Over de zee

Wakker worden wordt steeds meer een opgave, maar we gaan er weer voor. Vandaag vertrekken we uit Homestead en rijden via de Overseas Highway naar Key West.

Het ontbijt staat wat tegen en ik heb niet echt veel zin om wat te eten. We hebben nog kaneelbrood van gisteren over, dus ik neem me voor om daar later dan maar wat van te eten als lunch. We missen de zelfmaak wafels een beetje ;)

Deze keer rijden we met de auto naar de receptie om uit te checken en als alles in orde is, gaan we op weg. We hebben 2 dingen die we onderweg willen doen als de tijd het toelaat. Als eerste Crane Point en daarna Bahia Honda State Park.

Het probleem met de Overseas Highway is dat het grotendeels een eenbaansweg is en als er dus ergens wat gebeurd is, staat het meteen vast. Neem daarnaast alle toeristen die overal plotseling op de rem trappen en je hebt een weg waar je totaal niet van kunt zeggen hoe lang je erover doet. Volgens het navigatiesysteem zouden we er met een kleine 2 uur moeten zijn.

De rit is weinig boeiend en van Key Largo tot Islamorada staan we meer vast dan dat we echt rijden. Tot Key Largo rijden we nog door uitgestrekte mangrovebossen en wetlands, maar bij Key Largo wordt dit uitzicht vervangen door bebouwing en niet van het meest boeiende soort. Ik begin er al een beetje de balen van te krijgen. Hopelijk krijgen we nog een beetje zee te zien, want deze weg doet zijn naam niet echt eer aan tot nu toe.

Gelukkig wordt het verkeer minder vanaf Islamorada en wordt de omgeving ook ineens een stuk beter. Vanaf dit stukje keys hebben we ineens aan beide kanten zicht op de zee en rijden we over hoge boogbruggen en lange betonnen bruggen midden in de zee. Dit is waar ik altijd van gedroomd heb en ik ben flink in mijn nopjes!

We stoppen hier en daar om even wat foto's te maken en bij een van de stops hebben we ineens groene leguanen te pakken. Een hele grote en een kleintje ernaast. Het kleintje is nog gifgroen van kleur en de oudere is al helemaal verkleurd naar grijs groenig. Beide hebben ze een prachtige tekening en ringen om de staart.

We zijn erg onder de indruk van deze beesten die we eigenlijk alleen uit dierentuinen kennen. Later lezen we dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat we leguanen tegen kunnen komen hier in Florida. Het is een plaag geworden door mensen die de dieren als huisdier aangeschaft hebben en er vervolgens niet voor kunnen zorgen en ze maar vrij laten. Ze kunnen hier in Florida prima leven, maar ze vernietigen diverse zeldzame plantensoorten en ondergraven dammen en dijken.

Ruim een uur later dan we in gedachten hadden, komen we aan bij Crane Point op Marathon. Dit is een stukje keys dat teruggebracht is in orginele staat zoals het er honderden jaren geleden uit heeft moeten zien. Er is hier een klein natuurmuseum en er lopen diverse wandelpaden door de wildernis hier.

We worden hartelijk ontvangen en moeten met een grote gouden sticker op rondlopen. Ik weet nog steeds niet waarom we die sticker op moesten. Je kun er van geen enkele andere kant in komen.

We gaan eerst maar eens een hapje eten bij de picknickplaats. Als we daar zitten, dwarrelen er al diverse vlinders langs en valt het op hoe heerlijk rustig het hier weer is. Voor we de trails gaan lopen, prikken we eerst nog een speld in de wereldkaart om aan te geven waar we vandaan komen. Er steken al heel wat spelden in Nederland en België, of lijkt dat zo omdat we gewoon maar speldeprikjes zijn op de kaart?

Met de kaart in de hand gaan we op zoek naar de beste route om de meeste trails te belopen. Het is een beetje verwarrend want de kaart is niet op schaal en is getekend en is dus in feite meer een indicatie dan dat het een echte hulp is. Uiteindelijk besluiten we maar gewoon te gaan lopen. Echt verdwalen kun je hier niet en zo groot is het nou ook weer niet dat je er uren rond kunt dwalen, mocht je de weg kwijt zijn.

We nemen de wilderness trail dwars door mangrove en hardwood hammocks heen. We lopen over grond die overwoekerd is met wortels van diverse bomen en afgewisseld wordt door kalksteen stukken. Het is geen makkelijke route met al die onregelmatigheden en het is lastig om nog om je heen te kijken als je eigenlijk alleen maar naar de grond moet kijken om niet op je snufferd te gaan, maar we zien nog wel wat mooie dingen.

Onderweg kijken we nog binnen bij Adderly House. Dit is een huisje dat gemaakt is van schelpencement. De Amerikanen vinden het een klein huisje, maar volgens mij is het al groter dan mijn appartement, dus ik kan er niet echt medelijden van krijgen dat immigranten van de Bahama's hier moest wonen. Volgens mij hebben die mensen het prima naar hun zin gehad daar.

Verder gaat het. Deze keer langs een goed begaanbare weg en we lopen zo een vogel hospitaaltje binnen. Hier zitten diverse gewonde vogels bij te komen voor ze weer uitgezet worden. Heel veel pelikanen, meeuwen, ibissen en reigers. Maar ook een rode kardinaal en wat ander klein grut. Elk eiland in de Keys heeft wel een bird sanctuary, soms zelfs meerdere. De vogels hebben hier veel te lijden van de mens.

Na de vogels lopen we door naar het uiterste punt van dit gebiedje. Vanaf hier hebben we uitzicht over de baai van Mexico en zien we in de verte een landmassa liggen die de Everglades met daarin ergens Flamingo moet zijn.

De mensen die dit stuk land gekocht hebben, ergens in de jaren 50, hebben hier ook een huis gebouwd. Dit huis staat er nog steeds en ziet er echt heel typisch voor die tijd uit. Helaas mogen we niet binnen kijken. Achter het huis komen we nog een enorme leguaan tegen die uiteraard weer op de foto gaat.

Op de terugweg nemen we nog een kijkje in het museum dat op zich best wel netjes opgezet is. Er is veel informatie over hoe de keys bevolkt zijn geraakt en welke dieren er allemaal leven en dit allemaal met veel voorbeelden en diorama's. Al bij al was dit een informatieve en aangename stop.

Doordat het verkeer vanmorgen niet meewerkte en dat we toch wat langer over Crane Point gedaan hebben dan we hadden gedacht, laten we Bahia Honda links liggen en rijden verder door naar Key West.

Het verkeer wordt steeds minder en het uitzicht wordt steeds beter. Het water is azuurblauw en kristalhelder. De begroeiing gaat geleidelijk over van pijnbomen, mangrove en varens naar alle soorten palmbomen die je maar kunt bedenken. Je merkt echt dat je tropische oorden binnen rijdt. Het doet me erg denken aan Hawaii ook.

De inmiddels zeer laaghangende zon is een beetje irritant, maar het lukt ons toch om de weg naar ons hotel te vinden. Kurt maakte zich een beetje druk over de parkeergelegenheid, maar als we aan komen rijden is er nog precies 1 plaatsje vrij. Perfect dus!

We zijn er rond half 6 en het hek is al gesloten, maar naast het hek hangt een envelop met mijn naam erop. Hierin een welkomstbief en de sleutels. Blijkbaar kan dat hier. Dus snel naar binnen en met de aanwijzingen ons verblijf hier opgezocht. We moeten links om het zwembad en dan doorlopen en dan is het de deur waar we tegenaan lopen. Klopt helemaal!

We zitten hier in Key West in Alexander Palms Court en dit is een klein hotel met een kamer of 10 die allemaal rond een binnenplaatsje liggen. Dat binnenplaatsje is volgepoot met palmbomen en een zwembad en is vergeven van de lichtjes, kitsch decoraties en kralenkettingen. Volgens mij staat er ook wel ergens een flamingo, maar het komt erg gezellig over.

Wij hebben eens gekozen voor een luxe kamer en dat klopt wel. We hebben in feite een klein huisje hier. Je komt binnen in de huiskamer met een bank en eetkamer. Als je rechtdoor loopt kom je in de slaapkamer met daarnaast de badkamer. Ga je links dan kom je in de keuken waar een deur naar ons prive tuintje leidt. Hier kun je lekker onder de palmbomen genieten van de rust :)

Het ziet er allemaal wel een beetje oud en versleten uit en volgens mij is de kast in onze slaapkamer minstens antiek, maar het heeft allemaal wel zijn charme en al bij al zijn we dik tevreden met dit stekje!

Aangezien ik me totaal niet happy meer voel eten we de laatste plakjes brood op. We hebben hier een toaster, dus het is geen straf. Lekker op tijd bedje in en hopen dat ik me morgen beter voel.