Te land, ter zee en bijna in de lucht.

Vanmorgen zijn we niet helemaal zo vroeg opgestaan als we wilden, maar toch nog redelijk op tijd vertrokken om wat aan onze dag te hebben.

Vandaag bezoeken we Morlaix en de baai vanaf daar. De hemel is weer stralend blauw en de temperatuur loopt al snel op. Ik heb mezelf weer voorzien van een degelijke laag zonnebrandcreme en plak weer aan alle kanten. Het is een voordeel hoor dat je niet verbrandt, maar de hele dag dat plakkerige gevoel is ook niet alles.

Kurt heeft van te voren al uitgedokterd waar we de auto neer kunnen zetten in Morlaix. Het stadje ligt in een dal tussen de bergen en is aan alle kanten er tegenaan gebouwd en we hebben niet heel veel zin om met deze warmte veel trappen op en af te moeten. We doen er een kleine 50 minuten over om bij de parkeerplaats te komen.

Morlaix is eigenlijk best wel een gaaf plaatsje. Vooral het oude stadscentrum is prachtig. Het ligt tussen de bergwand en het enorme spoorwegviaduct ingeklemd en gaat over in de baai van Morlaix. Er staan echt schitterende vakwerkhuizen en stenen gebouwen. Kleine straatjes kronkelen onder overhangende middeleeuwse gebouwen door. Echt een plaatsje zoals wij ze graag zien.

Morlaix staat bekend om haar lantaarnhuizen. Dit zijn huizen die rond een hoge centrale wenteltrap gebouwd zijn. Dit deden ze vroeger om zich te herinneren aan hun kasteeltjes op het platteland. De meeste van deze huizen werden dan ook bewoond door de rijke aristocratie. De huizen hebben minstens 3 verdiepingen en zijn in het midden open met een enorme open haard. Aan de voor en achterkant bevinden zich de kamers die door de grote eikenhouten wenteltrap bereikbaar zijn.

Ons plan is om een paar van deze huizen te bezoeken. Vanaf de parkeerplaats lopen we het centrum in. Het is ondertussen nog warmer geworden en hier in het dal is geen zuchtje wind. We komen bij ons eerste huis in de rue Grand, maar deze blijkt net gesloten te zijn. Heel fijn, hier sluiten ze blijkbaar de boel tussen de middag. Nja, we lopen een eindje verder dan en kijken of het volgende huis wel open is.

Het volgende huis is het Maison de la Reine-Anne en hier houden ze de boel wel open tijdens de middag. We lopen naar binnen en ik weet niet precies wat ik van een lantaarnhuis verwacht had, maar dit gaat alle verwachtingen te boven. Het is echt indrukwekkend.

Het huis is rond de 17 meter hoog en in het midden kijk je tegen het dak aan. Er is een enorme open haard die in de centrale ruimte op de begane grond en vanaf de balkons op de verdiepingen het middelpunt vormt. Tegenover de haard staat de enorme eikenhouten wenteltrap. De spil is een boomstam van ongeveer 12 meter waarin de mooiste figuren en afbeeldingen van heiligen in zijn gesneden. De treden zijn massieve blokken eikenhout die met een pen in de spil gedreven zijn. Helaas mogen we maar tot de eerste verdieping, maar desalniettemin is het heel indrukwekkend om in dit huis te lopen.

Als we beneden nog wat rond staan te kijken, komt de mevrouw van de kassa nog een kleine uitleg geven. Ze opent een deurtje naar de kelder en laat daar een groot granieten blok zien dat in de muur zit. Dit blok is de goot waardoor het afvalwater geloosd werd. Boven het blok zitten 3 gaten om de goot schoon te kunnen houden. Alle verdiepingen en de goten van de daken waren verbonden met dit systeem en het is heel ingenieus uitgedacht. Buiten het huis loosde de goot op de rivier.

Na dit bezoek struinen we nog wat rond in de straatjes en bezoeken een kerk met een prachtig plafond dat blauw geschilderd is met allemaal sterren. Het is heerlijk koel in de kerk, dus de uitgelezen plaats om even weer op adem te komen en op te drogen voor we ons weer in de hitte buiten wagen. We lopen een eindje verder om het 58 meter hoge en 285 meter lange spoorwegviaduct te bewonderen. Er met een steile trap naar toe gaat me net even iets te ver. Vooral omdat er geen schaduw is.

Tegen de tijd dat we weer terug zijn bij Maison de Pondalez is het weer geopend. De mevrouw van de kassa is net de luiken voor de ramen aan het openen. Deze keer krijgen we zowaar een informatieblad in het Nederlands mee. Al is het wel een beetje jammer om te zien dat de informatiemap van de Fransen een tiental pagina's telt en die van ons maar 2.. Ach ja..

Dit lantaarnhuis is ook schitterend, maar niet zo mooi als het vorige. We mogen hier wel alle verdiepingen en galerijen in en we ontdekken maar al te graag het hele huis van onder tot boven.
Op de bovenste etage, de zolder, is goed merkbaar dat het huis uitkragend gebouwd is. Dit betekent dat de bovenste etage steeds net wat breder is dan onderste, dus trapsgewijs naar beneden toe. Op de zolder kun je bijna het huis aan de overkant aanraken.

Na het huis lopen we nog door naar het Jacobijnenklooster. Dit museum zit bij de prijs inbegrepen, dus even kijken kan geen kwaad. Volgens de Michelingids zou er nog een en ander te zien zijn, maar daar aangekomen blijkt het klooster gesloten te zijn en is er alleen nog een expositieruimte open met daarin schilderijen van iemand die vast heel bekend is. We lopen langs de schilderijen en maken van de gelegenheid gebruik om even naar het toilet te gaan. Toch nog handig dat kaartje haha.

Op de begane grond hangen nog wel leuke schilderijen en tekeningen uit de rechtbank. Het gaat om het proces Stavisky. Het zegt ons niets, maar het zou een groot schandaal geweest zijn waar hij/zij voor terecht staat. Onder het motto van “Die zoeken we nog even op” is het hierbij genoteerd.

Na het klooster hebben we Morlaix wel een beetje gezien en lopen we terug naar de auto. We hebben de auto bij een supermarktje geparkeerd staan dus lopen we daar nog even naar binnen voor een broodje. De broodjes gaan mee de auto in en we beginnen aan onze rondrit langs de baai van Morlaix.

Het viel te verwachten, maar goed, het is weer laag water natuurlijk. Dus de hele baai ligt er droog bij. In het midden stroomt nog een beetje water, maar voor de rest is er alleen maar zeegras en slib. Volgens de Michelingids het mooite moment om de baai te zien, maar wij zijn een beetje teleurgesteld. We hadden graag een uitgestrekte baai met water gezien en bootjes die vrolijk liggen te dobberen, maar helaas.

We vinden wel een leuk uitzichtpuntje waar we ons broodje op kunnen eten. Er staat al een auto van een mevrouw met haar hond. Als we de auto uitstappen komt het beestje heel fanatiek op ons af geblaft. Het is echter een held op sokken. Elke keer als je naar hem toe stapt, deinst hij een stuk achteruit om vervolgens in grote verwarring weer te blaffen. Het is komisch om te zien.

We gaan op een of andere overzichtskaart die ooit leesbaar was zitten om ons broodje te eten. In de verte zien we het water glinsteren. Er liggen een aantal eilandjes aan het einde van de baai. Op een van die eilandjes heeft meneer Vauban weer eens wat gebouwd. Er gaat geen dag voorbij zonder dat we die naam tegenkomen.

We maken een studie van de kaart en ontdekken dat een onderdeel van de rondrit over een weg gaat die bij hoogwater onder water komt te staan. We zouden de weg nog tot halftij kunnen rijden, maar daarna is het gedaan. We zitten vlak na laagtij, dus het zou wel moeten lukken. Helemaal enthousiast duiken we de auto weer in om op weg te gaan naar dit stukje van de route.

We komen aan in Carantec, waar het weggetje naar het eiland Callot moet vertrekken, maar wat is het hier druk!! En wat zijn de weggetjes klein en smal!! Jeetje, overal mensen en auto's die overal tussendoor moeten. Niet te doen bijna. We volgen de bordjes naar het eiland en pas na het tweede rondje zien we dat de weg afgesloten is en dat je er alleen op mag als je er woont. Dat is balen! De Michelingids is dus een beetje achterhaald helaas. Het had ons wel erg leuk geleken en het weggetje ziet er ook erg spannend uit. Maar niets aan te doen.

We rijden vervolgens naar de aanlegplaats van het bootje dat vertrekt naar het eiland met het bouwwerk van Vauban. Helaas is er vandaag maar 1 afvaart en die was al om 12.15, dus dit gaat ook niet door. Wat dan te doen? Naar het strand!

Er is een leuke strandboulevard gemaakt met restaurantjes en winkeltjes en het strand is ook leuk. Grappig detail is dat door het laagtij mensen een paar honderd meter moeten lopen over het slib en tussen boten door naar het water waar ze kunnen zwemmen.

We hebben geluk, er is een parkeerplaats direct aan de boulevard. We lopen over de boulevard richting de boothellingen. Het is erg druk en gezellig en het is een aangenaam sfeertje wat er hangt. Vanaf de helling lopen we over het slib naar het einde van de haven waar een rotspartij omhoog steekt. Normaal staat dit allemaal een flink eind onder water, maar nu is het een leuk wandelingetje.

De rotsen blijken miljoenen of misschien wel miljarden kleine schelpdiertjes te zijn die op elkaar gestapelt zitten en zo rotsen gevormd hebben. We klauteren er overheen en aan de andere kant ligt het water. Eventjes staan genieten van het uitzicht en weer terug.

We besluiten weer terug te gaan richting Chateauneuf. Deze keer pakken we de weg die richting Pleyben gaat in plaats van die naar Chateauneuf. Deze weg hebben we nog niet gereden, dus is het uitzicht overal nog nieuw.

We nemen onderweg nog de afslag naar de Montagne Saint-Michel. Dit is de op een na hoogste plek in de omgeving. Het is een klein kronkelweggetje naar boven en je staat plotseling op het parkeerterrein bovenaan. Via een trap klimmen we naar de top, waar een klein kapelletje staat. Het uitzicht is geweldig en het is weer even genieten.

Hierna rijden we terug naar Chateauneuf en stoppen we nog even bij de Intermache voor boodschappen. Dit is niet zo'n fijne winkel als de E Leclerc aan de andere kant van het dorp. We hebben allebei niet zo'n zin in avondeten, dus het wordt een paar hapjes kaas en wat doppinda's terwijl we van de koelte van ons huisje en de rust van het park genieten. Dat is echt wel een voordeel hier hoor. Als je hier op je terrasje zit of in je huisje, het is heerlijk rustig (op de dansavond na)

Morgen gaan we naar Quimper. Een andere stad waar we hoge verwachtingen van hebben. Met een beetje geluk ga ik dan ook de Bretonse Crêpes eten die hier zo enorm populair zijn. Het gaat in ieder geval veel te snel deze vakantie. Nog maar een paar dagen over en we moeten alweer terug naar huis helaas.