Links leren rijden

Vanmorgen lekker uitgeslapen tot 8:30 en daarna rustig ontbeten en onder de douche gestapt. We hebben gisteren voor het slapen gaan onze spullen al ingepakt, dus eigenlijk hoeven we niets meer te doen voor we vertrekken. Rustig zou je zeggen, maar ik voel me toch enigszins gestressed. We gaan op reis naar Canterbury, we moeten de boot halen in Duinkerke.. als dat maar goed komt.. Het is 45 minuten rijden volgens de routeplanners, maar als dit en stel je voor dat.. Met andere woorden ik heb de zenuwen! Kurt blijft koel als altijd, rustig pakt hij nog de laatste dingen in een tas en rommelt nog wat rond.

We mogen op zijn vroegst om kwart over 11 bij de boot zijn. Dat betekent dus dat je op zijn laatst om 10:30 kan vertrekken. Nou om 10 uur sta ik al te trappelen om te vertrekken en om 10 over heb ik Kurt ook zover. Nog even tanken en dan horen dat er een ongeluk gebeurd is bij Veurne en de weg afgesloten is. Pfff!! Goed dat we op tijd weg zijn, nu binnendoor naar Veurne en voorbij het ongeluk de weg op.

Babbel babbel, klets klets en oh! Jeetje, we zijn al bij Duinkerke hihi! Even over 11 rijden we netjes bij de terminal binnen. Het is een saaie bende. Alles is grijs/bruin. Het nodigt niet uit om een rondje te gaan lopen. We checken in en krijgen een blad mee dat we in rij H staan. Met de auto dan maar doorrijden naar de opstelrijen voor de boot. Daar nog ff een rondje om de auto gelopen om de beentjes te strekken. Ook leuk om te kijken welke nationaliteiten er allemaal aan boord gaan. We vermoeden veel Polen. Alle borden staan namelijk in het Engels, Frans en Pools aangegeven.

Even verderop worden 2 Bulgaren aangehouden en moeten ze hun auto laten doorzoeken. Er is wat gesteggel over jerrycans met een of andere vloeistof. Ze mogen in ieder geval niet mee de boot op als we eindelijk gaan rijden.

De boot op is ook net een kermisattractie. Slalom om de man in het fluoricerende pak, neem de steile helling naar boven. Let op dat je wel je hand bij de handrem houdt want degene voor je kan plotseling remmen! Eenmaal boven neem je dan een klein wenteltrap-achtig weggetje naar boven met je auto (2.40 meter) om vervolgens op een soort parkeerdek uit te komen. Wij hebben geluk, we mogen precies bij de trap parkeren. Dus de auto terugvinden is straks makkelijk en we zijn zo in en uit de auto. De groene trap dus.

De boot is aangenaam. Het hele zesde dek is volgestouwd met tafeltjes en stoeltjes en restaurantjes en in het midden een redelijke giftshop. Op de zevende is ook nog een bistro en de first class lounge. We doen een toertje van de boot en kijken nog even achterop het schip als we afvaren. Het is echter behoorlijk koud in de wind, dus we gaan snel weer naar binnen waar we een mooi plekje bij het raam vinden.

Het zonnetje schijnt aangenaam door het glas en we zitten echt lekker te soezen terwijl we naar de kust van Frankrijk kijken die voorbij komt. Kurt wil graag wat eten, dus ik eens kijken wat er te regelen valt. Helaas is er een probleem met de grillplaten, dus er kan niets gebakken worden. Het wordt dus een hotdog uit de magnetron ofzo. Zelf ga ik voor een vanilla latte en een muffin. Reizen is best aangenaam als je zo rustig kan zitten genieten hoor!

We hebben ook nog wifi aan boord, dus even het nieuws lezen, beetje twitteren en op facebook kijken en Kurt kan even een stukje verder spelen van Townsmen. Echt, voor je het weet ben je aan de overkant!

Het begint aan onze kant steeds rustiger te worden. We denken nog dat alle mensen vast bij de liften en trappen gaan staan. Ik ga even naar de andere kant om wat roerstokjes op te halen. We zijn de messen vergeten om onze ovenkoeken mee te smeren. Gelukkig hebben ze hier van die houten roerstokjes, dus improviseer ik daar wel mee.
Ik loop naar de andere kant van de boot en sta dan oog in oog met de White Cliffs van Dover! Wow!! Die zien er echt wel indrukwekkend uit zeg!

We varen op dat moment langs de Langdon Cliffs. Dit is een gedeelte van 250meter hoge kliffen die ongeveer 500.000 jaar oud zijn. Behoorlijk imposant!! Ik haal snel de roerstokjes op en daarna Kurt en we snellen naar buiten om even flink de toerist uit te hangen. Foto-tijd!!!!

Het van de boot afrijden is makkelijk en we zitten helemaal klaar om links te gaan rijden. Voorlopig zijn het echter nog steeds geleide banen die richting douane gaan. Het is even puzzelen want we komen tegelijk met nog 2 veerboten aan. Er is dus een enorme stroom auto's die richting de douane gaat.

Dover ferryport is ook een grote grauwe massa steen. Op de achtergrond de kliffen, maar voor de rest is het beton en niets anders dan beton. We rijden een soort grote gapende tunnel in waar we al dan niet door de douane eruit gepikt kunnen worden voor een controle. Wij hoeven gelukkig niet te stoppen en rijden door.

We willen niet direct naar Canterbury, maar eerst nog een stukje langs de kliffen rijden en naar Sandwich. We gaan dus op zoek naar een bordje waarop Deal staat, dat plaatsje ligt halverwege Dover en Sandwich en ligt aan het einde van de kliffen. Eigenlijk gaat dit heel erg eenvoudig. Op het moment dat we de haven uit rijden, staat er al een bordje naar Canterbury en Deal. Mooi!

We volgen Deal en komen al snel op een typisch Engels landweggetje terecht. Je verwacht ieder moment James Herriot voorbij te zien komen op weg naar een of andere zieke koe. De weggetjes liggen tussen hoge heggen en struiken en bomen groeien er als een dak overheen. In het glooiende landschap liggen her en der hoeves en herenhuizen en hier en daar een kasteel-achtige kerk.

Van de kliffen zien we eigenlijk niet veel meer. De enige plek waar we echt kunnen stoppen is een parkeerplaats waar je ruim 3 pond voor moet betalen en vanwaar je nog een heel eind moet lopen om er ook maar iets van te kunnen zien. Ach, vanaf de boot hadden we toch het beste zicht.

We stoppen in Walmer even om naar de zee te lopen. Er ligt hier een enorm uitgestrekt “strand” van kiezelstenen. We staan met z'n tweeën nog een poging te doen om te zien hoe diep de steentjes liggen, maar er komt geen einde aan de dingen. Je kunt je er tot je knieën in ingraven en dan nog ben je niet bij zand volgens mij.

Door gaat de reis naar Deal waar we langs de boulevard rijden en in al ons enthousiasme de afslag naar Sandwich missen. Ach, maakt ook niet uit. We hebben nu nog een stop bij een ruine van een kasteel ergens uit de 14e eeuw en een kijkje op de werkzaamheden van de dijkverzwaringen. De zeedijken zijn hier blijkbaar zo verzwakt dat de kans op overstroming elk jaar met 5% toeneemt. Mocht de dijk dan doorbreken, staat ook meteen een enorm stuk land onder water dat behoorlijk dicht bewoond is. Toch verstandig van die Britten om dat een stukje op te hogen en verzwaren.

Terug naar de weg naar Sandwich en daar zijn we ook eigenlijk zo. De afstanden vallen erg mee, maar de dagen zijn rond deze tijd vrij kort, dus het wordt al een stukje grijzer als we in Sandwich aankomen.

We parkeren de auto achter de Guild Hall. Sandwich is een allegaartje van middeleeuwse vakwerkhuizen, en toevoegsels in latere stijlperiodes. Er zijn grote invloeden van “de Vreemdelingen” Dit zijn de 350 protestanten die op uitnodiging van Elizabeth I in de 16e eeuw uit de Nederlanden over kwamen. Zo heeft St Peters Church een ui-vormige koepel die hier vreemd overkomt, maar in Nederland heel herkenbaar is en zie je her en der trapgeveltjes opduiken. De Vreemdelingen hadden een dikke vinger in de pap in Sandwich. Sandwich was tot de 16e eeuw de tweede haven na die van Londen, maar is nu een schattig klein slaperig stadje waar het vooral leuk wandelen is.

Sandwich heeft overigens inderdaad naam gegeven aan het broodje. De graaf van Sandwich hield van kaarten en van eten. Deze twee waren niet zo goed te combineren. Hij vroeg daarom zijn stukken vlees tussen twee plakken brood zodat hij niet met zijn vieze vingers aan de kaarten zat. Dit gebruik had al snel navolging en men ging vragen naar een stuk vlees “zoals Sandwich”

We dwalen wat rond en lopen door de straatjes die echt schots en scheef, smal en breed zijn. We komen uit bij de toll bridge. Hier staat de Barbigan toll gate nog. Binnen in de poort hangt nog het tolbord met de oude tolprijzen van. Tot 1977 werd hier tol geheven.

We ontdekken dat er verspreid over Sandwich borden staan met de belangrijkste bezienswaardigheden en wat achtergrondinformatie en lopen zo van bordje naar bordje. Het weer zit niet echt mee om het een superdag te maken, het is te koud en te grauw, maar Sandwich is absoluut de moeite waard als je er in de buurt bent. Zelfs op zondag als er bijna niets open is.

Na Sandwich is het naar onze mening wel tijd om naar Canterbury te rijden. De auto in en we zetten de GPS aan. Deze begint meteen al lekker dat we een U-bocht moeten maken op het parkeerterrein en vervolgens stuurt ze ons ergens heen waar we niet in mogen. We rijden dus een andere kant op. Zodoende worden we over een B-weggetje naar Canterbury gestuurd. Ach, we hebben slechtere uitzichten gehad. Ik mis mijn kaart alleen wel heeeeeeeeeeel erg!! Zodra ik een goede kaart van zuid-engeland tegenkom, koop ik hem gelijk!

Wederom zijn de afstanden heel kort en binnen een mum van tijd rijden we Canterbury binnen. We hebben even het idee dat we York binnen rijden. De muur ziet er hetzelfde uit en de weg eigenlijk ook. De GPS heeft weer moeite met het snappen van een-richtingswegen en het verboden zijn van het keren op de rijbaan, dus we negeren die muts weer vrolijk en rijden rond de stadsmuren van Canterbury. Echt mooi!

Uiteindelijk vinden we een straat waar we wel in mogen en komen bij de parkeerplaats terecht die tegenover onze Inn ligt. St Radigunds Parking. Aan de andere kant ligt een grote Sainsbury's (waar ik nog even ga shoppen voor we woensdag vertrekken hihi)

Inchecken ging heel makkelijk. Wat heerlijk dat ik hier iedereen gewoon kan verstaan en zij mij. Geen handen en voeten werk, maar gewoon meebabbelen enzo. We kopen nog een parkeerkaart voor 24 uur twv 5 pond. Dan hoeven we ons daar ook geen zorgen meer over te maken. En worden vervolgens naar ons kamertje gebracht. We zitten in de Reeves Tale kamer (van de Canterbury Tales uiteraard) Het is geen grote kamer, maar alles is er.

Na onze broodjes opgegeten te hebben, gaan we de parkeerkaart in de auto leggen en lopen we nog een rondje door de buurt. Het is dan half 6 en echt stikdonker. We sluiten de dag af in de pub beneden. Kurt is aan de Master Brew. Dat was een straf biertje volgens het meisje. Nou ik het het even gegoogled, het is 3,7% hahahaha Echt heel erg straf ja.. Not! Glas 1 smaakte nog wel redelijk, maar de tweede beviel niet zo erg meer. Morgen maar eens een andere proberen.

Morgen gaan we trouwens naar Leeds Castle. Dat ligt overigens niet bij Leeds, maar bij Maidstone in de buurt. Kasteeltje kijken dus!

Tot morgen!