuurlijk..

In de herkansing, we rijden dus weer naar John o'Groats, wat gelukkig maar 10 minuten rijden is. Het verhaal gaat dat John o'Groats gesticht is door een Nederlander; Jan de Groote. Deze landgenoot kreeg de rechten toegewezen om een veerdienst naar Orkney te onderhouden in 1496. Een ander verhaal is dat de naam verwijst naar de Groat die betaalt moest worden aan de Nederlandse veerman voor de overtocht naar Orkney. Hoe dan ook, het heeft iets te maken met Nederland.. toch? ;p Het is ook het einde (of begin) van de langste route die afgelegd kan worden in de UK. Namelijk die van Lands End naar John o'Groats.

Het plaatsje op zich stelt niets voor, maar het wordt aangegeven als het meest noordelijke plaatsje van mainland UK. Iets beter is het om te zeggen dat het het meest noordoostelijke plaatsje is. We hebben bezigheidstherapie meegenomen in de vorm van 2 geocaches die we gaan zoeken. Ze zijn beide vrij eenvoudig dus we gaan snel op zoek.

De eerste is vlot gevonden na een korte wandeling langs de rotsen aan de rechterkant van de pier. Kurt spot meteen de plastic bak waar de cache in zit en we tekenen meteen het log. We zien dan ook dat er een team voor ons is geweest vandaag. Als we de andere kant oplopen voor de volgende cache, zien we ook wie dat team is. Er lopen 2 mensen heel driftig te zoeken naar iets als we aan komen lopen. We vragen maar eens netjes of ze toevallig dezelfde cache zoeken en het antwoord is "Zou kunnen" Tja, dan niet hoor :p

De tweede is even speuren. We moeten door grasland zoeken tussen distels en brandnetels, maar ook hier spot Kurt de cache en hebben wij dus de cache gevonden haha. De man kijkt nogal geirriteerd. Ze liepen al een behoorlijke tijd te zoeken daar en wij hebben hem binnen 3 minuten hihi Ook hier het logboek ingevuld en dan gaan we door naar onze volgende uitstap.

We rijden naar Duncansby Head. Stiekem is dit dus het meest noordoostelijke plekje van de UK, maar we laten de horden toeristen die John o'Groats aandoen in de waan. We hebben gelezen dat hier puffins (papegaaiduikers) broeden en Kurt wil heel graag deze vogels in het echt zien en op de foto zetten.

Voor we aan de wandeling langs de kliffen beginnen, pakken we eerst nog een cache die voor de vuurtoren ligt. Een hele makkelijke deze keer. Hij ligt in een soort roostertje onder 2 steentjes. We trekken wel wat aandacht van een aantal nieuwsgierige mensen, maar gelukkig laten ze de cache (na natuurlijke even te zijn gaan kijken) liggen waar hij lag.

Dan is het tijd voor de wandeling. We lopen langs steile afgronden over een schapenwei en langs een prikkeldraad afschijding. Het begin is lastig lopen omdat het zo scheef is. De wind is heel erg fel en we hebben een beetje het gevoel weggeblazen te worden. We hebben wel een prachtig uitzicht over zee hier. Het water is helder blauw en doet ijskoud aan. Wat waarschijnlijk ook wel zo zal zijn.

Als we een eindje gelopen hebben komen we bij een geo. Dit is een soort scheur in het landschap waar de zee door naar binnen stroomt. De rotsen lijken uit allemaal laagjes te bestaan, net een stapel pannenkoeken. Ze noemen dit gedeelte van de kust dan ook "the Stacks" Wat "de stapels" betekent. We denken dat de geo zo'n 40 a 50 meter diep is met een kolkende zee diep beneden ons. We schatten dat de geo zeker 100 meter landinwaarts gaat. Een behoorlijk indrukwekkend iets.

We loeren overal over de rand op zoek naar de papegaaiduikers en ik denk dat ik er een paar gevonden heb. Ze zien er niet uit als meeuwen en lopen anders dan de aalsgolvers, maar ze hebben andere snavels. Het blijken guillemots (zeekoeten) te zijn. Er zijn ook nog weer andere vogels die ons doen denken dat we de puffins gevonden hebben, maar helaas, dit zijn de Alken.

We lopen verder langs de geo naar de rand van de klif en ineens zie ik een puffin met een visje in zijn bek vliegen. Hij vliegt naar de overkant van de geo en kruipt daar een holletje binnen. Ik roep snel Kurt en met de camera in de aanslag staan we te wachten tot hij er weer uitkruipt. Even later is het zo ver! We hebben een puffin op de foto staan! Helaas voor ons was het algemene broedseizoen dus net voorbij, maar gelukkig hebben we een late puffin gevonden en was het toch nog raak :D

Kurt blijf nog even rondhangen in de hoop dat hij nog meer puffins spot en ik loop een eind verder om een van de mooiste uitzichten te bekijken van de reis. De Cletts die voor de kust staan met de Stacks. Het zijn net een toren en een cathedraal of kerk. Kurt vindt ze op heksenhoeden lijken. Het zijn enorme puntige pilaren van het gelaagde gesteente en ze staan zo'n 200 meter van de kliffen verwijderd midden in de zee. Het is echt adembenemend mooi en helaas heb ik van die plek alleen foto's met mijn gsm aangezien Kurt de camera bij zich had, maar we hebben wel een paar foto's van verderaf. Echt, dit uitzicht gaat me nog lang bijblijven zo indrukwekkend!

Ik loop weer terug tot bij Kurt en dan banjeren we samen weer over de weides en terug naar de vuurtoren. We nemen nog een selfie voor de Earthcache die we hier ook willen doen en stappen dan de auto weer in en rijden door richting Wick.

In Wick staat een enorme Tesco. Ik bedoel dus echt enorm! We schrikken ervan. De eigenaresse van onze B&B had ons uitgelegd dat daar toiletten zijn en dat is wel handig want we gaan zometeen weer een wandeling doen zonder faciliteiten. Dus we springen de Tesco "even" binnen en halen nog een fles Irn Bru voor morgen en gaan aansluitend naar de wc.

Om een idee te geven hoe groot deze Tesco is. Bij de ingang werd een wedstrijd majorette en highland dansen gehouden voor kinderen en dat paste gemakkelijk allemaal tussen het restaurant en de kledingafdeling en weet ik veel wat er allemaal nog te vinden was. We gaan er overmogen even langs voor onze lunch als we doorrijden naar ons volgende stekje.

Door gaat de tocht naar Noss Head. We hebben aanwijzingen gekregen die handig zijn om de weg te vinden. Toch hebben we even helemaal het idee de weg kwijt te zijn. We moeten richting een vuurtoren weer en rijden middendoor een woonwijk en een dorpje en doordat alles zo vlak is hier, zijn we de orientatie kwijt. Maar met heilig vertrouwen mijnerzijds in de bewegwijzering van de Britten komen we netjes op onze bestemming.

We maken vanaf de parkeerplaats een makkelijke wandeling naar Castle Sinclair and Girnigoe. Dit is een ruine van een kasteel dat gebouwd is in de late 14e eeuw en verlaten is halverwege de 18e eeuw. Je kunt een stukje van de ruine bezoeken en dat doen we dus ook.

Over de houten brug gaan we de ruine binnen. De steunpalen en balken her en der wekken wel een beetje angst voor instorting op, maar als ze het hier zo vrij toegankelijk maken, zal dat wel meevallen. We hebben de ruine voor onszelf, dus we kunnen op ons gemak overal rondkijken. Helaas kunnen we niet alles bekijken. Er is nog een gedeelte over van de woontoren en daar staat een soort steiger met trappen in, maar die is niet (meer) toegankelijk.

Vlak naast het kasteel staan 2 bordjes met grote waarschuwingstekens en het woord DANGER erop. Er hangt echter geen ketting en er is geen hek, maar wel een duidelijk pad, dus wij vinden dat we prima af kunnen dalen.

Een steile helling loopt naar beneden en we kunnen nog een lagergelegen gedeelte van het kasteel bekijken en daarna dalen we verder af tot aan de waterlijn. Hier moeten we een klein stukje van het grasland af "springen" om op het kiezelstrand, nouja, keienstrand terecht te komen. Via de rechterzijde van de geo lopen we over de rotsen tot vlakbij het water. Best wel een leuke klim en klauterpartij en doordat het gesteente hier zo gelaagd is, breekt het af in trapvorm, wat ons klimmen en klauteren aanzienlijk makkelijker maakt.

We staan even van de zee te genieten en van het uitzicht als de golven ineens steeds ruwer worden. Kurt komt naar me toe lopen als ik een enorme golf achter hem zie opdoemen. Hij kan nog maar net op tijd om de hoek van een rots stappen, anders was hij echt doorweekt geweest of misschien nog wel erger, van de rotsen gespoeld. Er volgen nog 2 grote golven en dan is de zee weer rustig. We krijgen bijna het idee dat de zeegoden het niet eens waren met onze expeditie over de rotsen en ons terug naar land stuurden. We draaien ons dus maar om en lopen om al de zeepokken heen weer terug naar het "strand" en klauteren omhoog.

Volgende wat we gaan bezoeken is Dunnet Head, dus vanaf Wick pakken we de weg naar Castletown. Deze weg snijdt de hoek af en brengt ons wat sneller op onze bestemming dan weer terugrijden naar John o'groats enzo. Bij Castletown gaan we naar rechts en dan is het linksaf bij Dunnet. We missen nog bijna het bordje naar Dunnet Head, maar snel in de achteruit en we zitten alsnog juist.

Het weggetje kronkeld en hobbelt over de landtong naar het meest Noordelijke punt van de UK. Nog een redelijk uitdagende weg omdat je op sommige stukken niet om de bocht kunt kijken, maar vooral omdat je veel toeristen tegenkomt die echt geen kaas gegeten hebben van wegen met uitwijkplekken. Ze rijden gewoon door tot ze voor je staan en kijken dan alsof jij fout zit, terwijl zij net 20 meter voorbij een passeerplek zijn... vermoeiend!

Bovenaan worden we weer begroet door een vuurtoren. Helaas staat er een rij Nederlandse campers voor geparkeerd dus we hebbern er niet echt een heel mooi zicht op. Toch weer suf van de Nederlanders, pak de beste plek, al is het geen plek. Voel je je toch wel weer een beetje plaatsvervangend beschaamd voor je landgenoten helaas.

Naar links loopt een pad naar een uitkijkpunt waar we een uitzicht hebben over de westkust van Schotland. Heel in de verte kun je Cape Wrath (uiterste westpunt) zien liggen waar we ook eigenlijk heen hadden gewild, maar wat logistiek niet echt praktisch was. Aan de overkant zien we Orkney weer liggen. Ik heb nooit geweten hoe dichtbij Orkney eigenlijk is. Ik bedoel, je ziet het wel op de kaart, maar als je daar staat en de eilanden voor je gevoel bijna aan kunt raken, dan besef je het pas.

Het uitzicht op de kliffen links doet ons denken aan Jurassic Park. Het zijn enorme hoge kliffen met een ruwe zee eronder. Langs de kliffen zweven vogels op de termiek, net alsof het pterodactylussen zijn die daar zo vliegen. Dat het een beetje heiig is, draagt alleen maar bij aan het plaatje..

Na dit punt gaan we naar rechts waar we een heuvel op moeten en door een verlaten kampement uit de tweede wereldoorlog lopen. Aan de schoorstenen en andere uitsteeksels te zien, zal er ook nog wel een bunker onder de grond zitten. Tijdens WO II waren hier permanent soldaten gelegerd om Skapa Flow in de gaten te houden. Dit is het stuk water wat midden tussen de Orkney eilanden ligt. Hier lag namelijk een groot gedeelte van de Britse Vloot voor anker en het was regelmatig doelwit van bombardementen en duikbootaanvallen.

Bovenop de heuvel is weer een uitzichtpunt waar je een 360 graden uitzicht hebt. Er zijn bronzen platen aangebracht met daarop aangegeven wat zich waar bevindt. We zijn dus even bezig om dingen te duiden op de horizon. Het is een erg mooi uitzicht hier weer.

Na deze stop is het tegen 5 uur en besluiten we terug te gaan naar onze B&B. Om 6 uur hebben we een reservering in Dunnet (moesten we nog even opzoeken, we waren vergeten waar we ook alweer gingen eten hihi) dus dan kunnen we ons daarvoor even opfrissen enzo.

Om 6 uur schuiven we aan in het restaurant van het Northern Sands Hotel. De kaart is erg uitgebreid en het is even lastig om te kiezen. Uiteindelijk gaat Kurt voor een kipfilet gevuld met witte worst en ga ik voor Zuiderse kipfilet met ananas tempura. Ik moet zeggen dat het prima te eten is. Het is een soort pubfood, maar heel erg goed te doen. We hebben met smaak gegeten. We hadden echt enorme trek toen we aankwamen, maar gaandeweg ons hapje zaten we toch ineens plofvol. Moet toch zijn dat je maag went aan kleine hapjes want de afgelopen dagen hebben we eigenlijk alleen brood gegeten. Dus we gaan niet meer voor een toetje en door terug naar onze B&B.

Kurt neemt nog een whisky uit de bar beneden en ik ga aan het verslag werken, wat nog een beetje puzzelen en uitzoeken was voor feitjes ;)

Morgen is het vroeg dag, want dan gaan we op dagtocht naar Orkney. Dus nu snel bedje in en slapen en tot morgen!