Langs de muur

Zaterdagochtend om half 8 zitten we al op de bank. Niet voor de lol, want eigenlijk zouden we kunnen uitslapen vandaag. Nope, we hebben een probleempje dat opgelost moet worden. Het heet een koplamp van Kurt's auto. Die is er spontaan mee opgehouden toen hij onderweg was naar Nederland. Met maar een koplamp mag je niet rijden aan de overkant, dus dat moet opgelost worden. Even bellen naar de Kwik Fit en we kunnen daar om half 10 komen.

Klokslag half 10 staan we daar, maar we worden al na 5 minuten weer weggestuurd. Het is een lastige lampwissel en dat kan alleen bij de Renault dealer. Dus daar gaan we ons vervolgens maar melden. Daar mogen we aan de koffietafel plaatsnemen terwijl er een monteur met de auto bezig gaat. Het heet dan wel koffietafel, maar de koffie was niet te vinden. Wat op zich ook niet gaf, want de monteur kwam binnen 10 minuten weer terug met de sleutel en de boel was geregeld. Weer een hele opluchting.

Vervolgens zijn de boodschappen aan de beurt. Nog wat broodjes voor onderweg, water, snackjes enzovoorts. We zijn vlot klaar en door naar huis. Als ik vervolgens thuis de papieren allemaal nog eens doorneem, blijk ik de reservering voor de boot op mijn werk te hebben laten liggen. Lekker suf dus. Volgende halte is dus de bibliotheek om te gaan printen.
Het is ondertussen ook flink warm aan het worden en ik verlang echt naar het koele Schotland, maar nog een paar uur voor we vertrekken.

Het is rond kwart voor 3 als we naar IJmuiden vertrekken. Het is enorm rustig op de weg en we komen daar al snel aan en kunnen daar meteen achteraan sluiten in de file die voor de Check in staat.

Het gaat een beetje raar. Eerst moet je in twee rijen staan voor de check in. Dan staat er een mannetje die die 2 rijen verdeelt over de 4 of 5 uiteindelijke check in banen. Het schiet niet echt heel erg op.

Nadat we door de check in zijn, worden we naar een soort opstelterrein geloodst waar we weer rijen moeten vormen. We krijgen nog een beetje hoop als de auto voor ons meteen de boot op mag rijden. Maar nadat hij vertrokken is, moeten wij stoppen en mogen alle andere rijen rijden. We zijn uiteindelijk als een van de laatsten aan de beurt en komen op autodek 6 terecht. Lees, dit is het laatste dek wat mag ontschepen bij aankomst.

We zetten de auto binnen neer waarbij we heel erg netjes worden geholpen en we krijgen er zelfs een kaartje bij waarop staat waar de auto staat en welke deur we moeten hebben om hem terug te vinden. Het is allemaal wel heel erg krap en Kurt moet aan de passagierskant de auto uitkruipen.

Onze hut is op dek 8, dus 2 trappen omhoog en dan nog een eindje door de gang. We hebben 878 dat op de hoek ligt van een tussengang. Het is echt enorm gehorig in de hutten en we kunnen de gesprekken van de buren letterlijk volgen. Dat wordt dus vannacht oordopjes indoen!

Nadat we onze tassen in de hut hebben achtergelaten, gaan we de boot verkennen en de afvaart bekijken in het zonnetje. Vervolgens lopen we door naar boven naar de Mermaid bar. Het is echt de eerste keer in al die jaren richting Newcastle dat deze open is! Het zonnetje schijnt en het is er zowaar gezellig. Kurt drinkt een biertje en samen zitten we aan een tafeltje met uitzicht over de zee. Ik voel echt alle spanning van me afglijden en begin een echt vakantiegevoel te krijgen. Zalig!

We eten even later nog een Seaways burger (omg wat is dat ding toch groot) en ik neem nog een chai latte mee naar de hut en Kurt een biertje. Na nog een lekker stukje lezen is het dan tijd om te gaan slapen.

De nacht is niet de beste nacht slaap geweest met alle geluiden en het is best wel warm in de hut. We worden regelmatig wakker als er bij de buren iets gebeurd en op de gang. Maar al bij al slapen we genoeg in ons varende hotel. We zijn zo tegen half 6 Engelse tijd alweer wakker en hebben even niet door dat het nog maar zo vroeg is. Dus lekker rustig wakker worden met een paar koppen koffie is dan geen overbodige luxe.

Iets na 9 meert de boot aan en worden de mensen opgeroepen om naar de auto te gaan. Alleen wij moeten nog een hele tijd wachten. Het is al bijna 10 uur als we eindelijk de boot af mogen en dan nog eens in de rij voor de douane en uiteindelijk is het al half 11 als we eindelijk op weg kunnen. Dat had ik toch niet verwacht. Ik had gedacht dat we rond dat tijdstip al bij onze eerste bezienswaardigheid zouden zijn.

We rijden North Shields en Newcastle uit via wat een eindeloze reeks rotondes lijkt. We hebben de GPS maar aangezet en dat scheelt wel enorm. Om de 200 a 400 meter zit er wel eentje en de een is nog vreemder dan de andere ingericht. Kurt wordt er helemaal gek van.
Eindelijk rijden we de "grote weg" richting Carlisle op en zijn we in de buurt van waar we heen willen. Vandaag gaan we namelijk langs Hadrian's wall rijden en een aantal Romeinse forten bezoeken. Iedereen weet wel wat Hadrian's wall is, dus dat zal ik niet verder uitleggen. Wel is even handig om te weten dat de muur 77 mijl was van kust naar kust en loopt tussen Carlisle en Newcastle. Om de mijl is er een mijlfort en elke kwart mijl staat er een toren. Langs de muur waren een aantal garnizoenplaatsen en van die laatste gaan we er dus een aantal bezoeken.

De eerste plek die we aandoen is Corbridge Roman Town. Dit is een opgraving van zowel een stad als een fort. Het is nog even puzzelen omdat er betaalautomaten staan voor de parkeerplaatsen, maar het blijkt dat we niet hoeven te parkeren omdat we English Heritage leden zijn. Kijk, dat scheelt alweer. Met diezelfde pas mogen we ook gratis naar binnen hier. We pakken de audioguide mee en banjeren eerst even door het museum. Hier zijn dingen uitgestald die opgegraven zijn uit de naastgelegen site.

Het is nog een uitdaging om de site droog te bekijken aangezien het erg wisselvallig weer is. Welcome in England so to say. Tussen de buien door lopen we door de opgravingen. Het is best wel interessant en leuk om echt op, over en door de opgravingen te lopen en de informatie erbij is ook voldoende.

Na de bezichtiging eten we onze lunch in de auto. Bolletjes met kaas van het kaaspakhuis in Kampen, tomaatjes en komkommer van Kurt's eigen kweek en het smaakt prima :D

Dan gaat het door richting Chesters Roman Fort and Museum. Dit Fort ligt echt aan Hadrian's wall en blijkt een prachtig badhuis te hebben aan een indrukwekkende rivier. het is best een grote site, dus lekker banjeren en wandelen. Hier hebben ze de opgravingen steeds afgezet met hekken. Daaromheen groeit het gras. Dus je loopt op een heuvel en overal om je heen zie je omheinde stukken met opgravingen. Je kunt steeds door de hekjes binnen om in de ruines een kijkje te gaan nemen. Het museum valt een beetje tegen. Veel stukken steen die vast erg belangrijk zijn, maar mij niet heel erg kunnen boeien vandaag. Heb daar al een overkill aan gehad in Rome en dit zag er niet heel erg veel anders uit.

Na Chesters staat er een tempel voor Mithras op het programma. Dit moet een snelle stop worden want het zou dichtbij een parkeerterrein langs de weg moeten zijn. Parkeerterrein is zo gevonden, nu de tempel nog. Dat bleek een iets te grote uitdaging. We hebben rondgelopen, maar niets gevonden helaas. Net nog even op Google maps gekeken en we hadden nog een stukje verder moeten lopen. De tempelruine ligt blijkbaar in een klein dal waardoor je hem pas ziet als je ernaast staat. Ach ja, helaas pindakaas en door naar de volgende stop.

De volgende stop is Housestead's Roman Fort. Dit fort ligt op een heuvel direct aan Hadrian's wall. Het is een wandeling van zo'n 10 minuten tegen een hele steile helling. Ik heb het ook een beetje gehad als ik boven kom. Het museum wat erbij ligt lopen we vlug door en daarna gaan we eerst even een kijkje nemen bij de muur. Hier loopt het wandelpad ook vlak langs en op zich is er een mooi uitzicht over de heuvels en de loop van de muur vanaf waar we staan.

Daarna doen we het fort en we beginnen een beetje genoeg te krijgen van Romeinse forten en opgravingen. Het punt is namelijk dat elk Romeins fort er hetzelfde uitzag. We kunnen nu zelfs door een opgraving lopen hier en zeggen dat zijn de barakken, dat is het hospitaal, daar liggen de graanschuren en dat is het huis van de commandant. Zo ook hier weer, dus vlug erdoor en weer teruglopen.

De volgende stop is geen fort, maar een uitzichtpunt over de muur. We gaan naar Whinshields Wall. We zetten de auto op Steel Rig Parking neer en lopen richting waar zich de muur moet bevinden. Zodra we eigenlijk van de parkeerplaats af zijn, zien we echt een prachtig uitzicht. De zon is ondertussen ook doorgebroken en maakt het helemaal een bijna adembenemend uitzicht.

Hier in de omgeving zijn zogenaamde Crags, of kliffen waarover de muur is gebouwd. Waar wij nu staan is zo'n stukje. Het is gewoon niet te beschrijven zo mooi en ik heb er ook een hele tijd naar staan kijken. Kurt is een eind vooruit gestuiterd om foto's te maken van een meer wat verderop.

Vervolgens kon je dus ook de kliffen nog beklimmen om erbovenlangs te lopen langs de muur. Kurt vloog als een berggeit naar boven en ik was het eerst niet van plan, maar toen er voor mij een bejaard echtpaar naar boven ging, had ik zoiets van goed, dat kan Eveline dus ook. Maar oh mijn god wat was dat eng. Voor de mensen die het niet weten, ik zie dus geen diepte. Ik kan geen afstand zien en ook geen hoogteverschillen. Stel je nu een klif voor waar een eeuwenoud trappetje van ongelijke stenen omhoog gaat. zigzaggend langs de helling waarbij de afgrond een paar centimeter naast je is.

Het eerste stuk ging prima, maar op ongeveer een derde van de klif stak de wind op die behoorlijk sterk was en je bijna van de wand afblies. Mja, als je zover bent, ga je ook niet meer terug en bovendien, het zou me alleen niet lukken vreesde ik. Dus door naar boven dan maar en zo trots als een pauw heb ik het gered. Ok, als je niet weet wat het is om geen diepte te zien, zal dit suf over komen, maar het was een behoorlijke overwinning voor mezelf. Voor de mensen die het ook eens willen gaan doen. De beklimming valt fysiek best mee, het is gewoon een heel erg rottige trap met ongelijke en scheve stapsteentjes.

Bovenop nog een eindje langs de muur gelopen en van het uitzicht genoten, maar we waren het met elkaar eens dat het uitzicht op de kliffen van waar we eerst stonden vele malen mooier was dan van bovenop naast de muur. Maar goed, je staat wel naast de muur en het is uiteindelijk best wel gaaf om die klim te doen. Op de terugweg naar beneden heeft Kurt mij heel netjes geholpen en we zijn zonder kleerscheuren weer beneden gekomen.

Het volgende punt zou Walltown Crags zijn, maar toen we daar aankwamen konden we geen goed punt vinden om een mooi uitzicht te vinden. We vermoeden dat het een paar kilometer wandelen was langs het wall path en daar hadden we ondertussen niet heel erg veel zin meer in. Dus dan maar door naar Birdoswald.

In de auto hebben we het ondertussen nog over dat het wel heel erg veel forten enzo zijn ondertussen. Ik merk nog op dat ik er eigenlijk nog een Priory bijgepland had, maar dat ik die had laten vallen omdat ik het vermoeden had dat het teveel zou zijn voor de planning.

Op de parkeerplaats bij Birdoswald kijken we nog snel in het English Heritage boek en zien dat de Priory nog geopend is tot 6 uur en de laatste entree is om 5:30. Het is dan tegen 5, dus dat redden we nog prima. Het is maar een paar mijl vandaan van waar we nu staan. We laten Birdoswald dus links liggen en rijden door naar de Lanercost Priory.

Deze 12e/13e eeuwse kerk is nog gedeeltelijk in gebruik als dorpskerk en gemeentehuis. Erachter liggen de nog redelijk intacte ruines van de rest. Met onze heritage passen hebben we hier ook toegang, dus hup naar binnen. We krijgen voordat we naar binnen mogen nog een hele leuke uitleg van de dame achter de kassa en we krijgen een plattegrond mee waarmee we rond kunnen lopen.

Het is niet een heel erg grote site, maar wel boeiend. Er zijn overal dingetjes te vinden zoals stenen uit de nabij gelegen Romeinse forten en de muur, diverse steenhouwers tekens en op een paar vensterbanken staan nog spelletjes ingekrast van ergens in de middeleeuwen. De kerkruine is een indrukwekkende wirwar van pilaren en muren. Doordat het dak er niet meer op zit, valt het licht erdoor naar binnen en maakt het een heel mooi en mysterieus plaatje.

Na dit bezoek is het echt tijd geworden om eens richting ons hotel te gaan. Dat hotel ligt nog een anderhalf uur rijden naar het noorden. Dus de gps gaat weer aan en we rijden over allerlei kronkelweggetjes richting de M8 naar het noorden.

Als we over de snelweg Schotland binnen rijden, schijnt de zon en ziet de wereld er echt leuk en mooi uit. We hopen dan ook dat dit een voorbode voor de rest van de reis is, maar we vrezen ervoor.

Iets na half 8 komen we aan in ons hotel Robertson Arms is Carwath. Een slaperig klein stadje waar weinig is verder. Helaas is de keuken inmiddels gesloten en kunnen we dus niets eten daar. Maar wacht! Ho! We kunnen anders nog wel een kop soep krijgen hoor! En anders ga je gewoon naar de Chinees of de Indier hier om de hoek en haal je wat op. Dan kun je dat beneden in de pub opeten hoor. Geen probleem!

We besluiten voor een kop soep te gaan met wat plakken brood met boter. De soep smaakt ons prima. We waren wel toe aan een warm hapje. Ik bestel ook een kop thee en krijg prompt heel Brits een kan met sterke thee, een kan water, een kannetje melk en de suikerpot voor me. Je kunt dus met het water en de thee je eigen sterkte mengen en met melk en suiker aanlengen enventueel. Uiteindelijk heb ik 4 koppen thee uit 1 kannetje en klotst mijn buik behoorlijk haha. Kurt heeft zich gewaagd aan een pint of 2 Carling.

We hebben trouwens een leuke kamer die echt brand en brandschoon is. Alles is aanwezig en de badkamer ziet er ook prima uit. Mooie douchecabine met hopelijk genoeg waterdruk morgenochtend, maar dat lezen jullie morgen wel. Voor nu ga ik de boel uploaden en dan mijn nest in. Morgen staat New Lanark en nog wat dingetjes in de omgeving op de planning. Welterusten en tot morgen!