De hel van piazza San Pietro
Door: Eveline
Blijf op de hoogte en volg Eveline
02 April 2013 | Italië, Rome
Snel douchen en ontbijten. Vandaag weer een heerlijke cappuccino en een lekker bolletje met rauwe ham en een kersen yoghurtje. We nemen nog een paar pakjes met kleine biscuitjes mee als snackje voor de middag en we zijn op weg.
Eerst kaartjes kopen voor het openbaar vervoer. We kopen kaartjes voor 3 dagen, zijn we ook van het gezeur met meerdere kaartjes af en nemen de trein richting Vaticaanstad. Het is bere druk in de metro! Geen goed voorteken denk ik. Hopelijk is het niet al te erg als we bij het museum zijn...
We stappen uit bij Cipro en zijn even de weg kwijt, maar een aardige Italiaan (Ja, ze bestaan echt hoor!) wijst ons snel de juiste richting op. Ik herken ook al snel de straat waar we lopen en we klauteren de hoge trappen op naar de muur van Vaticaanstad.
So far so good. Het is rond 9 als we bij het museum aankomen. Het is prachtig weer, maar als we daar op het pleintje bij de ingang aankomen lijkt het alsof er een heel erg donker wolkje voor de zon geschoven is. Er staan letterlijk duizenden mensen in de rij. Er staat ruim een kilometer aan wachtrij. De moed zinkt me in de schoenen en mijn, over het algemeen toch, vrolijke humeur is plotsklaps verdwenen. Dit gaat vandaag dus niet gebeuren. Die mensen gaan hier echt nog wel een paar uur staan en wij gaan daar dus niet bijstaan!
We lopen dus maar door naar de Sint Pieter, nu we toch hier zijn draaien we de plannen dan maar om. We zouden de Sint Pieter eigenlijk donderdag pas doen.
Aangezien we niet al te laat zijn, verwacht ik niet dat er heel erg veel mensen zullen staan. Misschien even wachten en dan naar binnen. Geen probleem, doen we daarna Castel Sant'Angelo en wat rondwandelen, of wat andere dingen, we gaan wel zien.
Aangekomen bij het plein voor de Sint Pieter is er nergens een rij te bekennen. Goh, mogen we zo doorlopen dan? Nee, dat zou te makkelijk zijn. Blijkbaar was 2 dagen feest nog niet genoeg en moest er nog even doorgefeest worden. De Sint Pieter is afgesloten wegens een of andere pelgrims ding van Milaan (onze gegokte vertaling uit het Italiaans) en zal niet open gaan voor 12:30.. Lieve lezers, jullie kennen me en kunnen je enigszins inbeelden welke verwensingen er richting super aardige katholieke mensen van het Vaticaan zijn gegaan. Er stond namelijk geheel en al niets op de website gister avond.
Aangezien het enorm druk is op het plein, en we verwachten dat het geen zin heeft om eerst wat anders te gaan doen en dan terug te komen, banjeren we een eindje rond over het plein en sluiten uiteindelijk achteraan in de rij. Als de hekken opengaan zijn we in ieder geval binnen een half uur binnen (eerst nog wel 2 uur wachten ofzo)
We wisselen het wachten in de rij af en lopen rondjes over het plein en bekijken de fonteinen en de obelisk. Nog even een wc break (gratis! Tip!) bij de souvenirwinkel achter de collonade. De tijd gaat eigenlijk nog best vlot en de rij klinkt steeds meer in en we schuiven steeds verder op. We krijgen meerdere keren de aanbieding om met een guided tour naar de musea te gaan, maar daarvoor moet je 25 euro bovenop de toegangsprijs neerleggen, nee wij reserveren zelf wel kaartjes en gaan donderdag.
Het gaat een tijdje zo door, jasje aan, jasje uit, de zon speelt af en toe verstoppertje. Op een gegeven moment verdwijnt de zon echter volledig en wordt dat donkere wolkje uit mijn verbeelding toch echt werkelijkheid. Enorme dikke grijze wolken pakken samen boven het plein en binnen no time begint het te hozen. Het water stroomt gewoon over de stenen. Het huilen staat me nader dan het lachen en we moeten een besluit nemen of we opgeven of doorpakken. Uiteindelijk is Kurt echt een held en biedt aan om in de rij te blijven staan en stuurt mij weg naar de collonade. Ik vind het niet leuk om hem daar te laten staan, maar het zou gekkenwerk zijn voor me om te blijven staan en nu kan ik misschien een paraplu of poncho regelen.
Als ik bij de collonade aankom ben ik zelf al doorweekt. Mijn spijkerbroek plakt aan alle kanten en mijn regenjasje is toch niet zo waterdicht als ik dacht. Ik moet er niet aan denken hoe Kurt er aan toe is. Ik ga eens flink onderhandelen met paraplu verkopers.
De eerste wil wel een grote plu verkopen, maar helaas heb ik alleen 50 euro bij me en daar heeft hij niet van terug (beetje vreemd als je bedenkt dat hij er toch genoeg verkocht moet hebben) Ik heb nog wel kleingeld, maar dat is rond de 5 euro en daar doet hij het niet voor. De volgende dan maar. Die wil me een poncho verkopen voor 5 euro, ik krijg hem uiteindelijk voor 3. Sorry, ik blijf Nederlander hahaha Met de poncho race ik terug naar Kurt.
Kurt heeft inmiddels een schattig klein rood paraplu'tje gescored, maar staat nog steeds te nat. Snel de poncho aan, dan waait het in ieder geval niet zo door. Op dat moment komt de zon ook een beetje door en gaat het minder regenen. Helaas is het van korte duur en de volgende wolkbreuk gaat gepaard met oorverdovende donder. Je zou bijna denken dat er iemand boos is op dat exorbitante gedrag van de Romeinen,
Ik vind bliksem altijd fantastisch om naar te kijken en aangezien alles in mijn omgeving hoger is dan ik en er veel metaal en bliksemafleiders zijn, maak ik me niet al te druk. Er is een prachtige flits achter de Sint Pieter en even later een enorme flits en knal die een afleider op de Vaticaanse Musea treft. Om me heen beginnen er heel wat te gillen, stelletje angsthazen.
Uiteindelijk is het wachten voorbij en is het half 1. Zodra de hekken opengaan, schuift de rij ook snel naar binnen. Uiteraard weer door de metaal detectoren en de tas door de scanner. Stel je voor dat je een aanslag op die kermis daar wilt plegen. We lopen snel door naar binnen waar we naar de toiletten gaan, lekker warm! We nemen ook een audioguide. De vorige keer al met een gids geweest, eigenlijk gewoon zin om op eigen tempo rond te dwalen.
Hup naar buiten en door naar binnen. Ik moet zeggen dat de tweede keer de Sint Pieter toch een stuk minder indrukwekkend is. Kurt is wel onder de indruk, wat ook niet vreemd is
De Sint Pieter is een misselijk makende samenvoeging van alles wat enige waarde heeft op deze aardbol. Hier gaat op “Het is al goud dat blinkt” Echt waar, zou er eens een paus opstaan die gewoon de helft van de schatten van de katholieke kerk verkocht en deze aan de armen van deze wereld zou geven, dan zou de wereld een heel mooie plek kunnen worden denk ik zo. Maar goed, dingen zijn nou eenmaal wat ze zijn en we gaan ze maar eens bekijken.
Alles is even mooi als het duur is en we vergapen en ergeren ons in even grote mate. We wandelen door de kerk en ik laat Kurt de porfieren steen zien waar onder andere Karel de Grote gekroond is. Porfier is die steen die meer dan het dubbele van goud waard is.
We staan een tijdje te genieten van de Pieta van Michelangelo, een prachtig uitgevoerd werk. De engeltjes van 3 meter hoog van Bernini zijn ook weer prachtig. De schitterend ingelegde vloer is magnifiek evenals het altaar. Alleen jammer dat dat altaar van het brons uit het pantheon gemaakt is.
We brengen ook een bezoek aan een gedeelte van de grotto waar diverse pausen definitief pauze houden.
Met de drukte besluiten we niet naar boven te klimmen om op de koepel te staan. Ik denk ook dat we daar weggeregend en gewaaid waren en ik heb geen zin om als vee door die smalle gangetjes gedreven te worden. Kreeg er de vorige keer al claustrofobische neigingen. In plaats daarvan brengen we een bezoek aan de schatkamer.
Wat ons ook overhaalde was dat er een heerlijke warmte uit die ruimte kwam. Warmte is erg overtuigend als je loopt te soppen in je schoenen en je spijkerbroek aan je benen geplakt zit. We betalen en gaan naar binnen. In de eerste ruimte ploffen we neer op een van de banken die langs de muur gemaakt zijn en gaan zitten opwarmen. Zalig!
De rest van de schatkamer is best leuk eigenlijk. Het is een aanbouwsel aan de Sint Pieter waar ik de vorige keer niet geweest ben. Het zijn een aantal kamers met hierin curiositeiten en heilige dingen die geschonken zijn aan de paus of de kerk. Er zitten werkelijk fenomenale staaltjes van kunst bij en we brengen er een aardig tijdje door.
Naar het einde toe begint het echter een kelken overload te worden. Gisteren was het een witte beelden en muntjes overload, vandaag is het een kelken overload. Kast na kast met de dingen staat er. De oudste bijna 1500 jaar oud en de jongste slechts een jaar. Goud, zilver, brons, platina, robijnen, smaragden, parels, toermalijn, opaal, you name it, they have it. Zouden ze dit überhaupt kunnen verzekeren?
In de laatste kamer staat nog een miniatuur van de Loreto, het geboortehuis van Maria. Dit zou in de 15e eeuw door engelen overgevlogen zijn uit Nazareth (en gij gelooft het zelf) Wij hebben een kopie van de Loreto gezien in Praag, dus het is leuk om er een kleine versie van te zien waar je door de keine deurtjes naar het perfect nagemaakte interieur kan kijken.
Na de schatkamer kijken we nog even rond in de kerk en besluiten dan terug naar het hotel te gaan. Kurt moet nodig droge sokken hebben en zijn spijkerbroek wil ook maar niet drogen.
We wandelen terug naar Cipro en nemen de metro terug. Kurt krijgt het niet echt warm meer dus die duikt het bed in en ik ben ondertussen kaartjes aan het regelen gegaan voor de Vaticaanse Musea. Ik kan vertellen dat ons bezoek voor donderdag ochtend 11:30 geboekt is. Dat was de eerste mogelijkheid en het laat ons nog een beetje uitslapen ook. Win win situatie zeg ik zo.
Het was al laat toen we terug kwamen in het hotel en met het regelen en uitzoeken is er al heel wat tijd verstreken. Het is inmiddels kwart over 7 en Kurt is al wel weer op temperatuur, maar zijn schoenen zijn nog steeds zeiknat. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik geen zin meer heb om de regen in te gaan om naar de witte hen te lopen. Dan maar geen verjaardagsetentje, morgen is er nog een dag (en overmorgen ook trouwens) Ons diner bestaat uit een restant van tomaatjes, gedroogde vruchtjes, salami worstjes en de overgebleven biscuitjes hahaha
Nu nog even de planning voor morgen maken en dan slapen.
-
03 April 2013 - 00:09
Sebastical:
Oef.... Soms ben ik blij dat het wel leest alsof ik er bij ben, maar dat ik het toch niet ben... Met het conclaaf was het ook regelmatig raak met noodweer: leverde een mooi plaatje op van een pelgrim in pij en staf die op zijn knieën alleen midden in de hoosbui op het plein zat... Hopelijk worden jullie niet ziek!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley